Boekverslag : Ronald Giphart - De Voorzitter
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2839 woorden.

Samenvatting
A. PRIMAIRE GEGEVENS

Auteur: Ronald Giphart
Titel: De voorzitter
Genre: roman
Verschenen: 1999
Aantal blz.: 167
Leestijd: ± 6 uur
Uitgelezen op: 17 september
Datum verslag: 30 september

B. BRONVERMELDING NASLAGWERKEN

Ronald Giphart, De voorzitter, 1e druk, Amsterdam 1999

C. VERANTWOORDING VAN DE KEUZE

Ik heb dit boek gekozen, omdat het door Derk werd aangeraden. Tijdens het lezen dacht ik dit is een boek waar ik misschien mijn boekverslag over kan doen en toen het boek op de literatuurlijst stond heb ik er dit verslag over gemaakt. Mijn moeder was er een beetje tegen, omdat zij geen grote fan is van Ronald Giphart, maar dat heeft mijn keuze niet beïnvloed.

D. VERWACHTINGEN VOORAF & WAT DAARVAN KLOPTE

Derk zei dat het een heel grappig boek was en dat het anders dan de andere boeken van Giphart was. Mijn verwachtingen waren dus best hoog. Ik dacht eerst dat het over de voorzitter van AC Milaan ging, omdat die zo corrupt bezig is. Uiteindelijk ging het over de voorzitter van een verzonnen Nederlandse club die Bandstad ’83 heet en directeur van Intertegel is. Wat Derk zei was waar, het is anders dan de andere boeken van Giphart.

E. KORTE SAMENVATTING VAN DE INHOUD

De voorzitter is het verhaal van de cynische autoritaire zakenman die ook nog voetbalvoorzitter probeert te spelen. Met de voetbalvereniging gaat het niet zo goed maar Epi weet daar wel iets op. Hij koopt twee buitenlandse sterspelers en stelt Johan Cruijff aan om een degradatie te voorkomen. Epi leidt zijn club en zaak met ijzeren hand. Epi is de baas en noemt zichzelf een echte slechterik. Deze alleenheerser lijkt onaantastbaar totdat het een beetje de verkeerde kant uitgaat. Zijn dochter is psychotisch, zijn vrouw begint te rollebollen met de buitenlandse sterspeler en zijn zoon kiest voor een literaire carrière. De klappen op het thuisfront voegen zich bij de tegenslagen op zakelijk vlak. Epi wordt door zijn zakenpartners in de tang genomen en in de kortste keren verliest hij zowel zijn bedrijf als zijn voetbalclub. Hij, die ooit verdronk in geld, luxe en macht, ziet als enige uitweg nog zelfmoord door verdrinking.

F. INDELING

De voorzitter wordt door Giphart zelf een "episodische novelle" genoemd. Dit is volgens mij een nieuwe literaire categorie over een corrupt mens die hij zelf heeft bedacht. Het lijkt wel alsof Giphart hiermee wil aangeven dat we dit boek niet al te serieus moeten nemen. Het boek bestaat uit 156 bladzijden onderverdeeld in 12 hoofdstukken en een epiloog aan het einde van het boek.

G. TIJD EN RUIMTE

Het verhaal speelt zich af in de moderne tijd. Dat kunnen we bijvoorbeeld zien aan de naam van de voetbalclub waar Epi Brons voorzitter van is (Bandstad'83) en aan het feit dat er met euro's wordt betaald. Het verhaal begint met een inleidend verhaaltje van Epi Brons, waarin hij de lezer een beetje vertelt hoe hij over de wereld denkt. Vervolgens komen we steeds meer te weten over het leven van Epi. Uiteindelijk pleegt hij zelfmoord aan het einde van het boek. De vertelde tijd is dus een aantal weken. Dit wordt verteld in 156 bladzijden. Het verhaal is chronologisch verteld. Giphart laat Epi Brons alles in de verleden tijd vertellen, het is al gebeurd.(Het is dus vanuit de ik-verteller geschreven). Eigenlijk is het verhaal dus een grote flashback. De ontwikkeling in het verhaal is geleidelijk. Het gaat steeds slechter met Epi.

Het grootste gedeelte van het verhaal speelt zich af in een provinciestad genaamd Bandstad. Het speelt zich af in bordelen, sjieke restaurants, voetbalstadia, congresruimten en bij Epi thuis. Epi heeft ook een keer een zakenreisje naar Manchester, waar hij ruzie maakt in discotheek 'Saturdays'. Ook naar Monaco heeft hij een keer een "zakenreisje".

H. WIJZE VAN VERTELLEN

Dit heb ik samengevoegd met vraag G in de eerste alinea.

I. SPANNING

Volgens mij is de spanning in het boek wel hoog, omdat je je de hele tijd afvraagt wat voor een stap Epi nu weer gaat zetten om zich uit de problemen te helpen. Een voorbeeld hiervan is het gedeelte waarin Epi op borgtocht wordt vrijgelaten. Hij had helemaal niemand waar hij naartoe kon gaan, maar vanwege dat hij het hele verhaal door zich wel uit deze situaties wist te redden doormiddel van geheime bankrekeningen etc. Zo vraag je je dus in dat deel de hele tijd af wat hij gaat doen om zich uit die situatie te redden en wordt de oplossing uitgesteld.
Nog een voorbeeld uit het boek is eigenlijk de vraag waar het boek de hele tijd om draait; wanneer wordt Epi voor zijn corrupte handelingen gestraft. Dit is ook een vraag waarvan de oplossing het hele verhaal door wordt uitgesteld. Je krijgt wel steeds een klein beetje van de oplossing, een soort van hints. Dit heeft de auteur gedaan om het verhaal wel aantrekkelijk te houden.
Deze spanningsopbouw heeft niet echt effect gehad op mijn manier van lezen. Het zorgde er wel voor dat ik veel beter oplette tijdens het lezen, omdat het vinden van de oplossing op de vragen, die zich in het verhaal afspelen, je bezighoudt en dat maakt het een leuker en aantrekkelijker boek.

J. THEMA EN MOTIEVEN

Het thema van het boek is: "als je corrupt bent word je gestraft".

Motieven:

1. In het laatste hoofdstuk wordt Epi door de politie opgepakt voor 48 misdrijven, waarvan het merendeel chantage, afpersing en omkoping is. Hij wordt dus nu voor de corruptie opgepakt.
2. Toen Epi op het einde van het boek was opgepakt voor zijn misdrijven kon Epi op vrije voeten komen door een borgsom te betalen, alleen vanwege alle schade die hij had aangedaan wilde niemand die borgsom overmaken en moest hij uiteindelijk bij zijn vrouw (wie hij ook had bedrogen) smeken om de borgsom over te maken. Hier werd hij dus ook gestraft voor zijn corrupte gedrag.
3. Epi is echt in en in slecht en daar heeft hij zelf voor gekozen. Zijn zaakjes gingen lang goed, maar nu dreigt het toch fout te gaan. Zij bedrijf Intertegel gaat, na zijn vierde hartaanval en een hardhandige confrontatie met de FIOD, failliet. Ook wordt hij ontslagen als voorzitter van Bandstad ’83. Dit zijn ook voorbeelden uit het boek waaruit blijkt dat als je corrupt bent, je gestraft wordt.
4. Epi 's 'herenclub' (vrienden en hoerenclub) laat hem als een baksteen vallen. Dit kwam doordat Epi steeds meer macht wilde hebben en zich, door de corruptie, zich steeds meer in de schulden ging werken. Hierdoor trokken de 'vrienden' op tijd hun handen van hem af zodat zij niet gearresteerd zouden worden. Hierbij wordt Epi dus ook gestraft voor zijn corrupte handelingen, want hij heeft geen vrienden meer.
5. Op het laatst pleegt Epi Brons zelfmoord, omdat hij niets meer heeft; geen geld, geen vrienden, geen familie. Hier werd Epi dus het hardst gestraft, met de dood.

K. VERLARING TITEL, ONDERTITEL & MOTTO

De titel "De voorzitter" is volgens mij om meerdere redenen gekozen. Allereerst denk ik dat de meest simpele verklaring voor de keuze van deze titel is, omdat Epi Brons voorzitter is van een voetbal club en van het bedrijf “Intertegel”. Epi is een heel grote voetbalfan en is voorzitter van een degradatie kandidaat van de KPN Eredivisie. De titel heeft ook een meer diepgaande betekenis. De voorzitter van een vereniging of een bestuur heeft een bepaalde machtspositie, hetgeen wat Epi wilde hebben; macht. De titel weerspiegeld dus ook volgens mij de macht die Epi wilt hebben en dit in alle mogelijke manieren zoekt. Door fraude, chantage enzovoorts.
Ik vind dat deze titel een goede keuze is bij dit boek, vooral omdat het dus eigenlijk alle bezigheden en liefdes van Epi omschrijft. Epi is zowel iemand die voorzitter is van een voetbalclub als iemand die macht wil hebben, en dat heeft een voorzitter. Dus ik vind dit een goede titel.

I. DE PERSONAGES
Epi Brons is de hoofdpersoon in dit verhaal. Het is een cynische dictatoriale zakenman van middelbare leeftijd. Hij staat aan het hoofd van een florissant tegelbedrijf en leidt daarnaast de provinciale voetbalclub. Epi brons dirigeert zijn bedrijf en zijn club met ijzeren hand en gelooft in totalitair leiderschap. Hij is verder verslaafd aan illegale geldtransacties, oplichting, afpersing, macht, bordelen, eten, sarcasme en de geheime dienst ('de journalist in mijn hoofd') in zijn hoofd. Epi Brons beschrijft zijn familie cynisch en op een lacherige toon, alsof het allemaal maar bijzaak is. Eerst moeten de problemen bij de voetbalclub en zijn bedrijf worden opgelost. De meeste van zijn vrienden worden beschreven alsof ze net zoals Epi zijn; in en in slecht. Dat is volgens hem een keuze die je in het leven moet maken, want slecht zijn is een beslissing en er is een groot verschil tussen slecht zijn en zwak zijn.
Bobbie is de vrouw van Epi. Zij is een vrouw van middelbare leeftijd. Ze speelt niet echt een grote rol in het verhaal. Ze is, zoals Epi haar beschrijft, een bijzaak. Ook tussen Epi en zijn vrouw gaat het op een gegeven moment fout. Epi komt er namelijk achter dat zijn vrouw licht te rollebollen met de Afrikaanse sterspeler. Verder wordt Bobbie beschreven als een vrij bijdehand vrouwtje.
Christie is de dochter van Epi en Bobbie. Zij is psychotisch en beland uiteindelijk in een gekkenhuis. Ik krijg de indruk dat ze Epi net zo gek is als zij. Ik vind dat ze wel op elkaar lijken. Christie is alleen degene die alles hardop zegt in plaats van dat ze het aan haar 'geheime dienst' vertelt.
Thomas is de zoon van Bobbie en Epi. Hij is erg intelligent en wil zijn leven wijden aan de letterkunde. Thomas schaamt zich voor zijn vader en andersom schaamt Epi zich ook voor zijn zoon.
Bronko is de vader van Bobbie. Hij heeft Epi een 'slecht gemaakt'. Hij zorgde ervoor dat Epi de eerste stappen nam. In feite is Bronko het voorbeeld van Epi.
Duoba Dieudonne 'de Ouagadougouiaanse wonderpuper' Boureima en Funn 'de Scandinavische balmagier' Knullakinnen zijn sterspelers die Epi Brons heeft gekocht om de club te redden.
Myrna is de secretaresse van Epi met wie hij regelmatig ligt te rollebollen en meestal heel blij van wordt.
En verder heeft Epi een stuk of tien Marokkanen en Ghanezen die als zijn bodyguards dienen. De Ghanezen slaan uiteindelijk Epi zelf in elkaar in plaats van de mensen die Epi hun opdraagt in elkaar te slaan.

J. DE CONTEXT

Ronald Giphart is geboren in 1965 en groeide op in een nieuwbouwwijk in Dordrecht. Later verhuisde het gezin naar Soestdijk. Op zijn 17de besloot hij dat hij schrijver wilde worden. Hij wilde schrijven over de grote thema's, zoals zijn grote voorbeeld Jeroen Brouwers, maar toen dat niet lukte dacht hij dat het schrijverschap toch niet voor hem was weggelegd. Nadat Giphart zijn studie Nederlands had afgebroken werd hij nachtportier en las hij veel boeken. Hij publiceerde enkele verhalen in zijn eenmanstijdschriftje 'Hoera Gaudo'. Op een bepaalde moment werd hij door de uitgeverij Nijgh & van Ditmar gevraagd om een roman te schrijven. Wat blijkt uit heel interviews die ik heb bestudeerd is Giphart ook een persoon die heel erg 'recht vanuit zijn hart' schrijft. Dit typeert zijn stijl heel erg, want dat is een losse en vrij simplistische stijl. Meestal gaan zijn boeken over seks en literatuur. In “De voorzitter wordt er minder gefocust op seks en sprake over literatuur komt niet voor.


Informatie over het werk

Titels van andere boeken die hij alleen of samen met andere schrijvers heeft geschreven:

- Ik ook van jou, roman, 1992, alleen
- Kwadraats Groot Literair Lees Kijk Knutsel en Doe Vakantieboek, vermaak, 1993, Hitgrap, Reidingk, Tanner, Koning, Natter
- Giph, roman, 1993, alleen
- Het feest der liefde, short stories, 1995, alleen
- De beste schrijver van Nederland, 1995, Bert Natter
- Phileine zegt sorry, roman, 1996, alleen
- De ontdekking van de literatuur, essay, 1997, Bert Natter
- Frühstück no future, toneel, 1998, Gerard v. Kalmthout
- Planeet literatuur, essay, 1998, Bert Natter
- De voorzitter, roman, 1999, alleen
- Ik omhels je met duizend armen, roman, 2000, alleen

Het boek staat ergens in de revisorproza, maar hoort ook bij de eigen stijl van Ronald Giphart. Het is een modern boek. De manier waarop het is geschreven hoort bij deze tijd, omdat er veel over dingen wordt geschreven die in vroegere jaren als ‘verboden’ werden gezien.

K. PERSOONLIJKE BEOORDELING

Het thema van “De voorzitter” is helemaal niet herkenbaar in mijn eigen belevingswereld, het speelt zich af in een wereldje waar ik niets mee te maken heb. Toch is het een boek dat heel leuk is, omdat ik me vaak inbeeldde als voorzitter van Bandstad ’83. Ik zat me tijdens het lezen de hele tijd na te gaan hoe ik de fouten van Epi Brons zou oplossen. En het lijkt me wel leuk om in dezelfde machtspositie te zitten als Epi in zijn goede tijden. Epi vind ik echt een fantastische man. Hoe hij over alles cynisch is en hoe Giphart het onder woorden brengt is echt ongelofelijk grappig. Ik zou als ik Giphart was niets weglaten uit dit boek. Zelfs de namen zijn heel goed gekozen, wat me soms tegenvalt in andere boeken van andere schrijvers.
Het verhaal had hier en daar zijn psychologische dieptegangen, maar het belangrijkste ervan vond ik de humor. Het mooie van Giphart vind ik dat hij altijd herkenbaar is in zijn hoofdpersonen. In het epiloog aan het eind zegt hij ook dat hij elke avond even in het hoofd van Epi Brons kroop. Dat Epi op het laatst zelfmoord pleegt vind ik een mooi eind, vooral het laatste zinnetje:
In het eerste hoofdstuk, de soort van inleiding, zit hij een Deense zakenman ,in de discotheek ‘Saturdays’, te treiteren. Hij probeert hem de hele tijd over te halen om een Thais hoertje me naar zijn kamer te brengen. De Deen bekent dan dat hij een rubberen reisvagina heeft. Eerst denkt Epi dat het een grap is en begint heel hard te lachen. Als de Deen, die Epi ‘Voornam’ noemt, zegt dat het echt zo is begint Epi nog harder te lachen. De, op dat moment, zeer diepgezonken Deen zegt dan op een zielig toontje: “I vant to be alone” .
Als Epi op de rand van de dijk staat, op punt zelfmoord te plegen, is hij zo diepgezonken dat hij als laatste zin heeft: I vant to be alone. Een mooi eind om te laten zien hoe diepgezonken en kansloos je kan zijn.
In het boek vonden er zoveel schokkende gebeurtenissen plaats dat ik ongeveer tien pagina’s nodig zou hebben om ze te beschrijven. Het is wel een beetje voorspelbaar dat het met Epi op het laatst zo slecht gaat en uiteindelijk zelfmoord pleegt. Maar de dingen die hij doet zijn volkomen onvoorspelbaar, omdat een normaal iemand het niet eens in zijn hoofd zou halen om zulke dingen te doen.
Omdat het vanuit het ik-perspectief is geschreven leer je de hoofdpersoon goed kennen. Epi Brons kwam zeker levensecht over. Je kan je heel goed inleven in zijn leven, omdat Giphart de gebeurtenissen erg gedetailleerd beschrijft. En ‘jammer’ genoeg kwam ik niets van karakteristieken Epi Brons in mij of mijn vrienden tegen. Je zou wel kunnen beïnvloed worden door Epi, omdat hij een hele dominante man is. Maar omdat het een boek is, je niet als Epi Brons zou willen leven/eindigen en als je het uit hebt niet echt lang erover zit na te denken, zal hij je niet erg beïnvloeden. Eigenlijk zijn alle eigenschappen van Epi negatief, behalve op de manier hoe hij met zijn dochter Christie om gaat en zijn humor. Christie en Epi hebben een speciale band samen en lijken ook een beetje op elkaar waardoor ze heel leuk en grappig met elkaar omgaan.
Omdat het boek over het leven van Epi Brons, de hoofdpersoon, draait zou het meteen een stuk minder leuk zijn als ik of iemand anders hem anders zou laten handelen. Al het grappige zou uit het boek verdwijnen.
Het boek is chronologisch verteld, dus niet echt moeilijk om te volgen. Het is een gedeelte uit het leven van de hoofdpersoon. Eigenlijk heb ik helemaal niet stil gestaan bij het feit dat ik stukjes saai vond, omdat die er ook niet waren. Je wordt de hele tijd geamuseerd.
Nauwelijks heb ik last gehad van het taalgebruik. Het is niet erg moeilijk geschreven en iedereen vanaf een leeftijd van 15 jaar zou dit boek kunnen lezen. Veel mensen zullen het niet zo fantastisch vinden, omdat het wel best grof en niet echt terughoudend is geschreven. Maar daarentegen zullen veel mensen dit juist leuk vinden, omdat het de stijl van Giphart is.
Er waren veel dialogen in het boek, omdat Epi altijd werd geconfronteerd met weer eens een pijnlijke discussie met iemand die het niet met hem eens was. Ze werden goed en natuurlijk weergegeven. Het was zeker niet-cliché, dat is ook iets waar Epi een hekel aan heeft.
Giphart heeft denk ik geprobeerd om alle fragmenten en zinnen grappig te maken ook al zou dit in het echte leven niet het geval zijn.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen