Boekverslag : Jef Geeraerts - Double-face
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 416 woorden.

Primaire gegevens van het gelezen werk:

Auteur: Jef Geeraerts

Titel: Double-Face

Ondertitel:

Opdracht:

Motto:

Verschenen in:

Uitgever:

Verwachtingen vooraf:



Eigen literaire recensie:

Met Double-face schrijft Jef Geeraerts opnieuw een thriller, na eerdere successen als ‘De Trap’ en ‘De Zaak Alzheimer’. In tegenstelling tot zijn vorige werken, waagde hij zich nu aan een serial killer, een seriemoordenaar dus. Het is echter duidelijk dat Geeraerts er niet veel ervaring mee heeft, want het boek is langdradig en de verhaallijn is onzinnig.



Waarover gaat het boek? Over Vincke en Verstuyft die, na de vondst van zeven onthoofde lijken van jonge vrouwen, aan de slag moeten om de psychopaat te vangen. Door puur toeval komen ze de moordenaar op het spoor en klissen hem. Einde van het verhaal zou je zo denken, maar er staan nog zo’n honderd bladzijden op je te wachten, over de motieven van de moordenaar, zijn dubbele persoonlijkheid, zijn psychologische dilemma’s bij het verhoor. En eens je daar bent doorgeploegd, kom je tot de conclusie dat het adembenemende slot, waar je al zo lang op wacht, gewoon niet bestaat.



Naast de pijnlijke afwezigheid van een deugdelijk plot, is ook het taalgebruik en de gebrekkige zinsbouw uitermate ergerlijk. Een voorbeeld: “Het schaduwteam met codenaam Alfa in de donkerblauwe Renault ‘valstrikbestelwagen’ van de elektriciteitsfirma Electrostar, Wilrijk, die vlakbij het kantoorgebouw van Honeywell Bull op het Franklin Rooseveltplein stond geparkeerd, bestond uit eerstaanwezend inspecteur Jan D’Hondt, een rustige zwaargebouwde, kalende veertiger met een bleek gezicht en een bril, die er ondanks zijn grijze overall er uit zag als een ambtenaar van Financiën.”



Daarenboven heeft Geeraerts de vervelende gewoonte met voetnoten te werken. Ze verwijzen vooral naar zijn vroegere boeken, waarbij hij duidelijk geen rekening houdt met de lezers die die (nog) niet gelezen hebben. Eentje meldt aan de Nederlandse lezers dat ‘minetten’ hetzelfde is als beffen. Hij had hen in één moeite ook kunnen uitleggen wat ‘een veerkrachtige souplesse’ of een ‘christen-democratische gezinswoningbouw van onze welvaartstaat’ is.



Geeraerts schrijft verder ook bladzijden vol met zinloze, technische uitweidingen; bijvoorbeeld het negen bladzijden lange verslag van een forensische psycholoog. Blijkbaar moet dit bewijzen dat hij zich thuis voelt in dat milieu, het moet vertrouwen wekken. Dat vertrouwen verliest hij echter meteen door de opeenstapeling van ongeloofwaardigheden, zoals de ontdekking van de seriemoordenaar en de bijbehorende interventie, of het bezoek van het onderzoeksteam aan een verdachte, waar het hele gezelschap maar meteen aanschuift voor de barbecue.



De covertekst is veelbelovend, maar de lezer komt gauw tot de conclusie dat het boek niet aan die hoge verwachtingen kan voldoen en dat hij beter een ander boek had gekozen.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen