Boekverslag : Theo Hoogstraaten - Ijzige Poppen
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1805 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1805 woorden.
Het boek
Het boek heet IJzige poppen en is geschreven door
Theo Hoogstraten.
Ik heb het boek gekozen omdat ik graag boeken lees van
Theo Hoogstraten. Zijn boeken beschrijven vaak een probleem
dat niet zo vaak voorkomt, maar toch heel herkenbaar is. Wat ik
ook heel prettig vind aan zijn boeken is dat hij heel vlot vertelt,
zonder al te veel beschrijvingen van de personen en ruimtes.
IJzige poppen is een standaard crimi, want net als in andere
crimi’s wordt er in het begin van het boek een moord
gepleegd en kom je als lezer stap voor stap achter antwoorden
op de vraag wie, hoe en waarom. Alleen in dit boek worden de
vragen niet beantwoord door de politie, maar door een groepje vrienden.
De titelverklaring: de titel IJzige poppen is eigenlijk de ontknoping van het verhaal. De verdwenen kinderen blijken door een gestoorde vrouw te zijn ingevroren in een soort levensgroot diepvriespoppenhuis. De kinderen komen daar achter in een van de laatste hoofdstukken.
Er worden bijna geen tijden genoemd, behalve dat soms aan het begin van een hoofdstuk iets staat als: “De volgende dag…”. Tussen het begin en het eind van het boek zitten waarschijnlijk 2 weken, want vrij aan het begin wordt gepraat wordt over kerstmis, en aan het eind van het boek is het nieuwe jaar net ingegaan.
Het verhaal speelt zich voornamelijk af bij de kinderen thuis en op straat in hun woonplaats. Aangezien er wordt gepraat over een V&D en straatnamen als Westeinde en Zaanbocht speelt het zich duidelijk af in Nederland. Ook wordt er gepraat over het stamcafé Zaandam.
De hoofdpersonen
Anne: Anne is een heel rustig meisje. Ze houdt van lezen en heeft een krantenwijk. Ze trekt veel op met Gea, ook al zijn haar ouders het er niet zo mee eens. Met haar broer Louis kan ze het best aardig vinden.
Gea: Gea is een heel direct meisje, en veel drukker dan Anne. Ze is ook ouder dan Anne. Ze vindt zichzelf veel volwassener dan haar jongere vriendin, omdat ze meer durft en meer geïnteresseerd is in jongens.
Louis: Hij is de broer van Anne en later ook het vriendje van Gea. Hij doet graag een beetje stoer, zeker tegenover Gea en Anne. Hij is degene die de speurtocht in gang zet.
Mevrouw van Dijk: Haar verleden heeft een grote rol gespeeld op haar gedrag, omdat ze ooit getrouwd is geweest met een slager, maar hij is dood gegaan. Ze wilde graag kinderen, maar dat is nooit gelukt.
De rechercheurs Merkens en Erik de Groot: Merkens is de oudere rechercheur, en moppert ook erg op de kinderen als hij merkt dat ze zelf achter de zaak aan gaan. Hij moppert ook veel op zijn jongere collega Erik de Groot.
De Groot is wat vriendelijker tegen het drietal. Ze hebben allebei de zaak van de vermiste kinderen in handen.
Samenvatting
Een vrouw zat op een bankje te kijken naar de kinderen die in de speeltuin speelden. Ineens viel haar blik op een snoezig meisje met 2 dikke blonde vlechten in haar haar. De vrouw keek om zich heen, maar de ouders van het meisje waren gelukkig in geen velden of wegen te bekennen. Ze zei: “Dag lief meisje, wil jij mijn geheime pop zien? Ze ligt in de auto.”
Intussen gingen de twee vriendinnen, Anne en Gea, naar de stad. Toen ze de V&D in gingen, wilden ze de nieuwste cd van Clouseau stelen. Ze durfden het niet. Ineens zagen ze de broer van Anne lopen. Ze vroegen aan Louis of hij wel eens wat gestolen had. Ze besloten die cd toch te stelen. Gea stopte hem onder haar jas. Net toen ze de winkel uit wilde lopen, liep ze tegen een vrouw met een klein meisje op. Ze liet de cd vallen en rende weg.
Een paar dagen later keken Anne, Louis, hun ouders en opa en oma naar het nieuws. Er was een opsporingsbericht van een klein meisje van een jaar of 5. Louis schrok. Het was het meisje waar Gea tegenop gebotst was. Anne en Gea moesten dit weten. Gea kwam de volgende dag, maar kon zich niets herinneren.
Die middag gingen Gea en Louis naar de bioscoop. Toen ze eruit kwamen stopte Louis in een keer. Hij zag de vrouw, de vrouw uit de V&D. Ze besloten haar te volgen. Ze ging naar de C&A en zocht naar kinderkleding. Toen de vrouw Gea in de gaten kreeg, schrok ze. Ze rekende snel af en verliet de winkel . Ze ging naar een speelgoedwinkel genaamd: "Kinderland".
Ongeveer een week later was er weer een opsporingsbericht op de televisie. Nu was het een klein jongetje. Het jongetje was gaan fietsen en was nooit meer thuis gekomen. De volgende dag werd er een lijk in het water gevonden. Het was een zwerver met een fiets en een kinderfietsje. Precies zo een als de moeder beschreven had.
Gea, Anne en Louis besloten de volgende dag eens naar "Kinderland" te gaan. Toen ze daar aankwamen, kwam het winkelmeisje Birgit, Gea heel bekend voor. Het was ooit een schoolvriendinnetje van haar geweest. Gea greep haar kansen en vroeg Birgit wie haar baas was. Gea vroeg haar ook of ze Gea kon bellen als haar baas er niet was. Birgit wist het niet zeker maar besloot er over na te denken. Ze heette mevrouw Van Dijk.
Birgit vertelde Gea hoe blij mevrouw Van Dijk was als haar nichtje Marijke kwam. Marijke en haar moeder woonde twee flats verder dan Gea. In de Brandaris.
Gea en Louis besloten de volgende dag te gaan kijken bij de Brandaris. Toen de volgende dag aangebroken was gingen ze heel vroeg weg. Ze hadden lange tijd staan wachten toen er eindelijk iemand aan kwam. Ze dachten dat het de vrouw en haar dochtertje Marijke waren, maar het was een oude man met een hond. Na nog een paar uur gewacht te hebben, kwam er eindelijk een vrouw naar buiten met een klein meisje. Gea wist het bijna zeker dat ze dat meisje niet in de V&D gezien had.
Ze besloten naar de politie te gaan. Dit hadden ze al een keer eerder gedaan, om te vertellen van het meisje van tv. Naar de politie gaan hoefde al niet meer, want de politie kwam de lift al uit. De politie zei tegen de twee dat ze op moesten houden met eigen detectives spelen. De politie besloot een oogje in het zeil te houden op mevrouw Van Dijk en ging met een boot het meertje tegenover de winkel op. Ze zagen dat mevrouw Van Dijk wegreed en schakelde de andere post in. Die achtervolgden haar met de auto. Ze ging naar haar zus in de Brandaris. Samen laadden ze de auto in en haar zus stapte met Marijke de auto in.
De volgende ochtend belde Birgit, Gea op. Ze vroeg of ze zin had om een dagje te komen helpen in de winkel. Dat wilde Gea maar al te graag. Samen liepen ze de winkel in en deden de lichten aan. Ze schrokken toen ze binnen kwamen. Onder het grote poppenhuis lag een grote plas vies water. Ze haalden het poppenhuis van de kant en zagen een geheime deur. Ze maakten de deur open en ze gilden het uit. Achter de deur lagen twee kinderlijkjes, een meisje en een jongetje. Snel belden Gea en Birgit de politie.
Ze arriveerden snel. Ook zij schrokken heel erg van wat ze zagen.
De zaak werd onderzocht en het bleek dat het pand vroeger een slagerij was geweest.
De vriezer zat er nog, achter de geheime deur.
Een paar dagen voordat dit allemaal ontdekt werd, was de stroom een tijdje uitgevallen, dus de lijkjes waren ontdooid.
Nog nooit had de politie zo iets ergs meegemaakt.
Die middag belde de politie meteen naar Anne en Louis om het verhaal te vertellen.
Degene die het mysterie op zou lossen, werd beloond met f 75000, -. De drie vrienden waren dus in een klap rijk.
Diezelfde middag werden ze opgehaald om een live persconferentie te houden.
De schrijver
Theo Hoogstraten is geboren in Mijdrecht op 9 juli 1948.
Als kind was hij al graag creatief bezig: muziek maken,
schilderen en tekenen, maar ook schrijven. Hij schreef
zijn eerste verhaal toen hij elf jaar oud was.
Theo logeerde bij zijn opa en oma. Zijn opa had bij de politie
gewerkt en in die tijd wilde Theo, net als zijn opa, bij de politie
gaan werken. Zijn eerste varhaal (of beter: toneelstuk) ging
dus natuurlijk over een politie-inspecteur die een moord moest
oplossen. Hij heeft een groot deel van zijn vakantie zitten tikken
op een erg oude schrijfmachine. Terwijl hij daarmee bezig was
ontdekte Theo dat schrijven heel erg boeiend en spannend is.
Na de middelbare school ging Theo naar de
Pedagogische Academie. Hij gaf al een aantal jaar les
op een basisschool en studeerde M.O. Nederlands en
geschiedenis. Met die opleiding is hij les gaan geven aan het Jan van Scorelcollege in Alkmaar waar hij tot december 2003 heeft gewerkt als decaan.
Nadat een uitgever hem had gevraagd mee te schrijven aan een schoolboek, ontdekte hij weer hoe leuk hij schrijven vond, en begon hij jeugdromans te schrijven. Net als gitaar spelen, fotograferen, reizen en zeilen, is het schrijven van boeken vooral een hobby voor hem. Schrijven is voor hem dan ook een vorm van ontspanning.
Theo: “Zoals een ander rust in ontspanning vindt in sporten of vissen of iets dergelijks, zo kan ik mij helemaal ‘verliezen’ in een verhaal om daarna als herboren de draad weer op te pakken. Over ieder verhaal denk ik heel lang na, soms een jaar. Als ik met schrijven begin, zit het verhaal grotendeels in mijn hoofd en kan ik het in korte tijd opschrijven. De maanden daarna gebruik ik om het verhaal nog eens rustig door te lezen en waar mogelijk het verbeteren en mooier te maken. Mijn vrouw helpt me daarbij.
Zij zet de verhalen in de computer, haalt er fouten uit en verwerkt op- en aanmerkingen van de uitgever. Ze heeft zelfs de meeste titels bedacht en eigenlijk is ze dus heel erg belangrijk voor mijn boeken. Toch wil ze haar naam niet op de omslag. Het verhaal is niet van haar, vindt ze.”
Mijn mening
Zoals ik in het begin van dit boekverslag al vertelde vind ik bijna alle boeken van Theo Hoogstraten heel erg leuk. Verder ben ik ook geïnteresseerd in crimi’s, omdat dat vaak boeken zijn die je het liefst in een keer uit zou willen lezen en waar ik me dus echt moet losmaken uit het verhaal. Toen ik de achterkant las werd ik erg nieuwsgierig naar het boek, omdat ze daar alleen neergezet hadden dat de politie geen informatie had en 3 kinderen wel. Dat maakte dat ik het boek ging lezen, en het verhaal was echt heel spannend. Ik vind het ook erg goed geschreven, omdat er veel gesprekken in staan, en niet alleen maar van een afstandje wordt verteld wat er gezegd word.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen