Boekverslag : H.g. Wells - The First Men In The Moon
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2104 woorden.

The First Men in the Moon

1-20

Mr. Bedford zit in de schaduw van de wijnranken in het noorden van Italië terwijl hij dit verhaal aan ons vertelt.

Hij was een jongeman en zat in de schulden waardoor hij een toneelstuk moest gaan schrijven om geld te verdienen. Hij deed dit in Lympne.

Terwijl hij dit stuk aan het schrijven was zag hij elke avond een man halverwege het plein oplopen, dan omdraaien en dan weer dezelfde weg teruggaan. Op de 14e dag riep hij, net toen de man wilde omdraaien, hé mijnheer, wacht eens even. Zie liepen meer dan een uur samen te kletsen terwijl de man over zijn vakgebied sprak. Zo ging het een paar dagen lang. Totdat Mr. Cavor vertelde over zijn nieuwe uitvinding en vroeg of dat Mr. Bedford hem daar bij wilde helpen. Ze gingen naar zijn huis toe en even later ontdekten ze Cavorite, een chemische samenstelling die alle andere stoffen tegen kon houden. Zo kwamen ze op het idee om naar de maan te gaan. Ze bestelden een glazen bol, maakten daar een stalen constructie omheen, maakten er schuiven in en die besmeerden ze met Cavorite. Daarna maakten ze een gigantische oven om de bol heen want de Cavorite zal pas werken als hij roodgloeiend is verhit. Ze gingen de bol in, namen al hun uitrusting mee en vertrokken. Ze gebruikten de schuiven door ze open en dicht te doen – gebruik makend van de zwaartekracht - richting de kant waar ze naar toe wilden. Zo kwam het dat ze niet op de maan neerstorten maar er zachtjes op landen. Terwijl ze in een krater lagen waarin ze geland waren moesten ze wachten tot het warmer werd en ondertussen zetten ze de kachel aan.



20-34

Ze waren belandt in een enorme witte krater en toen de zon kwam smolt het wit voor hun ogen en begon alles te sissen. In het zonlicht zagen ze iets liggen. Het barste open en er kwam iets uit te voorschijn, het was een zaadje, en ze zagen de plant voor hun ogen groeien en bloem krijgen. Ze staken een papiertje aan gooide het uit het luik en het brandde op dit bevestigende dat er zuurstof was. Mr. Bedford probeerde meteen het luik open te maken maar de lucht werd meteen ijl, ze werden een beetje dizzy. Cavor deed het luik goed dicht en gaf hun allebei een pilletje waardoor ze er tegen konden. Ze gingen uit de bol en gingen op het randje zitten. Ze konden enorme stappen zetten door de mindere zwaarte kracht. Zover het oog reikte was de krater bedekt met planten of groeiende planten variërend in grote. Het zag er uitgestorven uit, geen leven op planten na. Ze gingen te ver weg en konden de bol niet meer vinden. Ze hadden honger en hadden het heet. Toen hoorde ze onder hun voeten boom, boom, boom. Toen kwam er ineens een hoge ring en een tij later plotseling het brullen van een enorm beest. Ze kropen weg en Cavor was zich er als eerste van bewust dat “het” zo dichtbij was, hij stopte en ging liggen en gebaarde Bedford hetzelfde te doen. Ze zagen het Mooncalf hij was enorm, 60 meter hoog (200feet), met een geplooide witte huid. Zijn hoofd was bijna koploos, met een dikke nek, kleine neusgaten en nauwe gesloten ogen. Ze bleven nog lang liggen nadat hij voorbij was gegaan. Een Selenite kwam nu in het zicht het was slechts 1,5 meter en droeg een dicht armor van een soort leer. Het leek veel op een insect met tentakels. Het had een helm met stekels en een masker met zonnebril als gezicht. Zijn benen waren kort. Hij leek boos en kort nadat hij voorbij was sloeg de Mooncalf een gil van pijn en was alles stil.



34-37

De volgende keer dat ze de mooncalfs zagen waren ze een plant eten aan het geven. Toen kwamen ze bij een open cirkel waar ze langs liepen ze hoorde een steeds harder wordend geluid en toen plotseling schoof de grond in de cirkel opzij en kwam er een diep gat te voorschijn. Ze keken erin en er kwamen kleine licht omhoog vanuit de diepte. Toen vluchtte ze ervan weg. Ze hadden honger en dorst. En begonnen aan de grond te eten die goed maakte. ze werden er alleen wel dronken van en begonnen onzin uit te kramen. Toen werden ze gevangen genomen door de Selenite’s omdat ze gewoon recht in hun armen liepen. Dit was het laatste wat Bedford zich kon herinneren. Toen ze weer bijkwamen zaten ze ondergronds in een cel en hadden ze kneuzen, schrammen en verschrikkelijke hoofdpijn.



38-48

Toen ze bijkwamen ontdekten ze ook dat ze vastgebonden zaten aan de grond, door de Selenite’s. Toen ging er een soort deur open en kwam er een Selenite binnen. Hij was verschrikkelijk om naar te kijken hij zag er zo uit(zie plaatje1). Hij leek ook verbaast. Cavor begon te praten. Ze hoorde buiten een Mooncalf brullen en ineens ging de Selenite weg en sloot de deur.

Een tijdje was het stil en toen begonnen ze te praten. Cavor zei dat ze zeker 1 mijl de maan in moesten zitten want het was er koeler. Bedford gaf Cavor en zijn Cavorite de schuld voor alles. En gingen ze een beetje zitten bekvechten. Ze kwamen tot de conclusie dat communiceren het grootste probleem was. Ze moesten toch iets gemeen hebben maar wat? Volgens Cavor was het onmogelijk dat ze iets gemeen hadden ze waren immers ontwikkeld op een andere planeet. Toen begon Bedford te zeggen waren we maar bij de bol gebleven was ik maar thuis gebleven enz. de deur ging weer open en er kwamen meerdere Selenite’s binnen. De 1e en 2e droegen bekers met iets wits mee. Het werd hun aangeboden en het smaakte naar champignons. Ze aten en dronken dankvol. Ze bleven naar hun kijken terwijl ze aten en Bedford begon te praten.

Toen ze klaar waren met eten maakten de Selenite’s ze gedeeltelijk los los. Ze probeerden contact te maken maar het lukte niet erg goed. Toen ging 1 Selenite op dezelfde manier zitten als Cavor en stond hij op, toen begrepen ze het ze moesten opstaan. Een Selenite raakte hun aan en liep naar de uitgang ze deden dit na, ze kwamen het hol binnen waar het licht vandaan kwam. Een massa gecompliceerde machines zorgde voor het licht en het geluid dat ze de hele tijd hoorde. Ze wouden de machine bekijken maar dat mocht niet.



49- 64

Ze bleven lopen totdat ze bij een wijde tunnel kwamen. In de tunnel zaten kristallen als edelstenen, de tunnel liep naar beneden. De tunnel werd steeds wijder en wijder ze moesten over een plank lopen over een speelt waar warme lucht uit kwam. Dit wilden ze niet, ze overmeesterden de bewakers en gingen terug via het pad dat ze gekomen waren. Er kwamen Selenite aan dus verstopte ze zich in een spleet. Ze zagen een licht, het leek wel daglicht maar ze zaten toch een mijl onder de grond? Ze liepen verder en zagen dat het licht afkomstig was van kleine paddenstoelen. Ze dachten dat als ze zich een week schuil zouden houden dat dan de intelligentere Selenite’s te weten zouden komen dat ze er waren.

Ze klommen via de muur omhoog en kwamen uit bij Selenite’s die het vlees van dode mooncalf’s in strips eraf sneden en wegreden met een kar vol met strips. Toen zag een Selenite ze en werden ze aangevallen door de slagers, ze zagen er anders uit dan de Selenite’s tot nu toe. Ze versloegen ze en ze kwamen weer bij de opening en zagen de zon weer. Ze gingen naar boven via een spiralen trap van een mijl of 5. De planten op da maan waren droog en dood, verdroogt door de enorme hitte van de zon. Op de maan was alles anders ze kwamen zelfs tot de conclusie dat ze er al 10 dagen waren. Ze gingen de bol, gescheiden, in halve cirkels. Als ze hem gevonden zouden hebben dan zouden ze naar het centrale punt komen en het signaal geven.



64-67

Mr. Bedford zocht een tijdje maar kreeg het al snel warm en ging zitten, sliep even en stond weer op. Toen hij de moed al begon te verliezen zag hij hem, de bol. Hij ging Cavor zoeken maar vond hem niet, toen zag hij de muts die Cavor altijd op zijn hoofd had liggen samen met een stuk papier. “ze achtervolgen me, het is slechts een kwestie van tijd voordat ze me pakken, ik hoor ze, een andere soort of selenite’s met grotere hoofden en kleinere lijven. Wat was er met Cavor gebeurd? Hij ging terug naar de bol maar halverwege hoorde hij wanhoop ineens schreeuwen “ga liggen, het is te laat”. Dus liet hij zich vallen in de sneeuw die ondertussen door de kauw uit de lucht was”gesneeuwd”.

En toen was alles stil en zat hij in de stilte en duisternis van de bol, waar hij ondertussen in was geklommen.



68-78

Mr. Bedford was alleen in de oneindige ruimte, toen realiseerde hij zich als hij wakker moest blijven om te overleven hij een schuif open moest doen voor het licht. Toen zag hij een krant zweven die hem zichzelf weer liet worden en hij ging experimenteren hoe de schuiven werkten. Toen hij dit wist merkte hij dat hij wegdreef van de maan en openden alle schuiven, toen hij te dicht bij de maan kwam deed hij de schuiven naar de maan dicht en liet alleen die naar de aarde open en zette koers naar aarde. Hij wist niet meer hoelang hij in de ruimte was gebleven soms leek het jaren en andere tijden slechts enkele dagen, hij dacht dat het bij elkaar ongeveer ¬¬een paar aardse weken was.

Toen hij in de hogere luchtdruk kwam, van de aarde, begon het heet te worden in de bol. Hij opende alle schuiven en deed ze uiteindelijk tot een paar cm toe dicht. De bol kwam in zee terecht. Het was nacht en hij viel in slaap. Toen hij wakker werd was hij aangespoeld in Engeland. Hij hoorde voetstappen en er kwam een man die vroeg:” wtf is dat voor een ding”. Waarop Bedfort vroeg: “waar ben ik?” Je bent in “littlestone” zei hij. Hij wou eigenlijk gaan slapen maar dat ging niet want er lagen nog 2 blokken goud in de bol. Hij pakte ze en de 4 mannen (1 die er al was en 3 die waren aan komen lopen) vroegen waar hij het vandaan het. Bedfort zei van de maan en zei verder maar nu stop ik en 2 van de mannen namen het goud op hun schouders en liepen samen met Bedford naar de gebouwen. Ze kwamen aan bij een hotel en het volgende moment zat hij aan een Engels ontbijt, na te hebben gedoucht en schone kleren aangetrokken te hebben. Hij beantwoorde een aantal vragen voordat hij de mensen uit zijn kamer gooide en de blokken goud ging halen. Het experiment had gefaald de bol was weg, gezonken afgedreven of zo. Hij schreef een brief naar de dichtstbijzijnde bank dat hij een rekening wilde openen en dat hij 2 van zijn betrouwbaarste mannen moest sturen. Na gegeten te hebben, kwamen er 2 klerken om het goud op te halen en ging hij slapen. Toen hij wakker werd, ging hij naar Italië. Iedereen ziet Cavor als een gek die zichzelf en zijn huis heeft opgeblazen en Bedford als een verzinner van zijn verhaal naar de maan. Dit is het einde van het verhaal zoals mr. Bedford het ons in Italië verteld. Hij zit in “Amalfi” te schrijven aan zijn stuk waaraan hij bezig was voordat hij wegging, hij is een beetje beter als hij toen was in Lympne maar elke keer als hij de maan ziet denk hij en Cavor die ‘zelfmoord’ pleegde daar. Soms twijfelde hij zelf ook of dat het niet een droom was.



78-79

Toen hij zijn verslag klaar had van zijn terugkeer naar aarde gaf hij het manuscript aan een uitgever ervan overtuigd dat het af was. Totdat hij schriftelijk op de hoogte werd gesteld door ene Julius Wendigee, die dag in dag uit een eigenaardig bericht van Cavor. Hij nam de taak aan om de berichten te ontvangen en proberen er terug de sturen. Ze begrepen dat hij vrij was maar wel kreupel. Mr. Wendigee nam gelukkig al de gekomen berichten op en zo kon hij ook de eerste berichten van Cavor horen. Ze hadden echter nooit het recept voor Cavorite gezonden gekregen. Ergens in de maan had Cavor elektronische apparatuur gevonden ze ontvingen echter maar de helft van de berichten die Cavor hun zond ontvingen ze.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen