Boekverslag : Renate Dorrestein - Het Duister Dat Ons Scheidt
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1902 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1902 woorden.
Zakelijke gegevens
Auteur: Renate Dorrestein
Titel en uitgever: Het duister dat ons scheidt, uitgeverij contact, Amsterdam/Antwerpen, 295 pagina’s
Genre: Roman
Eerste indruk
Het eerste wat me opviel toen ik het boek inkeek, en ik zag de inhoudsopgave, was dat elk hoofdstuk een letter van het alfabet heeft en daarbij staat dan een woord dat daarmee te maken heeft. Later bleek dat deze woorden een grote rol spelen in het hoofdstuk. Nog een ding wat opvallend was is dat er drie delen zijn. Zes, twaalf en achttien. Toen ik het boek las begreep ik dat deze getallen voor de leeftijd van Loes, de hoofdpersoon, stonden.
Het eerste deel is in de meervoudsvorm geschreven. En niet vanuit de hoofdpersoon (Loes), maar vanuit de kinderen uit Loes haar klas. Ik denk dat het zo gedaan is, om de situatie spannend te houden. Je komt niet precies het verhaal van Loes te weten, maar je krijgt een verkeerde interpretatie van de vrienden / kinderen uit haar klas.
Het boek doorloopt de achttien jaar van Loes’ leven. Maar telkens verwijst alles terug met flashbacks naar één nacht. Tot het laatste hoofdstuk toe blijf je in spanning hoe die ene nacht nou precies verlopen is. Iets wat ik knap vindt van de schrijfster.
Hoofdpersonen
In het boek komen meerdere personen aan het woord en zijn meerdere personen belangrijk. Ik zal de belangrijkste personen noemen.
Loes (hoofdpersoon): Een energiek en bazig meisje. Iedereen wil haar vriendin zijn. Tot op een nacht. Dan wordt er een moord gepleegd waar zij iets mee te maken heeft, en ze veranderd op slag. Haar vrienden gaan haar pesten, om de oude Loes weer terug te krijgen, maar dat lukt ze niet. Er blijft niets meer van de oude Loes over. Tot op het eind van het boek.
De moeder van Loes (bijpersoon): Een zweverige tekenares die tarotkaarten legt voor de moeders van de vrienden van Loes. Ze draagt een groot geheim met zich mee over de vader van Loes. Na de nacht van de moord draait zij de bak in. Als ze weer terugkomt (na zes jaar) is ze volledig veranderd. Ze past niet meer bij Loes en de Luco’s (zie hieronder) en ze gaat ervandoor.
De Luco’s (bijpersonen): Ludo en Duco, door de vrienden van Loes de Luco’s genoemd, zijn twee mannen die bij Loes en haar moeder in huis wonen. Volgens hen is één van hen de vader van Loes. Maar op die ene nacht komen ze erachter wie het is. Als Loes’ moeder in de gevangenis zit zorgen zij voor Loes, net als alle jaren die volgen als Loes’ moeder weer uit de gevangenis is.
Samenvatting
Het boek verloopt niet in chronologische volgorde. Ik heb geprobeerd om het verhaal in de zo logisch mogelijke volgorde op te schrijven.
Loes en haar vrienden groeien samen op. Hun moeders kunnen het goed met elkaar vinden. Loes woont als enige met haar moeder in het centrum van het dorp, en niet in de nieuwste nieuwbouwwijk, waar de rest van haar vrienden wel wonen. De moeders kunnen het, zoals eerder al gezegd, goed met elkaar vinden. Loes’ moeder valt op, omdat ze anders is. Ze legt tarotkaarten, en dat vinden de andere moeders wel interessant. Ook vinden de kinderen de moeder van Loes en Loes zelf leuk. Want bij hun mag je alles, en Loes heeft altijd leuke ideeën voor spelletjes. In groep drie leren ze lezen. Loes kan helemaal niet lezen, en wordt daar door de klas op aangekeken. Ook krijgt Loes op 6 jarige leeftijd een ‘vriendje’. Dit vriendje wordt door haar moeder met de nek aangekeken want Loes’ moeder kent zijn ouders, en wil niets met ze te maken hebben. Het heeft allemaal te maken met het geheim van haar, wie de vader van Loes is. Als Loes 6 is, is er een stormachtige nacht. In die nacht wordt de vader van Thomas (het vriendje van Loes) vermoord. Loes’ moeder wordt opgepakt. Ze krijgt 12 jaar celstraf.
De 6 jaar die volgen, zijn lange, eenzame jaren voor Loes. Na de dood van Thomas’ vader is Loes heel erg veranderd. De klas wil dat ze weer de oude Loes wordt, en daarom gaan ze haar pesten, in de hoop dat ze weer terug gaat vechten, zoals ze vroeger altijd deed. Maar Loes doet niets terug, en zegt tegen niemand dat ze gepest wordt, want, vindt ze, het is haar eigen schuld.
Na 6 jaar komt Loes’ moeder uit de gevangenis, haar straf is met de helft verminderd dankzij goed gedrag. Loes en de Luco’s vinden het niets dat ze weer thuis komt. Dat blijkt ook als ze er eenmaal is. Het is een stroeve, kille sfeer. Loes en haar moeder zijn te veel van elkaar vervreemd.
Loes wil niet dat haar moeder op school komt met Koninginnedag, maar haar moeder komt toch, en ziet hoe Loes door iedereen als oud vuil behandeld wordt. Loes’ moeder valt uit, en samen met Loes komt ze tegenover iedereen (degenen die vroeger hun vrienden waren) te staan. Ze vechten het letterlijk uit, en uiteindelijk sluiten ze zichzelf samen met de Luco’s op in hun huis, in de hoop dat niemand hun nog aanvalt. Uiteindelijk besluiten ze, na twee weken, om naar noord Schotland te verhuizen. Naar het eiland Lewis.
Hier willen ze opnieuw beginnen. Dat lukt aardig. Ook maakt Loes hier nieuwe vrienden. Nadat haar moeder een jaar uit de gevangenis is, gaat ze ervandoor. Ze laat een briefje achter, dat Loes niet leest.
Als Loes 18 is, gaat ze terug naar Nederland, terwijl de Luco’s op Lewis blijven. Ze gaat in Amsterdam wonen. Hier wil ze een opleiding SPW3 gaan doen. Ze krijgt van de Luco’s voor haar verjaardag een aardbeientuintje. Aardbeien zijn namelijk haar lievelingseten. Als ze in Nederland is, is Loes de hele tijd bang om iemand van vroeger tegen te komen. Ze sluit zich daarom op, en ze durft niet meer van haar kamer af te komen. Als ze op haar kamer is, ziet ze haar moeder op tv. Loes heeft haar natuurlijk al vijf jaar niet gezien, en besluit om haar op te zoeken. Uiteindelijk leggen ze alles bij, en worden alle onenigheden bijgelegd. Ook wordt “de nacht”. Het ging als volgt.
Loes’ moeder had vroeger een verhouding met de vader van Thomas, terwijl de Luco’s bij haar woonden. Als de vader van Thomas erachter komt dat Loes’ moeder zwanger is, wil hij niets meer met haar te maken hebben. De Luco’s denken nu dat Loes van één van hun is, aangezien Loes’ moeder ook een verhouding met hun beide had. Op die ene nacht vertelt Loes’ moeder dat Loes van Thomas’ vader is, en er ontstaat ruzie.
Loes wil op die avond weglopen, want ze vindt haar moeder niet meer aardig. Loes wil naar Thomas toe vluchten, aangezien hij haar vriendje is. Halverwege komt ze Thomas’ vader tegen. Ze raken aan de praat. Als Loes erachter komt dat hij haar vader is, wordt ze kwaad, want Thomas’ vader doet heel onaardig tegen haar. Ze pakt een rood potlood (dat potlood had Thomas voor haar geslepen, omdat ze dat kon gebruiken als zwaard) en probeert Thomas’ vader in zijn ogen te steken.
Maar omdat er een hele harde wind staat, valt ze om. Op dat moment komen de Luco’s (die na de ruzie weg waren gerend) aan en maken de klus voor Loes af. Want als ze dat niet hadden gedaan, werden ze sowieso aangeklaagd wegens poging tot moord. En bovendien wilden ze hem weg hebben, omdat zij zelf de vader voor Loes wilden zijn. Loes’ moeder neemt alle schuld op zich, en zij draait de bak in. Loes moest een vals getuigenis afleggen, dat zij was mishandeld door Thomas’ vader, en dat haar moeder hem als bescherming voor haar heeft afgemaakt. Dat verhaal was dus eigenlijk helemaal niet waar, maar toch geloofde iedereen het.
Mijn mening
De schrijfstijl van dit boek is vlot en makkelijk. Het boek leest ook heel makkelijk weg. Ik had het in één week uit, terwijl ik er normaal twee weken over doe. Af en toe, vooral als je het boek even hebt weggelegd, is het wel weer even kijken hoe het verhaal ook alweer in elkaar stak, maar als je dat, na ongeveer één alinea al weer door hebt, dan is het makkelijk om verder te lezen.
De vertelwijze van het boek is, zoals hierboven al staat, makkelijk. Je leert de hoofdpersoon geleidelijk kennen, en als je haar doorhebt, is het boek nog makkelijker te lezen. Want dan weet je een beetje wat er te verwachten valt, dus leest het wat makkelijker.
Het verhaal is alles, behalve in chronologische volgorde geschreven. Dat is vooral goed te merken aan het hele laatste hoofdstuk; bladzijde 294-295.
Het hoofdstuk laat het allerlaatste weetje van De Nacht weten. Hier wordt het allerlaatste feitje en verklaring over die nacht vertelt. Dat zorgt wel voor spanning in het boek. Als je pas op het laatste moment de lege plekken opgevuld krijgt, is dat wel verwarrend en bovendien ook een vorm van spanning.
De hoofdgedachte van het boek is dat een meisje (Loes) iets ergs begaat, instort, en later alles weer bijlegt. Ik vind dit een origineel thema. Ik heb nog nooit een boek met zo’n gedachte gelezen, van daar dat ik het ook leuk vind om te lezen. Weer is wat anders.
De titel van het boek is ‘Het duister wat ons scheidt’. Een passende titel vind ik. Je moest alleen wel even doorhebben hoe het verhaal in elkaar stak. Maar toen ik dat eenmaal doorhad, wist ik ook waar het op sloeg. Een verklaring voor deze titel vond ik in het boek op bladzijde 202:
“Ze leunde op de schoffel, maar haar kalmte was nu een pose, er was iets geagiteerds in haar blik gekomen: ze voelde zich niet meer op haar gemak, met mij in de buurt. Er hing iets duisters en onuitspreekbaars tussen ons in dat ons als een muur scheidde”.
Het mooiste stukje uit het boek vind ik, uit het tweede gedeelte, als Loes op Lewis woont. Dan komt ze op een dag Thomas en een ander klasgenootje daar tegen. Zij herkennen haar niet, maar Loes herkent hen wel. Zij hebben haar jarenlang gepest, en ze heeft een ontzettende hekel aan hen. Loes jaagt ze weg van ‘haar’ stukje strand af. Maar op dat moment wordt het vloed, en komen Thomas en het klasgenootje in de problemen. Loes bedenkt zich, en gaat toch hulp halen, zodat ze worden gered.
Ik vind dit een mooi stukje, want dan zie je dat iemand niet alleen maar wraakzuchtig kan zijn, maar je merkt ook, hoe erg iemand ook gepest en getreiterd is, iemand toch een ander kan helpen als deze in een noodtoestand verkeert. Dat vind ik mooi.
Het boek heeft aan de ene kant een open einde, maar eigenlijk ook wel een gesloten einde. Het heeft een open einde, omdat je niet weet hoe het leven van Loes nou verder zal lopen.
Het heeft een gesloten einde, omdat het verhaal, en hetgeen waar het boek over gaat, is afgelopen. Want je kunt per slot van rekening niet iemands hele leven beschrijven, als dat niets met datgene te maken heeft waar jou boek over gaat. Vandaar dat het einde bij dit boek twee kanten op kan.
Ik raad dit boek aan bij iedereen. Het is een goed, soms diepgaand, maar vlot geschreven boek wat iedereen kan lezen. Ik had het boek snel uit, en dat wil dus zeggen dat het een goed boek is, want anders doe ik er wel wat langer over.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen