Boekverslag : Tessa De Loo - De Zoon Uit Spanje
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2014 woorden.


Informatie over de schrijver


Tessa de Loo:


Ze is geboren op 15 oktober 1946 in Bussum. Tessa de Loo is het pseudoniem van Tineke Duyvené de Wit. Tijdens de middelbare school tekende en schilderde ze veel. Ook schreef ze vaak opstellen. Na haar eindexamen ging ze Nederlands studeren in Utrecht. Op twintigjarige leeftijd trouwde ze, ze kreeg na 5 jaar een zoon: Joris. Ze schreef in de periode weinig. Ze was het stadsleven zat en verhuisde naar de Achterhoek, waar ze als lerares werkzaam was. In 1994 vestigde Tessa de Loo zich in Portgal waar ze een nieuw werk schreef. In 1983 debuteerde ze met de verhalenbundel ‘De meisjes van de suikerwerkfabriek’. Daarvan werden 46000 exemplaren verkocht. Het boek ontving de Anton Wachterprijs en het Gouden Ezelsuur. Haar eerste roman ‘Meander’ verscheen in 1986. ‘De novelles,’ ‘Het Rookoffer’ (1987) en ‘Isabelle’ (1989) werden minder goed ontvangen bij de critici. Zij vonden dat er te veel clichés in gebruikt worden. De Loo ontvangt voor ‘de tweeling’ de Publieksprijs voor het Nederlandse boek en de internationale Otto von der Gablentz-prijs. Deze prijs werd uitgereikt aan mensen die zich verdienstelijk maken op het gebied van objectieve informatievoorziening over de Bondsrepubliek Duitsland.




Themathiek:


Het gaat over de ‘verloren’ zoon, die uit Spanje terugkomt en over zijn vader die erg ziek is. Bardo, zijn zoon komt hem bezoeken om zijn ziekte na 30 jaar lang van huis weg geweest te zijn , dus ziekte en terugkomst is het thema van het boek.




Motto van het verhaal:


In mijn boek bevind zich geen motto. Er staat geen tekst voorin het boek. Maar pa, die af en toe de ik persoon is, verteld zijn verhaal aan zijn vrouw. Aan haar is het eigenlijk geschreven. Eigenlijk houdt pa de hoofdlijn in het verhaal.




Betekenis van de titel


De titelverklaring van De zoon uit Spanje is niet zo moeilijk. Bardo is de zoon van Gerlof en die is verbannen uit huis en woont in Spanje. Daarom De zoon uit Spanje. De naam Bardo is niet toevallig gekozen. Bardo is een naam uit het Boeddhisme en vooral het geboren worden en sterven zijn “Bardo-fasen” hij is ook de enige van de familie die over de dood durft te praten met Gerlof.




Samenvatting (volgens laagland punten..)


dus als je op het emelwerdacollege zit is dit goed




De belangrijke gebeurtenissen in het verhaal zijn:


De ziekte van pa, het sterven van zijn vrouw ( wat achteraf verteld wordt), het wederkeren van Bardo, het vreemd gaan van Floor met Bardo wat als gevolg heeft dat Bardo terug moet naar Spanje.


De hoofdpersoon is pa , omdat hij het verhaal verteld aan zijn overleden vrouw Ida. Pa is erg brommerig en is erg negatief. Hij wil niet doodgaan, hij wil niet zielig gevonden worden, hij wil zich niet houden aan de regels die gegeven worden en hij wil zijn zoon Bardo die hij 30 jaar geleden het huis heeft uitgestuurd al helemaal niet meer zien. Eigenlijk zit hij in de knoop met zichzelf, want of hij het nou wil of niet, hij is afhankelijk van de anderen. De hoofdpersoon verandert wel in de loop van het verhaal want eerst is hij koppig en wil hij niets met Bardo te maken hebben en later wordt hij geheel verzorgd door hem en kan hij goede gesprekken met hem voeren.


Naast pa is zijn familie ook een hele grote rol in het verhaal . Want elk hoofdstuk schrijft Floor, Edwin, Hilde, Frank, Steffie of pa vanuit eigen perspectief, geschreven in de ik – vorm. De situatie waar diegene zich op dat moment in bevindt en wat hij/zij vond van wat er gebeurd is er dan beschrijven ze dat deel van de dag bijvoorbeeld vanuit eigen perspectief. De relatie tussen de hoofdpersoon en de bijpersonen is heel sterk omdat ze alsmaar bij elkaar zijn. En heel af en toe even niet en dan vertellen ze hun gedachtes, maar ook in die gedachtes zijn ze met en bij elkaar. Het is allemaal familie of aangetrouwd (Floor). De gebeurtenissen spelen zich af in Nederland, in welke stad is niet duidelijk. De gebeurtenissen spelen zich ongeveer in deze tijd af, het zou bijvoorbeeld gebeurd kunnen zijn rond ongeveer 2000.




Persoonlijke reactie:


Het onderwerp van deze tekst is een soort familiedrama. Ik vind het als je verder in het boek komt interessanter worden. De eerste 20 bladzijden vond ik nog niet echt leuk, maar als je alle personages leert kennen, begint het boek leuker en interessanter te worden. Je moet ook gewoon wennen aan de manier waarop het geschreven is en er goed bij blijven welk persoon het woord heeft , wie de ik persoon is. Door in elk hoofdstuk een andere ikpersoon te nemen, wordt er erg diep op het boek ingegaan. Je krijg van alle belangrijke personages(behalve Bardo) te zien hoe zij erover denken.




Het onderwerp van de tekst is de ziekte van pa en de terugkomst van Bardo. Ik had dit boek gekozen omdat de schrijver bekend is voor mij. Het boek zelf leek mij ook wel interessant en niet te dik. Toen ik het ging lezen vond ik het moeilijker dan verwacht. In dit boek komt veel mensenkennis voor en dat viel mij ook al vrij in het begin op. Veel gedachten of vooruitblikken van gedachtes en dat vond ik wel leuk om te lezen. Ik ben wel een beetje op een andere manier gaan denken over dit onderwerp, als je iemand uit huis zet, en die komt na 30 jaar terug omdat je ziek bent, verwelkom je hem dan? Of word je boos, verdrietig of blij? Uit het boek is er geen duidelijke mening over het onderwerp. Elk personage heeft een andere mening en er komt niet duidelijk uit dat er iemand juist wel of niet gelijk heeft. Het onderwerp van het boek komt er redelijk goed uit. Het is ook goed uitgewerkt, de manier waarop het boek geschreven is maakt het onderwerp wel dubbelzijdig.


Het was mij niet snel duidelijk of het gaat om de ziekte van pa en zijn situatie, of de terugkeer van zijn zoon. Want in het begin gaat het vooral om pa en later steeds meer om Bardo. Belangrijkste gebeurtenis in het boek is dat Bardo op de verjaardag van zijn zieke vader komt ondanks de hele situatie die al zoveel jaren gaande is. Het is de belangrijkste gebeurtenis van het boek omdat het centraal staat. Alles gaat over de voorbereiding, tijdens en de nabespreking van deze gebeurtenis. Gedachtes, discussies en gesprekken volgen hierna over Bardo die bij pa op zijn verjaardag kwam. De nadruk ligt in het boek meer op de gebeurtenissen dan op de gedachten, want er wordt wel gedacht over de gebeurtenissen maar vooral beschreven hoe alles (in het centraal: de verjaardag van pa) verliep. Het verhaal bevat niet genoeg gebeurtenissen om je te blijven boeien want er wordt een hele verjaardag beschreven in verschillende delen door verschillende mensen, in gewoon tijdsverloop. Het verband tussen de gebeurtenissen is niet altijd duidelijk. Want elk hoofdstuk is geschreven door één van de zes personen. En die begint eerst over de situatie waar zij zichzelf op dat moment in bevinden, waar, wanneer , met wie ? En dan beginnen ze over de verjaardag te vertellen of over de dag daarna. Ik vind het wel een boeiend verhaal omdat ik het wel interessant vond om te lezen hoe mensen met deze situatie om kunnen gaan. Ik vond het ook wel geloofwaardig want het was vrij echt en ook waarschijnlijk omdat je het je heel erg goed kan voorstellen. Bardo ging pa verzorgen en dat maakte bij mij best indruk omdat ik dat nooit verwacht had. Een aantal gebeurtenissen hebben mij aan het denken gezet, bijvoorbeeld hoe je met iemand om moet gaan of hoe je sommige situaties kan en moet aanpakken. De gebeurtenissen spelen zich af in een vrij depressievee sfeer. Want pa is oud en ziek en een beetje kwaad op Bardo omdat hij nu ‘ineens’ wel er kan zijn. Het waren geen hele plotselinge gebeurtenissen dus maakten ze niet een echte hele grote indruk, ik wou niet van nieuwsgierigheid verder lezen of iets dergelijks. Je moest zelf in het verhaal bijna niets aan- of invullen dus het was vrij makkelijk door te lezen in dat geval. Ik zou niet weten of ik ooit zoiets als dit heb meegemaakt, maar naar mijn idee niet. Er kwamen niet hele plotselinge gebeurtenissen en dat was wel een beetje jammer vond ik. Ik heb ongeveer dit verhaal en onderwerp een keer eerder gezien in een soort psychiatrisch tv-programma en toen vond ik dat best wel interessant. De hoofdpersoon vind ik geen held omdat hij meer fatsoen had moeten hebben voor de anderen en niet altijd aan zichzelf had moeten denken. Ik kan me wel goed plaatsen in de personages omdat ze goed beschreven zijn zodat je ze allemaal herkent en dat leest ook makkelijker. De personages zijn voor mij wel gaan leven op de manier dat ze beschreven zijn qua gedachtes en gesprekken. Ze lijken allemaal op echte mensen. Ik bewonder eigenlijk geen één persoon om het gedrag , alleen Hilde soms. Want die kan heel rustig en zachtaardig doen, en soms ook spontaan en streng. Ik vind de ideeën vrij onrealistisch, want om je broer na 30 jaar maar eens op te zoeken omdat je vader op sterven ligt en jarig wordt vind ik een beetje een rare gedachtegang. Ik vind dat ze niet een goed voorbeeld zijn. Omdat ze zich een beetje extreem gedragen. De personages reageren wel redelijk voorspelbaar, maar in het begin van het boek heb je dat nog niet door omdat je ze dan nog moet leren kennen. Ik vind Hilde wel sympathiek en pa heel af en toe. Je komt eigenlijk van elk personage evenveel te weten. Omdat ze bijna allemaal een keer een ik – persoon zijn. Het innerlijk van de personages moet je wel een beetje zelf invullen maar dat kan je heel gemakkelijk door middel van hun gedachtegangen, gesprekken en manier van doen. Ik vind de bouw wel vrij ingewikkeld omdat elk hoofdstuk door een ander persoon in geschreven. Het verhaal liep af en toe heel langzaam en af en toe heel snel waardoor het leek dat je een paar stappen oversloeg. Dat was vooral aan het eind zo toen pa was overleden. Daar is verder helemaal niet over verteld. Ik vind wel dat het hele verhaal goed met elkaar samenhing. Het verhaal is niet spannend omdat er geen enkele vorm van spanning in zit. De verhaal lijn is wel boeiend omdat je je hoofd er goed bij moet houden. Er is maar één verhaallijn maar deze wordt gevormd door meerdere mensen. De bouw is wel goed. Bijna geen terug- of vooruitblikken. Er zitten wel veel herinneringen in de tekst maar dat komt door pa die verteld tegen zijn vrouw over wat er allemaal gebeurd en dan haalt hij ook zijn oude herinneringen boven. Het eind vond ik wel erg kort. De vader was dood, Bardo ging terug naar Spanje en zijn familie rouwde. Dat vind ik niet fijn . Ik heb liever een gesloten einde. Ik zie de gebeurtenissen eigenlijk door alle personen heen en dat is best grappig om te lezen maar dat leid wel af. De tekst was wel lastig om te lezen. Dat kwam door de moeilijke woorden , de lastige opzet van het boek en de lange zinnen zo af en toe. Mij vielen niet heel erg veel dingen op maar af en toe beeldspraak. De verhouding tussen de beschrijving waren gewoon goed. Je kon er mee vooruit en je kon erover door gaan denken. De gedachten en gevoelens waren af en toe iets te weinig. Ik vond de manier van vertellen veel te langzaam achteraf want in een boek van 173 pagina’s worden 2 dagen omschreven. De taalgebruik past wel bij de personen die dat zeggen want pa zegt veel meer beeldspraak dan steffie (16). De tekst had niet veel beeldspraak of symbolische verwijzingen. Dus algemeen vind ik het boek wel redelijk aardig alleen schoot het niet heel erg op en was het wel een beetje boven mijn niveau. Ik zou het boek ongeveer een 8 geven.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen