Boekverslag : Jan Wolkers - Gifsla
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1899 woorden.

Samenvatting
Boekverslaggeving

Ik heb dit boek gelezen omdat ik van de zelfde schrijver ook al "Turks Fruit" had gelezen en dat vond ik een heel mooi boek. Ik had verwacht dat het net zo mooi zou zijn, dat het over een verbroken relatie of zoiets dergelijks zou gaan. Mijn verwachtingen zijn dus niet echt uitgekomen, het ging dus over een schrijver die een verhaal schrijft over een moord.

Inhoud:
Rob Dilling is schrijver, hij woont alleen in een huisje op een Waddeneiland en leeft erg ongezond, hij eet veel vette dingen en hij drinkt veel. Hij heeft een lesbische dochter genaamd Ellen, die oud en nieuw bij hem komt vieren.
Het verhaal speelt zich af op 29, 30 31 December en 1 Januari, rond oude en nieuw. Rob is bezig een verhaal te schrijven, over een man die ziet dat een meisje vermoord wordt, en hij denkt, omdat het tegenover zijn huis gebeurt, dat hij nou een van de verdachten is. Hij heeft geen alibi, dus hij besluit om het meisje te verstoppen in het moeras onder een plant genaamd gifsla. Na twee jaar sterft die plant, en het lijk komt bloot te liggen, zodat de recherche de man arresteert.
Terwijl Rob het verhaal schrijft, gebeurt er in zijn eigen leven van alles, hij heeft een meisje ontmoet (die veel jonger is dan hij zelf) en daar heeft hij een relatie mee. Zijn dochter komt met haar vriendin Nancy bij hem met oud en nieuw, met die vriendin heeft ze vaak ruzie.
Na twaalf uur maakt Rob een lullige opmerking tegen zijn dochter, deze rent kwaad weg. Als hij haar opzoekt, gaan ze samen in de auto zitten. Rob krijgt een steek in zijn borst en valt op het stuur…

Het hoofdthema
Het hoofdthema van het boek is een man die een ongezond leven lijdt en uiteindelijk daardoor doodgaat. Ik begreep het verhaal niet helemaal, en weet ook niet zeker of dit klopt, maar ik denk dat dit het hoofdthema is omdat het vaak voorkomt dat Rob denkt "ik moet niet zoveel drinken en snoepen" en het eindigt ook met dat Rob doodgaat.

Daders en slachtoffers
Het thema 'Daders en slachtoffers' komt in het boek voor in het verhaal dat Rob Dilling schrijft. Een meisje wordt voor het huis van een man vermoord. Zij is dus slachtoffer. De moordenaar heeft in dit verhaal een hele kleine rol. De man verstopt het meisje, waardoor alle aanwijzingen er zijn dat hij de moordenaar is, dus de dader, terwijl hij onschuldig is. Hij is dus ook slachtoffer van zijn eigen daden, want hij wordt voor iets gestraft wat hij niet gedaan heeft.
Rob Dilling is zelf ook slachtoffer, doordat hij zo ongezond leeft sterft hij uiteindelijk, en hij is zelf de dader hier van.

Wanneer?
Het verhaal wordt verteld in de verleden tijd, maar het zou zich in deze tijd af kunnen spelen, in ieder geval in een tijd dat ze auto's hadden. Ik denk dat Jan Wolkers heeft bedoeld dat het zich afspeeld eind jaren '70 of begin jaren '80, omdat het toen gedrukt is. Dat het zich hier afspeelt heeft geen bijzonder effect, er worden namelijk dingen beschreven die vaker voorkomen, ook al zijn sommige dingen wat overdreven.

Tijdsverloop
Ik vind dat het tijdsverloop in dit boek behoorlijk langzaam gaat. Er worden vier dagen uit het leven van een gewoon mens beschreven, en ik vind het behoorlijk knap als je het dan voor elkaar krijgt om er 231 bladzijden over te schrijven. Niet dat het een saai verhaal is, ook al gebeurt er behoorlijk weinig wat spannend is, maar toch leest het makkelijk en heb ik het in een keer uitgelezen.
Het is wel fijn dat het verhaal chronologisch verteld is, zonder flashbacks. Hierdoor wordt het nog makkelijker leesbaar en is het heel duidelijk.

Mijn reactie:
Dit boek is niet het leukste wat ik ooit gelezen heb. Het was niet saai, maar er gebeurden weinig spannende dingen. Hierdoor dacht ik aan het eind van het boek "is het nou al uit, het spannendste moet nog komen." Van een heleboel boeken begrijp ik de boodschap, er zit dan een les in, of het verhaal is duidelijk afgelopen. Dit boek was wel afgelopen, als de hoofdpersoon doodgaat lijkt mij dat duidelijk. Maar ik weet niet zo goed wat Wolkers nou probeert te zeggen met dit verhaal.
Ik vond het niet vervelend om te lezen, omdat het heel makkelijk leest.
Wat me aansprak in dit boek was dat Rob een man is die een heerlijk leventje heeft (ten minste het is precies wat hij leuk vindt, ik zou zelf zo niet kunnen leven, alleen op een kamertje boeken schrijven voor je geld, maar hij blijkbaar wel) en ook al vindt hij zelf dat hij ongezond eet en teveel drinkt, hij verandert het niet, hij doet precies waar hij zelf zin in heeft.
Zijn dochter, Ellen, lijkt mij erg aardig. Ze is een vrouw die voor zichzelf opkomt, het is geen watje en ze is ook niet verlegen. Ze is ook behoorlijk streng voor haar vader, ze zegt dat hij minder moet drinken, terwijl ze weet dat hij dat toch nooit zou kunnen want hij houdt veel te veel van de manier waarop hij leeft.
Mijn conclusie is dat ik niet precies weet wat ik van dit boek vind. Ik zou het niet nog een keer lezen, daarvoor vond ik het niet boeiend genoeg, maar ik vond het ook geen rotboek. Jammer dat er niks in gebeurde wat grappig of spannend was.


Vergelijking van twee boeken en twee fragmenten.

Eerst alles op een rijtje:

Gifsla:
Een meisje wordt voor het huis van een man vermoordt. Zij is dus slachtoffer. De moordenaar heeft in dit verhaal een hele kleine rol. De man verstopt het meisje, waardoor alle aanwijzingen er zijn dat hij de moordenaar is, (dus de dader), terwijl hij onschuldig is. Hij is dus ook slachtoffer van zijn eigen daden, want hij wordt voor iets gestraft wat hij niet gedaan heeft.
Rob Dilling is zelf ook slachtoffer, doordat hij zo ongezond leeft sterft hij uiteindelijk, en hij is zelf de dader hier van.

De Doodshoofdvlinder:
Paul is slachtoffer, doordat hij zijn vader niet meer heeft kunnen zien vlak voor zijn dood. Hiervan is Carla de dader, want zij veroorzaakte die aanrijding.
Carla is slachtoffer van een verkeersongeluk, wat ze zelf veroorzaakt heeft.

Fragment 3, uit Het woeden der gehele wereld - Maarten 't Hart
De 'ik' is in dit verhaal het slachtoffer. Hij wordt iedere dag gepest, omdat hij ergens anders vandaan komt dan waar hij nu woont, waar precies wordt niet gezegd. De daders zijn de jongens en meisjes bij hem in de buurt. Die jongen denkt zelf dat God "hem zoekt te doden", in dat geval zou God dus de dader zijn.

Fragment 5, uit Gevaarlijke stroom - Hans Dorrestijn
Karnton is door zijn vrouw in de steek gelaten. Hij ontvoert zijn kinderen, wat die kinderen zelf niet erg vinden want ze zijn graag bij hun vader. Verder zijn ze te jong om te weten dat ze ontvoerd zijn. In dit geval is dus de moeder van die twee kinderen het slachtoffer, en Karnton de dader.
Verderop in het fragment begint Karnton zijn zoontje te mishandelen. Hier is dus Edward (het zoontje) het slachtoffer, en Karnton de dader.

En nu de vergelijking:
Al deze verhalen hebben te maken met mensen die slachtoffers zijn geworden zonder dat ze dat zelf wilden, anders zouden ze geen slachtoffer zijn. Soms zijn de slachtoffers zelf verantwoordelijk voor het feit dat ze slachtoffer zijn, zoals in Rob Dilling in 'Gifsla' en Carla in 'De Doodshoofdvlinder'. Ik denk dat die personen heel naïef zijn, als ze beter hadden opgelet, waren ze nooit slachtoffer geworden. Andere keren zijn het andere mensen die slachtoffers maken. Dit komt in alle vier de voorbeelden voor. In twee van die voorbeelden worden mensen onbedoeld slachtoffer, in de twee andere zijn de daders er op uit om mensen pijn te doen. Hoe meer deze mensen anderen pijn doen, hoe meer ze er plezier in beginnen te krijgen, dus ze gaan alleen maar door.
Wat me opvalt, is dat een dader niet altijd een onaardige persoon hoeft te zijn, en een slachtoffer is niet altijd zielig, terwijl dat wel het eerste is wat in me opkomt als ik aan die woorden denk. Verder valt het me ook op dat iemand niet altijd expres iemand tot slachtoffer maakt, het kan ook per ongeluk komen.
Ik heb ook gemerkt dat een schrijver zelf kan bepalen of een lezer een persoon aardig vindt of niet. Hoe een schrijver dat voor elkaar krijgt weet ik niet, maar ik vond het verhaal van Hans Dorrestijn minder leuk om te lezen dan dat van Maarten 't Hart. Karnton, in 'Gevaarlijke stroom' vind ik een vreselijke man. Ik kreeg ontzettende medelijden met Edward, toen ik dat verhaal las. Toen ik ' Het woelen der gehele wereld' las, had ik ook wel medelijden met het slachtoffer, maar minder dan bij dat andere fragment.

Vergelijkingen andere beoordelingen:
Gifsla 1
Deze beoordelaar vond het boek makkelijk om te lezen en spannend.
Ik ben het eens dat het makkelijk te lezen is, maar ik vond het absoluut niet spannend, er gebeurde niks spannends. In deze beoordeling wordt ook niet verteld wat er dan zo spannend aan is.

Gifsla 2
Deze beoordelaar vindt dat je wordt meegenomen, soms is het langdradig. Soms vond hij het verwarrend waar het verhaal zich afspeelde, het echte verhaal of wat Rob schreef.
Ik ben het hier niet mee eens, dat je wordt meegenomen heb ik nooit met een boek. Ik heb altijd het gevoel dat ik op de bank een boek zit te lezen. Langdradig vond ik het ook niet, een boek wat makkelijk wegleest heb je zo uit en is dus niet langdradig.

Van deze twee verslagen ben ik het het meest eens met de eerste. Deze heeft ongeveer de zelfde mening als ik heb, en de samenvatting is heel uitgebreid. De andere beoordeling was ik het niet mee eens.

De Doodshoofvlinder 1
In deze beoordeling staat helemaal geen woord dat positief is. Ze vondt het een lang-dradig boek waarin maar twee dingen gebeurden: De dood van de vader van Paul en de ontmoeting met Carla.
Ik ben het hier niet mee eens. Ik vond de Doodshoofdvlinder juist een erg grappig boek, en dat er weinig dingen in gebeurden, maakte voor mij niet uit, het werd leuk verteld en dat maakt het een leuk boek.

De Doodshoofvlinder 2
Interessant om te lezen, hoe Paul de dood van zijn vader verwerkt, en hoe hij contact zoekt met Carla. De dromen van Paul vond hij humoristisch.
Hier ben ik het wel mee eens. Ik vond het ook wel interessant om Paul bezig te zien met de dood en het leven. Misschien dat hij het anders aanpakt dan ik zelf zou doen, omdat hij een leraar is en ik niet, leraren lijken ervan te houden om problemen op te lossen, en tonen belangstelling. Dit heb ik niet zo. De dromen van Paul vond ik niet zo bijzonder.

Van deze twee verslagen ben ik het het meest eens met de tweede, ik vond het een goed boek. Ik vind het eerste verslag geen slecht verslag, maar ik vind het tweede beter, daar ben ik het mee eens. Ik vind het zelf makkelijker om een boek af te kraken dan om een hele positieve beoordeling te geven.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen