Boekverslag : Dirk Bracke - Als De Olifanten Vechten
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 809 woorden.

Nederlands: BOEKVERSLAG

“Als de olifanten vechten”, Dirk Bracke



Mijn naam is Monica Takkala. Ik heb een lichte huidskleur, grote donkere ogen en een gaaf gezicht. Ik kom van het verre Oeganda, waar ik in het stadje Gulu geboren en opgevoed ben.Tot mijn veertiende verjaardag leefde ik daar met mijn familie. Mijn ouders hebben zich als winkeliers krom gewerkt om mij naar een kostschool te kunnen sturen. In de kostschool, geleid door zuster Mary, amuseerde ik mij kostelijk samen met Betty, mijn beste vriendin met wie ik enorm goed kan opschieten.

Mijn droomverblijf daar wordt plotseling verstoord door Scar, de brute commandant van de rebellen van het LRA (Lord Resistance Army). Hij neemt na overleg met zuster Mary, mij en negentien andere leerlingen mee met als verklaring: ”Jezus koos zijn apostelen, wij hebben jullie gekozen: jullie moeten strijden voor Tipu Maleng. Hij zal de kogels op jullie laten afketsen als jullie maar geloven in hem! Jullie moeten van Oeganda een beter land maken!” We worden direct met bevelen afgeblaft door de Rebellen, die zijn uitgedost in een wirwar van uniformen. Eén soldaat viel mij direct op, Isaac. Hij en zijn vriend, de fanatieke soldaat Richard, komen elk uit hun eigen ongelukkige wereld, Isaac onvrijwillig en Richard uit eigen beweging. Isaac geeft mij een veilig, hier zeldzaam gevoel en hij wil mij onopvallend helpen met kleine dingetjes zoals mij meer water geven als de anderen. Hij laat mij mijn ongeluk en grote honger even vergeten. In het rebellenkamp leert men zonder medelijden onschuldige mensen doden op gruwelijke wijze, ofwel met wapens zoals een hakbijl en een machinegeweer, ofwel met je eigen lichaam. Als je ook maar een greintje medelijden laat zien of je hoofd wegdraait, word je zelf genadeloos gedood. Het leven daar gaat er hard aan toe, ik word eerst bekeurd langs alle kanten om dan door de arrogante Scar tot zijn derde vrouw gekozen te worden. Dit tot mijn en Isaac's grootste spijt, want ondertussen is er een speciale band tussen ons gegroeid. Die band is strafbaar dus alles moet tot in de kleinste details geheim worden gehouden, want ook liefde wordt met de dood afgestraft. Alhoewel ik onze relatie tracht geheim te houden, komt Scar er toch min of meer achter en hoewel ik zwanger ben van Scar’s baby, straft hij mij met een besnijdenis, die zeer pijnlijk was en waar ik vaak wenend aan terug denk. Scar heeft nu ook mijn grootste genot letterlijk laten wegsnijden en ik schaam me er zo om dat ik het Isaac niet durf te vertellen. Het enigste waaruit ik nu nog kracht en levensmoed put, is mijn baby en Isaac’s tedere blikken en zijn schaarse aanrakingen, al is het maar met 2 vingers.

Dankzij mijn baby ben ik voor eventjes niet goed genoeg meer voor Scar om naast hem in bed te moeten liggen, precies of ik dat wil! Alice, de tweede vrouw van Scar, moet nu mijn plaats, naast Scar in bed, innemen.

Werken moet ik zelfs, ook al ben ik de zwangere vrouw van Scar. Als werk pluk ik het liefst bonen, omdat ik dan de grootste kans heb Isaac tegen te komen en dan verliefde, maar verboden blikken uit te wisselen. We hebben zelfs een ‘verbintenissteen’, die we steeds voor elkaar verplaatsen.

Zo kunnen we de harde pijn van het leven bij Kony’s rebellen even vergeten en hebben we iets om naar uit te kijken in dit uitzichtloze leven.

Ook al besef ik dat we onze liefde nooit zullen kunnen waarmaken.

De geboorte van mijn kindje gebeurde zeer pijnlijk met de hulp van Doris, de allereerste vrouw van Scar. Het was een meisje geworden en ik was opgelucht en blij. Scar was minder gelukkig, want een meisje betekent voor hem nog minder dan een kip. Scar noemde haar Violet, maar ik noem haar stiekem Angel, dat klinkt veel mooier. Ook Isaac voelde met mij mee, al had hij liever een eigen kind van mij, ik trouwens ook.

Heel onverwachts moest ik mee op een gevaarlijke plundertocht, zelfs Angel moest mee. Scar gaf toch niets om een leven minder of meer, dat gevoel had hij al lang achter zich gelaten. Gelukkig was Isaac ook mee en konden we zo onopgemerkt naast elkaar lopen, iets wat zelden voorviel. Ik moest samen met de andere soldaten geloven in onze onkwetsbaarheid en al handenklappend en zingend op de vijanden, de Dinka’s, toelopen. Ik ben alleen niet zo gelovend als die kleine, misschien wel net geroofde kindsoldaten waarvan de meeste de bevelen van Scar klakkeloos opvolgden, zonder twijfel, zonder angst. Ik bleef altijd wat meer in de achterhoede met één beschermende arm over Angel en in mijn andere hand mijn wapen. Plots bedenk ik dat deze strijd misschien wel de meest uitputtende strijd is met de grootste verliezen. Ik ben bang, vooral nu ik weet dat Isaac samen met Richard en luitenant Collin aan een zeer gevaarlijke opdracht beginnen...
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen