Boekverslag : Virginia Andrews - Flowers In The Attic / Bloemen Op Zolder
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2294 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2294 woorden.
Titel: Bloemen op zolder
Oorspronkelijke titel: Flowers in the attic
Auteur: Virginia Andrews
Vertaling: P. van Loon
Uitgever: De Kern
Oorspronkelijke uitgever: Pocket Books
Jaar van uitgave (in het Nederlands): 1981
Oorspronkelijk jaar van uitgave: 1979
Hoofdpersonen
Cathy:
Cathy is een meisje van 12, dat in het boek opgroeit tot een knappe jonge vrouw van 15. Ze groeit op zonder ook maar enige seksuele voorlichting. Ze schrikt zich kapot als ze ongesteld wordt, en wat seks is moet ze horen van haar broer. Haar mooie uiterlijk is uiteindelijk fataal voor Chris, die verliefd op haar word. In tegenstelling tot Chris, is ze een ongelooflijke pessimist. Zoals Chris in het boek zegt: “Cathy, als je een glanzende munt vind, draai die dan niet om om te kijken of de andere kant misschien dof is. Hou vast aan die glanzende kant, die zal je geluk brengen.” Aangezien Cory en Carrie een moeder nodig hebben, en die er niet is, gaan ze steeds meer naar Cathy kijken als hun moeder. Op haar 13e heeft ze al een soort van gezin, twee kinderen om voor te zorgen en een man die tegen beter weten in van haar houdt.
Chris:
Chris, de eeuwige optimist, heeft als oudste de meeste verantwoordelijkheid. Op de dag dat ze hun intrek doen in Foxworthhouse is hij 14. Samen met zijn zusje en de tweeling groeit hij op in één kamer. Als hij 15 is komt hij er tot zijn schaamte achter dat hij verliefd is op zijn zus. En dat dat wat hij tot dan toe voor broederlijk liefde aan had gezien, in werkelijkheid veel meer was. Wanhopig probeert hij zijn gevoelens en verlangens te bedwingen. Kwaad, omdat dat wat hij naar verlangt, voor andere jongens van zijn leeftijd zo makkelijk te krijgen is. Als Cathy ook verliefd wordt op hem, bezwijkt hij aan zijn verlangens en heeft seks met haar. Hij is de beschermer van zijn kleine gezinnetje. Het altijd opnemend tegen grootmoeder, een pak slaag met de karwats trotserend.
Carrie
Carrie is een ongelooflijke drukteschopper, en niet weg te slaan bij haar broertje Cory. Als Cory ergens verdrietig om is, brult zij tien keer zo hard mee, zonder zelfs maar te weten waarom. Al na een half jaar begint ze Cathy mama te noemen, en wordt bang van haar echte moeder, die hen zo in de steek gelaten heeft. Als Cory sterft is ze er kapot van. Ze eet niet meer, speelt niet meer. Zit alleen maar in een hoekje van de kamer voor zich uit te Staren, met treurige ogen in een hoofd dat veel te groot is voor het kleine magere lichaampje. Door het gebrek aan zon en frisse lucht is haar groei gestoord en is ze zelfs op haar 17e slechts 1.35 m. Zonder Cory wil ze niet meer leven en op haar 18e pleegt ze uiteindelijk zelfmoord.
Cory
De andere helft van de 4-jarige tweeling. Cory is veel rustiger als Carrie. Hij legt zich al vrij snel neer dat hij zijn jonge leventje op een muffe zolder door zal moeten brengen. Hij en zijn zusje zijn altijd bij elkaar. Het voor elkaar opnemend, elkaar troostend en elkaar helpend. Chris is zijn grote voorbeeld, en hij durft geen mama tegen Cathy te zeggen zolang zijn grote broer erbij is. Maar zodra Chris uit te buurt is beschouwt ook hij zijn zus als zijn moeder en huilt bij haar uit. Het blijkt al snel dat Cory muzikaal talent heeft. Op zijn kleine speelgoedbanjo componeert hij zelf melodietjes en zingt erbij. Omdat Carrie zo koppig is en Cory haar in alles steunt vormen ze een lastig paar als ze het ergens niet mee eens zijn.
Samenvatting
Cathy, Chris,de tweeling Cory en Carrie en hun ouders Christopher en Corrinne Dollanganger leiden een gelukkig leven. Tot er op een dag iets verschrikkelijks gebeurt. Terwijl de kinderen en hun moeder zitten te wachten tot hun vader thuiskomt voor zijn surpriseparty, stort het vliegtuig waarin hij zit neer. Hij is op slag dood. De familie Dollanganger heeft grote schulden. In wanhoop went hun moeder zich tot haar ouders, die haar 15 jaar geleden hebben onterft toen ze weg liep om met haar halfoom te trouwen.
Zo verhuizen de kinderen in het holst van de nacht naar het reusachtige landgoed van hun grootouders. Ze worden verstopt op een muf kamertje, waar ze moeten blijven tot grootvader is gestorven. Er verstrijken een paar dagen, waarin hun grootmoeder hen verzorgd. Ze moeten leven met een lijst van regels, die niet naleefbaar zijn. Ze mogen amper naar elkaar kijken, of elkaar aanraken. Het is duidelijk dat grootmoeder een verschrikkelijk mens is. Ze is er van overtguid dat ze Duivelsgebroed zijn en denkt dat er op een dag tussen Cathy en Chris hetzelfde zal gebeuren als tussen Corrinne en Christopher. Na een paar dagen komt hun moeder weer terug. Hoopvol vragen ze of ze nu weg mogen uit deze kamer. Maar het antwoord blijkt negatief. Dagen worden weken en moeder komt ze steeds minder opzoeken.
Gelukkig hebben ze een plek ontdekt waar ze zich enigszins kunnen vermaken; de zolder. Alle vier verlangen ze ernaar om weer is een keer naar buiten te kunnen. De tweeling kwijnt weg omdat ze al zo lang geen zon meer hebben gezien, en ze weigeren te eten totdat ze naar buiten mogen. Het is echter onmogelijk om naar buiten te gaan. Ze kunnen niet eens het gordijn een stukje openen om de zon tenminste te zien, laatstaan te voélen. Ze besluiten om op zolder een soort eigen tuin te maken. Dagenlang zijn ze bezig met het knippen van bloemen, planten en dieren. Chris hangt aan 1 van de hoge balken van de zolder twee schommels op voor de tweeling.
Het duurt weken, tot moeder eindelijk weer eens langskomt. Vrolijk vertelt ze over alles wat ze gedaan heeft. Alle dure uitjes en zeiltochten, en over haar nieuwe vriend Bart. Cathy is woedend, en terecht. Hun moeder maakt plezier terwijl zij hier wegkwijnen in deze kamer! Twee maanden gaan voorbij, en nog steeds sterft de oude grootvader niet.
Als ze op een dag verstoppertje spelen op de zolder, raken ze Cory even uit het oog. Hij verstopt zich in 1 van de hutkoffers, maar het deksel valt in het slot. Als ze hem er eindelijk uit hebben ziet hij helemaal blauw en voelt ijskoud aan. Dankzij de mond-op-mond beademing van Chris, begint Cory moeizaam weer te ademen. Snel maken ze een warm bad voor hem en eindelijk komt hij weer bij zijn positieven. Het was op het nippertje, een paar seconden later en hij was dood geweest. Maar grootmoeder is meedogenloos. Ze ranselt hen genadeloos af, wegens het overtreden van de regel die zegt dat jongens en meisjes nooit samen de badkamer mogen delen.
Maanden gaan voorbij en het leven wordt onverdraagbaar. Grootmoeder grijpt iedere kans om hen te kleineren, af te ranselen, te martelen. Dan word het kerst. Een kerst die voorbij gaat zonder cadeautjes, zonder kerstboom, zonder liefde.
En dan gebeurt dat waar grootmoeder al die tijd zo bang voor was. Cathy groeit op, ze word een jonge vrouw. Een mooie jonge vrouw. Chris is ondertussen 16 en heeft, zoals de meeste jongens van zijn leeftijd, bepaalde verlangens en gevoelens. En wie weet niet, dat juist dat wat verboden is, extra verleidelijk is om te doen? Door twee tieners een jaar lang op te sluiten in een kamer, kan je niet anders verwachten dan dat ze verliefd op elkaar worden. Wie hebben ze anders? En zo gebeurde het dat Chris heimelijk verliefd werd op Cathy. Op een dag, als Cathy zich om staat te kleden, komt Chris per ongeluk binnen. Hij verbaast zich erover hoe zijn zus opgegroeid is tot zo’n mooie vrouw. Als verdoofd blijft hij naar haar staan Staren. En dat is het moment waarop hij beseft dat hij meer voelt voor zijn zus dan alleen broederlijke liefde. Dan word hij echter ruw in zijn gedachten verstoord; de sleutel klinkt in het slot. Het volgende moment staat grootmoeder voor hun neus. Cathy doet nog een wanhopige poging om haar jurk op tijd goed te trekken maar het is al te laat. De wraak van grootmoeder is zoet. Ze komt met een voorstel: ‘ Of je haar eraf, of een week lang geen eten’. Cathy’s haar is altijd datgene geweest waar ze zoveel van hield. Ze had mooi lang blond haar, dat ze voor geen goud kwijt wou raken. Chris weer dat hij Cathy’s haar nooit af zou kunnen knippen. Het beetje eten dat ze nog hebben geven ze aan de tweeling. Als Cathy de volgende dag wakker word, voelt haar hoofd vreemd zwaar aan. Dan merkt ze dat ze geen haar meer voelt kriebelen in haar nek, en als ze in de spiegel kijkt geeft ze een harde gil. Grootmoeder heeft teer in haar haar gesmeerd! Op het nachtkastje ligt een briefje: ‘zo, nu moet je je mooie haar wel afknippen’. Maar Chris weigert nog steeds om het haar van zijn zus af te knippen en is de hele dag bezig om de teer er zo goed als mogelijk uit te wassen. Het beetje haar dat nu nog over is broos en breekbaar, maar het is in ieder geval iets. Nog steeds brengt grootmoeder geen eten. De volgende dag besluit Chris om de voorste lokken van Cathy’s haar af te knippen en een doek om de rest te binden, zodat het net lijkt alsof ze zich schaamt voor haar kale hoofd. Maar het was verspilde moeite want nog steeds komt er geen eten. Vijf dagen gaan voorbij en dan, eindelijk, staat er weer een dienblad met eten als ze wakker worden. Er liggen zelfs vier donuts bij. Blij dat Cory en Carrie eindelijk weer iets hebben dat ze graag eten, geven Chris en Caty hun eigen donut ook aan hun.
Er gaat nog een jaar voorbij. Cathy wordt 15 en langzaam maar zeker wordt ze verliefd op de enige man in haar omgeving. Chris en zij slapen bij elkaar in bed aangezien de tweeling niet buiten elkaar kan, zelfs niet om te slapen. En dus, op een nacht, gebeurt het onvermijdelijke. De dagen erna durft Chris zijn zus amper aan te kijken. Kwaad op zichzelf om hetgeen er gebeurt is. Cathy wordt steeds zieker, ze is vaak misselijk en is de laatste tijd doodmoe. Ook met de tweeling gaat het slecht . Ze zijn 2 en een half jaar tijd nauwelijks gegroeid wegens gebrek aan zonlicht, ze zijn broodmager door het weinige eten en hun huid heeft een ziekelijk bleke kleur.
Dan op een dag komt moeder weer langs. Chris ziet de sleutel van de kamer liggen, die ze achteloos op het nachtkastje heeft gelegd, haar kinderen volledig vertrouwend. Maar hoe kon ze denken dat zij haar trouw zouden blijven na al die maanden dat ze hen niet eens was komen op zoeken? Chris pakt voorzichtig de sleutel en laat hem in zijn broekzak glijden. Dan zegt hij dat hij even naar het toilet moet. Snel maakt hij een afdruk van de sleutel in een stuk zeep en keert hij weer terug naar de kamer, waar hij de sleutel ongezien weer terug op het nachtkastje legt. De volgende dag vindt hij op zolder een stuk hout en begint een sleutel te snijden met behulp van het stuk zeep. Na een week is het gelukt. Hij steek t de sleutel in het slot en ja hoor, de deur gaat zonder al te veel moeite open. Zodra hij de kans krijgt sluipt hij stiekem naar de kamer van moeder, om daar geld te stelen. Hij kan elke keer maar een klein beetje pakken omdat moeder er anders achter komt. Het gaat langzaam, maar beetje bij beetje krijgen ze steeds meer geld, zodat ze ooit zullen kunnen ontsnappen.
Een paar maanden later wordt Cory ziek, erg ziek. Hij heeft hoge koorts en ligt te ijlen. Omdat moeder nooit meer langskomt en grootmoeder zich ook nauwelijks meer laat zien, staan ze er alleen voor. Er is geen eten en ze zijn er alle vier slecht aan toe. Chris besluit om zijn pols open te snijden en de tweeling van het bloed te laten drinken. Zo krijgen ze tenminste nog iets binnen. Het gaat steeds slechter met Cory en Cathy vreest het ergste. Dan, eindelijk, komt moeder langs. Ze neemt Cory onmiddellijk mee naar het ziekenhuis. Als ze een half uur later terugkomt vertelt ze zonder enige emotie dat hun kleine broertje is overleden. Als Chris de volgende nacht weer naar de kamer van zijn moeder gaat, doet hij een vreselijke ontdekking; ze is weg! Ze is gewoon weggegaan en heeft haar kinderen achtergelaten! Dan besluit hij dat het zo niet langer kan. Dezelfde nacht nog knopen ze alle lakens, kleren en dekens die ze hebben aan elkaar, om zo een sterk koord te maken. Ze gooien het uit het raam en Chris zorgt ervoor dat het aan de bovenkant stevig vastgeknoopt is, stevig genoeg om drie mensen te kunnen dragen. Voorzichtig laten ze zich langs het touw zakken. Cathy met de verzwakte Carrie in haar armen. Na 3 en een half jaar eindelijk de vrijheid tegemoet...
‘Epiloog’
Bij dit boek hoort een epiloog, om alle zaken duidelijk te maken.
In het tweede boek blijkt waaraan Cory gestorven is. Geen longontsteking, zoals moeder beweerde, maar arsenicum. Arsenicum die op de besuikerde donuts was gestrooid. Moeder had geprobeerd hen te vergiftigen, te vermoorden. En dat alleen omdat haar nieuwe man, Bart, niet mocht weten dat ze al kinderen uit een ander huwelijk had. Ze was niet eens met Cory naar het ziekenhuis gegaan, ze had haar eigen zoon gewurgd en begRaven in de achtertuin. Niet eens een fatsoenlijk graf! En grootvader? Die was dood, al 2 jaar. Anderhalf jaar lang hadden ze voor niks opgesloten gezeten op zolder. Carrie’s gestoorde groei, Cory’s dood en wat Chris en Cathy voor elkaar zijn geworden, allemaal voor niets.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen