Boekverslag : Frances Temple - De Pelgrimsschelp
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1436 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1436 woorden.
Zakelijke gegevens:
Titel: De Pelgrimsschelp
Schrijver: Frances Temple
Uitgeverij: Lemniscaat
Jaar van uitgave: 1994
Over de schrijver:
Frances Temple groeide op in Virginia (VS) en Frankrijk en is in de zomer van 1995, na het inleveren van haar vijfde manuscript, in de Verenigde Staten waar ze met haar man en drie kinderen woonde, overleden. Frances Temple ging na haar middelbare school bij het Vredescorps en werd assistente van een verloskundige in West-Afrika en werkte in een kinderziekenhuis in Vietnam. Frances Temple studeerde aan de Universiteit van North Carolina. Ze heeft les gegeven aan een basisschool. Onlangs is ze nog in Rusland geweest om daar met Russische onderwijzers over hun werk te spreken. Ook is ze samen met leerlingen naar Spanje, Portugal en de Dominicaanse Republiek geweest om daar de taal en cultuur te leren kennen.
Andere boeken van Frances Temple zijn:
Vlucht naar Niemandsland
Vannacht op zee
Dochter van de Bedoeïnen
De pelgrimsschelp
Een beetje zout
Samenvatting:
Elenor is 14 jaar en woont in het kasteel van Ramsay. Ze uitgehuwelijkt aan Thomas van Thornham. Omdat de ouders van Elenor dood zijn, zorgt vader Gregory voor haar.
Thomas is 8 jaar geleden op pelgrimstocht gegaan, ze gaan trouwen als Thomas terug is. Elenor ziet erg tegen het huwelijk op. Als de groep overgebleven pelgrimsvaarders plotseling thuiskomt, wordt Elenor een beetje bang, ze wil nog niet trouwen. Ook Thomas ziet er tegen op. De dorpsbewoners hebben zonde begaan, en daarom besluit vader Gregory om Elenor en Thomas samen naar Santiago de Compostela te sturen om daar om vergevenis te vragen. Na de tocht zal het huwelijk plaatsvinden. Op 25 april, de dag van Sint Marcus, vertrekken Elenor en Thomas. Met het schip de Lady Elwyse gaan Elenor en Thomas van Engeland naar Frankrijk. Toen ze weer op weg waren reed er een man zingend over de weg met zijn ogen half dicht en zijn luit achter op zijn rug. De man heette Adam en was een minstreel op weg naar Parijs. De zon ging langzaam onder en ze kwamen bij de gedenkplaats Abbeville, een hospitium voor pelgrims. Elenor en Thomas besloten daar te slapen, Adam bleef liever buiten. Ze Spraken af dat ze elkaar in Parijs zouden weerzien.
De volgende twee dagen reden Elenor en Thomas rustig over de oude marktweg naar Parijs toe, ze praatte maar weinig. Toen ze eindelijk in Parijs aankwamen gingen ze naar het pleintje waar ze met Adam hadden afgesproken. Adam was blij zijn vrienden weer te zien. Veel tijd om weer met elkaar te praten hadden ze niet, want de volgende morgen vroeg vertrok er een groep pelgrims naar Santiago. Elenor en Thomas sloten zich bij die groep aan. Adam had nog een afscheidcadeau voor zijn twee vrienden. Hij stelde hen voor aan een vriend van hem,Etienne. Etienne ging op weg naar Toledo, om daar meer te weten te komen over de Mooren . De weg van Parijs naar het zuiden liep door een donker somber bos. Elenor voelde zich een beetje eenzaam. Ze was heel blij met het gezelschap van Etienne, maar die zat de meeste tijd met Thomas te praten. Dus sloot ze vriendschap met een vrouw en haar 3 kinderen. De vrouw was op weg naar haar man in Bordeaux en ze vond het veiliger om met de groep pelgrims mee te reizen. Met de hele groep gingen ze de volgende dag weer op weg. Etienne en Elenor vertelden onderweg verhalen aan de anderen.
Na een paar dagen lopen, kwamen ze een man tegen die een kruiwagen duwden, met een oude vrouw erin. De man was de glasblazer Jacques, en de oude vrouw was zijn moeder Sybille.
Jacques nodigde de hele groep uit om bij hem thuis te komen. Omdat Thomas zo nieuwsgierig was naar het werk van Jacques, mocht hij mee naar de werkplaats en kon hij zien hoe een glasblazer te werk ging. Toen ze ’s avonds met zijn alle bij het vuur zaten vertelde Nana Sybille een mooi verhaal over de trotse ridder en de weerzinwekkende vrouwe. De volgende dag namen ze alweer afscheid van hun nieuwe vrienden en gingen ze verder op pad. Tegen de avond kwamen ze bij een taveerne, ze vroegen of ze daar de nacht mochten doorbrengen. De eigenaar twijfelde heel erg, hij dacht dat ze spionnen waren, maar toch mochten ze blijven. De volgende morgen stonden er 3 mannen voor Thomas zijn neus. Hij werd beschuldigd van spionage, hij en de rest van de groep werden naar de meester van de Tempeliers gebracht. Voor straf moest Thomas een groep pelgrims bij elkaar zoeken en ze naar Spanje leiden. Iedereen ging opzoek naar pelgrims. Bij elkaar hadden ze er ongeveer 50 gevonden. Samen gingen ze op weg naar het zuiden. Het was warm, de weg was lang en de pelgrims hadden dorst, maar in de streek waar ze waren hadden ze het niet zo op pelgrimvaarders, en ze mochten alleen gebruik maken van de bron als Thomas zijn geliefde paard Daisy zou geven. Met veel moeite nam hij afscheid van zijn paard. Thomas zorgde goed voor zijn groep pelgrims, maar in het bijzonder voor Elenor. Hij begon zich toch om haar te bekommeren.
Eindelijk kwamen ze aan in Bordeaux. Elenor had gehoopt dat ze geen afscheid hoefde te nemen, maar het gezin wou zo graag weer bij elkaar zijn. Elenor wou ze nog een cadeautje geven ter herinnering, maar ze had niks behalve haar paard Mab. Met tranen in haar ogen besloot ze haar paard te verkopen zodat ze een huis kon kopen voor haar vrienden. Na een lang afscheid gingen ze weer verder.
Omdat Elenor zo erg treurde om haar paard, schonk Martin, de schotse vriend van Thomas, Het hondje Greatheart aan haar. Het kleine witte hondje liep altijd vrolijk voor de groep uit.
Naarmate ze dichter bij Zubiri komen, komt ook het afscheid van Etienne dichter bij. Hij is vastbesloten om meer te leren over de arabische taal en de Mooren, Thomas zou niets liever willen dan met zijn vriend meegaan, maar hij kan Elenor niet in de steek laten. Hij begint steeds meer te voelen voor het kleine kreng. Als ze in Zubiri aankomen worden ze al opgeacht door het hele dorp, en iedereen wordt uitgenodigd voor het feest in de stad. De volgende morgen was de dag aangebroken dat ze afscheid moesten nemen van Etienne. Ze omhelsde elkaar en gingen ieder zijn eigen weg.
Thomas en Elenor bleven een beetje achter de grote groep hangen, ze hadden genoeg van de stoffige wegen en ze vroegen aan Martin of hij met ze mee wou een andere weg naar Santiago te nemen. Martin die altijd actief en vrolijk was ging met ze mee.
Na een hele tijd fijn en rustig gelopen te hebben, hoorden Elenor en Martin een schreeuw achter zich. Martin keek achterom en riep tegen Elenor dat ze in een boos moest klimmen.
Thomas was aangevallen door een wild zwijn. Martin en Elenor brachten hem naar het dichtstbijzijnde hospitium. Thomas was er erg aan toe. Hij leefde nog maar net.
Martin besloot om naar zichzelf te gaan zoeken. Hij kon het niet aanzien dat Elenor en Thomas steeds dichter naar elkaar toe groeiden. Het zag ernaar uit dat Thomas weer beter werd. Hij sprak met Elenor af dat ze elkaar in Santiago de Compostela weer zouden zien, en hij vertrok. Na veel dagen in het hospitium gelegen te hebben, gingen Elenor en Thomas op weg naar Santiago. Ze wilden allebei zo snel mogelijk Martin weer zien, maar vooral wilden ze beiden ze snel mogelijk trouwen.
In Santiago aangekomen legde ze het bundeltje dat ze van vader Gregory gekregen hadden op het altaar. Hun doel was bereikt. Nu konden ze naar huis, om te trouwen.
Eigen mening
Ik vond het boek in het begin nogal saai, ik snapte er toen ook niks van. Ze gingen van Pasen opeens naar Kerstmis en weer terug naar Pasen. Ook worden er veel moeilijke woorden gebruikt die niet worden uitgelegd. Toen ze eenmaal op kruistocht waren, werd het boek leuker. Het begon alleen wel een beetje saai te worden dat ze elke keer weer afscheid moesten nemen van hun vrienden.
Ik vind dat het boek ook wel een open einde heeft. Er wordt niet meer verteld of dat ze Martin nog gevonden hebben, en hoe ze naar huis zijn gegaan. Ik vind het wel jammer dat er niks meer wordt verteld over de bruiloft en daarna, heeft Elenor nu wel of geen kind gekregen. In het begin van het boek zag ze daar geel erg tegen op, maar is dat aan het einde ook nog zo. Dat wordt niet verteld. Ik vond het ook irritant worden dat bij elke keer als ze weer bij nieuwe vrienden kwamen ze weer een verhaal gingen vertellen.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen