Boekverslag : Nevil Shute - On The Beach
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2790 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2790 woorden.
Peter is een Australische Luitenant-Commandant. Hij had al een paar maanden geen werk gehad, maar vandaag kreeg hij te horen dat hij voor een tijdje zou gaan werken in de USS Scorpion, een Amerikaanse duikboot. Het zou een half jaar gaan duren. Peter dacht aan zijn vrouw Mary en aan zijn dochtertje Jennifer. Hij besloot het toch maar te doen.
Diezelfde dag nog ging Peter naar de boot om een kijkje te nemen. Hij nodigde de kapitein uit om een nacht te blijven slapen, ging weer snel naar huis en vertelde het goede nieuws aan zijn vrouw.
Die zaterdag kwam kapitein Towers. Ze deden mee met een zeilwedstrijd en gingen zwemmen. 's Avonds praatte Towers nog wat met Moira, een goede vriendin van Peter en Mary. Ze was een alcoholist dus na een tijdje was ze te dronken om nog te kunnen praten. De volgende morgen moest Towers weer naar huis.
Een paar dagen later werd Moira door Towers uitgenodigd om zijn schip, de USS Scorpion, te bekijken. De volgende dag zou Moira met de trein naar de duikboot komen.
Moira vond het erg leuk maar ze was ook wel erg bezorgd, want de eerst volgende trip ging naar het zuiden (ze was zo bang voor het zuiden omdat er kort geleden een bom was gegooid met radioactief spul erin). Ze vroeg Towers over wat ze gingen doen. Nadat ze samen hadden gegeten ging Moira weer met de trein naar huis.
Negen dagen later kwam de USS Schorpion weer boven water. Towers keek door zijn periscoop en Osborn (een wetenschapper die mee ging, om meer over de plaatsen die waren gebombardeerd met radioactiviteit te weten te komen) keek op zijn detectors voor radioactiviteit. Ze kwamen tot de conclusie dat het luik wel even open kon om lucht te verfrissen. De hele bemanning genoot van de frisse lucht.
Op zee in het zuiden waren ze maar een schip tegengekomen. Op het schip was niets levends te zien. Een eindje verder kwamen ze bij een klein dorpje aan zee, ook daar leek niets levend. Alles wat ze zagen was een grote zwarte hond op het strand.
Ze gingen nog verder naar het zuiden maar ze zagen niets wat leefde.
Osborn, Peter en Dwight (kapitein Towers) konden het zich niet voorstellen dat als er zo’n bom viel alles doodging. Samen praatten ze veel over de toekomst. En wat er door de radioactiviteit zou veranderen.
Toen ze weer aan land kwamen belde Peter zijn vrouw om te zeggen dat hij gezond terug was en dat hij wat later thuis zou komen omdat hij zijn rapport van de trip nog af moest geven.
Moira vroeg Peter of hij Dwight nog een keer wilde uitnodigen en na lang aandringen deed hij dat.
Moira en Dwight ontmoetten elkaar op het station en ze gingen samen wat drinken. Moira vroeg veel over de trip die ze hadden gemaakt en wilde weten wat ze daar hadden gezien. Dwight dacht nog veel aan zijn familie, maar hij dacht er niet aan dat zijn familie misschien al dood was door de radioactiviteit. Na het praten deden ze weer mee aan een zeilwedstrijd.
Moira had Dwight uitgenodigd om een dag te blijven bij haar op de boerderij.
Dwight praatte met Moira’s vader over wat er in de toekomst zou gebeuren. Dwight zei dat zij een van de laatste mensen op aarde zouden zijn die nog leefden. Na een paar dagen ging Dwight weer met de trein terug naar huis.
Toen hij weer op het schip aangekomen was zag hij een order op zijn bureau liggen. Ze moesten opnieuw op onderzoek uit, maar nu veel langer: 2 maanden waarvan 27dagen onder water. Dwight belde Peter om het nieuws te vertellen.
De dag erna moesten ze zich melden en kregen ze uitleg over de trip die ze gingen maken. Ze moesten nog veel verder naar het noorden om uit te vinden of daar misschien minder radioactiviteit zou zijn. Als dat zo was zouden twee mannen in speciale pakken aan land moeten gaan om te zien wat de schade was. Maar de trip was ook erg gevaarlijk, omdat er overal mijnen lagen nog van de oorlog. In bepaalde gebieden wisten ze de mijnen te liggen omdat ze die daar zelf hadden neergelegd maar toch wisten ze er minder wel dan niet.
Daarna gingen ze weer naar huis. Osborn was er ook en liep even met hem mee. Osborn vertelde Peter dat hij een echte race-Ferrari had. Osborn en Peter gingen er even naar kijken. Peter vond hem heel mooi, Osborn zei dat hij er nog een keertje in wilde rijden voordat de radioactiviteit er was.
Peter ging nog even langs de apotheek. Hij kende de apotheker en wilde hem iets vragen. Peter wist dat er een bepaald soort ‘medicijnen’ waren, waarmee je jezelf kon doden als de radioactiviteit er was. De apotheker vertelde hem erover en gaf hem neppillen mee, zodat Peter Mary alles kon uitleggen. Want Peter zou er zelf misschien niet zijn als de radioactiviteit er was.
Mary wilde er niks van weten want het zou betekenen dat ze dan ook Jennifer moest doden. De volgende morgen zette Peter de nep-tabletten in het medicijnkastje en deed er een briefje bij. Er stond op dat de tabletten niet echt waren en dat ze de echte bij de apotheek moest gaan halen.
Peter en Dwight waren op een vergadering en daar werd verteld dat de tweede trip iets gewijzigd was. Ook hoorde ze wat over de radiosignalen die nog steeds uit die streek verzonden werden. Ze moesten kijken wie ze verzond.
Na tien dagen varen waren ze bij de eerste stad aangekomen. Ze bleven er ver uit de buurt, omdat er mijnen lagen en ze wisten niet precies waar. Ze gingen naar ander steden iets verder naar het noorden, maar ook daar zagen ze niks levend op het land, want de radioactiviteit was heel erg hoog. Ze voeren weer verder en kwamen even boven water om te kijken of ze de vreemde radiosignalen konden horen waar ze het op de vergadering over hadden. Ze hoorden 40 minuten lang de signalen en konden kijken op de kaart waar de radiosignalen ongeveer vandaan kwamen en voeren die richting uit.
Maar voor ze er waren kwamen ze nog een keer boven water. Ze waren nu in de buurt waar alle bemanningsleden vandaan kwamen. Iedereen mocht een keer kijken. Toen zag iemand licht uit de ramen komen (het was nacht). Dwight vroeg aan Osborn hoeveel radioactiviteit er was en Osborn zei dat het erg veel was. Dwight zei dat ze de volgende dag misschien dichterbij zouden gaan kijken. Maar de volgende dag zagen ze geen lichten meer en voeren ze snel weer verder.
De volgende dag riepen ze Ralph Swain bij de periscoop: ze voeren nu precies langs zijn woonplaats en hij mocht even kijken. Daarna ging iedereen weer verder met waar hij mee bezig was. Niet kort daarna riep een bemanningslid dat er iemand door de deur naar buiten was gegaan. Dwight vroeg of de deur we weer dicht was en dat was zo. Ze hoorden een plons en Dwight keek meteen door de periscoop om te kijken of hij de man zag. Hij zag hem en het was Ralph. Hij zwom richting land. Dwight riep door een externe versterker dat als Ralph nu zou terug komen dat hij nog aan boord mocht, ook al was hij zonder beschermende kleding naar buiten was geweest. Ralph draaide om, keek even en zwom weer verder. Samen besloten ze dat ze verder voeren omdat hij toch niet terug mocht komen.
Dwight vroeg aan Sunderstrom of hij aan land wilde gaan om te kijken wie of wat de vreemde signalen maakte. Sunderstrom wilde dat wel en Dwight legde alles uit.
Ze voeren naar het plaatsje toe en Dwight vroeg nog voor een laatste keer of hij klaar was. Sunderstrom zei dat hij er echt helemaal klaar voor was.
Toen ze bij het eiland waren verliet luitenant Sunderstrom de duikboot en ging in een rubber bootje naar het eiland.
Toen hij aan land was ging hij op weg naar het radiostation waar de vreemde signalen vandaan kwamen. Hij ging naar binnen. Alles was stil. Overal lagen dode lichamen. Sunderstrom wilde dit niet zien en ging zo snel mogelijk op zoek naar de radio. Na een tijdje zoeken had hij hem gevonden. Hij zag dat de signalen werden verstuurd door een raam. Dat raam werd door de wind bewogen. Als het waaide tikte het raam tegen het Morse-apparaat aan. Sunderstrom haalde het raam weg en stuurde een bericht. Hij zei dat er geen leven was en dat iedereen in de boot en hij gezond was. Daarna ging hij weer terug naar de duikboot.
Binnen vertelde hij alles aan Dwight.
De volgende dag voeren ze weer terug. Na een tijdje zagen ze een bootje. Er zat iemand in te vissen. Toen ze beter keken zagen ze dat het Swain was. Ze voeren dichterbij. Dwight maakte een praatje en vroeg hoe hij zich voelde. Ralph zei dat hij liever daar in zijn eigen woonplaats bij zijn familie wilde sterven dan in Australië. Dwight gaf hem gelijk en ze namen afscheid. Ralph bleef doorvissen en de USS Scorpion voer weer verder.
Mary belde Moira en vertelde dat er een bericht binnen was gekomen uit dat rare radiostation. In het bericht stond dat ze allemaal gezond waren. Moira was heel erg blij. Samen praatten ze nog wat over van alles en nog wat.
18 dagen later kwam de USS Scorpion weer boven water. Iedereen was blij weer even in de frisse lucht te zijn. Alle bemanningsleden zagen een beetje wit maar verder was alles nog helemaal zoals het moest. Ze voeren verder en deden nog een paar andere dingen die ze moesten doen.
Maar toen kregen ze te horen dat alles in Brisbane dood was. Brisbane lag 250 mijl naar het noorden. In Brisbane zat degene die alles regelde met de boten en vliegtuigen van het leger. Dwight kreeg te horen dat hij deze positie over mocht nemen als hij dit wilde. Dwight wilde dit heel graag. En hij voer terug naar huis.
Nadat ze terug thuis waren werd Peter bij de admiraal geroepen. Deze zei hem dat hij geen ander werk meer had en dat hij thuis kon blijven als ‘het’ kwam. Maar hij zei ook dan commandant Towers had gevraagd of hij samen met hem en de ander bemanningsleden wilde sterven in de USS Scorpion. Peter zei dat hij er met commandant Towers over zou praten en er over zou denken.
Moira belde Dwight om te vragen hoe het met hem ging. Ze vroeg ook of hij niet een paar dagen naar haar wilde komen. Hij zei dat hij dat wel zou doen maar toen hij aan kwam zag Moira dat hij ziek was. Toen ze bij haar thuis kwamen belde ze de dokter. De dokter zei dat Dwight rust nodig had.
Peter en John (John Osborn) hadden een lunch, het was heel gezellig totdat John vertelde dat het verslag wat ze hadden gemaakt niet goed was. Hij moest het Dwight zeggen, maar Peter zei dat Dwight erg ziek was en niet kon komen. John zei dat hij het er met zijn Ferrari naartoe kon brengen. Die middag haalde ze de auto uit de garage en John ging op weg. Hij liet Dwight naar het verslag kijken, die veranderde er wat aan en zei dat hij zo wel verstuurd kon worden. Dwight vroeg John wat hij eigenlijk met de auto deed. Hij zei dat hij er races mee reed. Even later reed John weer terug naar huis.
Een paar maanden later voelde iedereen zich weer een beetje beter. Sommige mensen begonnen zelfs weer te werken.
Op 17 augustus was de grote race van Australië. John wilde er ook aan meedoen maar moest eerst de voorrondes doorlopen. In die voorronde werd hij tweede en mocht dus meedoen aan de race. Er waren wel een paar racers verongelukt en een hele hoop auto’s lagen in puin. Ook hij was op iemand gebotst en de bestuurder van die auto was ook dood.
Daarna wilde hij zijn auto snel naar een garage brengen om hem te laten maken. Hij moest alleen wel een aanhanger vinden. Toen zag hij de aanhanger van de man die op wie hij was gebotst. Hij ging naar de vrouw van die man en zij zei dat hij de aanhanger mocht gebruiken als hij dit wilde. John bedankte haar en ging op weg.
Peter ging naar het hoofdkantoor van de Marine en hij zei dat hij admiraal Towers nodig had. Ze zeiden waar hij was en Peter ging er naartoe. Hij vroeg of hij nog iets kon doen, maar er was niks. Daarom ging peter weer naar huis. Dwight reed een stukje met hem mee.
Onderweg gingen ze nog even langs John. John was druk bezig met zijn Ferrari. Dwight ging alleen verder naar Moira want ze hadden afgesproken. John en Peter gingen samen lunchen.
Dwight vertelde Moira dat hij tegen de USS Swordfish had gezegd dat ze niet meer terug hoefde te komen. De kapitein moest met de boot naar zee varen en hem daar laten zinken.
Dwight dacht erover om dat ook te doen bij de USS Scorpion. Dwight en Moira spraken nog voor een andere keer af en Moira ging naar de typecursus die ze volgde. Dwight vroeg nog snel aan Moira of hij haar vader niet kon helpen op de boerderij. In het hoofdkantoor was toch niks te doen. Moira zei dat ze het er met haar vader over zou hebben.
Dwight had echt niks te doen. Daarom ging hij naar John toe. John was weer met zijn Ferrari bezig en vroeg hem of hij een andere man wilde mee helpen met de banden. Peter was er ook maar die moest zo gaan: Jennifer kreeg haar eerste tandje en huilde nu al meer dan 2 dagen.
Toen hij thuis was was het heel stil in huis. Peter vroeg zich af hoe dat kwam. Mary vertelde hem dat Jennifer sliep.
De volgende dag gingen Peter en Mary naar Melbourne. Mary wilde tuinstoelen hebben. De stad was heel erg vies. Dit kwam omdat de schoonmakers waren gestopt met schoonmaken. In de winkel hoefde Mary hoefde niks te betalen omdat niemand meer iets om geld gaf en omdat de winkel die avond voor altijd gesloten was.
Dwight en Moira gingen vissen. Dit hadden ze afgesproken op hun laatste afspraak. Op diezelfde dag was ook de grote Grand Prix maar Dwight en Moira wilde geen mensen zien die door een ongeluk waren gestorven. Op de radio hadden ze wel gehoord dan John had gewonnen. Dit had John zelf helemaal niet verwacht.
Onderweg naar huis vertelde Dwight dat de radioactiviteit nu ook in Melbourne was. Hij had dit niet eerder verteld omdat dan hun uitstapje helemaal niet zo gezellig zou zijn geweest.
Dinsdag ging Peter naar het hoofdkantoor van de marine in Melbourne. Daar werd hem verteld dat hij helemaal niks meer hoefde te doen voor de marine. Hij kon fijn naar huis naar zijn vrouw en kind.
Dwight vertelde dat hij heel binnenkort de USS Scorpion naar de zee (bij Amerika, waar hij vandaan kwam) zou brengen en het daar te laten zinken. Het deel van de Amerikaanse bemanningsleden zou met hem mee gaan. Hierna ging Peter weer naar huis.
John’s moeder was al aan het sterven, maar John moest naar het hoofdkantoor om het verslag over de radioactiviteit op te gaan halen. Toen hij thuis kwam lag zijn moeder dood in bed. Op de tafel zag hij de rode doosjes en een glas water. Ook lag er een brief. In die brief stond dat ze niet langer meer wilde leven en dat hij gewoon verder moest gaan met het leven wat hij nog had.
Deze dinsdag was ook voor Peter en Mary niet al te best. De baby was ziek en zij zelf voelden zich ook al niet goed. Toch waren ze blij dat ze allebei tegelijk ziek waren geworden en niet een voor een. Zo konden ze allebei tegelijk gaan.
John wilde zijn Ferrari nog voor een laatste keer zien. Hij wist dat hij er niet meer in kon rijden. Hij stapte in en nam de tabletten uit de rode doosjes in zijn mond.
Peter en Mary zagen het ook niet meer zitten. Ze waren van plan om die avond samen te gaan, met z’n drieën.
Die avond belde Dwight Moira om te zeggen dat hij de USS Scorpion naar zee zou brengen om haar te laten zinken. Ze vroeg of ze hem mocht uitzwaaien en dat mocht, maar ze moest wel op tijd moest zijn want ze konden niet op haar wachten.
De volgende morgen namen ze afscheid en Moira keek hoe het schip wegvoer. Ze reed weer op weg naar huis en ze voelde zich helemaal niet goed. Naa een tijdje reed ze toch weer verder. Toen zag ze de duikboot weer boven water komen. Ze zwaaide en pakte de tabletten in haar hand en zei dat Dwight op haar moest wachten.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen