Boekverslag : Judith Guest - Ordinary People
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1500 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1500 woorden.
Samenvatting “Hoe gewoon is ordinary?”
Judith Guest een “gewone” huisvrouw uit een Amerikaanse buitenwijk, die “tussen het stofzuigen en boodschappen doen door” haar eerst manuscript schreef, dat ze anoniem opstuurde naar een uitgeverij in New York. Die besloot het uit te geven omdat ze zagen dat er veel geld mee verdiend kon worden. Niet omdat het over één of ander spectaculair avontuur met interessante helden gaat, maar juist omdat het een boek is over gewone mensen, die dingen meemaken die iedereen kunnen overkomen. Veel mensen konden zichzelf er in herkennen, en vooral om die reden is het boek zo’n groot succes geworden.
Totaal 97 woorden
Samenvatting van review
De eerste recensie is geschreven door Michael Wood voor “The New York Review of Books”. Hij vindt de karakters in het boek aangenaam en intelligent. Judith Guest heeft volgens hem goed oog voor taal en details. Ondanks dat het boek af en toe oppervlakkig is, hoef je er niet neerbuigend over te doen. Toch leest het net even te makkelijk, om echt diepgaand te zijn.
De tweede recensie komt uit “The Washington Post”, door iemand die Gary Arnold heet. Hij heeft het over de film die Robert Redford van het boek maakte, die hij geslaagd vindt. Zijn voornaamste commentaar op het boek zelf is dat er maar weinig aandacht besteed wordt aan hoe Beth, de moeder denkt, en daardoor wordt zij een ongeloofwaardig personage.
Pagina II, opdracht 1
Op de eerste bladzijde van het boek maak je gelijk al kennis met Conrad. Hij is een rustige jongen, maar de dood van zijn broer Buck zit hem erg dwars, omdat hij denkt/ vindt dat het zijn schuld is. Om zichzelf daarvoor te straffen heeft hij geprobeerd zelfmoord te plegen. Zijn vader redt hem net op tijd en Conrad wordt opgenomen in een inrichting. Als hij er uit komt heeft hij veel gemist op school, waardoor hij niet alleen blijft zitten, maar zich ook vervreemd voelt van zijn klasgenoten. Hij bezoekt een psychiater, dr. Berger, om meer “controle” te krijgen: Conrad kan niet tegen alle gevoelens die op hem afkomen. (Zie vooral bladzijde 185 (“I can’t he”) tot en met bladzijde 187 (“of paper.”).
Conrads vader, Cal, houdt er ook erg van om controle te hebben over zijn leven. Hij is een aardige man, die veel om zijn gezin geeft. Ook hij is verdrietig door Bucks overlijden, en reageert daarop door extra zijn best doen voor zijn zoon Conrad. Als je bladzijde 62 (“The light”) tot en met bladzijde 63 (“to listen.”) leest, merk je hoeveel hij de oude situatie mist. Zijn vrouw Beth kan niet zo goed tegen zijn bezorgde gedrag, waardoor ze steeds meer uit elkaar groeien. Cal vind dat heel erg.
Beth is altijd al een perfectionistische vrouw geweest, legt Cal uit van bladzijde 77 (“Yes, they”) tot bladzijde 78 (“she was.”). En na de dood van Buck, haar lievelingszoon, probeerde ze dan ook zo snel mogelijk haar normale leven te hervatten. Ze doet veel buitenshuis, zoals toernooien organiseren voor de tennisclub, en men prijst haar daarvoor. Maar met haar gevoelens weet ze niet goed raad. Er over praten haar man (over Buck) wil ze in ieder geval absoluut niet. Voor het ongeluk ging ze al niet zo veel met haar zoon Conrad om, maar hun relatie wordt in de loop van het boek steeds slechter. Ze besteedt nauwelijks aandacht aan hem, zodat hij denkt dat zij hem haat, wat ze niet echt ontkent (“Een moeder hoort toch van haar zoon te houden?”). Het is jammer dat er nergens vanuit het perspectief van de moeder verteld wordt, want dat zou haar volgens mij een iets menselijker personage hebben gemaakt.
Ondanks dat hij niet direct voorkomt in het boek, is er van Buck weldegelijk een karakterschets te maken, uit de verhalen die de hoofdpersonen over hem vertellen. Vooral het schuin gedrukte gedeelte van bladzijde 180 tot bladzijde 182 zegt veel over hem. Hij was de waaghals van de twee broers, die Conrad meesleepte in zijn wilde spelletjes. Cal zegt al over hem “Over jou, Conrad, hoefden we ons geen zorgen te maken, maar over Buck des te meer”. Echt heel sympathiek komt hij niet over, maar natuurlijk maakt dat zijn dood er niet minder erg op.
Pagina II, opdracht 4
Als hij uit de inrichting komt, krijgt Conrad van zijn vader het advies om naar Dr. Berger te gaan. Na lang aarzelen bezoekt hij hem eindelijk. Het eerste wat Conrad aan hem opvalt, is zijn vreemde uiterlijk, dat hij vergelijkt met dat van een gorilla. Dr. Berger is heel anders dan de psychiaters die hij gewend is. Hij praat niet formeel, maar juist als een soort vriend, waarmee hij alles kan bespreken.
Hoe meer Conrad met hem praat, hoe beter hij zich gaat voelen. Daaruit blijkt dat Bergers methode helemaal zo slecht nog niet is. En door de gesprekken met Berger, durft Conrad ook weer meer contact te zoeken met zijn klasgenoten, waardoor hij zelfs een vriendinnetje krijgt. Als Conrad iemand in elkaar heeft geslagen is Berger dan ook degene waar hij het eerst mee wil praten. Hij belt hem ‘s avonds laat op, en Berger is helemaal niet boos maar meteen bereidt om hem te helpen.
Door Berger komt Corad er weer helemaal bovenop en daardoor loopt het verhaal toch nog enigszins goed af.
Pagina II, opdracht 7
Ik ben het met de twee schrijvers van de “reviews” eens dat de karakters uit het boek realistisch zijn. De personages en hun onderlinge relaties veranderen door de dingen die ze meemaken, op een manier zoals het in het echt ook vaak gebeurt. Net als “the reader from Chicago” vind ik Cal één van de sympathiekste personages van het boek, omdat hij heel oprecht is en voor iedereen wil zorgen. De titel vond ik ook goed gekozen: het zijn mensen die proberen “normaal” te zijn, maar daar niet helemaal in slagen. Ondanks dat ik persoonlijk geen Amerikanen ken, denk ik dat “Ordinary people” een goed beeld geeft van het leven in Amerika.
Het was niet zo dat ik het boek niet meer weg kon leggen, en ik denk ook niet dat het me de rest van mijn leven bij zal blijven, maar toch vond ik het geen onplezierig boek om te lezen.
Totaal 152 woorden
Gekozen Review (1)
A delightful book that I could not put down, March 25, 1999
Reviewer: A reader from Chicago, Illinois
My English class is reading Ordinary People at the present time. Once we started studying it, I found that I could not put it down!! I truly love the author's realistic portrayal of Conrad's plight; her description of Conrad's thoughts and hopes was fascinating. I also admire the character of Conrad's father, Cal. Cal was shown as a vulnerable yet well-meaning man who worries, cares for and truthfully loves his son. Aside from Cal and Conrad, I also really loved Berger, the scruffy psychologist. The precious advice and witty comments that Berger makes throughout the book made me laugh. Another aspect that I enjoyed about Ordinary People was the familiar setting of the book. Conrad lives in Lake Forest, Illinois. He travels to Skokie and Evanston on occasion. Many of the places he speaks of are places that I know; this provided an added bonus as I read! These lifelike characters, along with the familiar setting of the book, provided a wonderful reading experience for me! Ordinary People is one of the best books that I have ever read.
Gekozen review (2)
Ordinary People, March 16, 2001
Reviewer: Anne from Wisconsin
Ordinary People suits its title in an honest, yet ironic way. This novel, written by Judith Guest, narrates the life of a typical Midwestern family. The characters are ordinary, not by the storybook definition of "normal", but they are realistic. The family falls from their high-middle class "American Dream" when the eldest son, Jordan, dies in a boating accident. His brother, Conrad, subconsciously blames himself for the incident and tries to commit suicide. He is admitted to a mental institution and lives there for the year prior to the story's setting. The novel covers his recovery and readjustment to the world he once lived in. Ordinary People shares the truth of life: that it is not always easy. Conrad continues to have suicidal thoughts at times and grows as a person as he overcomes them. He has a tough time getting back in line, with his school work, his friends, and even his family. Conrad finds that he needs to stop trying to "be" his deceased brother and needs to discover himself. While doing that he develops wonderful relationships with his psychiatrist, Jeannine Pratt, and even his own father. I really enjoyed this book because it gave an honest evaluation of human nature. The characters grew and affected each other realistically. The only thing I disliked about the novel was the ending. Everything fell in place for Conrad. I would definitely recommend Ordinary People as a book to read and you can decide how you feel about it on your own. It is a great story filled with honestly about life.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen