Boekverslag : Carry Slee - Betoog Moederkruid
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 540 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 540 woorden.
Literaire uitstap van Carry Slee grote flop!
Iemand die jaren lang over zwemles, konijnen en keutels heeft geschreven, moet niet ineens denken dat hij of zij er klaar voor is om te beginnen aan een literaire roman. Carry slee is hier van het levende bewijs. Ongetwijfeld een van de beste kinderboekenschrijfsters van Nederland, waagde een sprong in het diepe. Helaas.
Carry slee is nu dan wel officieel gedebuteerd met haar roman Moederkruid, maar voor mijn gevoel heeft ze nog nooit een literaire roman geschreven en past dit boek gewoon in het rijtje; Spijt, Pijnstillers, Afblijven, Kappen, Razend en Paniek.
Moederkruid gaat over Carry Slee als klein meisje. Haar moeder is ziek en ziet overal bacteriën. Haar vader is een zakenman en heeft een eigen bedrijfje. Dat gaat failliet en de familie moet verhuizen. Haar moeder vindt dat ze hier niet thuis horen en vervreemd de kindjes van de buitenwereld. Ze moeten bijvoorbeeld heel ver weg naar school, mogen niet bij de ‘verkeerde’ groenteboer groentes kopen en mogen niet met de buurtkinderen spelen. Die zijn namelijk erg vies en zitten vol bacteriën. Haar vader start een nieuw bedrijfje op, maar ook dit gaat failliet.
De familie zit diep in de problemen. Dan gaat haar vader vreemd met een van zijn naaisters. Het wordt haar moeder allemaal te veel en ze doet een zelfmoordpoging. Dit is echter een poging voor aandacht want ze maakt maar kleine sneden in haar polsen. Ze laat de wonden ook steeds aan haar kindjes zien zodat ze zien hoeveel leed ze haar hebben aangedaan. Dan gaan ze wéér verhuizen, ze staan voor hun nieuwe huis. De overbuurvrouw zwaait.
Carry wil terug zwaaien, maar dat mag niet van haar moeder. “Geen aandacht aan besteden. Denk erom, we bemoeien ons met niemand. Met helemaal niemand.”
Carry Slee is duidelijk een echte kinderboekenschrijfster. Het boek wordt beschreven vanuit het oogpunt van een kind. Dan verwacht je, dat zij, als haar moeder heel ziek in bed ligt, bang is dat haar moeder dood gaat. En als haar moeder dan ook nog eens haar polsen door snijdt, dat ze daar van schikt. In dit boek huilt ze niet, en gaat ze gewoon door met huiswerk maken, dat vind ik onrealistisch. Juist omdat het door het oog van een kind wordt beschreven, deze emoties zijn juist altijd erg oprecht en puur.
Het lijkt erop dat dit kind niks mag voelen en haar emoties zelfs voor haar eigen gedachte wegstopt.
Het boek wordt in ingehouden stijl geschreven, omdat het allemaal echt is gebeurd en Carry niemand wil kwetsen. Dat merk je doordat ze haar vader eigenlijk niet mocht, maar toch geen kwade woorden over hem kwijt wil. Ze wil hem, ook al is hij dood, niet kwetsen. De personages in het boek worden allemaal op deze wijze beschermt, waardoor het boek net dat beetje mist, wat haar kinderboeken wél hebben. De kracht van haar personages.
Op zich is het best een goed boek, Doordat ik echter veel van haar kinderboeken heb gelezen, voldeed dit boek niet aan mijn verwachtingen. Ze kan veel beter, dat weet ik. Want waar ze anders altijd zo goed in is, haar personages helder weer geven, faalde ze deze keer grandioos. En het is en blijft literatuur, en dan moet je aan bepaalde eisen voldoen…
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen