Boekverslag : Marion Bloem - Geen Gewoon Indisch Meisje
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1691 woorden.

Samenvatting
Samenvatting, analyse en interpretatie

A.1.Titelbeschrijving
Het boek 'Geen gewoon Indisch meisje' is geschreven door Marion bloem. de eerste druk verscheen in 1983 bij de uitgeverij 'In de Knipscheer'.

A.2.Uiterlijke beschrijving
Op de kaft staat een pop, die het Indonesische vertegenwoordigt, met een wit gezicht, wat het Hollandse vertegenwoordigt. Die tweedeling symboliseert de tweedeling van Zon/Sonja.

B.Samenvatting
Bron: lexicon van literaire werken 20

C.Analyse en Interpretatie


C.1.Titelverklaring
Als Sonja/Zon jong is, vindt zij zichzelf een gewoon Indisch meisje. Maar zo gewoon blijkt het niet te zijn om een mengtype van twee culturen en twee huidskleuren te zijn. anderen zien haar vaak aan voor een Indonesisch of Ambonees meisje, maar niemand noemt haar gewoon Hollands. In tegenstelling tot 'een gewoon Hollands meisje' is zij 'geen gewoon Indisch meisje'.

C.2.Motto en opdracht
Als motto koos de schrijfster de strofe 'schizofrenie' van de Nederlands- Indische dichter G.J. Resink.

C.3.Genre
Ik vind dat dit boek een psychologische romanis, omdat het over een vrouw gaat die een meervoudig persoonlijkheidssyndroom (schizofrenie) heeft.

C.4.Idee, thema en motieven


Idee
De idee van dit boek luidt: Als je je niet aanpast ga je ten onder.

Thema's
Het hoofdthema is het probleem van de Indonesische identiteit. De hoofdpersoon is een vrouw die tussen 2 culturen in zit en daar grote problemen mee heeft. Ze weet niet bij welke cultuur ze bij hoort. Door die identiteitscrisis word ze schizofreen.

Motieven
* schizofrenie * ontheemd zijn
* er niet bij horen, emotioneel isolement
* racisme
* familiebanden
* niet weten waar je bij hoort


C.5.Opbouw, structuur en spanning
De roman is niet chronologisch opgebouwd. De roman kent een korte proloog en een korte epiloog. Daartussen bevinden zich drie hoofdstukken, getiteld 'vader', 'moeder', en 'boy,. Het eerste hoofdstuk is uit fragmenten van jeugdherinneringen en beschrijvingen van een reis door Indonesië van de hoofdfiguur en haar vriend opgebouwd. Het staat in het teken van de Indische vader. Het tweede hoofdstuk heeft een tweede Indonesische reis van de hoofdfiguur als uitgangspunt, waarop zij haar moeder vergezelt. Het derde hoofdstuk staat in teken van een verliefdheid op en Molukse jongen. Ook deze hoofdstukken zijn uit fragmenten opgebouwd die schijnbaar niets met elkaar te maken hebben. Tussen de hoofdstukken zit een regel wit en drie sterretjes.

C.6.Personages
De hoofdpersoon in dit boek is een vrouw die problemen heeft met haar identiteit en daardoor schizofreen wordt. Ze splitst zichzelf op in de Indonesische Zon en de vernederlandste Sonja. Doordat Sonja zich aan heeft gepast aan de Nederlandse samenleving is zij erg succesvol geworden. Sonja heeft het gymnasium gedaan, daarna Nederlands gestudeerd en uiteindelijk Nederlandse boeken geschreven. Zon vind het veel moeilijker om zich aan te passen aan de Nederlandse samenleving. Ze is naar het gymnasium gegaan maar heeft deze niet afgemaakt, doet daarna de HBS waar ze veel spijbelt en geen diploma haalt. Zon is daarna naar de kunstacademie gegaan wat ze ook niet afmaakt. Ze gaat nog bij een groep vrouwelijke kunstenaars maar dat loopt ook stuk, op het individualisme van Zon. De scheidingslijn Indonesië-Nederland die je bij Zon-Sonja tegenkomt heeft Marion Bloem tot in het extreme doorgetrokken in iedere persoon in het boek. Bijvoorbeeld bij de moeder (Nederland) en vader (Indonesië) van Sonja/Zon.

C.7.Tijd
Het boek is niet chronologisch verteld. De twee reizen die de hoofdpersoon maakt en ook de jeugdervaringen worden met sprongen in de tijd en in fragmenten verteld.

C.8.Perspectief
Het perspectief is wisselend. Bij het eerste stuk van het boek ligt het perspectief bij de ik-figuur, bij het tweede stuk van het boek ligt het perspectief afwisselend bij Zon en Sonja en bij het derde stuk van het boek ligt het perspectief alleen bij Sonja.

C.9.Ruimte
De roman speelt zich op verschillende plaatsen in Nederland en in Indonesië af. Uitvoerige beschrijvingen van locaties komen nauwelijks voor. het lijk erop alsof de 'uiterlijke' wereld minder belangrijk is dan de 'innerlijke' wereld.

C.10.Taalgebruik en stijl
Kenmerkend voor de stijl van 'geen gewoon Indisch meisje' is de telegramstijl, gekenmerkt door korte zinnen die vaak onderwerp of gezegde missen. Hoe emotioneler de personages worden, hoe korter en vlugger de zinnetjes zijn. Er is geen tijd om rustig te vertellen over gevoelens die verwarrend zijn en die over elkaar heen duikelend bij Zon naar boven komen. Korte, schijnbaar losstaande scènes, begrenst door witregels, versterken het idee dat alleen de kern van wat belangrijk is verteld wordt: Alle ballast is vermeden. Belangrijke gebeurtenissen zijn niet door middel van overgangsscènes aan elkaar geplakt, maar volgens elkaar abrupt op.

3.Achtergronden


A.Achtergronden van de schrijver
Marion Bloem werd in 1952, als kind van Indische ouders, geboren in Arnhem. In 1976 studeerde zij af als klinisch psychologe. Zij had toen al verschillende kinderboeken op haar naam staan. Naast kinderboeken schrijft zij jeugdboeken en romans voor volwassenen, waarvan in 1983 de eerste word gepubliceerd: Geen Gewoon Indische Meisje. De veelzijdige Marion Bloem heeft ook films, documentaires en televisie- programma's gemaakt. De documentaire 'wij komen als vrienden' maakte zij samen met haar echtgenoot Ivan Wolffers. Zij is ook actief als beeldhouwende kunstenaar en maakt voor haar eigen boeken de omslagen. Ook exposeert ze in verschillende galeries. Marion Bloem heeft een passie voor reizen. In haar boeken en films spelen de thema's erotiek, intimiteit, passie en het zoeken naar een balans tussen behoud van eigenheid en aanpassingen een grote rol. Haar meest recente roman, 'Mooie Meisjesmond', verscheen in 1997.

B.Achtergronden van het boek
Bron: Lexicon van literaire werken 20

Met "geen gewoon Indisch meisje' sneed Marion Bloem in 1983 een nieuw onderwerp aan, zowel gezien binnen de traditie van de Nederlandse letteren als binnen de Indische literatuur. Voor het eerst kreeg de tweede generatie Indischen, hier en Nederland geboren of op zijn minst hier opgegroeid, een stem. Voor de meesten geldt dat zij lange tijd heimwee voelden naar een land dat zij uitsluitend uit de verhalen van hun ouders kenden. Tegelijkertijd beseften zij dat zij ook niet tot echte Hollanders waren opgevoed, omdat er zoveel van de Indische sfeer in hun opvoeding was geslopen. Zij zijn uiteindelijk volwassenen geworden die weliswaar twee vaderlanden hebben, maar eigenlijk in geen van tweeën echt thuis zijn. doordat de tweede generatie zich verbonden weet met een land dat zij niet uit eigen ervaring kent, is haar identiteitscrisis wezenlijk anders dan die van de ouders, die beide landen kennen en heen en weer geslingerd worden tussen heimwee en het verlangen een nieuw leven te beginnen. De thematiek van de tweede generatie Indischen dook spoedig na het verschijnen van 'Geen gewoon Indisch meisje' ook op in het werk van tweede- generatieschrijvers als Adriaan van Dis (Nathan Sid), Jill Stolk, Ernst Jansz en Frans Lupulalan. Thematisch gezien laat dit debuut van Marion Bloem een caleidoscopisch beeld van haar verdere oeuvre zien. Alles waar zij later over ging schrijven, lag al in kiemvorm in 'Geen gewoon Indisch meisje' besloten. Thema's als schrijven, zoeken, erotiek en seksualiteit, de Indische geschiedenis en cultuur, heeft zij in haar andere wek laten terugkomen. Vormtechnisch lijken latere romans als 'lange reizen korte liefdes'(1987), 'vader van betekenis'(1989) en 'de leugen van de kaketoe'(1993) nog het meest op haar debuutroman: de verbrokkelde verhaallijn, die alleen met enig puzzelwerk te achterhalen is, is er vermengd met herinneringen, overpeinzingen en dromen. Enigszins geschrokken van de kritiek op haar schrijfstijl, die door sommige recensenten dagboekachtig wordt genoemd, is Marion Bloem in latere romans, na de eerste drie, steeds terughoudender is geworden met het gebruik van de typische Indische stijl.


Persoonlijke reactie en beoordeling

Thematiek/onderwerp
Het verhaal gaat over een dertienjarige vrouw die kamt met het besef dat zij de Indonesische, andere kant van haar achtergrond als cultuur ontkend heeft. De vrouw krijgt problemen met haar afkomst, daardoor leeft zij alsof ze uit twee zusjes bestaat, Sonja en Zon. Sonja is een verhollandste Indo die later het Gymnasium afmaakt, daarna Nederlands studeert en (Nederlandse) boeken gaat schrijven. Zon hangt juist heel erg aan haar Indonesische afkomst probeert het gymnasium te doen maar gaat van school af, probeert de kunstacademie maar ook dat mislukt. Zon kan heel moeilijk vrienden maken in Nederland terwijl Sonja dat heel goed afgaat. In veel gevallen zijn Sonja en Zon elkaars tegenpolen. Je zou kunnen zeggen dat de vrouw een zo sterke identiteitscrisis beleeft en daardoor schizofreen is geworden. De splitsing in twee personen drijft Marion Bloem wel heel erg ver door, want de twee personen gaan op een gegeven moment een eigen leven leiden. Als Sonja en Zon eigenlijk één persoon zijn kan dat dus niet.

Gebeurtenissen/intrige/plot
de nadruk in dit verhaal ligt duidelijk op de gedachten en gevoelens, en dan vooral de gevoelens van Zon. Zon probeert in tegenstelling tot Sonja de Indonesische cultuur in ere te houden. De gebeurtenissen zijn ongeordend en het lijkt wel alsof Marion Bloem een verhaal had geschreven en die verknipt heeft en zo maar weer aan elkaar heeft geplakt zodat het boek expres moeilijk is gemaakt. Ik vind dit raar dat je zo maar iets moeilijk maakt maar aan de andere kant laat het wel zien hoe ongeordend schizofrene mensen gebeurtenissen in hun hoofd kunnen hebben zitten.

Compositie/structuur/spanning
Ik heb leukere boeken gelezen maar juist doordat de gebeurtenissen zo raar en moeilijk gerangschikt zijn en je zelf een moet nadenken wat er nou eigenlijk gebeurt vond ik het boek ook niet echt saai. Het verhaal is niet chronologisch opgebouwd. Er zitten veel terugblikken, fantasieën, enz. De gebeurtenissen zijn ongeordend en het lijkt wel alsof Marion Bloem het boek expres moeilijk heeft gemaakt. Ik vind dit raar dat je zo maar iets moeilijk maakt maar aan de andere kant laat het wel zien hoe ongeordend schizofrene mensen gebeurtenissen in hun hoofd kunnen hebben zitten.

Taalgebruik/stijl
In het boek 'Geen gewoon Indisch meisje' komen erg veel korte zinnetjes voor. Hoe emotioneler de personages worden, hoe korter en vlugger de zinnetjes zijn. Er is geen tijd om rustig te vertellen over gevoelens die verwarrend zijn en die over elkaar heen duikelend bij Zon naar boven komen. Het taalgebruik is niet erg moeilijk. Het enige wat het boek zo moeilijk maakt is de rare opbouw van fragmenten. Waar Indonesische woorden worden gebruikt kun je vaak uit de zin halen wat ze betekenen. Veel gebeurtenissen zijn niet door middel van overgangsscènes aan elkaar geplakt, maar volgens elkaar abrupt op.





Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen