Boekverslag : Renate Dorrestein - Heden Ik
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1401 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1401 woorden.
Boekverslag 5
Titel: Heden ik
Auteur: Renate Dorrestein
Uitgeverij contact
1e druk 1993
1) Inhoud van het boek.
Het boek gaat over een persoon die ontdekt dat ze ME heeft. In dit geval is het de schrijfster van het boek zelf. ME is een chronisch vermoeidheidssyndroom dat gepaard kan gaan met veel pijn. In het eerste deel van het boek kont ze er achter dat er iets met haar aan de hand. De doktoren deden verschillende tests, maar konden niets aan haar gezondheid ontdekken. Na een tijdje komt ze er zelf achter dat ze ME heeft, omdat haar vriendin Caroline het ook heeft. Omdat de zieke geen duidelijke symptomen heeft en omdat er niets bewezen kan worden wordt ze door niemand serieus genomen. Ze weten niet goed wat ze hiermee aan moeten, maar met zijn tweeën proberen ze van alles om van de ziekte af te komen. Niets hielp. Dan hoort Caroline dat er in Londen resultaten zijn geboekt rondom deze ziekte. Ze gaan erheen en na de behandeling is inderdaad alle pijn verdwenen. Wat wel is gebleven is de vermoeidheid. Na een tijdje komt Renate een adres tegen van de zoveelste arts alweer. Ze besluit naar deze man toe te gaan, alleen maar om de reden dat hij om de hoek woont. Na enkele testen blijkt er van alles mis te zijn. Ze begint aan een streng dieet om haar lichaam te zuiveren. Na enkele maanden is haar conditie zichtbaar beter en is het lange proces van genezing begonnen.
2) Keuze en verwachtingen.
Omdat ik altijd erg veel moeite heb met het uitkiezen van een boek heb ik ook deze keer aan Dhr. Mous gevraagd of hij een boek voor mij kon uitzoeken. Hij gaf me drie boeken en met de uitleg erbij sprak het me wel een beetje aan. Ik heb ze alledrie meegenomen en ben in dit boek begonnen. Het leek me het meest niet ingewikkelde verhaal gezien de titel en de uitleg aan de binnenkant van het boek en op de achterkant. Het boek was inderdaad ook niet echt ingewikkeld, maar toch was het soms moeilijk om met je gedachten bij het verhaal te blijven.
3) Verwerkingsopdracht 8: Slachtoffers
Renate is slachtoffer geworden van de ziekte ME. Deze chronische vermoeidheidziekte gaat gepaard met veel pijn in het hele lichaam. Omdat niemand weet wat de oorzaak van deze ziekte is, had het niet voorkomen kunnen worden. Het kan natuurlijk wel zijn dat Renate ook zelf schuld is aan de ziekte, maar dat weet niemand. De ziekte is voor Renate zeker als een straf, omdat ze niets verkeerds heeft gedaan waarvoor ze zou moeten boete. Bij haar weten heeft ze haar gezondheid niet verwaarloosd.
Ze doet er in ieder geval alles aan om er weer vanaf te komen. Omdat men niet weet hoe het ontstaan is, weten ze al helemaal niet hoe ze het zouden moeten laten verdwijnen. Ze gaat van de ene dokter naar de andere dokter, maar keer op keer wordt ze weer teleurgesteld met de mededeling dat ze niet weten wat het is en al helemaal niet weten hoe te verhelpen. Er worden steeds wel wat dingen voorgeschreven, maar dit mocht steeds niets baten. Renate heeft een groot doorzettingsvermogen en blijft proberen. Ze geeft de moed niet op en blijft vechten om hier weer bovenop te komen.
4) Leeservaring
Ondanks dat ik niet weet hoe het is om langdurig ziek te zijn, kon ik met toch best makkelijk meeleven met de hoofdpersoon van het boek. Renate heeft in haar boek, haar gevoelens en gedachten uitvoerig beschreven, daardoor was het erg makkelijk om je in haar in te leven. In het boek kwam heel duidelijk naar voren hoe ze zich voelde en hoe erg ze met de ziekte zat. Haar wanhoop om dan ook maar iets beter te worden werd dan ook steeds sterker en sterker. Ze probeert steeds veel te ondernemen terwijl ze daartoe eigenlijk niet eens in staat is. Daaraan kun je heel erg merken dat ze een doorzetter is en niet opgeeft voor ze haar doel, in dit geval beter worden, heeft bereikt. Het gedrag van Renate is soms een beetje vreemd en dan dus ook moeilijk te volgen. Ik denk dat dit komt doordat niemand haar eigelijk begrijpt en haar serieus neemt, behalve natuurlijk Caroline. Je kunt duidelijk zien dat de ziekte haar gedrag veranderd. Vooral ten opzichte van mannen. Het zijn dan vooral ook mannelijke artsen die haar de deur wijzen nadat er na verschillende test niets is uitgekomen. Ze trekt hieruit de conclusie dat vrouwen niet serieus worden genomen en dat dit vooral komt door vroeger. Vroeger draaide alles om de man en de vrouw was niet belangrijk.
5) Leerervaring
Veel mensen geloven niet in de ziekte ME. Ze zeggen dat het verzonnen is of gewoon aanstellerij. Ik kan heel goed begrijpen dat mensen niet in deze ziekte geloven, omdat de ziekte ook niet met tests is te bewijzen. Ook heeft de ziekte geen zichtbare symptomen waaraan je zou kunnen zien dat er ook daadwerkelijk iets aan de hand is. Bij een gebroken been is het natuurlijk heel erg duidelijk dat er iets aan de hand is. Bij ME is er niets aan de patiënt zichtbaar en de klachten kunnen van dag tot dag verschillend zijn.
Zelf weet ik niet of ik in de ziekte geloof, omdat het inderdaad nooit bewezen is. Ik ken niemand met deze ziekte dus ik heb verder ook geen reden om er wel of niet in te geloven. In het boek komt duidelijk naar voren dat deze ziekte over het algemeen niet serieus wordt genomen. Het boek heeft mijn kijk op deze ziekte dan verder ook niet veranderd, hoewel dat wel het doel is geweest van het boek. Het boek heeft me wel een beetje duidelijk gemaakt hoe het is om langdurig ziek te zijn. Hier zou ik dan waarschijnlijk ook veel meer begrip in kunnen hebben dan wanneer iemand de ziekte ME heeft. Ik geloof wel dat er zoiets bestaat als een chronisch vermoeidheidssyndroom, maar toch zal ik waarschijnlijk argwanend blijven over deze ziekte. Ik denk eigenlijk van de ene kant dat het maar goed is dat het niet zo makkelijk erkend wordt, anders zou er heel gemakkelijk mee gefraudeerd kunnen worden. Aan de andere kant is het natuurlijk heel erg vervelend voor de patiënten die heel erg ziek zijn.
6) Mening
Over het algemeen vind ik het boek heel erg saai. Dit komt omdat er bijna alleen maar gevoelens en gedachten worden besproken in het verhaal. Er vinden bijna geen gebeurtenissen plaats. Omdat de gedachten vaak hetzelfde zijn, zeer negatief en op één onderwerp gericht, is het vaak erg langdradig en saai. Ik vond het dan ook heel erg moeilijk om mijn aandacht er goed bij te houden tijdens het lezen van dit boek. Omdat er helemaal geen spanning in het boek zit vond ik het dan ook erg saai om steeds weer verder te gaan met lezen. Ik heb het boek dan ook heel vaak snel weggelegd. Het enige wat mij een beetje kon boeien was de afloop. Ik wilde aan het einde graag weten of het strenge dieet zou gaan helpen. Wat ik dus wel jammer vond, is dat ze aan het einde van het boek het in een klein stukje heeft afgeraffeld. In een halve bladzijde werd uitgelegd hoe het dieet had geholpen.
Het doel van het boek kwam erg duidelijk naar voren. Renate Dorrestein wilde met dit boek graag wat begrip op zien te wekken voor de ziekte ME. Dit heeft ze als laatste in het boek met een epiloog ook uitgelegd. Dit had ze eigenlijk ook wel weg kunnen laten, het doel van haar boek was al duidelijk naar voren gekomen.
De titel vind ik wel goed. Ze houdt zich tijdens de ziekte alleen bezig met zichzelf. Meer kracht heeft ze dan ook niet. Het enige beetje energie wat ze nog heeft gebruikt ze om van geneesheer naar geneesheer te gaan. Haar wereld draait alleen om haarzelf en haar ziekte.
De manier van schrijven in het boek vind ik over het algemeen niet zo moeilijk. Er worden wel een aantal moeilijke woorden gebruikt, maar dat is niet storend om het verhaal verder goed te kunnen begrijpen.
Ik zou dit boek waarschijnlijk niet aan mijn klasgenoten aanraden en vooral niet aan jongens. Vooral omdat dit boek nogal feministisch is geschreven en omdat er geen spanning in het verhaal zit.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen