Boekgegevens:

Auteur: Arnon Grunberg

Titel: Blauwe Maandagen

Ondertitel: nvt.

Motto: nvt.

Uitgever: Nijgh & van Ditmar

Plaats van uitgave: Amsterdam

Jaar van uitgave: 1998

Druk: 19e

Jaar uitgave 1e druk:1994

Genre: Roman

Structuurgegevens:

Titelverklaring:

Blauwe Maandagen heeft te maken met de uitdrukking Blauwe Maandag. Dit betekent kort vluchtig. Alles wat de hoofdpersoon meemaakt is kort, bijvoorbeeld zijn baantjes, dus vandaar de titel.

Thema:

Kortstondigheid.

Motief:

De gebeurtenissen van een persoon die alles erg kort doet.

Tijd:

Het verhaal wordt chronologisch verteld. Het verhaal neemt een aantal jaar van de hoofdpersoon in beslag, maar er wordt niet op ingegaan wanneer het zich precies afspeelt, maar waarschijnlijk in de jaren 90.

Plaats:

Het grootste gedeelte van het verhaal speelt zich af in Amsterdam. Veel gebeurtenissen vinden plaats in bordelen, cafés, het huis van zijn moeder, zijn eigen huis en de synagoge.

Hoofdpersoon:

De hoofdpersoon wordt in het hele boek aangeduid als \'ik\', alleen tegen het einde van het boek stelt hij zich voor als Arnon Grunberg. Hoogstwaarschijnlijk is het boek dus lichtelijk autobiografisch getint. De hoofdpersoon is naar eigen zeggen niet erg knap, en hij lijkt niet tevreden met het leven in de huidige maatschappij. Dit uit hij onder andere door herrie te schoppen in bordelen en cafés. Hij probeert doelen voor zichzelf te stellen, maar hij heeft moeite zich hieraan vast te houden.

Bijpersonen:

Rosie is de vriendin van de hoofdpersoon. Ze wordt beschreven als een heel knap meisje. Ze is een erg impulsief meisje.

De vader van de hoofdpersoon is een erg rijk man, maar hoe hij aan het geld komt blijft onduidelijk. Het enige \'beroep\' dat hij zegt te hebben is postzegels verhandelen, maar dat heeft de hoofdpersoon hem nooit zien doen.

De moeder van de hoofdpersoon is een erg ongelukkig mens. Ze is ongelukkig door haar slechte huwelijk en door haar verblijf in een concentratiekamp. Ze heeft wel een goede band met de hoofdpersoon en geeft erg om hem.

Korte samenvatting:

Ik heb nog twintig paarden in Berlijn (blz. 7-14)

De vader van Arnon was, volgens eigen zeggen, postzegelhandelaar en de kleine Arnon mocht af en toe mee op zakenreis, waarbij de zaken meestal in caf¾\'s afgehandeld werden. Als vader overlijdt laat hij inderdaad postzegels na, maar die zijn minder waard dan werd verwacht, en hij laat een paardrij-school voor gehandicapte kinderen in Berlijn na, maar omdat deze niet goed draait en alleen schulden oplevert wordt dit verkocht.

Voor de begrafenis gaat de hele familie naar IsraÁl, waar ze een week op dozen zitten (rouwen) en door vrienden gekookte bonensoep eten, want als je in rouw bent mag je niet koken. (Vader overlijdt overigens pas na de middelbare school-periode!)

Rosie (blz. 15-94)

Dan volgt de periode op de middelbare school. Arnon gaat met school op werkweek in Someren, waar Martin een weddenschap wint waarbij je zoveel mogelijk drank moet drinken. Na deze weddenschap wordt hij \"Martinimartin\" genoemd. Dezelfde weddenschap wordt, als ze met zijn allen op het strand in Zandvoort zijn, nog eens herhaald. Alleen nu mocht de winnaar met de verleidelijke Natasja de \"duinen in\" mocht. Martinimartin wint deze weddenschap door twee flessen Martini achterover te slaan. Hij en Natasja komen niet meer terug. Arnon vraagt zich later af waarom Natasja Die dag zoveel mooier leek te worden voor de jongens.

De Oesterbar , Den Haag Mariahoeve en Apotheek

Op een dag gaat hij samen met Rosie vorstelijk uit eten in de Oesterbar, maar ze blijken achteraf niet genoeg geld te hebben, als de obers hier achter komen bellen ze Arnon\'s Vader uit bed. Hij komt ze halen en betaalt zonder mokken de rekening. Als ze thuis-komen begint zijn moeder met servies te gooien, maar dat is vrij normaal. Er wordt besloten dat Arnon maar een paar weken naar zijn zus in IsraÁl moet gaan om tot rust te komen. De dag voor zijn vertrek maakt hij ruzie met Rosie, maar deze ruzie wordt snel bijgelegd en Arnon belooft allerlei \"idiote\" dingen aan Rosie. Arnon brengt zijn verblijf in IsraÁl vooral door in bed, omdat hij verbrand is. Na de vakantie krijgt hij een baantje bij een apotheek als bezorger, maar dit baantje houdt hij niet lang vol en als dat thuis bekend wordt gemaakt sneuvelt er uiteraard weer servies.

Appolohotel , Antwerpen en Onder de denneboom

Rosie en Arnon spreken iedere maandag af in de bar van het Appolohotel, vaak worden ze dronken (Blauwe Maandagen) en altijd heeft Rosie wel spannende verhalen. Arnon niet. Rosie heeft gewerkt in een ijsbar en ze besluiten om van het verdiende geld samen op reis naar het buitenland te gaan. Het buitenland wordt Antwerpen en de reis zal maar een paar dagen duren. De dag voor het vertrek laat Arnon een foto van Rosie zien aan zijn vader en die constateert dat het een \"knappe meid\" is en dat Arnon niet haar eerste vriendje is en ook zeker niet haar laatste. Het uitje naar Antwerpen wordt geen succes en de weken daarna ziet Arnon Rosie alleen in caf¾ \'t Lusthof, waar hij een groot gedeelte van de dag door brengt, want hij spijbelt vrijwel permanent. Zijn lerares Nederlands maakt zich zorgen om hem (\'Ik heb een hekel aan mensen die zich zorgen maken om mij\'), want zijn kerstrapport ziet er niet best uit. Maar dat kan hem niets schelen, want hij weet een paar dingen zeker: Hij gaat trouwen met Rosie, een kind krijgen en hij gaat in Berlijn wonen. Maar later had hij zoveel andere dingen ook zeker geweten, bv. dat hij dood wilde.

4320 minuten, Neuken

Rosie en Arnon spreken af dat ze op zaterdag 22 november gaan neuken. Op dat moment vijf dagen later. In die vijf dagen wordt Arnon vanwege zijn gedrag naar een schoolpsycholoog gestuurd en krijgt hij straf. Ook verkopen Anon en Rosie hun schoolboeken om wat geld te verdienen. Op 22 november gaat Arnon \'s morgens nog met zijn moeder naar de synagoge, waar zijn moeder zich voor hem schaamt, omdat hij zijn haar rood heeft geverfd. \'s Middags komt mevrouw Weinbaum, die altijd over al haar ziektes praat, op bezoek. Zijn moeder verteld die middag dat ze vroeger zo mooi was dat ze allemaal achter haar aan liepen. In het concentratiekamp was ze ook de mooiste geweest en daarom was ze daar ook nooit geslagen. Het enigste waar ze nu nog trots op was waren haar tanden. \'s Avonds doet Arnon zijn mooiste broek aan, dat is dan wel de broek die hij al twee weken aanhad, maar dat mag niet baten. Rosie heeft die avond een nieuw jurkje aan. Ze drinken wat in een caf¾ en maken samen een goor stripverhaal. Hierna gaan ze naar de disco. Eigenlijk heeft Arnon hier een hekel aan, maar vandaag kan hij Rosie niets weigeren. Na de disco komen ze in een nachtcaf¾ terecht waar ze dronken worden van de coktails die ze op hebben. De wandeling naar het huis van Rosie duurt daardoor wat langer en Arnon begon over te geven en Rosie plaste in haar broek. Op de kamer van Rosie vertelt Arnon dat hij geen condooms had, want de automaat was leeg of kapot geweest. Nadat ze geneukt hebben gaat Rosie zich met zout water spoelen en Arnon keek door het raam naar buiten.

Even Shoah kijken

Na zijn kerstrapport had Arnon nog de kans tot mei gekregen om een beter rapport te halen, maar binnen een maand werd hij toch van school gestuurd. Dat kwam omdat hij nogal wat commotie had veroorzaakt met het uitbrengen en verspreiden van een \"alternatief\" schoolblaadje. Er zouden teveel obsceniteiten in staan.

Walk like an Egyptian (blz. 95-121)

Dan zijn we nu weer een aantal jaar verder. Arnon is samen met zijn vader, die in een rolstoel zit naar het caf¾ gegaan. Ze drinken veel bier, terwijl de ober waarschuwt dat dat niet echt verstandig is. Iedere ochtend kwam er een wijkverpleegster helpen met vader en iedere zondag, zoals nu, ging Arnon met zijn vader wandelen. Wat er dus op neerkomt dat ze naar het caf¾ gaan. Vader was de laatste nogal ziek en zijn persoonlijkheid was in die tijd erg veranderd. Inmiddels was Marga de wijkverpleegster aangekomen om te helpen met wassen en eten. Door vader\'s persoonlijkheidsverandering maakte hij veel schunnige opmerkingen naar haar en Marga kon dit niet hebben, waarop zij samen met moeder een grote scene trapt. De ruzie wordt onderbroken als vader als een \"paard\" op de vloer en Arnon\'s broek poept. Arnon moet gelijk overgeven en hierna gaat hij maar de stad in. Het was de laatste jaren traditie geworden dat vader iedere dag een papje eet zodat hij gezond zou blijven, ironisch genoeg overlijdt hij doordat hij in het papje stikt, een soort verdrinkingsdood had de dokter gezegd.

De meisjes (blz 123-257)

In dienst van Blue Moon (blz. 259-271)

Dan volgt er een gedeelte in het boek waarin verteld wordt over Arnon\'s ontmoetingen met diverse call-girls en er worden nog een klein aantal herinneringen verteld. Door een van de ontmoetingen komt Arnon op het idee om zelf bij een escort-service te gaan werken. Hij schrijft zich ook daadwerkelijk in bij escort-bureau \"Blue Moon\", maar in het boek krijgt hij geen klanten meer.

Leeservaring:

Onderwerp/thema: Het thema is wel grappig gekozen. De hoofdpersoon heeft alles kort, hij kan zich nergens aan vasthouden. Een doel stellen is hem erg moeilijk, en het doel bereiken nog moeilijker. Mij sprak dit wel aan, omdat ik ook zelf vooral vroeger de neiging had ergens aan te beginnen en het niet af te maken.

Gebeurtenissen/intrige/plot: Het verhaal is niet erg ingewikkeld. Er zitten niet veel flashbacks in, en het is overwegend rechtlijnig beschreven. Er gebeurt wel vrij veel, maar alles duurt vrij kort. Zodoende kon de schrijver veel gebeurtenissen verwerken in het boek. Het verhaal is wellicht enigszins autobiografisch, maar dit is niet zeker.

Bouw/Structuur: Er zit geen overdreven hoeveelheid spanning in het verhaal, omdat het nu eenmaal normale dingen van een normaal persoon zijn die beschreven worden. Het boek moet het meer van humor dan van spanning hebben. Het boek is vreemd opgebouwd, daar de onderverdeling meer overkomt als subboeken dan als hoofdstukken.

Personages: De hoofdpersoon is gedeeltelijk een round character. Hij evolueert wel en leert van zijn fouten, maar hij blijft ook gedeeltelijk hetzelfde, daar hij steeds moeite blijft hebben met het stellen van een doel. De andere personages zijn niet echt round. Wel zijn alle personages goed beschreven, en ook grappig. De vader en moeder zijn echt stereotype voor dit soort boek, namelijk slecht huwelijk, mysterieuze vader en dergelijke.

Taalgebruik/Stijl: Het taalgebruik is niet ingewikkeld. Het boek is vrij licht geschreven met een goede hoeveelheid humor erin. De schrijver is er toch in geslaagd een boodschap over te brengen met het verhaal, en dat is op zich goed gedaan, want het wordt niet zo nadrukkelijk naar boven gebracht.

Informatie over de auteur:

Kees (Cornelis Reinier) van Kooten wordt op 10 augustus in 1941 geboren in Den Haag. Op het gymnasium Alpha leert hij Wim de Bie kennen. Na zijn militaire dienst, gaat hij in 1962 in Amsterdam wonen. Hij schrijft reclameteksten en vanaf 1963 werkt hij samen met Wim de Bie. Hun eerste gezamenlijke activiteit is de rubriek Clichémannetjes bij de VARA, voor het radioprogramma ‘Uitlaat’. Daarna maakt Van Kooten deel uit van een cabaretgroep. In 1965 verschijnt hij samen met De Bie voor het eerst op de televisie bij de VARA (Hadimassa). Vanaf 1971 verschijnen ze voor de VPRO. In 1972 wordt het Simplistisch Verbond opgericht, waarmee ze worden bekroond met de Nipkovschijf. Bekende televisieprogramma’s zijn Keek op de Week en Krasse Knarren. In 1991 speelt hij één van de hoofdrollen in de film Oh Boy!, van Orlow Seunke.

Met zijn literaire werk begint Van Kooten al in 1967. Hij schrijft dan een rubriek voor de Haagse Post. Ook schrijft hij liedjes en cabaretnummers voor cabaretiers als Gerard Cox en Wim Kan. In 1969 debuteert hij in boekvorm met gebundelde columns in Treitertrends.

Andere werken zijn: Koot graaft zich autobio (1979); Veertig (1982); Modermismen (1984); Hedonia (1985); Meer modermismen (1986); Zwemmen met droog haar (1992); Meer dan alle modermismen (1994) en Omnibest (1997), waarin een verzameling staat van zijn eerdere werken.

• Figuranten
• Tirza
• De Asielzoeker
• De Heilige Antonio
• Bio- En Bibliografie.