Boekverslag : Rascha Peper - Rico’s Vleugels
De taal ervan is Natuurkunde en het aantal woorden bedraagt 1449 woorden.
De taal ervan is Natuurkunde en het aantal woorden bedraagt 1449 woorden.
Zakelijke gegevens
Auteur : Rascha Peper
Titel : Rico’s vleugels, L.J. Veen, Amsterdam, 1993, 238 blz. (eerste druk
1993, Amsterdam)
Genre : Psychologische roman
Verdieping
In het verhaal Rico’s vleugels zijn vier belangrijke personen. Ten eerste Rico Gabrieli: een loensende jongen van 14 die het thuis niet goed heeft, spijbelt van de lts en vaak rondhangt met een paar vrienden. Zijn karakter zou je kunnen omschrijven als brutaal, maar toch ook kwetsbaar. Ten tweede zijn er de bejaarde echtgenoten Eduard en Cecile Rochèl. Ze zijn erg verschillend, maar vullen elkaar goed aan. Eduard is rustig en kalm, hoewel hij van een jongen helemaal van de wijs raakt. Cecile is dominant en een beetje arrogant, ze is gewend haar zin te krijgen. Verder is ze gierig, behalve voor hun verzameling, de schelpen. Een groepje duikers inhuren om een bepaalde schelp te zoeken is geen probleem, maar op andere gebieden geeft ze niet graag teveel uit. De wetenschapper meneer Bol is een beetje een saaie man, die sinds een paar jaar in de steek gelaten is door zijn vriendin. Hij heeft erg veel belangstelling voor schelpen en kijkt ernaar uit de verzameling van de Rochèls in bezit te krijgen. Je leest over de gebeurtenissen via de gedachten van deze vier mensen.
Cecile en Eduard hebben bijna hun hele leven schelpen verzameld en hebben inmiddels een grote collectie met veel zeldzame en dure schelpen. Ze wonen op de Filippijnen, maar ze zijn bang voor de onrusten daar, en vooral bang dat er iets met de schelpen gebeurt. Vandaar dat ze besluiten hun collectie over te dragen aan de malacoloog Ernst Bol, iemand die Cecile lang geleden heeft ontmoet en met wie ze over schelpen is blijven schrijven. Ze reizen met hun schelpen naar Nederland om daar in een huis aan de Noordzee de verzameling te inventariseren. Dat is voor de administratie, maar ook om afscheid van de schelpen te kunnen nemen. Dan moet Cecile een paar dagen weg omdat haar zuster op sterven ligt. Om door te kunnen gaan met inpakken zorgt meneer Bol voor iemand die kan helpen. Cecile is duidelijk tegen een student of andere jongen als hulpje, maar ze noemt geen duidelijke reden. Bol vindt het dus maar onzin en hij regelt dat Rico komt werken. Die weet in het begin niet wat hij ervan moet denken, bejaarde mensen die schelpen sparen. Maar hij begint zich toch op zijn gemak te voelen in het huis en raakt min of meer bevriend met Eduard. Maar dan wordt duidelijk waarom Cecile liever geen jongen wou als hulpje: Eduard blijkt een pedofiel te zijn die al eerder iets met een jongen heeft gehad. Hij wordt vreselijk verliefd op Rico. Cecile probeert het nog tegen te houden door hem te ontslaan als ze terug komt, maar daardoor wordt Rico heel boos. Hij had namelijk al een toekomst voor zichzelf bedacht: hij zou mee terug gaan naar de Filippijnen en daar een leuk leven hebben. Iets wat hij thuis niet had. Uit wraak komt hij ’s avonds terug en steekt het huis van de Rochèls in brand. Als hij Cecile met een stiletto neer wil steken houdt Eduard hem tegen. Rico ziet dit als verraad en hij steekt Eduard dood. Ondertussen is een groot deel van de schelpencollectie al verbrand. Geen van de hoofdpersonen komt er dus goed vanaf: Bol verliest de collectie schelpen waar hij zo naar uitkeek, Cecile verliest haar man en ook de schelpen, Rico verliest zijn toekomst en Eduard verliest alles, want hij verliest zijn leven.
De rode draad is de angst van Cecile dat Eduard weer verliefd wordt op een jongen. Een eerder schandaal dat Eduard zijn diplomatieke carrière kostte is al een beetje vergeten geraakt en ze probeert te voorkomen dat zoiets weer gebeurt door een andere passie belangrijk te maken: het schelpen verzamelen.
Het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven verteld, en Rascha Peper past haar schrijfstijl goed aan aan de persoon vanuit wie op dat moment verteld wordt. Daardoor kan je je goed inleven in de figuren en heb je het idee dat je ze goed kent. Het verhaal wordt in chronologische volgorde verteld, dat geeft een goed overzicht van de gebeurtenissen. Er is wel een flashback naar een gebeurtenis van vroeger, namelijk een relatie die Eduard met een andere jongen had.
Eduard wordt in dit verhaal niet als een vies oud mannetje afgeschilderd, maar als een aardig en rustig persoon, en dat hij pedofiel is niet als heel erg verkeerd of abnormaal. Ook de schelpen worden als heel gewoon besproken. Rascha Peper heeft het over allerlei kleuren, namen en vormen alsof iedereen dagelijks met schelpen bezig is. Dit heeft als effect dat je je meer bij het verhaal betrokken voelt, vind ik.
De hoofdgedachte is dat mensen in iets willen vluchten. Eduard en Cecile deden dat in het verzamelen van schelpen en hun passie daarvoor. Dat is vooral duidelijk als Cecile zegt: ‘De collectie was voor Eddy een surrogaat, een mooie leugen, een wassen masker dat smolt zodra er paar jongenogen op rustten.’ Ook Rico doet dit, hij probeert voor zichzelf een beter leven te bedenken, zijn stoere leren jack en zijn brommer met Harley Davidson onderdelen horen daarbij.
De titel slaat op een T-shirt dat Rico had waar twee vleugeltjes op stonden, het Harley Davidson-teken. Eduard had dat T-shirt zonder dat Rico het wist verstopt, om zo het ‘Rico-gevoel’ vast te houden als Rico naar huis was. Maar de titel maakt ook duidelijk wat er met Eduard gebeurde, hoe hij van zo’n gewone jongen helemaal van de wereld kon raken.
De schrijfster
Rascha Peper is een Nederlandse schrijfster, geboren in 1950. Tot nu toe heeft ze de romans Oesters, Rico’s vleugels en Russisch blauw geschreven en de bundels De waterdame, Oefeningen in manhaftigheid en Alle verhalen. Dit laatste boek bevat de verhalen uit De waterdame, Oefeningen in manhaftigheid en nog een paar niet eerder uitgebrachte verhalen. Ze schreef al deze boeken in zes jaar. Eén van har romans werd genomineerd voor de AKO-literatuurprijs en in 1996 kreeg ze de Multatuliprijs.
De roman Rico’s vleugels werd voor het eerst gepubliceerd in 1993. De stroming is dus modern. Dit boek is typerend voor Rascha Peper, omdat ze bijna al haar verhalen schrijft over een persoon wiens leven overhoop gegooid wordt door een bepaalde gebeurtenis, meestal een ontmoeting met iemand. Door die ontmoeting worden dan bij die persoon gevoelens of herinneringen uit het verleden opgeroepen. Zo ook in Rico’s vleugels.
Beoordeling
Ik vond Rico een ontroerend personage. Hij stond aan de rand van een crimineel leven, maar wilde daar toch aan ontsnappen door met de Rochèls mee terug te gaan naar de Filippijnen. Ik vond het heel zielig voor hem dat hij op het eind zijn toekomst in het water zag vallen. Daarom vond ik hoofdstuk 12, het laatste hoofdstuk, ook een aangrijpend hoofdstuk. De passage waarin Eduard door Rico in zijn buik gestoken wordt sprak me het sterkst aan, omdat Rico hem juist vertrouwde, maar hem in zijn wanhoop en woede toch neerstak. Dat vond ik indrukwekkend om te lezen. Waar Eduard bang voor was gebeurde: Rico liep weg zonder hem te begrijpen. Dat vond ik wel erg voor Eduard, want zijn bedoelingen waren niet slecht. Ik weet eigenlijk geen elementen te noemen die ik negatief vond. Het boek doet me niet aan een ander boek of een andere film denken. Ik heb dan ook nog nooit eerder iets over dit onderwerp gelezen. Ook de stijl deed me niet aan een ander boek denken. Het boek heeft me aan het denken gezet, omdat pedofilie normaal gesproken toch als iets beschouwd wordt dat niet hoort en heel verkeerd is. Dat is natuurlijk ook wel zo vind ik, maar Rascha Peper werpt er toch een heel ander licht op. Eduard is echt verliefd op Rico, en zijn gevoel heeft bijna alleen met liefde te maken, niet met lust. Ik vind het goed dat er zo over dit thema geschreven wordt, zo denken mensen ook nog eens wat anders. Het taalgebruik vond ik vooral leuk als Rico aan het woord was. Het was dan namelijk heel plat, en dat gaf goed weer hoe Rico was. Verder is het taalgebruik niet te ingewikkeld en was het boek best wel gemakkelijk om te lezen. Ook heel mooi aan het verhaal vond ik de voorbode dat het allemaal mis zou lopen: de vissen in de tuinvijver die achter elkaar doodgingen. Ieder dag vond Eduard er een dode vis bij.
Al met al vond ik het een mooi en indrukwekkend boek, met personages in wie je je goed in kunt leven en een aangrijpend eind. Om deze redenen, en omdat het boek niet moeilijk te lezen is, vind ik Rico’s vleugels een aanrader.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen