Boekverslag : Jean-paul Sartre - Huis Clos
De taal ervan is Frans en het aantal woorden bedraagt 756 woorden.
De taal ervan is Frans en het aantal woorden bedraagt 756 woorden.
Boekverslag 3 Frans
Huis Clos, Jean-Paul Sartre
Grote verhaallijn
Garcin, Inès en Estelle zijn alle drie dood. Ze hebben iets fouts gedaan in hun leven en moeten hiervoor gestraft te worden. Eerst word Garcin door een bode in de kamer gebracht. Dan brengt de bode Inès, daarna Estelle. De deuren gaan dicht.
Ze gaan wat met elkaar praten en komen tot conclusie dat dit de hel moet zijn en zij elkaars beul. Inès oppert om op te biechten wat ze hebben gedaan. Eerst liegen ze, maar uiteindelijk verteld Garcin als eerste. Hij heeft zijn vrouw geestelijk gemarteld. Hij hield er veel minnaressen op na, waar zijn vrouw bij was. Hij heeft er absoluut geen spijt van; hij had haar immers uit de goot gehaald dus mocht hij dat doen.
Inès verteld dat ze haar neef en zijn vriendin uit elkaar heeft gedreven door de vriendin te vertellen wat voor miezerig mannetje haar neef wel niet was. Uiteindelijk gingen ze met ze tweeën op een kamer wonen. Kort daarna kwam de neef onder een tram. Inès maakt de vriendin wijs dat het zelfmoord om haar was. De vriendin zet ‘s nachts de gaskraan open waardoor ze beiden stikken.
Estelle vertelt dat ze een man voor het geld had getrouwd, maar ze had veel minnaars. Van één van hen kreeg ze een kind, wat ze toen heeft verdronken. De minnaars pleegde zelfmoord.
En zo zitten ze met elkaar opgescheept. Zolang er aan ze gedacht wordt, kunnen ze op aarde kijken. Maar de mensen beginnen ze na een tijdje te vergeten.
Inès wil Estelle, maar die wil juist niks van haar hebben, maar wil een man; Garcin. Garcin worstelt met de vraag of hij laf is (hij deserteerde van het leger). Estelle zal alles zeggen om hem te vleien. Inès haat hem omdat hij in haar ogen een relatie met Estelle in de weg zit.
Zo kwellen ze elkaar, voor eeuwig. Of zoals Garcin op het eind zegt: l’enfer, c’est les autres.
Het Existentialisme
Volgens Sartre is de mens niets anders dan wat hij van zichzelf maakt. Dat is het basisprincipe van het existentialisme. De mens is dus in de allereerste plaats wat hij ontworpen heeft te zijn. Niet simpelweg wat hij wil zijn. Wat we normaal verstaan onder 'willen' is een bewust besluit. Elk persoon in dit verhaal heeft iets slechts (of zelfs meerdere dingen) gedaan. Hiervoor moeten ze nu worden gestraft. De kamer waarin ze zitten is voor hun de hel. Zoals op de laatste pagina van het boek wordt gezegd: L`enfer, ces les autres.
Ze straffen als het ware elkaar voor hun slechte daden. Inès is verliefd op Estelle, terwijl Estelle weer verliefd is op Garcin, die zich daar niet in interesseerd. Inès haat Garcin, omdat hij een relatie met Estelle in de weg staat. Zo ontstaan er steeds conflicten tussen de personages.
Het existentialisme is niet atheïstisch in de zin dat het zijn best zou doen om aan te tonen dat God niet bestaat. Ook als God zou bestaan, zou er niets veranderen. Dat is de visie van de existentialisten. Niet dat ze geloven dat God bestaat, maar ze zijn van mening dat het er niet om gaat of hij bestaat of niet. Het punt is dat de mens zichzelf moet overtuigen dat niets hem kan redden van zichzelf. In die zin is het existentialisme optimistisch.
Aan het eind komen de mensen erachter dat wat ze in hun leven gedaan hebben, helemaal fout is. Maar toch tonen ze geen enkel berouw. Als Estelle haar verhaal verteld, zegt ze gewoon simpelweg dat ze kwaadaardig is.
Leeservaring
Ik heb het verhaal erg positief ervaren. Het verhaal was erg interessant om te lezen. Het was wel interessant om te lezen hoe die mensen in hun leven zijn geweest, hoe slecht ze zijn geweest. En ze hebben er nog niet eens spijt van ook. Tuurlijk balen ze ervan dat ze op deze manier gestraft worden, in zo`n kamer waar ze altijd met z`n drieen met elkaar opgescheept zullen zitten, maar hoe dan ook tonen ze geen enkel berouw voor de daden die ze hebben gepleegd.
Af en toe was de zinsopbouw een beetje lastig, maar als je een beetje globaal over de zin heen las, kon je het toch nog begrijpen. Dit geldt ook voor enkele woorden die ik niet kende, hier las ik gewoon overheen. Je kunt dan toch de zin nog wel begrijpen.
De schrijfer maakte gebruik van flashbacks, die je op zich niet zo gauw ontdekt, want dan moet je de verleden tijden van werkwoorden natuurlijk erg goed kennen!!
Ik vond het een erg leuk verhaal.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen