Boekverslag : Isabel Allende - Isabel Allende: Fortuna's Dochter
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1585 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1585 woorden.
Waarom dit boek?
Een paar jaar geleden was ik op vakantie toen een meisje (dat op dezelfde camping stond als ik) een boek aan het lezen was. Het boek waar dit over gaat, Fortuna’s dochter. Toen ik vroeg of het mooi was, zei ze ‘ja’. Toen ik vroeg of ik het moest lezen, zei ze ‘ja’. Toch ben ik pas vorig jaar (tegen het begin van de vakantie) het boek daadwerkelijk gaan lezen. Toen had ik er al meer over gehoord. Meer positiefs vooral. Ik was er wel ooit in begonnen, maar ik was er in gestopt. Waarom? - ik heb geen idee, misschien omdat ik nog te jong was om het boek te kunnen begrijpen.
Eerste persoonlijke reactie.
Eigenlijk past er maar één etiket op het boek: erg goed. Je kan niet zeggen dat het slecht is, dat is het niet; dit is één van de weinige boeken waarvan iedereen het erover eens is dat het goed is. Iedereen - ook mensen die het niet mooi vinden. Wat mij betreft past er nog een tweede etiket op het boek: oneindig mooi. Isabel Allende verstaat als geen ander de kunst om een boek spannend en de personages vertrouwd te maken zonder dat die personages veel zeggen. Er zijn zelfs hele hoofdstukken waarin de personages ook maar één woord zeggen!
Ondanks - of dankzij - dat is dit één van de mooiste boeken die ik ooit gelezen heb. Het is spannend, meeslepend, romantisch, erotisch (zonder platvoers en/of pornografisch te worden; dit is pure ingehouden erotiek); het is één groot epos. Zelfs mensen die niet graag lezen zullen dit boek zo uit lezen: ondanks de 441 bladzijden die het meesterwerk telt, is het zeer snel uit. Het leest zeer makkelijk weg, zonder te verworden tot een slap verhaal dat je snel weer vergeet. Allende verstaat de kunst om je ‘onder te dompelen’ in het verhaal. Fortuna’s dochter is zo meeslepend, dat als je eenmaal een paar bladzijden gelezen hebt, je helemaal ‘in’ het verhaal zit.
Fortuna’s dochter - een absoluut meesterwerk!
Samenvatting.
Eliza Sommers is de dochter van een in Chili woonachtige Engelse zeeman. Zij is het gevolg van één van zijn avontuurtjes. De zeeman woont in Chili samen met zijn zus en broer, die een succesvol zakenman is. Eliza wordt liefdevol in het huis opgenomen en haar tante Rose werpt zich op als haar pleegmoeder. Eliza wordt beurtelings door Rose en de werkster, Mama Fresia, opgevoed. Ze leert uitstekend koken, ze herkent ingrediënten aan de geur, ze kan moeiteloos verschillende geuren onderscheiden en ze heeft een fabelachtig geheugen. Zo herinnert ze zich zelfs het zeepstenen kistje waar ze als baby in gelegen heeft. Haar oom weet niets van haar afkomst; hij denkt dat ze te vondeling is gelegd.
Rose is nooit getrouwd. Dit leidt tot veel roddels in het havenstadje, maar die weet zij altijd de kop in te drukken. Doordat ze elke woensdagavond dans- en muziekavonden organiseert bij haar thuis, maakt ze zich populair bij de rest van de inwoners.
Eliza’s oom voert verschillende producten in en uit. Hij verscheept ze naar Engeland en Amerika. Op één van zijn schepen is Eliza’s vader kapitein. Deze is op één van zijn reizen bevriend geraakt met een Chinese arts annex kok, Tao Chi’en.
Eén van de werknemers, een jonge Chileense jongen met de naam Joacquín, steelt Eliza’s hart. Een paar weken lang hebben zij elke woensdagavond geheime afspraakjes met elkaar. Rose en Mama Fresia hebben een duidelijk vermoeden van deze afspraakjes, omdat Eliza een continue glans in haar ogen heeft, maar Eliza’s oom weet nergens wat van. Dan, op een dag, vertelt Joacquín aan Eliza dat hij naar Californië vertrekt om goud te zoeken. Niets kan hem tegenhouden. Hij belooft zijn moeder dat hij haar geld stuurt zodra hij goud gevonden heeft, maar die heeft na een paar maanden nog niets van hem gehoord. Ook Eliza hoort niets meer van hem.
Ze heeft inmiddels Tao Chi’en ontmoet en ze vraagt hem haar te helpen om in Californië te komen. Ze kan niet gewoon een kaartje voor de boot kopen en op de officiële manier naar Californië reizen, omdat haar vader er dan direct achter zou komen en haar terug zou sturen. Tao Chi’en helpt haar door haar onder te brengen in het ruim van het schip, waar ze een vreselijke reis beleeft. Ze was inmiddels zwanger geraakt van Joacquín, maar het wordt een miskraam. Ze wordt zieker en zieker, maar Tao Chi’en helpt haar met zijn kennis van de Oosterse geneeskunst.
In Californië is ze nog te zwak om op zoek te gaan naar Joacquín, dus neemt Tao haar op sleeptouw. Hij loodst haar veilig Californië binnen, door haar door te laten gaan voor jongen. Als ze sterk genoeg is, gaat ze op zoek naar Joacquín, gedeeltelijk alleen, gedeeltelijk samen met Tao. Ze wordt afwisselend geholpen en tegengewerkt door verschillende mensen, waaronder dieven, prostituees, gewone mensen en dokters. Haar zoektocht voert haar door heel Californië. Ze leert dat ze niet iedereen kan vertrouwen, maar dat ze zich soms in blind vertrouwen over moet geven aan mensen die haar willen helpen. Ze leert vertrouwen op haar intuïtie.
Uiteindelijk krijgt ze een spoor te pakken, maar het is niet wat ze gehoopt had. Het is het spoor van een meedogenloze crimineel wiens naam niemand kent. Toch weet Eliza intuïtief zeker dat het Joacquín is. Tao hoort dat de crimineel gepakt is en opgehangen wordt. Mensen die denken zijn naam te weten, worden gevraagd om hem te identificeren. Als Eliza aan Tao Chi’ens hand langs het lijk loopt, kan ze maar één ding zeggen: “Ik ben eindelijk vrij”. Maar of het nou Joacquín is?
Verdiepingsopdracht
- De verwachting wordt gewekt dat Eliza haar geliefde weer vindt en dat ze weer herenigd worden. Verder verwacht je in het begin (voor je weet dat Eliza’s pleegoom haar vader is), dat ze haar echte ouders zal vinden en dat dit arme, Chileense boeren zijn. Deze verwachtingen worden gewekt door Allendes manier van vertellen. Ze geeft subtiele aanwijzingen dat bovenstaande verwachtingen vervuld zullen worden, maar vervolgens geeft ze het verhaal een andere, logische wending.
- Er zijn redelijk wat open plekken, omdat het verhaal vanuit een verteller vertelt wordt, die weet hoe hij spanning op moet roepen. De verteller houdt opzettelijk tot op het laatste moment dingen achter om de spanning te verhogen.
- De belangrijkste open plekken zijn of Eliza haar ouders en/of Joacquín weer vindt. Hier draait eigenlijk het hele verhaal om.
Minder belangrijke open plekken zijn bijvoorbeeld of Rose zal trouwen en zo ja, met wie en of het Eliza verboden wordt met Joacquín om te gaan.
-De vragen die bij de belangrijkste open plekken horen, zijn:
✧ Waarom laat Joacquín niets meer van zich horen?
✧ Voelt Joacquín (nog) hetzelfde voor Eliza als zij voor hem?
✧ Waarom is Eliza te vondeling gelegd?
✧ Waarom heeft Rose haar, ondanks het protest van haar broer (de zakenman), in huis opgenomen?
✡ Er is één open plek die in het boek niet opgevuld moet worden. Dit is de vraag of het nou Joacquín is die Eliza op het eind van het verhaal in de lijkkist ziet liggen of niet. Aan de ene kant kan je zeggen dat het Joacquín is, omdat Eliza zegt dat ze ‘bevrijd is’. Door dat zinnetje kan je denken dat ze zichzelf bevrijd voelt van de last om steeds weer verder te moeten om Joacquín te zoeken.
Maar je kan ook zeggen dat het niet Joacquín is. Om dezelfde reden. Je kan ook denken dat ze zichzelf bevrijd voelt van de last dat ze niet zeker weet of hij crimineel is geworden of niet. Doordat het dan niet Joacquín zou zijn die in de lijkkist ligt, weet zij (bijna) zeker dat hij geen crimineel is.
Zelf denk ik dat het wel Joacquín is en dat hij crimineel is geworden omdat hij teleurgesteld werd door de goudkoorts. Dat hij geen goud kon vinden.
✡ Isabel Allende maakt gebruik van terugverwijzingen en uitstel. Deze twee manipulatie-technieken gebruikt ze tegelijkertijd. Op het moment dat je iets te weten gaat komen, gaat ze terug in de tijd naar (bijvoorbeeld) de jeugd van Tao Chi’en of de jeugd van de dominee. Pas als ze dat verhaal vertelt heeft, gaat ze verder met de verhaallijn waar ze mee bezig was.
✡ Er is één grote spanningsboog en er zijn meerdere kleine. De spanningsboog die je gedurende het hele verhaal in je achterhoofd hebt, is de vraag of ze Joacquín terug zal vinden of niet. Kleinere spanningsbogen zijn bijvoorbeeld de vraag of Eliza Joacquín mag blijven zien, of Eliza het overleefd in het ruim van het schip en of Rose en Eliza’s vader erachter zullen komen waar Eliza is.
Evaluatie
Isabel Allende heeft met dit boek weer bewezen dat ze haar vak verstaat. Ze koppelt (een stuk van) de geschiedenis van Amerika en Chili moeiteloos aan een adembenemend romantisch liefdesdrama. Allende weet van begin tot eind te boeien. Ze verstaat de kunst om alles logisch te laten lijken. Zelfs het verhaal van Eliza’s werkelijke afkomst klinkt logischer dan hetgeen je verwacht. Door Allendes manier van vertellen gaan de personages leven, ze krijgen een eigen geschiedenis, heden en toekomst, een eigen wil, een eigen karakter. Ze houden je bezig gedurende de tijd dat je het boek leest. Ze werpen door hun gedrag continu nieuwe vragen op, waardoor je blijft lezen. De personages passen perfect in het geheel, ze hebben elk hun eigen, logische plaats in het geheel.
Daarbij komt nog dat dit epos, dit meesterwerk zo meeslepend is dat het je niet, nooit loslaat. Het is met vaart geschreven, spannend, romantisch, erotisch en diepgaand tegelijk. Nergens wordt het een oppervlakkig lulverhaaltje, steeds blijft het een fantastisch meesterwerk.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen