De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 911 woorden.
Genre: Roman ( ‘liefderatuur’ naar eigen zeggen )
Eerste druk: 1996
Phileine zegt sorry is de derde roman van Giphart maar zeker niet de minste. Ook in dit werk druipt het sarcasme en cynisme van de pagina's, een verschijnsel dat mij zeer aanspreekt. De titel verraadt meteen de naam van de hoofdpersoon; Phileine, de zus van Giph ( bekend uit andere romans van Giphart ), is een jonge vrouw die naar New York vertrekt om daar haar vriendje Max op te zoeken. Haar romantisch plan krijgt een drastische wending als blijkt dat Max een nogal dubieuze/naakte rol heeft in het toneelstuk rOmeO-n-jULieT. Zijn optreden blijft natuurlijk niet zonder consequenties en ook buiten deze rode draad gebeurt er van alles door toedoen Phileine's complex karakter. Uiteindelijk maakt ze het veel te bont, wat haar doet besluiten om voor de eerste keer in haar leven 'sorry' te zeggen.
Tussen de verhaallijn door vertelt Phileine allerlei anekdotes en legt ze haar theorieën en kijk op het leven uit aan de lezer. Zo moet men, volgens bovengenoemde, bij het pijpen geen tong gebruiken omdat pijpen bedoeld is als oraal neuken. De vrouw voldoet door tijdens de handeling constant het woord 'heulen' uit te spreken, de clitoris gaat immers ook niet alle kanten op.
Sex is in dit verhaal een heel herkenbaar motief, een onderwerp waar ook ik weleens bij stilsta. Echter ligt de grens van Phileine dicht tegen het absurde aan, onze belevingswerelden verschillen sterk van elkaar. Giphart slaagde er echter wel in om mij aan het denken te zetten, soms zit er in de tekst wel een herkenbaar punt.
Het boek is theoretisch gezien heel realistisch; het verhaal speelt zich af in het Manhattan van 1996 en de beschrijvingen komen overeen met de werkelijkheid. Zo wordt Phileine bijvoorbeeld uitgenodigd voor de Late Show van David Letterman en nuttigt zij een lunch in Katz's, waar, zo vertelt ze, ooit een scene van When Harry met Sally is opgenomen. Dergelijke voorvallen plaatsen het verhaal meer in het heden. Alleen volgen de belevenissen zich in een te rap tempo op en zijn zo ongewoon waardoor het duidelijk is dat we niet met een waar gebeurd verhaal te maken hebben.
De gebeurtenissen in New York en de anekdotes uit het verleden vormen samen een druk geheel. Giphart heeft er goed aan gedaan het verhaal op te delen in korte hoofdstukjes. Het wordt zo makkelijker om onder het lezen kleine momenten van bezinking in te lassen of om gewoon even te lachen. Phileine zegt sorry is overigens een van de weinige boeken die mij aan het lachen heeft gekregen. Dit verdient een pluim.
Door de vele gebeurtenissen wordt het verhaal in ieder geval niet saai. Voortdurend tracht Giphart de lezer te amuseren, shockeren of bij de les te houden met verrassende wendingen. Zo krijgt Phileine te horen dat Leonard, Max' huisgenoot, aan de ziekte aids lijdt, net nadat zij een paar achteraf zeer misplaatste opmerkingen aan het adres van die jongen had gemaakt.
Ook op het einde van het boek, wanneer Phileine het woord neemt tijdens een charitatief gala voor aidspatiënten, dreigt een sentimentele sfeer. Dan komt ook het moraal boven water, Phileine krijgt spijt van haar daden en toont voor het eerst haar onzekerheid, die ze altijd heeft kunnen verbergen achter haar spetterende verschijning, pientere geest en scherpzinnigheid. Het slot is, het gehele verhaal in ogenschouw nemend, dus een soort van anticlimax. Je zou haast medelijden krijgen met het meisje, dat in de voorafgaande tweehonderd bladzijden haar relaas heeft gedaan over alles wat God verboden heeft.
Sympathie is dan ook niet het goede woord als de lezer kijkt naar wat de hoofdpersoon bij hem losmaakt. De lezer smult als Phileine haar volgende slachtoffer onder vuur neemt, een toonbeeld van brutaliteit zoals de lezer zichzelf graag ook eens ziet. Ook haar aantrekkingskracht op de andere sekse is er een om te benijden. Het lijkt wel of Phileine geen schaamte kent maar als ook zij menselijk blijkt te zijn door keer op keer de grens van het toelaatbare te overschrijden, bemerk je de betrekkelijkheid van een dergelijk 'geweldig' leven.
Van de andere personages wordt grotendeels een gekleurd beeld gegeven doordat het verhaal in de ik-vorm geschreven is en men de wereld door de ogen van Phileine te zien krijgt. Slechts weinigen ontkomen aan een negatief oordeel en dan is de sympathie van de lezer voor het naïeve vriendje Max niet verwonderlijk gezien het feit dat hij Phileine's enige vrolijke toontje van haar levensorgel is.
Phileine zegt sorry is alweer het derde boek dat ik van Giphart gelezen heb. Zijn manier van schrijven spreekt mij enorm aan. Ook andere werken als Ik omhels je met duizend armen en Het Feest der Liefde staan bol van grappige vergelijkingen en bevatten veel beschrijvingen die het verhaal meer diepgang geven. Het taalgebruik is overwegend goed te volgen, afgezien van enkele ingewikkelde woorden, die al dan niet onnodig ingewikkeld worden gepresenteerd. Zinsneden als " een cinematologische discussie over dit onderwerp entameren " ontkomen zelfs niet aan de rode onderlijning van mijn spellingscontrole maar zorgen wel voor humor en ironie. Het is alsof Giphart doelmatig een dergelijk vocabulaire heeft gehanteerd om zo zijn verhaal meer inhoud te geven en het air van Phileine te accentueren.
Al met al vind ik Phileine zegt sorry een interessant en lachwekkend boek, geheel in de stijl van de schrijver. Met het lezen van dit werk was het gedwongen tot je nemen van literatuur voor het vak Nederlands geen probleem meer.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen