Boekverslag : Willem Wilmink - De Reis Van Sint Brandaan Een Reisverhaal Uit De Twaalfde Eeuw
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 786 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 786 woorden.
AUTEUR
De Reis van Sint Brandaan
JAAR VAN UITGAVE
UITGEVERIJ
2) Sint Brandaan heeft een boek gelezen dat wonderen beschrijft waar hij niets van gelooft. Uit woede verbrand hij dit boek, dit was echter niet zo’n beste zet, want God straft hem. Hij moet negen jaren op de zee gaan varen. Sint Brandaan vertrekt met een aantal monniken in een speciaal voor deze gelegenheid gebouwde boot. Hij komt in de ergste stormen, ziet de hel, verschillende hemelen, kluizenaars, zondaars, draken, Judas (die gestraft wordt voor het verraden van Christus) en nog veel meer, maar elke keer red God hem en zijn monniken. Eindelijk is het boek (waarin hij al de wonderen die hij zag beschreef) vol, en mag hij terug naar huis. Hij heeft boete gedaan, en er is een plekje in de hemel voor hem vrij. Hij wordt heilig verklaart, en al gauw sterft hij.
3) Het thema is boetedoening voor schending van het geloof. Dot spreekt me niet zo aan, want als je een boek leest, dan wil affiniteit met dat boek kunnen voelen. Ik ben niet erg bezig met het Christendom, dus daarom vind ik het niet zo interessant. Stond bijvoorbeeld het Boeddhisme centraal, dan had het me denk ik veel meer geïnteresseerd.
4) Het is in zijn totaliteit niet duidelijk hoe oud Sint Brandaan is. Hij is vrij eigenzinnig, doet dus wat hij wil en vindt, maar kan na een foute beslissing genomen te hebben wel inzien dat dat een foute was en dan doorgaan op de goede manier (het eerst niet geloven van het boek, en daarna zelf een vergelijkbaar boek opstellen). Hij wil iedereen die lijdt helpen, en dit lukt hem ook dikwijls, al is het maar voor even. Hij is monnik, die later zelf heilig verklaard wordt. Er zijn geen andere personen in het boek waar wat over te schrijven valt, want het verhaal is zeer oppervlakkig, waardoor je niemand echt leert “kennen” (Sint Brandaan alleen een beetje).
5) Het verhaal speelt zich in de twaalfde eeuw af. Het wordt niet gezegd, maar ik vermoed dat het zich afspeelt op oceanen die nu niet (meer) bestaan, en het land waar het begint en eindigt zal wel het werelddeel zijn dat wij nu West Europa noemen.
6) Het boek is geschreven vanuit het perspectief van de alwetende verteller. (Het hoofdpersoon wordt “Sint Brandaan of hij” genoemd.)
7) De stroming waartoe het behoord is “Late Middeleeuwse literatuur”. Het is erg typisch. Er zit totaal geen climax in, en de schrijfstijl is erg oppervlakkig (je leert de mensen niet kennen en de gebeurtenissen worden meer opgesomd dan beschreven).
8) Inhoudelijk gezien vond ik het een zeer saai en oninteressant boek. Dit komt niet omdat het zo’n slecht boek is, maar omdat het geschreven is voor middeleeuwers met middeleeuwse gedachten, en niet voor mensen uit de 20e en 21e eeuw met gedachten uit die tijd. Er zit geen climax in, wat ik erg vervelend vind, want daar werkt een boek meestal naartoe, en wanneer dat niet gebeurt geeft dat een onbevredigd gevoel. De gebeurtenissen volgen elkaar zo snel op, dat ze gewoon, en dus oninteressant worden. Bij elk gebeurtenisje op zich mist ook een climaxje, en dit haalt alle spanning uit het verhaal.
De schrijfstijl vond ik meer dan vervelend, omdat de rijm (ik heb de vertaalde versie gelezen) matig was. Een beetje sinterklaasachtig. Geef mij dan maar proza. Het als proza lezen is onmogelijk, omdat je steeds weer in de rijm wordt getrokken, en je toch weer met het metrum mee gaat lezen. Het lezen gaat hierdoor veel langzamer, en je gaat je ergeren als een regel in eens niet rijmt (gebeurde heel sporadisch, maar juist daarom was het erg vervelend). Ook zaten er regels in waar de zin eindigde, maar het rijmende woord de volgende regel kwam. In een gedichtje is dit soms mooi, geeft het een extra nadruk of zo, maar in een gedicht met de lengte van proza is dit vervelend. Je leest namelijk wel een beetje in het metrum, maar ook een beetje prozaachtig; je intonatie geeft aan dat de zin stopt, maar de rijm is nog niet af.
9) Vijf argumenten die het boek voor mij saai/oninteressant maakten: geen climaxen (maakt verhaal levenloos), dichtstijl (die af en toe hapert)(maakt lezen moeilijk), te veel en te korte gebeurtenissen (zorgt dat de gebeurtenissen vervagen, oninteressant worden), -niet ¾¾n wonder, maar tientallen- (zorgt dat de wonderen vervagen, en minder wonderbaarlijk worden. Het hele boek is een wonder, en de wonderen daarin zijn geen wonderen, maar normale gebeurtenissen in een wonderverhaal), en het zo enorm centraal staan van het geloof (het wordt een soort levensles, en ik heb niet zoveel affiniteit met het Christendom, dus heb ik ook niet zo’n behoefte aan die levensles.)
NB. Ik heb de vertaalde versie gelezen.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen