Boekverslag : Aster Berkhof - Het Huis Van Mama Pondo
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 786 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 786 woorden.
Het Huis van Mama Pondo is een roman die geschreven werd door Aster Berkhof. Die werd geboren op 18 juni 1920. Hij studeerde af in het jaar 1946 als doctor in de wijsbegeerte. Ondertussen was hij enige tijd werkzaam als redacteur bij “De Standaard”, vervulde hij zijn legerdienst in Schotland en was hij ook begonnen aan zijn eerste werk: “ De student gaat voorbij”. Na zijn studentenjaren begon hij te werken in de verschillende universiteiten. Ook reisde hij veel in die tijd. Ondermeer reisde hij in 1955 de wereld rond.
Het Huis Van Mama Pondo schreef hij in het jaar 1972 na een reis door Zuid-Afrika. Daar heeft hij de wetten, de teksten en de debatten eromheen bestudeerd. Daardoor berust dit boek op waargebeurde feiten. De auteur verwoordt zijn boodschap in de inleiding met volgende woorden.
“Het verhaal hoe in de vijftiger jaren en het begin van de zestiger jaren de zwarte bevolking van Zuid-Afrika in ballingschap is moeten gaan en hoe zij zich uit alle macht daartegen verweerd heeft, is in overeenstemming met de werkelijkheid. Alleen de personages zijn fictief.”
Dit maakt het verhaal nog eens zo aangrijpend. Daartoe voeg ik nog dat sfeer in het boek hoop uit straalt. Hoop op een geweldloze afschaffing van racisme. En ook ongeloof over de gruwelen waartoe de mens in staat is om hun bezittingen en macht te beschermen.
Het verhaal speelt zich af vlak voor Nelson Mandela gevangen gezet werd op Robbeneiland. Het vertelt hoe het gezin van Mama Pondo gelukkig was in Sophiatown en hoe ze nadien verbannen werden… hoe ze de hoop niet opgaven en hoe ze later, toen de hoop verdwenen was niet bogen voor het onrecht dat hen werd aangedaan.
De auteur geeft over elke gebeurtenis en ruimte een gedetailleerde beschrijving om ons te laten aanvoelen hoe belangrijk een warme thuis voor mensen is. Zo beschrijft hij de stad als volgt.
“Wanneer je ook in Sophiatown kwam, altijd lag het daar warm en zonnig, vol wriemelend leven.”
Het verhaal is chronologisch verteld. Het is het hoofdpersonage David die zijn levensverhaal aan ons vertelt. In zijn levensverhaal vertelt hij ook veel over de andere personages. Hij omschrijft hun karakter, hun leven, hun dood, hun visie op de gebeurtenissen. Hij doet dit op een realistische wijze en probeert ook de gevoelens hier rond te verwoorden.
“De lippen gingen weer toe. De adem stokte voortdurend en het hoofd beefde. Ook de handen voelde ik beven. De lippen bleven op elkaar geperst, terwijl de ogen rood werden. Meer en meer bloed kwam uit de lippen. Het hele lichaam beefde. Opeens, vol ontzetting, begreep ik dat Tom probeerde te spreken.”
De flash – backs gebruikt hij om gebeurtenissen uit zijn kindertijd te omschrijven, dit gebeurt echter niet zo vaak. De meeste gebeurtenissen worden chronologisch verteld.
Het verhaal was niet echt moeilijk maar naar mijn gevoel komt het traag op gang. De eerste 80 bladzijden vond ik eerder vervelend. De meeste personages worden dan gedetailleerd voorgesteld. Het duurt een eindje voor er iets gebeurt.
Verder in het verhaal was ik geraakt door de gedachten, angsten en emoties die aan bod kwamen.
“Ik heb al gesproken over die angst die diep in elke blanke in Zuid – Afrika leeft : dat de een of andere dag een zwarte op hem toe zal komen en proberen hem te doden. Het is mogelijk dat het dat geweest is, hoewel ze toch dadelijk gezien moeten hebben, dat wij niet hen aanvielen, maar alleen probeerden de honden van het bed af te trekken.”
Ik was verwonderd over de blijvende hoop van deze mensen ook nadat iedereen om hen heen op een wrede manier aan zijn einde komt.
Het geweld van de blanke t.o.v. de zwarte en de zware straffen na simpele gebeurtenissen.
“Eén van de lijfwachten liep de hut van Boeloegha binnen en kwam met een touw naar buiten.
Hij gooide het over de tak van een boom, stond een poos gebukt en trok dan het lichaam van Jimmy op. We zagen hem hangen, aan de voeten, het hoofd en de armen slap omlaag. Hij wiegelde heen en weer aan de boom, terwijl de menigte loofstil toekeek”.
Ook hoop ik dat niet alles zo erg was als beschreven.
Ik kan niet zeggen dat dit boek mij aan het denken heeft gezet. Maar ik ben er eerder stil bij geworden. Ik was ook geschokt door het feit dat mensen uit angst voor de massa het goede niet verkiezen.
“De agent die Tom moest bewaken, zat strak, onrustig naar mij te kijken; Opeens vroeg hij, terwijl hij naar Tom wees:
“ Heeft hij het echt niet gedaan? Of zegt u het maar? Zoals iedereen. “
“Hij heeft het niet gedaan. “ zei ik.
Toen ik aarzelend opstond en op hem toeliep, sprong hij op, greep zijn pistool en zei:
“Achteruit!”
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen