Boekverslag : William Boyd - Brazzaville Beach
De taal ervan is Engels en het aantal woorden bedraagt 3551 woorden.
De taal ervan is Engels en het aantal woorden bedraagt 3551 woorden.
1. Auteur: William Boyd
Titel: Brazzaville Beach
Aantal stippen: 3
William Boyd is geboren in 1952 in Accra, Ghana. Daar en in Nigeria woonde hij een aantal jaren. Later ging hij naar een Schotse school en hij studeerde aan universiteiten in Nice, Glasgow en Oxford. Van 1981 tot 1983 gaf hij les in Engelse literatuur in Oxford. In 1981 publiceerde hij ook zijn eerste novel A Good Man in Africa waarvoor hij de Whitbread Literary Award kreeg voor de beste novel van 1981. In datzelfde jaar publiceerde hij een verzamelbundel met korte verhalen, On the Yankee Station. Zijn tweede novel An Ice-Cream War kwam uit in 1982 en hij werd genomineerd voor de Booker Prize. Hij werd pas populair in de Verenigde Staten na de publicatie van Stars and Bars (1984). Ook schreef hij nog The New Confessions en twee televisiefilms, Good and Bad at Games (1983) en Dutch Girls (1985). Samen werden deze twee scripten gepubliceerd als School Ties. William Boyd is getrouwd met Susan Anne Wilson (het is misschien wel interessant om te weten dat het boek Brazzaville Beach is opgedragen aan haar (Susan)) en woont in Londen.
Over het boek Brazzaville Beach is niets te vinden in uittrekselboeken. Ook het jaar waarin het boek geschreven is hier niet van belang (namelijk 1990).
2. Het verhaal speelt zich waarschijnlijk af in eind jaren ’70, in de herinneringen die Hope ons vertelt, speelt het verhaal in Grosso Arvore in Africa, in Londen en in South Dorset. Hope vertelt haar verhaal in haar strandhuis aan Brazzaville Beach.
Dat het zich in de jaren ’70 afspeelt in zeker van belang voor het boek, omdat als er geen oorlog was geweest het verhaal waarschijnlijk een heel andere wending had gekregen, dan waren Hope en Ian niet meegenomen door soldaten en was Usman (Hope’s geliefde) haar niet afgenomen.
Dat dit van belang is wordt ook wel duidelijk omdat er in het hele boek steeds heel duidelijk wordt vermeldt dat er een oorlog aan de gang is.
3. De kaft is heel aantrekkelijk. Met mooie letters in reliëf en een aapje op het strand erop. Het is niet zo dat je dan meteen weet waar het boek over gaat, maar het trekt wel aan Het aapje slaat natuurlijk op de chimpansees die Hope voor haar werk observeert en het strand op Brazzaville Beach. Op de achterkant staan korte recensies van kranten en de eerste pagina’s van het boek zijn er ook mee gevuld. Toen ik net begon met het boek en na het lezen van de proloog begon te lezen, verwarde de eerste bladzijden me een beetje. Hope vertelt dan dat ze de hele dag bij Clovis gezeten had en had gekeken naar wat hij de hele dag deed. Dat was op zich heel vreemd, ze ontblootte ook haar bovenlijf en zei dat Clovis toekeek maar het hem verveelde. Later werd het me pas duidelijk dat Clovis een aap was die ze observeerde voor haar werk. Dat was wel lachwekkend, omdat ik dat helemaal niet door had.
Na het lezen van de achterkant van het boek, dacht ik in eerste instantie dat het zich meer op Brazzaville Beach zou afspelen en dan meer zou worden verteld over wat iemands gebeurtenissen voor invloed hadden op het leven van die persoon. Met het feit dat er wordt gezegd dat Hope achter hartverscheurende ontdekking komt met betrekking tot bepaalde wezens kon ik me niet veel voorstellen wat dat dan wel kon zijn.
Het leek me vanaf het begin al een interessant boek en dan vooral door het begin met de proloog. De lezer wordt dan direct door Hope Clearwater aangesproken met dat ze gaat vertellen hoe ze beland is op Brazzaville Beach. Ook is het heel afwisselend geschreven, lange en korte hoofdstukken, wisselend personaal perspectief (ik en dan weer zij) en moeilijke en makkelijke teksten. Dat moeilijke verwijst dan voornamelijk naar de schuingedrukte stukjes aan het begin van een hoofdstuk die vrijwel geheel over onderwerpjes gaan die Hope uit boeken heeft of van standpunten van anderen komen.
4. Hope Clearwater begint in haar strandhuis in Brazzaville Beach te vertellen over het hoe en waarom ze daar beland is.
Op de universiteit, leert ze John Clearwater kennen, met wie ze niet veel later trouwt en ze verhuizen naar Londen. Toch voelt ze dat er iets niet goed zit tussen hen en vindt het jammer dat ze soms zijn (wiskundige) opvattingen niet begrijpt. Op een gegeven moment vindt ze een baan als ecologe op een landschap in South Dorset en door de grote afstand koopt ze daar ook een huis. Voor dat ze begint met haar baan gaan ze eerst een paar weken op vakantie naar Schotland. Doordat haar man zo bezeten is van zijn werk, begint hij zich raar te gedragen: hij graaft allemaal kuilen en denkt dat hij daardoor tot een of ander inzicht komt, maar het komt niet tot het gewilde resultaat. Terug van vakantie bevalt haar werk haar enorm, vooral de lange tochten door de natuur. Het terugkeren naar Londen werd steeds moelijker en als haar man een weekend bij haar in South Dorset is en zij hem een dag alleen laat, blijkt hij weer kuilen gegraven te hebben. Eerst denkt Hope dat hij gek is geworden. Maar alles neemt zijn gangetje weer, alleen op een gegeven moment betrapt ze hem
erop een affaire te hebben en gaan ze een tijdje uit elkaar. Ze hoort later dat hij in een inrichting zit. Ze zoekt hem op en alles is weer zoals altijd, alleen Hope wil hem niet meer terug. Wanneer hij dan toch weer een keer bij haar in South Dorset verblijft en zij hem duidelijk maakt dat het afgelopen is tussen hen, slaat hij door en pleegt hij zelfmoord.
Na haar baan in South Dorset afgerond te hebben, besluit ze zich aan te sluiten bij een onderzoeksteam in Africa die de leefwijze van chimpansees onderzoekt. Het is daar vrij primitief, maar ze voelt zich toch haar gemak. Na een jaar daar gewerkt te hebben, ontdekt ze dat chimpansees de baby-chimpansees doden en opeten. Dit is echter nog nooit eerder vastgesteld. Het onderzoek was ingesteld door Mallabar die een boek over chimpansees aan het schrijven is. Mallabar wil Hope niet geloven en zegt haar dat ze ongelijk heeft. Diezelfde avond biedt Mallabar haar aan om een paar dagen naar de stad te gaan om de voorraad aan te vullen. Dit vindt Hope wel leuk, omdat ze dan Usman, haar vriend daar, kan zien. Echter, als ze weer terugkomt, blijkt haar tent uitgebrand te zijn en daarmee ook haar logboek waarin haar nieuwe ontdekking staat. Ze vermoedt al dat er opzet in het spel zit, maar laat dit niet merken en besluit, als ze ziet dat chimpansees van de ene stam de chimpansees van de andere stam afranselen en doden, het voor zich te houden. Wanneer ze echter later Mallabar daarmee confronteert, wordt Mallabar woedend en begint op haar
in te slaan. Het betekent namelijk dat het boek, dat hij net afgeschreven heeft, onvolledig is. Hope kan hem nog net ontvluchten en besluit met Ian Vail mee richting de stad te gaan, waar Ian dit keer moet zijn om de voorraad aan te vullen.
Onderweg wordt hun auto hun afgenomen en worden ze gedwongen met een groep gewapende mannen mee te reizen. Ian is als de dood, maar Hope ziet het eerder als een avontuur. Later blijkt dat ze vrij zijn om te vertrekken wanneer ze dat willen, maar ze kunnen geen kant op. De groep mannen blijken volleyballers te zijn met Amilcar als leider. Ze vechten voor de UNAMO die in oorlog is, maar ze zijn aan het verliezen.
Hope en Ian belanden in een aanval van de tegenpartij en ze moeten vluchten. Onderweg raken ze elkaar kwijt, Ian komt terug op het onderzoekskamp en Hope komt Amilcar weer tegen. Bij een mislukte poging om de tegenpartij uit te schakelen komt Amilcar om het leven en blijft Hope alleen achter. Ze besluit zich voor te doen als de gevangene van de UNAMO en ze wordt gered.
Usman blijkt omgekomen te zijn bij een vliegtuigongeluk in dezelfde oorlog. Zijn lichaam is alleen nog niet gevonden. Hope verlaat het onderzoekskamp en ze krijgt nog een afkoopsom toe. Maar om het echt af te sluiten, komt ze tussen beiden wanneer verscheidene chimpansees de laatste chimpansee, die onder haar hoede lag, aan het afranselen zijn. Ze schiet de chimpansees neer met de revolver van Usman, die ze als erfstuk had uitgekozen. Volledig tevreden bedenkt ze dat nu eindelijk de chimpansee-oorlog over is. Na dit verhaal vertelt Hope hoe het uiteindelijk met haar afgelopen is. Ze is in het strandhuis van Usman gaan wonen en denkt nog veel aan hem. Ook denkt ze aan John, maar ze vindt het jammer dat hij nooit een laatste briefje heeft achtergelaten. Mallabar ziet ze nog af en toe. Hij heeft zijn boek af en daarin dankt hij haar voor haar waardevolle bijdrage. Ze werkt nog wel eens voor hem op administratief gebied, wat goed verdient.
Alles wat ze om zich heen ziet, neemt ze goed in haar op, want het onbestudeerde leven is niet de moeite om te leven waard.
5. De hoofdpersonen:
Round characters:
Hope Dunbar: Een onafhankelijke vrouw die door veel gebeurtenissen sterker geworden is. Wanneer ze voor het eerst gaat werken voelt ze zich goed en gaat ze helemaal in haar werk op. Dat is ook zo wanneer ze voor Mallabar gaat werken met de chimpansees, zonder echte vrienden te hebben, vermaakt ze zich prima. Ze is ook emotioneel erg betrokken met haar werk, het zien van vechtende chimpansees doet haar veel pijn en ze wil het ook graag naar buiten brengen. Ze wil niet veel meer van mannen weten, sinds haar ongelukkige huwelijk, met een noodlottige afloop, met John. Dan gaat ze pas goed nadenken Ze ergert zich aan de avances die de mannen in het onderzoekskamp maken en de enige man in haar leven waar ze zich goed bij voelde was Usman.
Flat characters:
John Clearwater: Een afgestudeerde in de wiskunde die in eigen wiskundig wereldje leeft. Hij zal wel veel om Hope gegeven hebben, maar omdat zij hem niet begreep, zocht hij toch zijn toevlucht tot een andere vrouw. Wanneer Hope verlaat, wordt hij gek, dit duidt dus op zijn eigenlijke aanhankelijkheid. Wanneer Hope hem verteld dat hun huwelijk echt over is, pleegt hij zelfmoord. Het is dus een hele instabiele man.
Dr. Mallabar: hij heeft ooit een boek geschreven over het leven van chimpansees wat hem zoveel geld en donaties opleverde dat hij een groot onderzoekskamp kon oprichten. Ondertussen heeft hij samen met zijn vrouw ongeveer 20 jaar aan zijn onderzoeken gewerkt. Nu Hope met het bericht komt dat de chimpansees elkaar afmaken, valt alles waar hij voor gewerkt heeft in duigen, en wordt hij agressief. Dit duidt dus op het feit dat niemand iets van hem mag afpakken en dat hij hart heeft voor zijn werk.
Ian Vail: een verlegen getrouwde man, hij is niet echt uit liefde getrouwd en probeert ook de hele tijd wat met Hope te krijgen. Hij is heel angstig. hij werkt ook op het onderzoekskamp.
Ik heb veel sympathie voor Hope Clearwater, omdat ze het toch maar bereikt heeft om uit te komen voor wat ze heeft gezien, ook al had ze net moeten doen alsof ze het niet gezien had. Ook heeft ze na de dood van John haar leven weer gewoon opgepakt en is ze een nieuw leven begonnen. Toen ze voor de laatste keer bij het onderzoekskamp was en de chimpansees net de laatste chimpansee, die onder haar hoede was geweest, aan het afranselen zijn, neemt ze het lot in eigen handen en schiet ze de chimpansees neer. Dit vond ik een hele goede daad, omdat het gedrag van die apen ‘onmenselijk’(!) was. Ik zou dan ook hetzelfde gedaan hebben.
De verhoudingen tussen de personen zijn gemakkelijk af te leiden uit de persoonsbeschrijvingen.
6. Het verhaal is in een wisselend perspectief geschreven. Het proloog en epiloog zijn beiden in de ik-vorm geschreven. De hoofdstukken die zich in het Grosso Arvore kamp afspelen zin in de ik-vorm vanuit Hope geschreven en de hoofdstukken die vertellen over haar huwelijk met John en haar werk zijn in de zij-vorm vanuit Hope. In beide gevallen komen de gevoelens van Hope duidelijk naar buiten. William Boyd is het boek begonnen met Hope die vertelt dat ze haar verhaal kwijt wil, dus is het erg logisch dat haar gevoelens en gedachten dan naar voren komen. Hope’s personage leren we dus het best kennen, de andere leren we ook goed kennen alleen uit een subjectief punt, vanuit Hope.
De schuingedrukte inleidende alinea’s aan het begin van elk hoofdstuk zijn steeds wisselend geschreven: de ene keer ik-vorm en de andere keer hij/zij-vorm.
7. Het boek is opgebouwd uit korte hoofdstukken die elk een eigen titel hebben. Die titel verwijst naar het inleidende schuingedrukte stukje dat daar achteraan komt. Meestal zijn dingen die Hope een keer gelezen zal hebben die Hope nog een keer nagaat. De ze stukjes komen van Hope die dat denkt als ze al op Brazzaville Beach is, het ‘nu’ van het verhaal, het tijdstip dat Hope dit boek schrijft of vertelt. Een paar voorbeelden: The Neural Clock, Minonette en The One Big Axiom. Deze inleidende stukjes zijn meestal iets moeilijker om te lezen.
Het ene hoofdstuk is op het onderzoekskamp en het andere met John in Londen of op haar werk. Dit wisselt zich steeds af.
Aanloop: Het huwelijk tussen Hope en John loopt niet goed en John pleegt zelfmoord.
Climax: Hope ontdekt op het onderzoekskamp dat de chimpansees van de ene stam die van haar eigen stam afranselen en doden.
Ook al ziet Mallabar het met zijn eigen ogen, hij kan haar ontdekking niet aan en jaagt haar weg uit het kamp en uiteindelijk belandt ze op het strandhuis op Brazzaville Beach, van waar ze haar verhaal vertelt.
het verhaal begint en eindigt op het strand van Brazzaville Beach. Daar begint Hope haar verhaal en het boek bestaat dus eigenlijk uit alleen maar flashbacks. Zelfs die flashbacks zijn niet chronologisch verteld, omdat hoofdstuk om hoofdstuk een ander deel van haar leven wordt belicht. Haar leven met John en in Africa wisselt zich steeds af.
8. De titel Brazzaville Beach slaat natuurlijk op het feit dat dit het voorlopige eindpunt is waar hope is belandt na een leven met rare wendingen. Ook verteld ze vanaf deze plek over haar leven en het hoe en waarom ze daar beland is.
Ja, het is een goede titel, omdat haar leven met John en haar werk voor het Grosso Arvore project beiden evenveel van belang zijn, waarom ze op Brazzaville Beach is beland en dat wil ze duidelijk maken. Zou je de titel gaan specificeren naar of haar leven met john of het Grosso Arvore project zou je denken dat een van die twee belangrijker is. Hetgeen dat Hope duidelijk wil maken, zie het proloog, is hoe en waarom ze daar beland is.
De titel en de kaft passen wel bij elkaar, omdat er een strand op te zien is en Brazzaville Beach is een strand.
De titel komt wel vaker voor in het boek, maar m.b.t. de titelinterpretatie en de herkomst van de naam Brazzaville Beach heb ik dit citaat gekozen:
“I live on Brazzaville Beach. Brazzaville Beach on the edge of Africa. This is where I have washed up, you might say, deposited myself like a spar of driftwood, lodged en fixed in the warm sand for a while, just above the hightide mark.
The beach never had a real name until last year. Then they christened it in the honor of the famous Conferençia dos Quadros that was held in Congo Brazzaville in 1964. No one can explain why but, one day, over the laterite road that leads down to the shore, some workmen erected this sign: Brazzaville Beach, and written below that, Conferençia dos Quadros, Brazzaville, 1964.”
9. Het thema is het zoeken naar een eigen identiteit. Hope gaat nu ze een rustpunt
heeft gevonden, het strandhuis op Brazzaville Beach, nadenken over haar leven en wat ze nu moet gaan doen. Ze wil haar verhaal kwijt en vertelt die dan ook. Ze heeft een nogal heftig leven achter de rug, haar (bijna ex-)man pleegde zelfmoord, ze moet zwijgen over gebeurtenissen op het onderzoekskamp te Africa en ze wordt
meegenomen door een stelletje soldaten, en zo zie je dat ze veel heeft om over na te denken. Ze zoekt een weg om haar eigen leven en een eigen ik te zoeken. Nu ze al haar gebeurtenissen op een rijtje heeft gezet, kan ze beginnen met verwerken een het nadenken over haar leven, want ze zegt zelf al dat het onbestudeerde leven niet de moeite van het leven waard is (tevens het motto van het boek).
Uit te kaft leid ik af dat het eindpunt waar ze nu beland is, van groot belang is voor het boek en dat de belevenissen die daartoe leiden dat ook zijn (door het aapje dat op strand staat).
Een belangrijk gevoel is, denk ik, onbegrip, omdat Hope het niet begrijpt waarom haar man zelfmoord pleegt en waarom ze moet zwijgen over haar ontdekking op het kamp.
de schrijver heeft het boek denk ik geschreven om je te laten ontroeren (mede door de in details beschreven gruwelmoorden op de chimpansees) en je ook een beetje kennis te laten maken met Africa. De schrijver komt namelijk zelf uit Africa en daarom zal het ook geen toeval zijn dat hij een groot deel in zich Africa laat afspelen.
10. Ik moet zeggen dat dit een van de meest ontroerendste boeken is die ik ooit gelezen heb. Het was zo goed beschreven dat je je m.b.t. de chimpansees gewoon precies kon voorstellen hoe het eraan toe moet zijn gegaan. Het is natuurlijk niet echt leuk dat je precies weet hoe die chimpansees elkaar afranselden, maar als iemand dat zo precies kan beschrijven, net alsof je naar een film kijkt, is dat wel een complimentje waard. Ik voelde een brok in mijn keel toen zo’n babychimpansee werd afgepakt van zijn moeder en dat chimpansees van diezelfde stam die baby opaten. Ook het vermoorden van de eerste aap kwam heel pijnlijk over. Het is ook heel leuk dat de schrijver begon met een proloog en eindigde met een epiloog en daar hope aan het woord liet, zo leek het net alsof Hope echt zelf dat boek schreef. Ook steeds het afwisselen van perspectief en het afwisselen van de verhaallijnen maakte het interessanter om te lezen. Er was nog wel een minpuntje en dat vond ik de inleidende stukjes waar heel wetenschappelijke informatie in verwerkt was. Die stukjes waren ook iets moeilijker om te lezen en hadden voor mij weinig betekenis.
Mijn eerste indruk is niet veranderd.
Wat mij bij zal blijven is de agressiviteit van de chimpansees onder elkaar en hoe realistisch de schrijver dit overgebracht heeft.
11. Zoals ik al eerder genoemd heb, werd ik enorm getroffen door de vechtpartijen onder chimpansees, door het realistische schrijven hiervan. Het volgend citaat geeft een indicatie hiervan. Het komt van bladzijde 138 en het is maar een fractie van de hele afranseling.
“Then they charged him. Darius, twice Mr. Jeb’s size, felled him easily and set on his chest, holding down his arms. Gaspar clutched his feet and Pulul and Americo jumped on his head repeatedly. Then Gaspar leaned forward and sank his teeth into Mr. Jeb’s scrotum, producing a horrifying scream of pain from the old chimp. But the battering he was receiving from the others stunned him, and his body slumped. One by one
the others let go. Then Darius grabbed both his legs and dragged him violently to and fro along the ground, running backward and forward. in the course of this, Mr. Jeb’s head hit the trunk of a date palm and gobbets of blood spurted from his nose. Darius stopped at once and licked and slurped at the blood that dripped from his nostrils. Darius moved away after a while, and the other chimps gathered round to gaze at Mr. Jeb’s inert body. He lay face down, quite motionless. Then he stirred. He raised his head and gave a small whimper. He sat up and with his good arm tried to push himself upright, but he fell over at once, his entire body shivering.”
“So why has the beach become my home…? How can I explain it to you? I am here because two sets of strange and extraordinary events happened to me, and I needed some time to weigh them up, evaluate them. I have to make sense of what has taken place before I can restart my life in the world, as it were. Do you know that feeling? That urge to call a temporary halt, to say: enough, slow down, give me a break.”
Hierin zegt ze dus dat ze alles op een rijtje moet zetten, voordat ze een nieuw leven kan beginnen. Zo zal ze haar eigen identiteit terug proberen te zoeken. Ze is even de weg kwijt door samenloop van omstandigheden en zonder enige verwerking denkt ze nergens aan te kunnen beginnen.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen