Boekverslag : Vonne Van Der Meer - De Reis Naar Het Kind
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2170 woorden.

1. Zakelijke gegevens

Auteur: Vonne van der Meer

Titel: De reis naar het kind, De Bezige Bij, Amsterdam december 1989, 158 blz. (eerste druk oktober 1989)

Genre: Roman

2. Eerste reactie

Ik heb dit werk gekozen, omdat het me een boeiend boek leek. Het boek heb ik niet gekozen vanwege de schrijfster, omdat ik die nog niet kende.

Mijn eerste reactie nadat ik het boek gelezen had was positief. Het was positief, omdat het verhaal me op sommige momenten best ontroerde, maar te gelijker tijd verbaasde ik me ook ontzettend over de gebeurtenissen.



3. Verdieping



Julia en Max zijn getrouwd. Op een gegeven moment is Julia op een leeftijd gekomen dat ze erg graag moeder zou willen worden. Ze besluit samen met Max om een kind te krijgen. Als het na de zoveelste keer weer niet lukt en ze op alle krantenartikelen al hebben gereageerd wat met kinderen krijgen te maken heeft, gaan ze naar een ander alternatief zoeken. Ze komen uit bij adoptie. Na veel overleg besluiten ze een brief op te sturen. Voordat ze bericht ontvingen, was daar een hele tijd overheen gegaan. Ze kregen te horen dat er een enorme wachttijd was en, wat nog veel belangrijker was: de oudste van het stel moest jonger zijn dan 40 jaar. Dat schrikte Julia en Max af, omdat Max niet ver van de 40 was. Op een dag kwam er ook vrouw bij ze in huis kijken of ze wel geschikt waren als adoptieouders. Daar waren ze beide erg zenuwachtig voor. Toen dat geweest was, kregen ze een uitnodiging voor een voorlichtingsavond waar uiteindelijk alleen Julia naar toeging. Daar aangekomen schrok ze erg van sommige beelden die ze lieten zien van kinderen die zaten te wachten op adoptie ouders. Op het einde van de avond kwam ze in contact met de rijke obscure Ronald M. Thuis gekomen en Max vertellend van de avond, vertelde ze ook van Ronald en dat ook hij ze aan een kind kon helpen. Een paar dagen daarna had ze een afspraak met Ronald in een stationsrestaurantje. Daar zat ze al een dik halfuur voordat hij opkwam dagen. Toen ze daar aangekomen was begon Ronald, Julia van alles te vertellen over de organisatie en tenslotte ook over zijn eigen geadopteerde kinderen. Aan het einde van het gesprek liet hij de prijs lijst zien; dat was het gene waar Julia erg van onder de indruk raakte. De prijzen waren namelijk ontzettend hoog. Maar toch besloot ze om met Ronald in zee te gaan. Ze ondertekende contracten, en maakte afspraken over het kind. Het kind moest onder de 3 maanden zijn en wat ook heel belangrijk was: het moest gezond zijn. Toen alle zaken afgesloten waren zei Ronald 'ik bel je nog wel wanneer het zover is.'



Na een hele tijd wachten hadden ze eindelijk bericht gekregen. Nadat Max van alles geregeld had met zijn werk gingen ze op pad. Op het vliegveld van Peru aangekomen gingen ze meteen Ronald zoeken maar dat lukte niet zo hard. Vooral Julia zag in bijna alle mannen Ronald. Toen ze Ronald nergens konden vinden, spookten er allerlei gedachtes door hun hoofden zoals, wat als Ronald niet opkwam dagen of er iets met de baby was. Na al die gedachten besloten ze een taxi te nemen naar het afgesproken hotel. Toen ze daar aankwamen en uit de taxi stapten, zagen ze daar al snel een kleine , kogelronde man. In zijn blauwe blazer, met op de borstzak een geborduurd gouden anker. Met uitgestrekte hand liep hij op hen af. Hij noemde zijn naam: 'Manuel.' Hij zei dat Meneer Manfaits (Ronald) voor zaken de stad uit was en hem opdracht had gegeven hen op te vangen. Hij was manfaits advocaat. Manuel stak meteen van wal en zei: 'Het kind is er nog niet.' Er schoten allerlei gedachten door het hoofd van Julia. Maar toen Manuel de zin enkele keren herhaald had, begreep Julia pas dat er kind er, nog niet was. Het zou ongeveer nog een week of twee duren.



Julia maakte meteen gebruik van de situatie door allerlei informatie over het land en de omgeving (alleen de goede dingen) in een dagboek te zetten die ze dan als het kind groot was aan hem /haar kon geven als een goede herinnering. Nadat er een paar weken verstreken waren, ontmoetten ze ook een andere Nederlandse familie die op hun adoptiekind wachten. Alleen bij hen was het geval anders, omdat de moeder van hun kind waarschijnlijk een tweeling kreeg. En daar waren de mensen helemaal niet blij mee.



Eindelijk, het moment was aangebroken. Manuel en de dokter klopten op de deur en hadden nieuws, Manuel had dezelfde blik in zijn ogen als toen hij hun de boodschap moest geven, over dat het kind nog niet geboren was. Manuel begon met praten en zei: 'Ik heb geen goed nieuws, het kind is er namelijk slecht aan toe en heeft een minimale kans op overleven.' Nadat Manuel dat gezegd had, wilde Julia meteen naar het ziekenhuis om hun kind te bekijken, maar ze werd meteen tegengehouden door Manuel. Het was namelijk geen goed idee, om naar een verloren kind te gaan kijken. Toen Manuel de volgende dag weer aan de deur stond, : zei hij dat hij goed nieuws had namelijk de draagmoeder van het andere Nederlandse gezin kreeg een tweeling en, omdat de familie geen tweeling wilde, zouden zij het andere kind mogen hebben. Na veel overleg besluiten ze het te doen. Alleen was er nog een ander probleem bijgekomen: Max moest weer naar huis, omdat hij maar twee weken vrij kon pakken. Nadat Max was vertrokken en Julia alleen achter was gebleven ging ze zo nu en dan eens naar het museum om de tijd de doden. Totdat ze weer bij haar hotelkamer aankwam en Manuel bij de deur stond, hij moest haar iets vertellen en het was geen goed nieuws. De bevalling was allemaal goed gegaan alleen was er in plaats van twee kinderen maar een kind geboren. Men dacht dat ze een tweeling zou krijgen, omdat ze zoveel vruchtwater had. Toen Julia dat hoorde stortte ongeveer haar wereld in. De mensen die het andere kind kregen, hadden al een eigen kind en nu kregen zij alweer een ander kind. Julia ging zich allemaal dingen afvragen zoals waarom kregen wij een andere moeder aangewezen en waarom is het geen tweeling geworden? Maar zoals altijd had Manuel wel weer een idee. Het idee was om een tussenpersoon in te schakelen en die moest opzoek gaan naar een kind. De eisen die Julia had, moesten wel wat aangepast worden bijv. het kind mocht ouder zijn dan 3 maanden. Dit alles kostte Julia weer een hand vol geld.



Nadat er weer een poos over heen was gegaan kreeg ze weer hoop. De tussenpersoon had namelijk een adoptiekind gevonden en het kon alleen maar zitten en nog niet lopen en had ook nog geen tanden. Dus Julia was blij dat te horen en ook wist ze meteen dat het kind niet oud kon zijn. Helemaal in extase ging ze samen met Manuel met een taxi naar de plek toe waar ze het kind hadden gevonden. Daar aangekomen zag ze een bouwvallig huis met daarvoor een oude bus waar een man in zat die naar luide muziek zat te luisteren. Toen ze in het aankwamen was het erg donker en het leek wel een doolhof van binnen. Het moment was daar ze stond oog in oog met haar kind. Hij zat in een rieten stoel en Julia ging achter het kind staan. Het viel haar op dat het kind een groot hoofd had en weinig haar. Toen ze het aan wilde raken, voelde ze dat zijn wangen heel stroef aanvoelde alsof hij zich lang niet had geschoren. In de stoel zat geen baby, geen kleuter geen jongetje. Maar een man die minstens 80 jaar oud was. Het volgende moment probeerde ze een glassplinter uit haar knokkel te halen. Ze had nog net door het raam kunnen zien hoe de tussenpersoon wegvluchte met het busje, en ze had tevergeefs geroepen dat hij terug moest komen en om haar woorden kracht bij te zetten, had ze op de raam gebonkt. Ze kon het niet aan om de oude man daar aan zijn lot over te laten en besloot hem mee te nemen naar haar hotelkamer. Hoe moest ze dit toch uitleggen aan Max als ze over een paar dagen terugkeerde?



Op het vliegveld van Nederland aangekomen zag ze Max al staan. Toen Max dichterbij kwam zei Julia dit is Pablo (ze had hem namelijk zelf een naam gegeven, en dat was de naam die Max en Julia hadden willen gebruiken voor hun eerste adoptiekind). Pablo bood max een sigaret aan en het enigste wat Max kon zeggen was 'mijn pak.' Nog nooit had zij iemand zo lang met zoveel verbijstering naar een ander zien kijken. Alsof hij naar een gruwelijke foto keek, het niet kon laten, maar eigenlijk liever niet zou kijken. Thuis aangekomen was Max erg koel tegen Pablo en moest niets van hem hebben. Julia daarentegen bleef thuis om goed voor Pablo te kunnen zorgen. Het ging steeds beter tussen Pablo en Max. Max begon Pablo te accepteren. Max was jarig en Julia was extra vroeg opgestaan om een ontbijt in elkaar te zetten. Toen Max naar beneden ging en Julia Max wilde feliciteren gaf Julia opeens een zachte kreet van pijn. Ze zei dat haar borsten nu zo overgevoelig waren, waarop Max zei, 'Misschien moest je maar weer eens naar een dokter om te controleren of je zwanger bent.' Pablo raakt steeds meer uit zijn sas en dat viel Max en Julia erg op. Op een avond lagen Julia en Pablo samen op de bank voor het vuur Pablo had zijn hoofd op Julia haar buik gelegd om zo te proberen of hij de baby kon horen. Toen Julia wakker werd en Pablo wilde wekken lukte het haar op een of andere manier niet. Ze trok de conclusie dat Pablo dood was. Ze wist niet wat ze op de grafsteen moest zetten, omdat ze Pablo helemaal niet goed had gekend en zelfs zijn naam niet wist. Na een lange wandeling kwam Julia uit bij een begraafplaats voor mensen die gesneuveld waren in de oorlog. Toen ze daar liep bleef ze stil staan bij een grafsteen waarop stond known unto God. Ze knikte nog eens naar de steen en draaide zich om. Het was alsof ze Pablo voor het laatst toegeknikt had.



Verhaalfiguren:

Julia:



Julia is 33 jaar en lerares klassieke talen. Ze is al zo'n tien jaar gelukkig getrouwd met Max. Na zeven jaar samenzijn besluiten ze samen een kind te nemen. Na drie jaren proberen, besluiten ze een kindje uit de derde wereld te adopteren. Aan het einde van het verhaal wordt ze toch zwanger.



Max:



Max is 39 jaar en is architect. Hij wil graag een kind met Julia, maar wil eerst geen kind adopteren. Op aandringen van Julia verandert hij die mening.



Ronald Manfait:



Ronald manfait biedt zich aan als tussenpersoon, om een kind te adopteren. Voor zijn illegalen praktijken vraagt hij 8000 gulden.



Pablo:



Pablo is het 'kindje' dat Max en Julia adopteren. Het 'kindje' is wel 80 jaar oud. Hij sterft in december van hetzelfde jaar nog, in Nederland.



Vertelwijze:



Auctoriale vertelwijze.



B) Plaats/ruimte



Peru, waar Julia en Max naar toe gaan om een kind te adopteren, speelt een belangrijke rol in het verhaal. Het belangrijkste deel van het verhaal speelt zich tegen deze achtergrond af. Het eiland waar Julia en Max elke zomer naar toe gaan, speelt ook een rol in het verhaal.



C) Thematiek: Het boek draait om het thema moederschap, en het huwelijk speelt ook een kleine rol. De thematiek is moederschap, omdat Julia dolgraag moeder wil worden. En het grootste gedeelte van het verhaal gaat over de gedachte van het moeder zijn.



D)Het verhaal is uitgekomen in 1989 en dus een tijdje ervoor geschreven, wat het verhaal met de tijd temaken heeft waarin het geschreven is weet ik niet. Misschien was het die net dat mensen bekend werden met het adopteren van kinderen uit arme landen of ze heeft zelf (Vonne van der Meer) rond die tijd een kind geadopteerd.





4, beoordeling

Ik vind het een mooi boek. Het boek is op sommige momenten heel ontroerend bijv. Als ze voor de zoveelste keer te horen krijgen dat het niet door gaat (een kind krijgen), of als Pablo dood is gegaan. Wat ik niet zo leuk vond was dat het steeds mislukte een kind te adopteren, en ook op het laatst toen was eindelijk zwanger, maar toen was ze eigenlijk meer bezig met wat erop de grafsteen moest komen te staan. Het verhaal is niet zozeer zinvol, omdat het verhaal in het echt nooit zo gebeurd zou kunnen zijn. Het taal gebruik in het boek vind ik niet moeilijk, maar wat wel verwarrend was, was dat ze het dan over dit hadden en het volgende moment weer over een totaal ander onderwerp. Ik kan dit boek zeker aanraden aan andere lezers, omdat het boek je bijna vanaf het begin tot het eind aan toe boeit. Mijn eind oordeel is dus positief.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen