Boekverslag : Anoniem (alice) - Onkruid En De Bloem Dagboek Van Een Verslaafd Meisje
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2353 woorden.

TITEL: het onkruid en de bloem
ONDERTITEL: dagboek van een verslaafd meisje
AUTEUR: hoofdpersoon Alice
VERTALER: Remco Campert
UITGEVER: Sjaloom, Amsterdam
VERSCHENEN: -
AANTAL BLZ. 200 blz.
LEESTIJD: 5 uur
UITGELEIKN OP: 31 Oktober


SAMENVATTING VAN DE INHOUD:

Wat er in die twee jaar allemaal gebeurd is heeft ze zelf nooit gewild. De laatste maanden zat ze al niet lekker in haar vel. Ze had vaak ruzie met haar ouders en op school ging het ook al niet geweldig. Op een middag kwam vader thuis en had geweldig nieuws, hij kreeg een andere baan en ze gingen verhuizen naar de andere kant van Amerika. Twee dagen later gingen haar ouders ernaar toe om alles te regelen en ze bleef met haar zusje en broertje achter. Alles was perfect. Ze maakten geen ruzie en ze ging meteen afvallen. Zelf op school ging het goed.
Toen was het zover. Ze gingen nu echt weg. Ze had niet veel afscheid te nemen, vrienden had ze
niet. Na een emotioneel afscheid van opa en oma gingen ze in het vliegtuig. Het huis leek net een spookhuis. Ze zochten een bed op en ze sliep als een blok. De volgende morgen zag het er al een stuk gezelliger uit dan eerst. De gordijnen hingen er nu, en de zon scheen. Ondanks dat had ze het niet naar d’r zin. Ze keek enorm tegen de eerste schooldag op.
Toen was de dag echt aangebroken, ze moest naar school! De eerste dag was inderdaad verschrikkelijk. Ze keken haar raar aan, zo van; wat doet zij hier nou weer, vreemdeling. Niemand zei wat tegen haar, o ja toch wel iemand. Ze leek op een rat, maar ja. Soort zoekt soort, Gerta heette ze. Die 'vriendschap' was snel afgelopen. Nu had ze echt een aardig meisje ontmoet, Beth heette ze. Ze was joods en ik kon erg goed met me opschieten. Het was een leuke tijd, totdat ze op vakantie ging, ze moest van haar ouders naar een kinderverblijf voor joodse jongeren die niet mee gingen met hun ouders. Het was een ramp. Alice ging naar haar opa en oma op vakantie in d’r oude woonplaats. Ze had er niet veel zin in.
Toen ze er was lag haar opa in het ziekenhuis, dus was ze een mooie hulp in hun huis. Ik ontmoette een meisje van de basisschool en ze vroeg of ze 's avonds kwam op haar feest. Toen ze er was zaten er veertien jongeren in een kring. Ze gingen het spel ra, ra wie heeft hem doen. Ze snapte het niet goed en deed Jill gewoon na. Zo heette zij. Na een tijdje begon ze zich raar te voelen. Ze hadden in een van de vijftien glazen LSD gedaan en niemand wist in welke. Ze vond het geweldig. Ze voelde zich schuldig en ze vertelde het niet aan haar grootouders.
Toch kwam ze nog een aantal keer in aanraking met LSD en JOINTS.
Toen merkte ze dat ze verslaafd was.
Op een gegeven moment had ze er genoeg van, ze voelde me slecht en ze wilde naar huis. Ze besefte goed dat ze verkeerd bezig was. Toen ze thuis was kreeg ze van de dokter kalmeringspillen. Op een dag leerde ze een meisje kennen. Ze heette Chris en ze begreep haar doordat zij ook verslaafd was. Ze werkte in een boetiek en Alice mocht er ook werken. Ze leerde twee vrienden van haar kennen die hun aan drugs hielpen. Ze kreeg verkering met een van hen en Chris met de andere. Alleen als zij drugs verhandelden kregen ze drugs. Na wat maanden kregen Chris en zij er genoeg van en ze besloten weg te gaan. Ze reden naar San Fransisco.
Chris en zij hadden al wat ervaring in de boetiek dus leek het hun niet moeilijk om werk te krijgen. Een appartement (dachten ze) hadden ze ook. Dit bleek een erg oud pandje te zijn die al jaren leeg stond. Ze hadden werk in een boetiek van Shelia, de eigenaresse. Via haar kwamen ze weer in aanraking met drugs en waren weer zwaar verslaafd. Toen kregen ze er spijt van en ze besloten weer terug te gaan naar hun huis en hun familie.
Vanaf toen begon ze met haar tweede dagboek, haar eerste was verleden tijd en nu begon haar leven pas echt. Chris en zij besloten om naar school te gaan en hun leven te verbeteren.
Op school achtervolgde ze haar met d’r drugsverleden, zij dachten dat ze nog steeds aan drugs kon komen en bedreigde haar zelfs. Ze vertelde het niet aan haar ouders en ze stortte haar hart uit in haar dagboek. Ze kwam in de problemen en ook begon ze weer aan de drugs.
Zo kwam ik in aanraking met de politie, uit angst voor de politie liep ze weer weg met Chris en dit keer wisten ze niet waar ze terechtkwamen. Ze sliepen onder bruggen en je raad het al: ze waren weer zwaar aan de drugs. Het is echt een wonder dat ze nog leeft. Na een paar weken kregen ze allerlei klachten en besloten terug te gaan, ze hadden echt snel hulp nodig maar dat besefte ze toen nog niet.
Hoe het met Chris verder is gegaan weet ze niet maar ze is opgenomen in een 'jeugdcentrum voor geesteszieken'. Volgens haar was het meer een gesticht voor psychisch gestoorden. Ze voelde zich er niet thuis. Ze denkt wel dat ze er thuis hoorde, want ze kon het idee dat opa en oma werden opgevreten door wormen niet verdragen. Na een maand was ze 'genezen'. Ze mocht naar huis! Ze was afgekickt en kon de verleiding naar drugs met hulp van haar ouders gelukkig verdragen.
Psychisch was ze nu erg sterk, maar zonder het dagboek had ze het nooit gered.
Toch is ze na drie maanden overleden. De oorzaak is niet duidelijk, maar waarschijnlijk was het een overdosis.
DE VERWERKINGSOPDRACHTEN:

Ik weet niet precies in welk jaar het verhaal zich afspeelt. Tussen het begin en eind verloopt er twee jaar. Dit lijkt veel meer doordat ze zoveel meemaakt. We beleven het verhaal door Alice haar ogen. Het is een dagboek dus is het de ik-vertelsituatie.
Het verhaal is op chronologische wijze verteld. Ze schrijft meestal ‘s avonds in haar dagboek en verteld dus over de dag, dit zijn niet echt flashbacks. Meestal schrijft ze er om de vier of vijf dagen in. Dit zijn kleine sprongen in de tijd.
Het zou ook nu kunnen gebeuren, en gebeurt ook, doordat er veel drugsproblemen zijn. Dit boek hoort bij de literatuur. Het is een dagboek van een verslaafd meisje, het is dus waargebeurd.
De verhaalconventie is de verslaving van het meisje. Ze kan het niet laten om telkens de drugs te gebruiken. Ze laat zich overhalen of omkopen.
Het verhaal speelt zich af op verschillende plaatsen. Altijd in Amerika.
Het jeugdcentrum is belangrijk, en ook het dorpje waar opa en oma wonen waar ze door een oude vriend op listige wijze in aanraking met drugs komt.
Het thema is dat Alice voor het drugsprobleem komt te staan en probeert er vanaf te komen.
Motieven zijn: drugs, weglopen en liefde.
De hoofdpersonages zijn; Alice
De bijfiguren zijn; vader, moeder en Chris.
Alice is een karakters want heel haar persoonlijkheid wordt ontdekt.
Vader, moeder en Chris zijn types want die hebben niet zo'n grote rol in het verhaal.
Alice is veertien wanneer ze dit allemaal meemaakt. Ze is een lief meisje en vaak rustig. Ze staat niet graag in de belangstelling. Over haar uiterlijk wordt niet veel gezegd, ze zegt alleen dat ze er lelijk en mislukt uitziet. Het liefst zou ze nooit in de spiegel kijken. Ze heeft wat problemen en ontsnapt hieraan door aan de drugs te beginnen. Ze voelt zich dan vrij en goed. Ze woont in een dorpje met haar ouders en broertje en zusje. Ze loopt twee maal weg in het verhaal en gaat aan het einde van het verhaal naar een jeugdcentrum voor geesteszieken.
Ze heeft best veel invloed op andere personages, want ze is op een gegeven moment zelfs handelaar in drugs en verkoopt het tot haar spijt zelfs aan kinderen van de basisschool.
Vader en moeder reageren overal ongeveer hetzelfde op. Ze steunen Alice altijd, wat ze ook gedaan heeft. Toch willen ze haar een beetje vrij laten. Alice schrijft er niet zoveel over, dus spelen ze een niet zo grote rol in het verhaal.
Chris leert Alice kennen en begrijpt haar doordat zij hetzelfde meemaakt. Ze trekken veel met elkaar op, en zien het op een moment niet meer zitten en lopen twee maal weg. Ze is een "luisterend oor" voor Alice. Ze speelt een grote rol in het verhaal.
De titel van het boek is; "Het onkruid en de bloem". Het meisje is aan de drugs. Dat bedoelen ze met het onkruid. Met de bloem zal Alice
worden bedoeld. De ouders van dit meisje vonden het nodig om dit dagboek openbaar te maken omdat er overal ter wereld tieners zijn als dit meisje. Het heeft dus een bedoeling.
Het hoogtepunt ligt bij het moment dat ze terug gaat naar haar familie nadat ze is weggelopen. Dan begint haar tweede dagboek. Een paar weken nadat ze besluit geen derde dagboek te beginnen overlijd ze. De oorzaak is nooit duidelijk geweest. Overdosis?






DE BIBLIOGRAFIE:

Voor het maken van dit boekverslag heb ik ten eerste het boek zelf gelezen.
Daarnaast heb ik het stencil ‘leesdossier HAVO’ gebruikt voor de vaste vragen enz.
Via dat stencil werd je doorverwezen naar het literatuurboek. Ik heb informatie over de vertaler Remco Campert proberen te zoeken in de bieb, maar ik kon niets over hem vinden.



EINDOORDEEL:

Ik vond het een erg mooi boek. Over het onderwerp wist ik niet erg veel. Ik wist dat drugs veel schade kon aanrichten, maar niet zoveel als hier word beschreven. Dus niet alleen lichamelijke problemen, maar ook psychische problemen. Juist die speelde een grote rol. Ik denk dat als Alice geen dagboek had bijgehouden dan een einde aan me leven had gemaakt. Wat ik niet snap is dat me ouders me niet meer hebben geholpen. Dat komt denk ik doordat er toen nog een erg taboe op lag. Buiten hun gezin waren er maar weinig die het wiste. Ik had nog nooit eerder een boek over dit onderwerp gelezen.
In dit boek worden veel gevoelens maar ook veel gebeurtenissen. Bijvoorbeeld de dood van opa en oma, het weglopen, het handelen in drugs en in aanraking met de politie komen. Dit vond ik leuk, het boek wordt zo saai als er alleen maar gevoelens beschreven worden. Er kwamen geen dialogen in voor, omdat het een dagboek is.
Doordat het echt gebeurd is kon ik me goed inleven in de hoofdpersoon, het klonk geloofwaardig. Ik heb zoiets nog nooit in me directe omgeving meegemaakt. Alice heeft niet veel zelfvertrouwen, dat herken ik wel in mijzelf.
Ik vond de zinsopbouw best moeilijk. Het taalgebruik niet zo, dat komt denk ik doordat het geschreven is door een meisje van me leeftijd. Toch heb ik het idee dat het meisje ouder is doordat ik best volwassen 'klinkt'. Ik ikzelf zal nooit beginnen aan drugs, maar ik denk als je eenmaal begint, je er moeilijk vanaf komt. Je bent altijd benieuwd naar de volgende trip.
Er komen veel personen in voor, waardoor het op een geven moment een beetje ingewikkeld wordt.
Wat ik erg mooi vond was het gedeelte dat ik, nadat ik de eerste keer weggelopen was, van de drugs af wilde en naar school wilde. Me oude vrienden die nog aan de drugs waren bedreigden en onderdrukten me om zo toch nog via me aan drugs te komen, terwijl ik geen handelaar meer was. Natuurlijk was ik bang maar liet dat niet merken. Pas als ik begon te schrijven liet ik het merken, en stortte ik me hart uit.
Het ging zover dat ik zeiden dat als ik geen drugs zouden krijgen dan marihuana in de auto van me vader zouden leggen. En wie zou papa dan denken wie het had gedaan? Gelukkig hebben ik dat nooit gedaan. De afloop van het boek was wel zo te verwachten. Ik had wel gedacht dat het goed af zou lopen.
Ik denk dat dit boek voor veel kinderen die aan de drugs zijn een steun kan bieden.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen