Boekverslag : - De Dagen Van Een Schizofrene Jongen
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2281 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2281 woorden.
Ondertitel: De dagen van een schizofrene jongen
Plaats van uitgave: Den Haag
Jaar van uitgave: 1998
Gebruikte druk: 14e druk
a. Eerste druk: november 1983
b. Illustraties.
Er komen geen illustraties in het boek voor, de illustratie op de kaft is van Marc van Meurs. Op de voorkant is een jongen afgebeeld die tevoorschijn komt onder ‘gescheurd’ papier. De functie hiervan is denk ik dat hiermee bedoeld wordt dat mensen met schizofrenie meerdere persoonlijkheden hebben.
c. Geleding.
Het boek heeft 151 bladzijden en is onderverdeeld in 14 hoofdstukken, die zowel genummerd als getiteld zijn.
2. Samenvatting.
Het verhaal gaat over een moeder en haar zoon Raf. Al vroeg merkt de moeder van Raf dat hij zich opvallend gedraagt. Hij gaat door verschillende fasen, zo heeft hij bijvoorbeeld een tijd lang de dwang uren zijn haar te kammen en als iemand aan zijn haar zat krijgt hij woedeaanvallen. Als Raf drie jaar oud is scheiden zijn ouders. Raf blijft met zijn zus, Sabine, bij zijn moeder wonen. Zijn vader, Hans, verhuist naar Den Haag.
Als Raf een jaar of vijftien is begint zijn gedrag erger te worden. Hij spijbelt veel en blijf dagen lang in bed liggen zonder eruit te komen voor het eten. Hier komt een lange tijd geen eind aan en hij blijf in de vierde klas zitten. De directeur raadt Raf’s moeder aan om hem in verbinding te stellen met het Medisch Opvoedkundig Bureau. Raf krijgt een maatschappelijk werkster toegewezen, waar hij elke veertien dagen een gesprek mee heeft. Zijn moeder wordt helemaal niet betrokken in dit proces, wanneer ze een gesprek met de maatschappelijk werkster van Raf heeft, wordt haar een schuldgevoel aangepraat en wordt ze buitengesloten. Raf gaat achteruit en na een tijd wil hij ook geen gesprekken meer voeren, de maatschappelijk werkster heeft geen zin om bij Raf thuis te komen en verwijst hem door naar de GGD. Raf heeft dit telefoongesprek met de GGD waarschijnlijk opgevangen, want als er een psychiater voor de deur staat om met Raf te praten, is Raf netjes aangekleed en doet hij zich volkomen normaal voor. De psychiater wil Raf niet helpen, want volgens hem is er niets mis met Raf. Frits, een goede vriend van Raf probeerde contact te zoeken met Raf, waar hij in slaagt. Na een tijdje besluiten ze met zijn tweeën op vakantie te gaan. Als Raf terug van vakantie komt, ziet hij eruit alsof hij maanden door de straten geslenterd heeft. Hij is helemaal in de war en het contact tussen hem en zijn moeder wordt stroever. Zijn moeder belt haar broer, die Raf in contact brengt met een bevriend maatschappelijk werkster, die hem vervolgens in een jeugdinternaat plaatst. Raf lijkt te herstellen maar na een tijd valt hij terug en gaat hij naar een psychiatrische inrichting.
In Paviljoen Drie gaat het ook niet beter met Raf en hij wilde bij zijn vader gaan wonen, dit wordt niet toegestaan en in plaats daarvan wordt hij overgeplaatst naar een kliniek in Den Haag met veel vrijheid.
Raf’s toestand verslechtert en zijn psychiater kan hier geen verklaring voor geven. Als zijn moeder een gesprek met haar huisarts over Raf heeft, vertelt hij haar dat Raf aan schizofrenie lijdt. Hij vertelt dat er sprake is van een gespleten persoonlijkheid en dat er over de oorzaak nog weinig bekend is en dus ook over de eventuele genezing.
Na een jaar gaat Raf in de weekends weer naar huis, en wil hij na een tijdje niet meer weg. Er wordt besloten dat hij het thuis maar weer eens moet proberen. Raf gaat al snel achteruit en wil ook zijn medicijnen niet meer nemen. Hierdoor wordt de situatie ondraaglijk. Hij blijft dagen lang in bed en voert hevige gesprekken met zichzelf. Zijn moeder voelt zich machteloos; ze kan geen nieuwe medicijnen krijgen. Was dit wel het geval geweest dan zou Raf ze toch niet innemen.
Dan komt zijn moeder met Dr. Aken in contact, een psychiater die elke week een gesprek met Raf voert. Dit gaat een lange tijd redelijk. Naar aanleiding van een documentaire op tv neemt Raf contact op met Buiten Oord, waar hij even later wordt opgenomen. Na een tijd in een goede stemming geweest te zijn doet ook deze behandeling Raf geen goed, de behandeling is gebaseerd op de theorieën van Liang, wat er op neer komt dat de patiënten zelf verantwoordelijk zijn en praktisch aan hun lot worden overgelaten. Ook kreeg hij geen medicijnen toegediend, waardoor Raf helemaal in zichzelf keert. Na een verblijf van twee en half jaar wordt hij uit de inrichting gezet, omdat hij te oud is.
Raf gaat wederom thuis wonen wat zijn moeder beangstigde. Ze belt Dr. Aken op, die voor een maatschappelijk werkster zorgt. Ook zij kan Raf er niet toe bewegen zijn medicijnen in te nemen en stelt zijn moeder voor druppels in zijn eten te doen. Het blijkt dat hij maar weinig nodig heeft, want het gaat al snel weer goed met hem. Hij gedraagt zich normaal en er komen weer vrienden over de vloer. Hij besluit op vakantie te gaan met een vriend van hem, Eddy. Nu moet zijn moeder hem wel vertellen van de druppels en de ellende begint opnieuw. Er gaat een jaar voorbij waarin Raf niet herstelt.
Raf is op eigen initiatief naar het Crisiscentrum van het Wilhelminagasthuis gegaan en wil daar niet meer weg, er wordt besloten dat ze zullen wachten tot hij rustig is en dan proberen ze of hij zich wil laten opnemen in de Berg Kliniek. Omdat het daar verplicht is medicijnen te nemen gaat het een lange tijd goed. Maar ook daar komt een eind aan. Hij gaat weer thuis wonen en op een dag neemt hij een vriendin mee, Heleen. Ze komt vaak langs en ze brengen veel tijd met elkaar door. Ook Raf’s moeder kan het goed met haar vinden. Raf en Heleen gaan zelfs met elkaar op vakantie. Met Raf gaat het nu goed, maar met Heleen steeds minder. Ze wordt opgenomen en het blijkt dat ze al eerder in zo’n toestand heeft verkeerd.
Hierdoor krijgt Raf ook weer een terugval. Raf vlucht en gaat een tijdje naar het buitenland, waar hij onterecht opgepakt wordt en vervolgens na een dag onschuldig in de gevangenis te hebben gezeten weer naar huis mag. Het gaat een lange tijd slecht met Raf, en hij wordt autistisch. Er wordt een woning voor hem geregeld, omdat er bedacht wordt dat als hij gedwongen wordt om voor zichzelf te zorgen het wel wat beter met hem zou gaan. Dit is niet het geval, het wordt alleen maar erger en Raf gaat weer naar huis. Zijn moeder kan dit niet meer aan en na een lange tijd komt ze in contact met de Bertus Kliniek. Raf wordt dezelfde dag nog opgenomen, en sindsdien speelt Raf’s leven zich daar af.
3. Vertelsituatie.
Het verhaal wordt verteld in de ik-vorm, door de moeder van Raf. Sera, de schrijfster, is ook de moeder en vertelt over haarzelf en haar zoon. De verteller heeft dus een duidelijke rol in het verhaal.
“Die avond voerde hij een intens gesprek met zichzelf. Soms kon ik deze soort gesprekken doorbreken als ik zijn aandacht opeiste, maar als hij zo diep geconcentreerd in zichzelf sprak als nu, lukte dat niet.
Hij wuifde me weg en hield zijn hand bij zijn oor om beter naar zichzelf te kunnen luisteren.
‘Dat moet je niet doen,’ hoorde ik hem zeggen. ‘Je ziet er zo lief uit en je bent nog zo jong. Je maakt me treurig.’
Hij sprak heel teder met iemand en ik wilde er meer van weten.
‘Wie maakt je treurig?’ vroeg ik. Zijn gesprek ging naar mij over.”
4. Tijd.
a. Chronologisch of niet?
Het verhaal is wel en niet chronologisch verteld. Het hele verhaal is een flashback en dus geschreven in de verleden tijd. Ten eerste wordt aan het begin van het boek kort verteld hoe de situatie aan het eind van het verhaal is. Vervolgens wordt, met grote sprongen, zijn prille jeugd beschreven. Als de hoofdpersoon een jaar of tien is begint het eigenlijke verhaal. Gedurende het hele verhaal wordt teruggesprongen naar het verleden, door middel van flashbacks – terwijl het hele verhaal al een flashback is. Ondanks het feit dat dit erg verwarrend lijkt, is dit helemaal niet het geval. Het is net alsof het chronologisch verteld wordt.
b. In welke tijd speelt het zich af?
Er zijn geen duidelijke aanwijzingen die naar een bepaalde tijd verwijzen. Het speelt zich, volgens mij, in deze tijd af. Misschien in het begin van de jaren ’60, afgeleid van het jaar van uitgave en omdat het verhaal op waarheid gebaseerd is.
5. Ruimte.
a. Waar speelt het zich af?
Het verhaal speelt zich voornamelijk af in Amsterdam waar Raf door het verhaal heen regelmatig terugkeerde om bij zijn moeder te wonen. Een ander groot deel van het verhaal speelt zich af in de verscheidene inrichtingen waar Raf terechtkomt, deze zijn door heel Nederland heen.
b. Belangenruimte.
Amsterdam functioneert niet echt als een belangenruimte, het verhaal had zich in iedere stad kunnen ontwikkelen. De psychiatrische inrichtingen functioneren uiteraard wel als een belangenruimte. Maar omdat dit een realistische factor en bestemming in het verhaal is, kun je moeilijk zeggen dat het een ‘ruimte’ is. Het is namelijk niet een ruimte of plaats die je zou kunnen vervangen.
6. Personen.
· Raf is een schizofrene jongen die de kenmerken van die ziekte weergeeft en de verschijnselen die daarbij horen ervaart. Zoals verschillende persoonlijkheden en het voordurend gesprekken met zichzelf voeren. Ook lijdt hij aan autisme. Zijn uiterlijk wordt alleen van zijn vijftiende jaar beschreven, hij is lang, met zwart krullend haar, grote donkere ogen en brede schouders.
· De moeder van Raf wordt qua uiterlijk niet beschreven. Verder heeft ze het moeilijk met haar zoon en gedraagt zich ook naar de wisselende stemmingen van haar zoon. Ze heeft heel erg veel doorzettingsvermogen, ze is moedig en erg hulpvaardig.
7. Thematiek.
a. Motieven:
· Schizofrenie;
· Het leven;
· Familie;
· De herhaaldelijke teleurstellingen en de steeds weer tevergeefs terugkerende hoop;
b. Thema.
Een moeder en haar schizofrene zoon, worstelen door het leven met de moeilijkheden die de ziekte met zich meebrengt.
8. Stijl.
a. Zinsbouw.
De zinnen zijn erg afwisselend, de ene keer lang en vervolgens weer kort. De zinnen zijn niet bijzonder moeilijk. Er komen weinig moeilijke woorden in voor en het leest lekker weg. Er zit veel emotie en gevoel in de zinnen. Logisch, omdat hier het verhaal ook om draait. Ook zijn er veel dialogen tussen de veel verschillende persoonlijkheden van Raf en zijn moeder. Opvallend is wel dat er veel vragen in voor komen die de moeder van Raf zichzelf stelt en voor een groot deel onbeantwoord blijven.
“Na een langdurige huilbui werd ik wat rustiger. Maar ik kon de herinnering aan wat er gebeurd was niet kwijtraken.
‘Wat was dat toch voor een ziekte waardoor een mens zo kon veranderen?’ vroeg ik me af. ‘Hoe kon zo’n vriendelijke, rustige en intelligente jongen, die Raf altijd was geweest, zich tot zo’n emotieloos, bijna wreed wezen ontwikkelen dat hij voor mij een vreemde was geworden?’ ”
b. Woordkeus.
De woordkeus is niet echt modern en er komen af en toe ouderwetse uitdrukkingen en woorden in de tekst voor. Wel zijn ze erg makkelijk. Het enige wat af en toe moeilijk te begrijpen is zijn de ‘medische termen’, maar doordat de hoofdpersoon deze ook niet helemaal begrijpt en niet precies weet wat het inhoudt, worden deze uitgelegd.
“…in de regel…”, “grootheidswanen”, “autisme”.
9. Eigen mening.
a. Wat vond je het allerbeste, -leukste, -indrukwekkendste?
Ik vond het boek bijzonder indrukwekkend en goed geschreven. De reden waarom het zo goed geschreven is waarschijnlijk omdat het eigen ervaringen zijn, die op papier gezet zijn. Omdat het zo goed geschreven was en ook omdat er zoveel emotie in het boek zit, vond ik het ontzettend boeiend. Ook kreeg ik op een gegeven moment medelijden met de moeder van Raf, omdat ze het zo zwaar heeft, en telkens in de steek gelaten wordt. Maar tegelijkertijd had ik ook heel veel bewondering, omdat ze zoveel doorzettingsvermogen heeft. Je gaaat je zo meeleven met haar en blijft het heel boeiend en maakte het veel indruk op me.
b. Wat vond je minder goed of miste je?
Er waren niet zozeer dingen die ik miste of minder goed vond, maar wat ik wel erg jammer vond is dat het boek toch vrijwel een open einde heeft. Omdat je op een gegeven moment zo in het verhaal zit, en zo geboeid bent, wil je toch weten hoe het er nu voor staat. Ook doordat die moeder steeds tevergeefs hoop heeft, ga je dat als lezer ook creëren en blijf je toch tot aan het eind hopen dat het goed af loopt.
c. Hoe is al met al je oordeel over het hele boek?
Zoals blijkt uit de vorige antwoorden vond ik het bijzonder indrukwekkend en boeiend. Ik heb het boek twee keer gelezen en ik merkte toen ik het voor de tweede keer las dat ik nog meer onder de indruk was van het verhaal. Op een gegeven moment creëer je dus medelijden met die moeder (althans ikzelf) en krijg je zo de pest in al die mensen die haar niet willen helpen en dus tegenwerken dat je zoveel bewondering voor die moeder krijgt voor haar doorzettingsvermogen.
Ik weet eigenlijk verder niet hoe ik het uit moet leggen, maar het is wel duidelijk dat het een hele diepe indruk op mij heeft achtergelaten. Ik zou het nog wel tien keer willen lezen, en voor iemand die over het algemeen een gruwelijke hekel heeft aan lezen, wil dat heel wat zeggen…
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen