Boekverslag : Inez Van Dullemen - Vroeger Is Dood
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 931 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 931 woorden.
Titel
Vroeger is dood
Auteur
Inez van Dullemen
Titel verklaring
Voor demente mensen bestaat vroeger niet meer. Ze vergeten vroeger, ze herinneren zich niets meer
Opbouw
Het boek is opgebouwd uit achttien vrij kleine hoofdstukjes zonder titel
Samenvatting
Het boek handelt over het langzamerhand dement worden van een man en een vrouw wiens dochter dit proces van dichtbij meemaakt. Eerst is de vader aan de beurt. Hij denkt dat hij 35 jaar geleden leeft en begint ermee boeken uit de kast te gooien en ze op bed op te stapelen. Ook wou hij op een gegeven moment niet meer eten en drinken, wat voor Inez de reden was om hem weg te halen. Hij wordt dan naar een inrichting gebracht, Oud Rozenburg genaamd. Hier wordt de schrijfster ook weer geconfronteerd met verschijnselen van de dementie. Een man plast zich bijvoorbeeld in de broek. Dit doet Inez denken aan vroeger dat ze van het lachen in haar broek plaste en dat haar vader zei: "Het geeft niet" Een ander verschijnsel is dat demente mensen niets herkennen. Haar vader herkent haar zelfs niet. Toch realiseert haar vader zich wel dat hij niet in orde is, want hij zegt:"Als ik niet meer wist wat ik zei, dan ga ik liever meteen dood." Op een zekere dag is hij zonder Inez het weet naar een ander tehuis gebracht. Alleen de bril is er nog. Ze denkt dan dat hij al dood is, wat niet zo is. De psychiater vertelt haar dat hij geruild is met een ander en dat hij nu in de Lozerhof zit. Dit tehuis is vrolijker dan Oud Rozenburg. Ook in dit tehuis wordt Inez weer geconfronteerd met veel dementen. Ze denkt dat ze immuun wordt als ze er veel van ziet. Als ze met haar vader in de gang loopt, kleedt hij zich in het bijzijn van anderen uit en realiseert zich dat hij kinds geworden is. In het tehuis lag vader naast een meneer de Ridder. Het onderwerp waarover ze praten was vooral"Het tirannieke vrouwenvolk," maar op een dag had hij geen gesprekspartner meer want meneer de Ridder werd weggebracht. Ook Inez haar moeder wordt steeds hulpbehoevender, maar hoewel ze verguld is van het wereldje van de Lozerhof, wil ze er niet heen. Toch schakelt Inez wel het Groene Kruis in, waarna er nachtwaaksters en daghulpen komen. Nog steeds wil moeder niet weg. Als de zomer genaderd is, gaat haar moeder wel uit huis. Ze wordt naar een pension gebracht waar veel eisen gesteld worden. Hier blijft ze tot Inez haar halfverlamd vindt. Toen is ze naar het ziekenhuis gebracht, de Steinerkliniek. De neuroloog zegt dat haar hersenen worden aangetast en de dokter zegt dat ze behoorlijk dement is. Het gaat duidelijk niet goed met haar moeder en op een dag ligt haar moeder dan ook half in coma en sterft spoedig daarna, op een autoloze zondag. Inez' twee kinderen en vader gingen mee. Celia, het dochtertje van Inez, durft eerst niet maar gaat toch mee. Wat de vader van Inez betreft, was men van oordeel dat het ongeschikt was om hem mee te laten gaan, maar de vader besluit toch om mee te gaan. Als ze terug zijn in de Lozerhof zegt hij:"Ik ben nu alleen, wat een gek gevoel is dat." Een tijdje later sterft hij ook. Inez is in het boek ook van mening dat men dementie als besmettelijk ervaart. Hier geeft ze enkele voorbeelden van. Het eerste is dat verpleegsters zich in het plastic hullen. Het is dan net of haar vader de pest had en ten tweede geeft de moeder van Inez de taartschep aan Inez, onder het motto: Er komt toch niemand meer langs. Zelfs de familieleden komen niet meer langs, totdat ze dood zijn. Dan komen de schoonzusters wel weer, terwijl ze anders nooit kwamen. Voor het verdelen van de spullen wilden ze wel een uitzondering maken. Inez vergelijkt die familieleden dan ook met ratten.
Tijd
Het verhaal speelt zich in ongeveer drie tot vier jaar af en is niet chronologisch opgebouwd. Er komen flash©backs in voor. Een echte flash©back begint in hoofdstuk 5. De ouders zijn dan al dood, maar dan wordt verteld over de tijd dat ze nog wel leefden. Er zijn ook vooruitwijzingen naar de dood: Een arts zegt: dementia, dat gaat langzaam bergafwaarts.
Ruimte
Het verhaal speelt zich in twee tehuizen af waar vader in zit, in het ouderlijk huis en in het ziekenhuis waar haar moeder in ligt. De ruimtebeschrijving loopt parallel met de situaties waar beide mensen in verkeren.
Personen
De enige persoon waar iets over te vertellen valt is Inez. Van haar ouders weet je alleen iets van vroeger. Ik krijg door het boek heen het idee dat Inez niet tevreden is met de behandeling van oude, demente mensen. Dat blijkt al in het begin van het boek. Over het feit dat bij de behandeling van haar vader, de behandelaars plastic spullen dragen. Net alsof haar vader de pest heeft. Ze is dus begaan met het lot van oude mensen die dement worden. Ze heeft ook een schuldgevoel. Ze laat ze steeds in de steek, terwijl het eigenlijk kinderen van haar geworden zijn.
Perspectief
Het verhaal heeft een subjectief©ik©perspectief. Je ziet alles door de ogen van Inez van Dullemen. Ook ken je haar gevoelens en gedachten.
Motieven
-De dood
-Dementie
-Gecompliceerd, slecht functionerend systeem van opvang.
Thema
Ouderen die niet voor zichzelf kunnen zorgen, worden slecht opgevangen. Het systeem van de opvang is te gecompliceerd.
Stijl
Eenvoudige, korte zinnen en makkelijke woorden. Er wordt veel teruggedacht aan vroeger en er zijn veel gedachten.
Genre
Roman
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen