Boekverslag : Carry Slee - Kappen
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2912 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2912 woorden.
A: Zakelijke gegevens
Het boek heet “Kappen” en het is geschreven door Carry Slee. Het is een
fictioneel problemenboek voor twaalf jaar en ouder. Het boek is uitgegeven
in het jaar 1999 en het boek heeft 144 bladzijden. Het boek is uitgegeven
door uitgeverij Van Holkema & Warendorf. Het boek heeft in het jaar 2000 een
prijs gekregen van de Stichting Nederlandse Kinderjury.
B: Inhoud
Sander, een jongen van een jaar of veertien is al vanaf de brugklas bevriend
met Maarten en Chris, maar die zitten nu op een andere school. Maarten en
Chris zijn hele goede vrienden van Emiel geworden. Maarten en Chris stellen
Sander en Emiel aan elkaar voor. Eerst valt Emiel nog wel mee, maar als
Sander hem beter leert kennen vindt hij hem maar niks. Als hij naar Maarten
en Chris gaat is Emiel er vaak ook, dus hij ziet Emiel best vaak. Als Sander
weer een keer bij hen is, ziet Emiel een fiets staan en begint er zomaar
tegenaan te trappen. Intussen komt er een meisje om de hoek die een jongen
in een rolstoel duwt. Het is haar fiets waartegen Emiel staat te trappen. Ze
roept dat Emiel moet stoppen. Als hij dat hoort gaat hij naar hen toe, duwt
de rolstoel om en geeft de jongen nog een trap na. Eigenlijk wil Sander
roepen dat Emiel moet stoppen, maar hij doet niks en voor hij het weet is
het te laat en is het dus al gebeurd. Sander voelt zich heel schuldig, maar
hij kan het nu niet meer terugdraaien.
Maar dat is niet het enige waar Sander mee zit. Hij is smoorverliefd op
Indra, een meisje uit zijn klas. Hij denkt nergens anders meer aan. Sander
is niet de enige die wat voor Indra voelt. Rene, de broer van Indra’s beste
vriendin voelt hetzelfde voor haar, maar Indra merkt daar niks van, want ze
zit de hele tijd over Sander te dromen. Het probleem is dat Indra en Sander
niet van elkaar weten dat ze verliefd zijn. Ze zien elkaar natuurlijk wel
vaak, maar het goede moment samen komt er maar niet van.
Als Rene laat merken wat hij voor Indra voelt, zegt Indra dat ze al verliefd
is op Sander. Dan is Rene echt heel kwaad.
‘s Morgens, de dag nadat Emiel de rolstoel om heeft getrapt, schrikt Sander
zich rot als zijn vader hem een stuk in de krant laat zien. Het gaat over de
jongen en het meisje met de rolstoel. Ook staat erbij dat de jongen in het
ziekenhuis is opgenomen met een dubbele armbreuk. De ouders van Sander
vinden het vreselijk dat zoiets nog gebeurt. Sander weet niet wat hij moet
zeggen, vooral niet als ze ook nog zeggen: “Hoe moeten de ouders van die
kinderen die dat doen zich wel niet voelen”. Sander snapt nog steeds niet
dat hij Emiel niet tegengehouden heeft.
Op school begint hij zich nog schuldiger te voelen, vooral omdat Rene tegen
iedereen heeft gezegd dat hij toevallig door het park fietste en dat hij
Sander met nog wat andere mensen weg heeft zien rennen. Iedereen gelooft
Rene, ook al heeft Sander nog zo vaak gezegd dat hij het niet heeft gedaan.
Sander loopt daarom weg van school. Dan komt de directeur in Sanders klas en
zegt tegen de kinderen dat Sander erbij betrokken was. Indra komt voor
Sander op, niet alleen omdat ze verliefd op hem is, maar ook omdat ze weet
hoe erg het is als niemand je gelooft. Indra heeft namelijk de ziekte van
Pfeiffer, maar veel kinderen denken dat ze zich aanstelt.
Indra zegt dat Sander het niet gedaan kan hebben omdat hij bij haar was. De
hele klas zit er maar verslagen bij.
Natuurlijk vraagt mijnheer Koekebier, de directeur van de school, verder.
Indra verzint het ene smoesje na het andere, zodat Sander niet van school
wordt gestuurd. Ze denkt dat Rene het verzonnen heeft omdat hij jaloers is
op Sander.
Dat is toch niet zo slim van Indra. Heike, het zusje van Rene, gelooft niet
dat haar broer om zoiets zou liegen, maar Indra blijft volhouden. Heike
vraagt Indra om te zweren dat Sander bij haar was. Even twijfelt Indra, maar
dan zweert ze het toch. Ze doet het voor Sander. Rene wordt ook boos om wat
Indra heeft gezegd en laat het er niet bij zitten.
Ondertussen denkt Sander dat de hele school nog steeds tegen hem is. Als de
directeur naar zijn vader belt, gaat hij samen met zijn vader naar school
toe. Sander had verwacht dat er een rechercheur in het kamertje van de
directeur zou zitten, maar dat is gelukkig niet zo. De directeur begint
zijn excuses aan te bieden omdat hij erachter gekomen is dat Sander het niet
gedaan heeft. Sander begrijpt er helemaal niks meer van. Dan legt de
directeur alles uit. Sander is heel verbaasd. Indra……… voor hem gelogen?
Hij kan het bijna niet geloven.
Daarna ziet Sander Emiel, Chris en Maarten en een vriend van Emiel nog een
keer. Een fietser wil niet aan de kant gaan. Het gaat precies zoals Sander
verwacht had. Ze worden boos en beginnen de fietser in elkaar te rammen.
Sander is nu slimmer dan de vorige keer. Hij pakt zijn GSM en belt naar de
politie om te zeggen dat er iemand in elkaar geramd wordt.
Emiel wordt natuurlijk heel boos en rent samen met de anderen weg. Later
komt Emiel met zijn onbekende vriend weer terug, maar zonder Maarten en
Chris. Ze gaan Sander achterna. Sander vlucht naar Indra’s huis. Hij denkt
dat zij de enige is die hem zal begrijpen. Maar dat heeft hij mis. Als hij
het hele verhaal aan Indra vertelt, wordt ze heel kwaad en stuurt hem weg.
Later hoort Indra sirenes en ze gaat kijken wat er aan de hand is. Sander
ligt in elkaar geslagen op de grond. Nu beseft Indra pas wat ze gedaan
heeft. Daarom gaat ze naar het ziekenhuis. Als ze de ouders van Sander ziet
zitten weet ze niet wat ze moet zeggen omdat ze zich zo schuldig voelt. Als
Sander naar Indra vraagt, gaat ze naar hem toe en zegt ze dat het haar
spijt.
Heike twijfelt of ze Indra nog wel kan vertrouwen maar ze wordt door Indra
overtuigd en het is weer helemaal goed tussen hun tweeën.
Emiel gaat naar Sander en dwingt hem net te doen of Maarten en Chris de
fietser in elkaar hebben gestampt en dat hij en Emiel toen samen de politie
gewaarschuwd hebben.
Maar dan komt net de zuster binnen en ze zegt dat ze alles gehoord heeft.
Emiel wordt opgepakt door de politie en Indra komt tegen Sander vertellen
dat het weer goed is tussen haar en Heike.
Op het einde is alles weer goed tussen Sander, zijn vrienden, zijn ouders
enzovoort. Het loopt dus heel goed af.
Sanders probleem
Hij heeft Emiel niet gestopt toen hij de rolstoel omduwde en daarom voelt
hij zich schuldig. Hij wordt er ook van verdacht, omdat Renee hem weg heeft
zien rennen. Hij durft tegen niemand te vertellen hoe het echt gegaan is,
dus hij komt alleen maar verder in de problemen.
Hoofdpersonen
Sander
Een jongen van een jaar of veertien die via zijn eigen vrienden een soort
vriend is geworden van Emiel terwijl hij dat eigenlijk niet wil. Emiel
brengt hem alleen maar diep in de problemen. In het boek staat niet
beschreven hoe hij er uit ziet en hij heeft niet echt een verlegen karakter.
Emiel
Een jongen die ongeveer even oud is als Sander en bevriend is met Sanders
vrienden. Hij vindt zichzelf nogal stoer. Hij steelt en doet eigenlijk ook
aan vandalisme. Hoe hij eruit ziet weet ik niet, maar ik weet wel dat hij
een heel lomp karakter heeft.
Indra
Een meisje uit Sanders klas. Ze is smoorverliefd op Sander en zit ook met
een probleem. Ze heeft de ziekte van Pfeiffer, maar iedereen denkt dat ze
zich aanstelt. Ik weet niet hoe ze eruit ziet, wel weet ik dat ze niet snel
opgeeft, maar als ze echt heel moe is gaat ze toch wel even slapen.
Heike
Ze zit ook bij Sander en Indra in de klas en is Indra’ s beste vriendin. Ze
doen vanalles samen. De broer van Heike is Rene. Als Indra Rene beschuldigt
van leugens, krijgen Heike en Indra ruzie. In het boek staat niet beschreven
hoe ze eruit ziet, wel begreep ik uit het verhaal dat ze niet verlegen is,
maar toch ook niet overdreven stoer.
Maarten
Hij is al vanaf de brugklas bevriend met Chris en Sander, maar hij is nu ook
bevriend met Emiel. Ik weet niet hoe hij eruit ziet, maar hij heeft wel een
lomp karakter, maar niet zo erg als Emiel.
Chris
Hij is net als Maarten al vanaf de brugklas bevriend met Sander en
natuurlijk ook met Maarten zelf, maar hij is nu ook een goede vriend van
Emiel. Ik heb geen idee hoe hij eruit ziet, maar hij heeft ook een lomp
karakter. (Net als Maarten).
Ouders van Sven
Zij schrikken heel erg van het krantenartikel, terwijl ze niet eens weten
dat Sander er bij was. Ze schrikken ook heel erg als Sander in het
ziekenhuis ligt. Ik weet niet hoe ze eruit zien en over hun karakter heb ik
ook geen idee.
Meneer Koekebier
Meneer Koekebier is de directeur van de school waar Sander op zit. Hij heeft
niet zo’n grote rol in het verhaal, ik weet daarom ook niet hoe hij eruit
ziet en wat voor een karakter hij heeft.
Het verhaal speelt zich af op school, in het park, bij een leraar thuis, in
het ziekenhuis, bij Indra thuis, bij Heike thuis, bij Sander thuis en gewoon
buiten.
Het verhaal speelt zich eigenlijk nu af, in deze tijd. Het zijn dingen die
nu ook zouden kunnen gebeuren.
De schrijfster wil je vermaken of amuseren en laten weten hoe het is om echt
in de problemen te zitten.
C: Eigen mening
Kappen vind ik een heel leuk boek. Het lijkt echt, daarom denk ik vaak ook
dat het echt is en daarom kan ik me heel erg inleven in het verhaal. Het
boek is niet te moeilijk, want er staan weinig moeilijke woorden in. Het is
wel zielig, maar toch ook mooi, soms onvoorspelbaar en soms ook wel
spannend.
Het is zielig, omdat Sander en Indra in de problemen zitten. De problemen
worden steeds erger en ze weten niet hoe ze het op moeten lossen.
Het is mooi, omdat het goed en werkelijk geschreven is en het heeft een goed
einde.
Het is onvoorspelbaar, omdat er dingen gebeuren die je op dat moment niet
verwacht. Je kunt van te voren bijvoorbeeld nooit weten dat Sander op het
einde in het ziekenhuis komt te liggen.
Het is spannend omdat Sander op het einde bedreigd wordt en Emiel wordt
opgepakt door de politie.
Ik vind het heel gemeen van Emiel dat hij aan vandalisme doet en ik vind
Indra en Sander zielig.
D: Over Carry Slee
Carry slee is in 1949 in Amsterdam geboren. Ze groeide ook op in deze stad.
Haar moeder was geestesziek en dat was voor Carry moeilijk. Alles draaide in
haar leven om haar moeder. Hoe jong Carry ook was, ze vroeg zich steeds af
of haar moeder bepaalde situaties wel aankon. Haar vader kon er niet mee
omgaan en vluchtte in zijn werk, of maakte overal een lolletje van. Carry
had het gevoel dat hij haar in de steek liet.
Zodra ze op de lagere school bij andere kinderen thuiskwam begreep ze dat
het bij haar thuis anders was dan bij anderen. Zij had al heel jong veel
meer zorgen dan de meeste kinderen.
Carry dacht daarom ook niet graag aan hoe haar leven echt was. Fantaseren en
schrijven hielpen haar daarbij. Toen ze nog klein was, schreef ze al korte
verhaaltjes. Ze vouwde daar boekjes van en zette die in de boekenkast. Aan
haar knuffels las ze de boekjes voor. Waar ze over gingen weet Carry niet
meer, maar ze weet nog wel dat dat voorlezen erg leuk was.
Achteraf vindt ze dat het ziek zijn van haar moeder haar ook iets goeds
heeft opgeleverd. Door het verdriet van haar moeder is Carry’s vermogen om
te voelen goed ontwikkeld. Ze kan zich daardoor nu gemakkelijk in het
emotionele leven van haar personages verplaatsen. In een interview zegt ze
daarover: ’Ik denk dat in die periode de kiem is gelegd voor mijn
schrijverschap.’
Na haar middelbare school ging Carry naar de Academie van Expressie door
Woord en Gebaar. In 1975 slaagde ze voor deze opleiding. Toen werd ze
dramadocent in het middelbaar beroepsonderwijs. Ze kon haar schrijvers-
kwaliteiten daar goed gebruiken. Samen met haar leerlingen bedacht ze
namelijk verhaallijnen, waar ze vervolgens zelf toneelstukken van maakte.
Haar leerlingen voerden die vaak met groot succes op. Maar hoe leuk ze het
lesgeven ook vond, het bevredigde haar niet echt. ‘Er spookten altijd zoveel
verhalen door mijn hoofd’, zei ze later over die tijd.
Carry kreeg twee dochters: Nadja in 1980 en Masja in 1983. Ze woonde met hen
in Alkmaar. Toen ze klein waren vertelde ze aan hen verhaaltjes, waarin
‘Keetje Karnemelk’ de hoofdrol speelde. Haar dochters vonden die verhalen zo
leuk, dat Carry ze opstuurde naar de Bobo. Ze werden meteen geaccepteerd en
verschenen tweewekelijks. Daarna was Carry niet meer te stoppen en het ene
verhaal na het andere borrelde op in haar hoofd.
In haar eerste boek Rik en Roosje (1989) vertelde ze de belevenissen van een
tweeling. In de krant werden de verhaaltjes in dat boek vergeleken met Jip
en Janneke. Toch was een ding duidelijk anders: de moeder van de tweeling
woonde samen met een vriendin.
Toen het boek nog van de drukpers moest komen, bestookte Carry haar uitgever
Van Holkema & Warendorf al met nieuwe manuscripten. ‘Ze worden gek van me,’
zei Carry daarover in een interview. Toch kon niemand haar tegenhouden. ‘Ik
heb nog zoveel in te halen.’ En dat hebben haar lezers kunnen merken. Nu,
meer dan tien jaar later, heeft Carry al 32 boeken geschreven.
In een miniatuurhuisje in de tuin schreef ze in die eerste jaren haar
verhalen. In huis werd ze te veel afgeleid. In het tuinhuisje had Carry een
wereld gemaakt waarin ze zichzelf gelukkig voelde. Ze kon in haar verhalen
eindelijk kwijt wat ze al jaren met zich mee droeg. Ze heeft nooit
getwijfeld of ze voor kinderen of volwassenen moest schrijven. ‘Volwassenen
luisteren toch niet naar je,’ zei ze.
Carry had als schrijver vrijwel direct succes. Haar boek Verdriet met
mayonaise werd in 1992 bekroond door de Kinderjury. Ze koos ook al vrij snel
definitief voor het schrijverschap en verhuisde met haar dochters en hun kat
Doenja naar Bergen, een plaatsje vlakbij Alkmaar.
In haar boeken worden kinderen als zelfstandige mensen benaderd. Wat ze
beleven is belangrijk genoeg om opgeschreven te worden. Carry weet zelf
immers wat het betekent om als kind niet serieus genomen te worden.
Voor haar eerste boeken waren haar eigen dochters een belangrijke
inspiratiebron. Eerst schreef ze dan ook vooral boeken voor jongere
kinderen, die door Dagmar Stam geïllustreerd werden. De titel van het boek
Drakepad (1990) ontleende ze bijvoorbeeld aan een geheim spel dat haar
dochter Nadja speelde met haar schoolvriendjes. En voor Verdriet met
mayonaise heeft ze veel gebruik gemaakt van de verhalen waar Nadja mee
thuiskwam. De sfeer in de klas in het boek was precies als die in de klas
van Nadja. Het nare meisje Simone baseerde Carry op een buurmeisje, dat haar
dochters heel vervelend vonden. Toen haar dochters ouder werden, lazen ze
ook vaak de brieven in Achterwerk, de achterpagina van de VPRO-gids. Daar
las ze de brief van een jongen die vertelde over zijn buurmeisje, dat zo
gepest werd dat ze voor een trein sprong. Carry is was hier zo van
ondersteboven dat ze het boek Spijt! (1996) schreef. Voor dat boek kreeg ze
de prijs van de Jonge Jury.
Carry’s boeken worden door kinderen erg gewaardeerd. Steevast worden haar
boeken door de Kinderjury en door de Jonge Jury bekroond. Journalisten zijn
minder enthousiast over haar boeken. Die vinden haar stijl vlak en de manier
waarop ze haar onderwerpen behandelt ook niet altijd geweldig. Carry weet
dit wel, maar ze trekt zich er niets van aan. Haar boeken zijn om kinderen
aan het lezen te krijgen. En dat lukt haar goed. Toch heeft Carry Slee nog
een andere schrijfster in zich, die wat moeilijkere boeken wil schrijven. Om
haar lezers niet in verwarring te brengen gebruikt ze voor die boeken een
andere naam: Sofie Mileau. Zelf zegt ze daarover: ‘Carry Slee is meer
entertainer, Sofie Mileau is heel serieus. Sofie Mileau vraagt meer van de
lezer.’ Tot nu toe hebben de boeken van Sofie Mileau niet zo’n succes. In de
toekomst hoopt Carry die twee schrijvers dichter bij elkaar te laten komen.
Carry Slee heeft behalve Kappen nog veel meer kinderboeken geschreven:
*Voor kinderen tot zes jaar schreef ze:
· Rik en Roosje
· Hallo baby
· Hieperdepiep
· Morgen mag ik in het diepe
· Rood met witte stippen
· Sneeuwman, pak me dan (bekroond met de Venzprijs 1994)
· Met zonder jas
· Zandtaartjes
· We zijn er bijna
· Het drakepad
- In de serie Kwispelstaartjes:
· Piep, zei de muis
· Krokodil in de heg
· Konijnenkeuteldropfabriek
- In de meegroeiserie ‘De kinderen van de Grote Beer’:
· Een kringetje van Tralala
(groep 1)
· Wiebelbiebeltanden (groep 2)
· Opgepast, ik lust een hele boekenkast (groep 3)
· Rekenen in het oerwoud (groep 4)
· Help, juf is verliefd (groep 5)
· Klapzoenen en valsspelers (groep 6)
· Schreeuwende slaapzakken en stiekeme stropers (groep 7)
*Voor kinderen vanaf zeven jaar schreef ze:
· Kaatje Knal en de Biefstukbende
· De Smoezenkampioen
· Ridder schijtebroek
· Meester Paardenpoep
*Voor kinderen vanaf negen jaar schreef ze:
· Verdriet met mayonaise
· Confetticonflict
· Kilometers Cola en knetterende ruzie
· Geklutste geheimen met strafwerk toe
*Voor kinderen vanaf twaalf jaar schreef ze:
· Spijt!
· Pijnstillers
· Afblijven
· Razend
*Als geschenk voor de kinderboekenweek schreef ze ook nog:
· Bikkels
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen