Druk: 1991, Wolters-Noordhoff BV, Groningen

Eerste druk: 1981



Motivatie:



Dit boek heb ik gelezen omdat het ons de keuze werd gesteld of wij dit boek ook in de klas wilden behandelen, en daar was ik een voorstander van. Zelf had ik dit boek misschien ook wel uitgekozen, omdat er een fragment van in ons Laaglandboek stond, en dat stukje trok mij wel aan.



Eerste persoonlijke reactie:

Ik vond het een luguber boek, omdat er zoveel ranzige dingen in gebeuren, zoals vrouwen die verkracht en mishandeld worden, en hoe hij later over vrouwen denkt. Ik vond het een fascinerend boek, omdat ik nooit wist dat het er in de Jappenkampen er zo aan toe ging. Ik vind het een werkelijk boek, omdat dit boek veel autobiografische elementen bevat waardoor alles erg werkelijk lijkt doordat de schrijver ook alles tot in detail verteld. Het is een indrukwekkend boek. En ik vond het ook een ontroerend boek omdat hij later nog steeds kapot is van hoe zijn moeder behandeld is in dat kamp.

Personages:



· De ik-persoon: Jeroen Brouwers

· Moeder van Jeroen Brouwers

· Liza: Scharrel van Jeroen

· Vrouw: Waar Jeroen meer getrouwd is

· Kind: Die Jeroen krijgt samen met zijn vrouw

Samenvatting:



De ik-figuur, Jeroen, toen een kleuter van 5 jaar, brengt WO II samen met zijn moeder, zusje en grootmoeder door in het vrouwenkamp Tjideng in Batavia. Zijn vader is krijgsgevangene in Japan en zijn twee oudere broers zitten in een mannenkamp op Java. Het is een afschuwelijke tijd. De vrouwen worden mishandeld en verkracht en er is bijna nooit iets te eten. Martelingen en dood behoren tot de orde van de dag, beelden die Jeroen zijn hele leven met zich mee zal moeten dragen.

Jeroen en zijn moeder hebben een sterke band tijdens de kamptijd. Zijn moeder leert hem schrijven en lezen uit het boekje 'Daantje gaat op reis'. Jeroen blijft altijd bij haar in de buurt, en als hij afscheid van haar moet nemen doet hij dat met een Maleise zegewens. Zijn moeder belooft hem nooit te verraden. Als wagens van het rode kruis vol met voedsel in het kamp aankomen, zijn de gevangenen uitzinnig van vreugde. Maar als wraakactie voor de gevallen atoombommen besluiten de Japanners al het voedsel te vernietigen. Zijn moeder houdt echter voedsel achter, wordt betrapt en vreselijk mishandeld door de kampleider Kenitji Sone. Vanaf dat moment houdt de jongen niet meer van haar.

Als de oorlog afgelopen is wordt het gezin weer herenigd. Enkel de grootmoeder heeft de ontberingen van het kamp niet doorstaan. De familie keert terug naar Nederland. Daar wordt de jongen door zijn ouders in een R.K. pensionaat gestopt. Hij ervaart dit als een terugkeer naar het kamp, en voelt zich verraden door zijn moeder. Na verloop van tijd verwatert het contact tussen beiden. Als de ik figuur eind januari 1981 verneemt dat zijn moeder gestorven is voelt hij geen verdriet, hij voelt niets. Hij gaat ook niet naar haar crematie en hij wil niet dat zijn naam op haar overlijdensprentje vermeld wordt. Op de dag van de crematie neemt hij op zijn eigen manier afscheid van haar, met de Maleise zegewens "Ketemoe lagi".

• Zomervlucht
• Joris Ockeloen En Het Wachten
• Datumloze Dagen
• Adolf & Eva & De Dood
• De Zondvloed