Boekverslag : Louis Couperus - Van Oude Mensen, De Dingen Die Voorbij Gaan
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 828 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 828 woorden.
Literatuurverslag Nederlands:
Primaire gegevens:
Auteur: Louis Couperus
Titel: Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan.
Verschenen in: dit staat niet in het boek dat ik uit de bibliotheek op school heb gehaald, maar volgens mij komt het uit 1906.
Aantal blz.: 342
Leestijd: 20 uur (onderbroken)
Uitgelezen op: 8 mei 2000
Uitgeverij: amstelpaperback
Thema:
Het boek gaat over een man, Lot (38), die erg bang is om oud te worden. Als je naar zijn familie kijkt is dit niet echt verwonderlijk. Dit zijn een stel oude mensen die hun leven slijten in het huis van Moeder Ottilie (92). Ze hebben niet echt een leven meer. De moeden van Lot, Ottilie (60), voelt zich alleen maar eenzaam en verlaten. De motieven van het boek zijn: liefde, angst, jaloezie, mislukte huwelijken, hebberigheid, doorzettingsvermogen (om door te gaan in het leven), verdriet, en zo nog wel een paar.
Titel:
De titel slaat op dat de tijd erg langzaam voor de mensen in het boek gaat. Voor iedereen is de tijd anders. De tijd die voorbij gaat in het leven van Takma en Ottilie(92) is een tijd van straf `uitzitten`. Voor Lot is dat eigenlijk ook wel een beetje zo. Hij vindt het heel erg om oud te worden. Moeder Ottilie (60) ontkent de tijd, zeg maar, weer. Zij is altijd het kind gebleven, dat veel liefde nodig had. Er wordt vaak beschreven dat de personen het vervelend vinden dat ze nog in deze zondige wereld leven. De dingen die zijn gebeurd komen elke keer maar weer voorbij, zoals de moord. Als de zoon van Ottilie (92) dagelijks een bezoekje aan zijn moeder komt brengen denkt hij elke keer aan het DING. Hij heeft 60 jaren geleden zijn moeder, mr. Roelofsz, de dokter, en meneer Takma, de uiteindelijke vader van Ottilie (60) het lijk van zijn vader naar buiten zien dragen, nadat Takma hem vermoord had. Het kan ook wezen dat de titel daarop betrekking heeft.
Tijd en ruimte:
Het boek is geschreven in 1904. In het boek staat een stukje dat er wordt voorgelezen uit de krant over de oorlog. Het gaat hier over de oorlog tussen Rusland en Japan die toen bezig was. De tijd is zo niet echt van belang. Het speelt wel een hele grote rol in het boek. Daar gaat eigenlijk het boek over en komt er heeeeel vaak in voor.
De ruimte is grotendeels Den Haag maar dat wordt een beetje buiten beschouwing gelaten. Er wordt wel heel even een beschrijving van de huiskamer gegeven van Ottilie (60), maar verder niet van Den Haag. Er zijn ook stukjes in Brussel, bij de vader van Lot, in Nice bij de zus, deze zijn iets belangrijken om het romantische gevoel in Frankrijk te versterken. Indië, Italië, en Engeland, waar ook nog familie is van Lot spelen ook nog een rol in het boek.
Spanning:
Ik vond het boek niet echt heel erg spannend. Er zijn wel een paar stukjes die iets spannender zijn, zoals op het laatst en dat stukje dat de moord in Indië een beetje beschreven wordt.
Perspectief:
Het boek is in de alwetende vorm geschreven. Volgens mij. Er komen veel dialogen in voor. Verder zijn er stukken die in de zij/hij vorm zijn geschreven. Het bijna hele boek is in de verleden tijd geschreven. Behalve dan de dialogen. Er is een stuk dat in de tegenwoordige tijd wordt geschreven. Dat is het stuk dat de moord van de vader wordt beschreven. Dit is op blz. 81 tot en met blz. 88.
Het mooie aan het boek is dat de gevoelens zo precies en mooi worden beschreven. Niet alleen de gevoelens maar ook de mensen. Je krijgt in de loop van het verhaal een mooi beeld van de personages. Dit is soms wel een beetje saai, maar de meeste beschrijvingen zijn net lang genoeg zodat je er net niet genoeg van krijgt. Het is een beetje een psychologisch boek.
Voorbeelden:
Moeder Ottlilie (60) spreekt tegen Lot:
- in geen 8 maanden heb ik geen zoen van hem gehad en hij had in mamma iets gezien of zij smachtte naar een zoen van Hugh, die haar soms zo kortaf en zo ruw bejegende.
Het is in de tegenwoordige tijd net zoals bijna alle andere dialogen
Harold zit bij Moeder Ottilie (92) en Takma:
Hij denk aan iets wat hij in het verleden heeft meegemaakt.
- als een visioen, alle de jaren van zijn leven, had hij het Ding weer zien
oprijzen, dat vreselijke Ding dat daar gebaard en geboren was, in die nacht,
toen hij, zeker wat koortsig, niet had kunnen slapen onder de pletterzware
nacht, die de regen nog omhoog hield, in die sterke zeilen, die niet barsten
konden, en geen adembare lucht doorlieten. Het visioen, neen het Ding, het
werkelijke Ding……
Het is helemaal in de verleden tijd geschreven.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen