Boekverslag : Anna Enquist - De Ijsdragers
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1849 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1849 woorden.
De ijsdragers
Anna Enquist
(Christa Boer)
2002
A.
Verwachting en eerste reactie
De titel van dit boek was eigenlijk de reden waarom ik het ging lezen. Ik kon me er niks bij bedenken. Bovendien was het een dun boek, en dat vind ik de fijnste boeken om te lezen. Niet omdat ik te lui ben om dikke boeken te lezen maar vaak weet ik bij dikke boeken aan het eind niet meer wat er aan het begin gebeurt is. En dat is heel lastig bij het schrijven van verslagen.
Ik had eigenlijk geen verwachtingen bij het boek. Uit de titel kon ik niet echt veel opmaken, dus kon ik van alles verwachten.
Mijn eerste reactie op het boek was eigenlijk best positief. Er gebeuren zoveel dingen in zo’n korte tijd, en dat maakt het boek wel boeiend. Er is goed door heen te komen. Ik was eerlijk gezegd blij dat er zoveel gebeurde, ik hou niet van langdradige boeken met lange dialogen waar niks leuks of spannends in gebeurd.
B.
Samenvatting en analyse
Het boek gaat over het huwelijk tussen Loes en Nico van der Doelen. Loes is lerares Klassieke Talen en houdt er erg van om in de tuin te werken. Nico wordt stafmedewerker van een psychiatrisch ziekenhuis. Omdat ze geen kinderen kunnen krijgen besluiten ze er een te adopteren; Maj. Maar Maj is vlak voor haar eindexamen weggeopen van huis. Maj heeft nooit meer wat van zich laten horen en Loes en Nico weten dus ook niet waar ze is. Nico wil er absoluut met niemand over praten wat er ook voor zorgt dat Loes het grootste gedeelte van de tijd met hem zwijgt. Zij heeft het veel moelijker met het weglopen van haar dochter. Daarom richt ze nu vooral haar aandacht op de tuin. Op een dag als ze weer in de tuin bezig is komt er een jongen langs. Hij heet Wessel ten Cate en hij biedt aan om te helpen in de tuin. Loes accepteert het aanbod graag en ze verlangt er zelfs naar om hem weer te zien. Ze komt erachter dat wessel Maj kent en hij vertelt aar dat ze geld nodig heeft. Elke keer dat ze Wessel geld geeft voor het werken in de tuin geeft ze extra geld voor Maj.
De stafmedewerker in het ziekenhuis waar Nico werkt treedt af en hij gaat hem op volgen. Hij wil alles veranderen en zo snel mogelijk. Helaas delen de andere stafwerknemers niet zijn visie en krijgt hij steeds alleen maar meer tegenstand, maar hij laat zich niet tegenhouden of afremmen. Op een dag gaat hij naar zijn werk en zijn er allemaal mensen in zijn kamer verzameld om te demonstreren tegen zijn beleid. Nico vindt dit onzin en hij weet dat Jaap Molkenboer hier voor verantwoordelijk is. Hij gaat naar hem toen en wordt zo boos dat hij hem een gebroken neus slaat.
Ondertussen worden de relatieproblemen met Loes en Nico alleen maar erger. Nico verdenkt Loes ervan dat zij vreemd gaat met de tuinman. Zelf begint hij een ralatie met een stagiere Eva Passchier. Hij rijdt samen met haar weg naar Antwerpen, ze overnachten daar in een hotel. De volgende ochtend krijgt Nico spijt en belt Loes. Hij verteld haar dat hij haar mist en dat het hem spijt, hij wil weer kunnen praten zoals ze vroeger deden. Na dit gesprek rijdt hij terug naar Nederland en laat Eva achter. Onderweg naar huis overlijdt hij na een ongeluk……
Analyse
Thema:
Relatieproblemen door onvruchtbaarheid. Ze voelen zich hier beiden verantwoordelijk voor, maar Nico nog het meest. Hij wil perfect zijn.
Perspectief en verteller:
Het verhaal word door de verschillende personages verteld in de ik-vorm, je ziet het verhaal door de ogen van zowel Nico als door die van Loes. Op kantoor zie je alles door de ogen van Nico en in de tuin alles door de ogen van Loes. Als ze bijelkaar zijn komt er een derde verteller bij die het verhaal als buitenstaander verteld.
Hoofdpersoon en ontwikkelingen:
De hoofdpersonen in dit boek zijn Loes en Nico van der Doelen. Loes is een lerares in klassieke talen en gaat heel erg in haar vak op. Haar grote passie is tuinen. Ze gaat haar tuin een hele grondige opknapbeurt geven. Op die manier kan ze ook een beetje haar verdriet verwerken om haar weggelopen dochter Maj. Ze krijgt hulp van een jongeman die Wessel ten Cate heet. Zij komt erachter dat hij Maj wel kent en geeft hem geld voor haat mee. Nico is een psycholoog en krijgt het directeurschap onder zijn hoede. De overige directieleden zijn eerst niet zo blij met hem, omdat hij in een moordend tempo allerlei belangrijke veranderingen in het ziekenhuis wel uitvoeren. Sinds het weglopen van Maj staat het huwelijk van Loes en Nico onder een zware druk. Hij denkt dat zij vreemd gaat met Wessel en gaat dan zelf ook vreemd met zjn stagiaire Eva Passchier, een heel jong meisje.
Titelverklaring:
De titel “de ijsdragers” slaat op de trauma’s die Loes en Nico o.a. door het weglopen van hun geadopteerde dochter Maj met zich meedragen. Die trauma’s slepen ze als zware blokken ijs met zich mee. De titel zou eventueel ook kunnen slaan op het ijzige, verkilde huwelijk van Loes en Nico.
Opbouw:
Ik vond het een goed opgebouwd boek, het hoogtepunt werd tot het laatst bewaard maar de stukken ervoor waren niet saai, er gebeurde genoeg. Wat de opbouw betreft was het een redelijke standaard opbouw, het verhaal en aan het einde de ontknoping. In dit geval was het eigenlijk niet echt een ontknoping, maar wel een gebeurtenis die je niet verwacht. Maar deze past wel erg goed in het boek omdat door het hele boek een sombere sfeer hangt, dus dan zou een zogenaamd “happy end” absoluut niet gepast zijn. Ik vond het wel een zielig einde maar erg gepast, een einde waar je vrede mee kunt hebben.
Ruimte en tijd:
Het verhaal is van deze tijd, het zou vandaag de dag kunnen gebeuren. Dit kun je merken aan het feit dat Nico en Loes een kind adopteren, dat is wel iets van deze tijd, 50 jaar geleden ging dat niet zo makkelijk. Het eigenlijke verhaal, dus zonder de terugblikken, duurt ongeveer een half jaar.
Het speelt zich op meerdere plaatsen af, in de tuin, het ziekenhuis, op kantoor en thuis.
Motief:
Er zijn twee motieven die sterk naar voren komen. Een slechte relatie tussen Loes en Nico, ze praten niet meer met elkaar, althans ze praten wel maar eigenlijk langs elkaar heen. Ze willen allebeu zoveel zeggen maar kunnen het niet.
En beide zijn ze erg met hun werk bezig, dit ook met als gevolg dat ze nog meer langs elkaar heem gaan leven. Naar mijn idee raakte ze elkaar kwijt terwijl ze samen waren.
Stijl:
Het boek was erg makkelijk te lezen, geen moeilijke woorden, geen onsamenhangende zinnnen. Het enige dat soms lastig was waren de verschillende perspectieven. Maar voor de rest waren er eigenlijk geen noemenswaardige moelijkheden. Verder was het boek erg levendig, dat klinkt misschien raar omdat het zo’n somber boek was, maar met levendig wil ik zegge: uit het leven gegrepen. Het zou veel mensen kunnen overkomen. En ik denk ook dat veel van de onderwerpen herkenbaar zijn. De maatschappij nu, is zoals in het boek beschreven word, er word niet meer naar elkaar geluisterd, er wordt langs elkaar heen geleeft.
C.
De verwerkingsopdracht.
E27
Welke 5 vragen zou ik aan Anna Enquist willen stellen?
1. Heeft U dit boek uit eigen ervaring geschreven?
Als dit namelijk zo zou zijn zou ik graag willen weten in hoe verre de schrijfster haar eigen verhaal in het boek heeft verwerkt.
2. Als het verhaal niet uit eigen ervaring is geschreven, waarom dan wel?
Hoe komt iemand erbij om dit verhaal te vertellen, heeft het te maken met dingen die ze heeft gezien, gehoord of gelezen. Wat zet iemand er toe aan om dit verhaal te schrijven.
3. U schrijft onder een pseudoniem, waarom?
Uw echte naam is algemeen bekend, waarom dan toch onder een pseudoniem schrijven, men weet toch wel wie U bent. Doet U dit misschien om de simpele reden dat U uw naam niet mooi vind of kunt U zich onder een andere nemen beter inleven in het verhaal?
4. Wat heeft voor U de doorslag gegeven om boeken te gaan schrijven?
Het is misschien een standaardvraag maar de antwoorden zijn altijd erg divers. U bent afgestudeerd aan het conservatorium, waarom dan gaan schrijven?
5. Welke van uw boeken had U achteraf liever niet geschreven?
Iedereen maakt natuurlijk fouten en van fouten leer je, maar is er een boek dat hebt geschreven waarvan U nu echt denkt: had ik dat boek maar nooit geschreven. Is er misschien 1 tussen die totaal niet in het geheel past, in de loop der jaren ontwikkel je natuurlijk een eigen stijl en is er misschien een factor geweest die U tijdens het schrijven van een boek zodanig heeft beinvloed dat U bent afgeweken van uw normale stijl?
D.
Eindoordeel en evaluatie
Persoonlijke waardering:
Als ik het kort moest zeggen zou ik zeggen: ik vond het een goed boek. Maar aangezien dit erg vaag is zal het het verder uit moeten werken. Toen ik begon met lezen had ik in eerste instantie het idee dat dit niet mijn stijl boek was maar door de gebeurtenissen bleef ik toch doorlezen. Op de een of andere manier begon het boek me wel te boeien, tot mijn verbazing, want ik had er geen verwachtingen van.
Het lukte me wel aardig om me in te leven in de personages, ook al heb ik geen idee wat ik zou doen als ik in hun schoenen zou staan, toch begreep ik hun gedachtengang voor een deel. Je wilt als koppel natuurlijk dat alles perfect is en als dit niet het geval is, is dat moeilijk te accepteren. In het boek kwam dit laatste sterk naar voren, doen alsof dingen er niet zijn of gebeurtenissen niet gebeurt zijn door er niet over te praten. Dit is natuurlijk een erg verkeerde manier van doen, maar ik kan me voorstellen dat als je zoveel pijn hebt als de hoofdpersonen dat je daar liever niet aan denkt maar liever in een “droomwereld” leeft die mooi, fijn en veilig is.
Wat ik ook erg goed vond aan het boek was dat het zoveel herkenbare punten had die vandaag de dag bij veel mensen spelen. Ik noem: echtscheiding, vreemdgaan en onvruchtbaarheid. Deze zaken maken het boek erg geloofwaardig, in het boeken gebeuren ook geen dingen die niet zouden kunnen in het echt of gewoon niet in het verhaal passen. Als Loes bijvoorbeeld ineens zou denken dat Maj ontvoerd zou zijn door aliens zou dit het hele verhaal verpesten omdat het het verhaal en ongeloofwaardig zou maken en het zou de hele toon van het verhaal op zijn kop zetten. Misschien zijn er mensen die daar wel van houden en die deze “versie” meer zouden waarderen dan de echte, maar ik vind dat als je een boek begint zoals deze, met een bepaalde toon, dat je deze toon ook door moet zetten. Met name daarom vind ik het einde ook erg goed, het is geen “ze leefden nog lang en gelukkig”-einde, maar een droevig einde dat past bij de droevige toon van het geheel.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen