Boekverslag : Yasmine Allas - De Generaal Met De Zes Vingers
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 3595 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 3595 woorden.
Boekbeschrijving
Titel: De generaal met de zes vingers
Auteur: Yasmine Allas
Uitgever: Uitgeverij De Geus
Eerste druk: 2000, Breda
Gelezen druk: 1e , 2000
Aantal pagina’s: 223
Samenvatting
Meneer Samater is geboren in Afrika met zes vingers aan beide handen. Hij heeft een moeilijke jeugd gehad. Men geloofde dat hij ongeluk bracht. Al met vijf jaar stond hij op de markt lege flessen te verkopen. Op dagen dat hij weinig flessen verkocht ging hij langs bij een oude vrouw die hem graag mocht en hem te eten gaf. Toen hij acht jaar was besloot hij om bij haar te gaan wonen. Hij leed onder zijn twee extra pinken en de vrouw besloot om hem er vanaf te helpen.
Op zijn negende ging hij voor het eerst naar school, hij was vooral goed in wiskunde. Van zijn twaalfde tot zijn vijftiende heeft hij in een bende gezeten. Desondanks werd hij al gauw gevraagd om wiskundebijles te geven, waardoor hij een aardig zakcentje verdiende. Waarschijnlijk was hij leraar wiskunde geworden, maar na zijn verplichtte diensttijd besloot hij in het leger te blijven.
Meneer Samater hield erg veel van zijn hond Mataan die hij als puppy het leven redde.
Hij en zijn eerste vrouw stemden toe met het verzoek zijn nichtje in huis te nemen. Hij stuurde haar vervolgens naar school. Zijn vrouw haatte het meisje en de spanningen in het huwelijk liepen zo hoog op dat een breuk onvermijdelijk leek. Het meisje wou zijn nieuwe vrouw worden en een stem, Malika, in haar hoofd hielp haar om van mevrouw Samater af te komen. Dit deed ze door extra peper en zout in de pannen te stoppen, kakkerlakken in huis te zetten enz. Uiteindelijk verwondde ze zichzelf en gaf mevrouw Samater de schuld. Mevrouw Samater werd zonder enige uitleg de deur uitgezet.
Op een dag zette Malika het meisje aan om meneer Samater te verleiden. Ze trok alleen een onderjurkje aan en verleidde hem. Drie weken hierna vroeg hij haar ten huwelijk. Hij hield echt van haar. Al snel was ze de baas in huis.
Een maand na het huwelijk werd meneer Samater tot generaal benoemd. Ze verhuisden naar een nieuw huis, wat mevrouw Samater geheel volgens haar smaak, met in Frankfurt gekochte spullen, inrichtte.
Mevrouw Samater nam drie dienstmeisjes, Norma, Jarjaro en Maaiy en een kok, Siidow, aan om haar te dienen. Het personeel deed alles om het haar naar de zin te maken, maar mevrouw Samater gaf ze geen waardering.
Er werd een staatsgreep gepleegd en er werd gevochten in het parlementsgebouw. Meneer Samater kwam thuis van de strijd in een tank. Hij vertelde dat ontevreden, ongeletterde stammen hun doelen d.m.v. oorlog probeerden te bereiken. Hij had zijn verantwoordelijkheden en vertrok weer nu hij dacht dat het gezin veilig was. Maax, de oudste zoon, werd vermist.
Een week later kwam een kennis van meneer Samater om te berichten dat Maax dood is. Mevrouw Samater viel de boodschapper aan en geloofde het bericht pas toen Maax’ hoofd gebracht werd. Hier wordt ook de slechte verhouding van haar met haar oudste dochter, Nasiib, duidelijk. Mevrouw Samater zei tegen haar dat zij het had moeten zijn i.p.v. Maax en Nasiib koesterde een diepe haat jegens haar moeder.
Malika zette mevrouw Samater aan om wraak te nemen en mevrouw Samater vermoordde de boodschapper van het slechte nieuws in het bijzijn van het hele gezin tijdens Maax’ begrafenis.
Er vielen handgranaten op het huis en de bewakers evacueerden het gezin en Siidow zoals meneer Samater ze had opgedragen. De dienstmeisjes moesten van mevrouw Samater in het huis blijven om op haar goud te passen.
Op weg naar de opvangplaats de stad, zagen ze dat de stad getekend was door de strijd. Toen het busje voor hen op een landmijn reed moest de chauffeur remmen en daardoor kwam de auto tegen een boom terecht. Nu moesten ze lopend verder. Siidow werd onderweg vermoord.
Uiteindelijk kwamen ze aan bij het opvangadres in een verlaten dorpje. Warf ving hen op in een stinkend, klein huisje. Zami, de jongste dochter, vroeg Nasiib over haar vader. Zij vertelde uitgebreid over zijn jeugd. Ook vertelde ze hoe mevrouw Samater Mataan heeft laten vermoorden, omdat hij volgens haar te veel aandacht en liefde kreeg.
Toen kwamen er geüniformeerde mannen met kalasjnikovs binnen. Ze verkrachtten mevrouw Samater en Nasiib. Ze vermoordden Dhuxul, de jongste en enig overgebleven zoon, zodat er geen opvolger meer over was voor de generaal.
Meneer Samater kwam ze ophalen en ze vertrokken met de auto. Nasiib dacht onderweg na over Maaiy, haar kindermeisje, en de verhalen over haar leven die ze haar verteld had.
Toen staken ze de grens over en kwamen ze aan bij een hotel waar Malcolm hen opving. Na een half jaar, wat het gezin zwaar viel, kwam de mensensmokkelaar Weli, die meneer Samater geregeld had. Hij zei dat hij ze naar Holland kon brengen. Maar pas na nog een half jaar werden de tickets en identiteitspapieren afgegeven en konden ze naar Nederland.
Na een jaar in het asielzoekerscentrum gezeten te hebben kregen ze een huis in Amsterdam toegewezen, een tijdelijke woning. Het zat ze dwars dat ze zelfs binnenhuis zichzelf niet konden zijn, want de buren klaagden gelijk over geluidsoverlast.
Er kwam vervolgens een maatschappelijk werkster. Deze doet alsof ze gek zijn. Ze legt alles uit. Hoe ze naar de wc moeten, hoe ze met hun geld moeten omgaan en wat ze moeten kopen.
Maar de familie Samater is de rijkdom van vroeger nog gewend. Ze geven daardoor veel geld uit.
Op een dag ontdekt Nasiib dat meneer Samater in de berging -waar hij vaak zat en als hij er niet was, was hij op slot- een soort altaar voor Mataan had gemaakt. Er stond hondenvoer, een riem, een kluif, een foto van Mataan, enz.
Ook mevrouw Samater verliest steeds meer het contact met de werkelijkheid.
Na vier maanden kregen ze een telefoonaansluiting. Er werd constant naar hun geboorteland gebeld. Meneer Samater stuurde iedere maand geld naar zijn geboorteland.
Met meneer Samater ging het zienderogen slechter: hij was meer en meer in de berging en hij was ervan overtuigd dat Mataan nog leefde.
Een jaar nadat ze in het huis waren getrokken, kregen ze een huis toegewezen dat ze zelf moesten inrichten. De rijkdom waren ze nog steeds gewend; er werden de hele week dure spullen uitgezocht. Maar ze kregen maar 3000 gulden. Door bij verschillende postorderbedrijven te lenen werden de dure spullen toch gekocht.
Meneer Samater ging vaak naar het strand. Hier groef hij zich in (dit deed hij in zijn geboorteland als klein jongetje ook altijd), liep lusteloos de zee in of bleef lange tijd bij een graf van een hond, dat in de buurt lag. Zelf gaf hij aan dat hij zijn leven achter de rug had en dat de dood zijn enige toekomst was.
Via een kennis leerde meneer Samater een aantal landgenoten kennen, die overdag sliepen en ’s nachts qat kauwden, groene blaadjes waar je van wakker bleef en die je het gevoel gaven dat je alles aankon. Ze hadden niks zinnigs te melden en praatten over de rare dingen van Nederland. Pinnen, wc’s doortrekken, roltrappen, vrouwenemancipatie, enz.. Meneer Samater werd door deze ongeletterden ook negatief en doelloos.
Meneer Samater had zichzelf in Nederland verloren. Hij gedroeg zich als een zwerver, het maakte hem niets meer uit en hij werd steeds magerder.
Meneer Samater pleegde zelfmoord door voor de trein te springen. Om o.a. de begrafenis van haar vader te betalen verkocht Nasiib de trouwring van haar moeder, die ze van Weli terug had gekregen nadat mevrouw Samater deze aan hem had moeten geven.
Er kwamen landgenoten om elkaar te troosten. Hierbij was er één die erg godsdienstig was. Hij wil Nasiib niet de begrafenis laten regelen, omdat vrouwen dit niet horen te doen. Nasiib deed dit toch.
De godsdienstwaanzinnige verbood zelfs alle vrouwen om bij de begrafenis van meneer Samater te zijn, dus ook zijn vrouw en dochters. Nasiib kwam toch en voelde zich erg in de steek gelaten, omdat bij het graf van de generaal maar vier mannen stonden.
Vervolgens solliciteert Nasiib voor een baan bij J.P en G.Z. advocaten. Ze kreeg twee maanden proeftijd als secretaresse. Wanneer ze een jaarcontract aangeboden kreeg, trakteerde ze de advocaten op een lunch met schapenlever, maar zij weigerden dit te eten.
Zami, de jongste dochter, paste zich makkelijker aan. Zij had een vriend en leerde het leven in Nederland kennen.
J.P. nodigde Nasiib uit voor een etentje bij hem thuis. Gerard Zeezout, de andere advocaat, kwam ook net als nog wat andere mensen. Bij het feestje werd ze door de vrouw van J.P erg neerbuigend behandeld. Maar J.P was gek op haar en bracht haar naar huis. Onderweg stopte hij in het bos, waar ze vervolgens seks hadden.
Ze was stapelverliefd, maar toen ze erachter kwam dat hij in zijn computer het bestand van de integratiezaak van haar familie had staan, voelde ze zich bedrogen. Ze gingen die avond naar zijn hotelkamer (hij was bij zijn vrouw weg want die had een ander). Ze hoorde een stem: Noor. Deze vertelde haar: “laat zijn ingewanden uit elkaar spatten. Laat zijn bloed regenen”. Maar ze bond hem naakt vast en blinddoekte hem en verliet de kamer. Ze liet de deur een stukje open zodat het kamermeisje hem de volgende ochtend kon bevrijden.
Handelingsaspecten
Genre
Het boek is een vluchtelingenroman. Het is het verhaal over een Somalische familie, die gedwongen wordt te vluchten, en in Nederland het bestaan van asielzoekers te leiden.
Titel- en ondertitelverklaring
Het boek gaat over de familie Samater, waarin meneer Samater de vader is van het gezin. Hij speelt een belangrijke rol in het boek. Meneer Samater was de generaal en was geboren met zes vingers aan beide handen.
Het boek heeft geen ondertitel.
Motto
Het boek bevat geen motto.
Thema
Het thema is hoe moeilijk vluchtelingen het hebben (in alle opzichten), zowel in eigen land als in het land waar ze opgevangen worden.
Verhaalmotieven
· Liefde: dit kwam in het verhaal voor tussen meneer en mevrouw Samater, maar ook tussen Nasiib en J.P..
· Oorlog: de gevolgen van een burgeroorlog worden besproken.
Personages
Het verhaal heeft 3 hoofdpersonen, gaat het boek in het begin vooral over mevrouw Samater, naarmate het boek vordert, leer je ook een hoop over meneer Samater. Het is zijn karakter dat je het meest ontroert en dat je te denken geeft over het lot dat hem naar Nederland heeft gebracht. De derde hoofdpersoon is de dochter Nasiib. Door haar ogen zien we het bestaan van de familie in Nederland.
Nasiib: Ze is de oudste dochter van meneer en mevrouw Samater. Ze is medelevend, zo bekommert ze zich om het lot van het personeel. Toen de familie Samater op de vlucht was, vertrouwde ze niemand meer. Ze stelde ook vraagtekens over de politiek in haar land en het beleid van haar vader.
Maar ze ondergaat een ontwikkeling: als ze in Nederland zijn en meneer en mevrouw Samater langzaam aftakelen, komt ze voor zichzelf op en regelt alle zaken. Ze probeert de neerwaartse spiraal te doorbreken.
Met haar moeder had ze een slechte band. Zij heeft haar vanaf haar geboorte afgestoten en Nasiib haatte haar dan ook. Ze noemde haar moeder ook mevrouw. Vooral met Siidow had kon ze goed opschieten. Van haar vader heeft ze altijd gehouden en Maax kwam voor haar op.
Meneer Samater: Meneer Samater heeft een moeilijke jeugd gehad. Door hard te werken wist hij te overleven. Zijn doorzettingsvermogen en het feit dat hij ambitieus was bezorgde hem zijn positie als generaal. Als generaal was hij voorstander van de harde hand en toonde hij geen emoties. Thuis was hij anders: hij was sociaal, hij dronk bijvoorbeeld eens whisky met een van zijn bedienden. Hij was liefdevol, hij redde bijv. een hondje van de dood toen het door kinderen met stenen en stokken geslagen werd. Hij hield erg van deze hond en hij ging zelfs mee aan tafel en mee in bad.
Hij zorgde ook altijd goed voor zijn familie, zo had hij een plan klaar toen de oorlog uitbrak om zijn familie in veiligheid te brengen, maar voor de rest bemoeide hij zich niet zo met zijn kinderen.
In Nederland leefde hij in het verleden en heeft hij zichzelf verloren.
Mevrouw Samater: mevrouw Samater is de vrouw en nichtje van meneer Samater. Zij is knap en intelligent, maar ze is heel erg egoïstisch. Zo geeft ze alleen maar om haar rijkdom, haar macht en vooral haar goud. Ze is snel de baas in huis. Ze toont geen medeleven met armere mensen en behandelt haar personeel als honden. Ze is agressief en heeft vaak een aanval van hysterie waarbij ze om haar heen mept. Ze is genadeloos, laat Mataan doden en vermoordt zelfs iemand. Haar kinderen interesseren haar niet. Ze laat zich leiden door de stem Malika in haar hoofd en is misschien het beste te omschrijven met gek.
Het bestaan in Nederland kan ze niet aan, het gaat steeds slechter en ze wordt ook nog eens paranoïde.
Maax: de oudste zoon van meneer en mevrouw Samater. Hij was groot, vriendelijk en is vaak voor Nasiib opgekomen. Hij kwam om tijdens de burgeroorlog.
Zami: de jongste dochter van meneer en mevrouw Samater. Ze is medelevend en vond het bijv. vreselijk om te zien hoe de arbeiders op de suikerplantage leefden en vond dit erg onrechtvaardig. In Nederland ging ze haar eigen weg en sloot zich af voor ruzies en spanningen.
Siidow: de kok van de familie Samater. Hij was groot, bijna kaal en dik. Hij had een hekel aan de zon en douchte zich nooit. Hij was erg nieuwsgierig, laf en gehoorzaam.
J.P.: hij is strafpleiter en heeft grijze haren. Hij houdt van zijn spannende werk en is een workaholic. Hij is nonchalant en snuift zelfs cocaïne. Zijn kind en vrouw ziet hij nauwelijks.
Structuur
Chronologie
Het verhaal is niet chronologisch. Er komen veel flashbacks in voor. Zo wordt na het vertrek uit Afrika 5 jaar overgeslagen en wat er in deze tijd gebeurd is, wordt d.m.v. flashbacks duidelijk.
Spanning
Het verhaal was niet heel erg spannend, maar er zaten wel een aantal spannende momenten in zoals toen de familie Samater uit hun huis moest vluchten. Ook werd de spanning opgebouwd door een tijdsprong waardoor je als eerste te weten komt dat meneer Samater zelfmoord heeft gepleegd en later wordt het pas stapje voor stapje in flashbacks echt duidelijk waarom.
Slot
Het slot is open, want je weet niet hoe het met de hoofdpersoon en de rest van de familie afloopt. Het is een tragisch slot, want het is slecht vergaan met de familie Samater in Nederland, meneer Samater heeft zelfs zelfmoord gepleegd, en het is tragisch omdat Nasiib nu net zoals mevrouw Samater een stem in haar hoofd hoort.
Plaats
Het verhaal speelt zich eerst af in Somalië, in hun eigen huis en dan op verschillende opvangadressen, en dan in verschillende huizen in Amsterdam. Ik denk dat de hoofdpersoon het liefste in Somalië was, voordat de oorlog uitbrak. Toen was alles nog goed.
Tijd
Het verhaal speelt zich af in onze tijd. Een bewijs hiervoor is de burgeroorlog in Somalië, die in 1991/1992 plaatsvond.
Het verhaal begint als Nasiib een jaar of vijftien is en het verhaal eindigt als ze een jaar of eenentwintig is. Bovendien zit ze een jaar bij Malcolm en eindigt het verhaal als ze vijf jaar in Nederland is.
De vertelde tijd is dus ongeveer zes jaar.
De verteltijd is ca. 5 uur.
Er komt eigenlijk maar één grote tijdsprong voor in het boek: na het vertrek uit Afrika wordt vijf jaar overgeslagen.
Beoordeling
Voordat ik het boek begon te lezen verwachtte ik dat het boek heel spannend zou zijn en dat het veel over de oorlog zou gaan. Die verwachtingen zijn niet uitgekomen, want het boek is niet zo heel erg spannend en het boek is vooral een tweesplitsing tussen het leven in Somalië en het leven in Nederland. De oorlog wordt helemaal niet zo uitgebreid behandeld.
Ik vond het boek een beetje spannend, omdat je steeds wil weten hoe het de familie Samater verder zal vergaan. Vooral na de tijdsprong tussen Somalië en Nederland wou ik weten hoe het verder ging, omdat de schrijfster eerst zegt dat meneer Samater zelfmoord heeft gepleegd en daarna pas duidelijk wordt waarom hij het heeft gedaan.
Het boek is niet herkenbaar voor mij, want het gaat over hele andere situaties dan waar ik in leef, maar voor een vluchteling is het in de grote lijnen misschien wel herkenbaar.
Het boek is gedeeltelijk realistisch: de grote lijnen zijn denk ik wel realistisch, zoals dat meneer en mevrouw Samater het bestaan in Nederland niet aankunnen, dat ze moeten vluchten en hoe ze in Nederland worden opgevangen, maar hoe het uitgewerkt is, is denk ik minder realistisch, want mevrouw Samater is echt zo gek als een deur. De gebeurtenissen waar zij een rol in heeft komen namelijk niet ‘echt’ op mij over, het is nogal onwaarschijnlijk. Ik denk ook dat het minder realistisch is dat meneer Samater bij haar blijft.
Het verhaal is denk ik toch wel leerzaam, het geeft namelijk wel aan hoe moeilijk vluchtelingen het hebben, die uit hun eigen land verdreven worden en in het land waar ze opgevangen zich eigenlijk altijd vreemd voelen.
Het boek is humoristisch, er komen veel komische gebeurtenissen in voor, maar toch is het verhaal in zijn geheel meer tragisch.
Daarnaast is het boek ook schokkend, er wordt namelijk met luchtige stijl over verschillende schokkende gebeurtenissen verteld, zoals hoe mevrouw Samater een boodschapper vermoordt en hoe mevrouw Samater en Nasiib verkracht worden.
Het boek bevat denk ik wel kritiek op maatschappelijke gebeurtenissen. Zo geeft het boek kritiek op hoe vluchtelingen in Nederland worden opgevangen. Het geeft namelijk hoe zwaar ze het hebben en dat ze dus niet goed genoeg worden opgevangen. Een goed voorbeeld hiervan is als J.P. zegt tegen Nasiib zegt dat de sociale zorg toch uitstekend is en Nasiib hierop antwoordt dat nieuwkomers grote moeite hebben om rond te komen.
Ik vond de schrijfstijl van het boek heel goed, want er staan veel dialogen waardoor het boek makkelijk en snel las en waardoor het altijd interessant bleef. Ook komen de meeste personen wel realistisch over. Ook vond ik het goed dat er veel met flashbacks is gewerkt. Dit maakte het allemaal wat interessanter.
Het boek was niet lastig om te lezen, omdat er geen moeilijke woorden in voorkomen en omdat er korte zinnen in staan.
Het slot vond ik goed, omdat je eigenlijk niet zo goed weet wat er aan de hand is. Je kunt je namelijk afvragen of Nasiib ook gek aan het worden is omdat ze een stem hoort. Nu kun je zelf bedenken hoe het verhaal kan aflopen.
Het boek heeft me wel aan het denken gezet over de vluchtelingenopvang: ik had altijd gedacht dat die wel goed was, maar nu ik het boek heb gelezen denk ik die toch wel verbeterd moet worden.
Verwerkingsopdracht
Ik heb gekozen voor verwerkingsopdracht 38 in het boek Metropool, onder de categorie ‘Literatuurgeschiedenis’
A) Ja, het boek bevat postmoderne kenmerken.
De roman wordt fragmentarisch verteld, dit komt door het stuk over de familie Samater in Nederland, welke alleen bekend wordt door flashbacks.
Er worden verschillende genres en stijlen gecombineerd in één boek. Het gaat namelijk over liefde, oorlog en het verschil tussen twee werelden en hoe moeilijk het is om je aan die andere wereld aan te passen.
B) Yasmine Allas is geboren in Somalië (1967), in de hoofdstad Mogadishu. Zij groeide op in een land met een sterke moslimcultuur, maar haar ouders waren geen fundamentalistiche moslims. In een land waar vrouwenbesnijdenis nog algemeen geaccepteerd en uitgevoerd wordt, was Yasmines vader een uitzondering. Hij wilde zijn dochter hier absoluut voor behoeden. Yasmine kon zelfs naar school, ze leerde er Engels en Italiaans. Op haar tiende werd haar vader vermoord. Dat gegeven, en het feit dat ze dolgraag actrice wilde worden, deed haar besluiten uit Somalië weg te vluchten.
Met haar bruidsschat als bagage vluchtte ze naar familie in Saoedi-Arabië, waar ze twee jaar verbleef. Yasmine ontdekte dat dit land nog veel vrouwonvriendelijker was: ze mocht er zelfs de deur niet meer uit. Over een toekomst als actrice kon ze nog steeds alleen maar dromen.
Door haar drang naar vrijheid, die ook zo duidelijk naar voren komt in Yasmines eerste roman, besloot ze ook Saoedi-Arabië te ontvluchtten. In 1987 kwam Yasmine via België in Nederland terecht. Eigenlijk was Nederland een doorreis-land voor Yasmine, maar toen zij haar huidige echtgenoot leerde kennen, besloot zij hier te blijven. Eindelijk kon ze aan haar leven en toekomst gaan werken. Ze volgde een toneelopleiding en deed diverse toneelworkshops. Inmiddels heeft ze bij diverse bekende theatergezelschappen zoals De Trust en De Nieuw Amsterdam geacteerd en heeft ze met een solo-programma door heel Nederland heen opgetreden.
Vanuit het toneel is ook haar eerste roman ‘Idil, een meisje’ ontstaan. Een regisseur waar Yasmine Allas op dat moment mee werkte, stimuleerde haar zelf een toneelscript te schrijven. De monoloog van Allas die hieruit voortkwam, heeft zij omgewerkt tot de roman over het meisje Idil.
Yasmine Allas heeft nu de vrijheid die ze altijd wilde. Haar droom om actrice te worden is uitgekomen, van haar eerste boek zijn al drie drukken verschenen en haar tweede roman verscheen in oktober 2000. Naast dit alles vindt zij ook nog tijd om als tolk Somalische vluchtelingen te helpen hun verhaal te doen.
C) Ja, het boek bevat autobiografische elementen, zoals dat een Somalisch meisje op jonge leeftijd naar Nederland vlucht, maar de gebeurtenissen zoals die in het boek zijn beschreven zijn niet autobiografisch.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen