ZoekBoekverslag.nl: Hét Land Van De Doodstraf, Hoewel Er Eigenlijk Vrij Weinig Mensen Word: Essay Tegen De Doodstraf

Boekverslag : Hét Land Van De Doodstraf, Hoewel Er Eigenlijk Vrij Weinig Mensen Word - Essay Tegen De Doodstraf - Eindwerk 5 Pag. Ingezonden Door:
De taal ervan is Overig en het aantal woorden bedraagt 1855 woorden.

Oog om oog, tand om tand

 

 

Tot aan het begin van de twintigste eeuw twijfelde niemand aan het nut van de doodstraf. De dood was een belangrijk deel van het leven, je werd er dagdagelijks mee geconfronteerd. Mensen leefden nu eenmaal niet zo lang, dus als er een vroegtijdig einde kwam aan dat leven, werd dat niet als schokkend aanzien. De terdoodveroordeelden waren criminelen, ze verdienden niet beter. Tegenwoordig is er minder eenstemmigheid over dit onderwerp. Ik ben ervan overtuigd dat de doodstraf altijd een foute beslissing is, en ik zal nu bewijzen waarom we niet langer onze misdadigers kunnen vermoorden.

 

 

Laten we beginnen met een populair argument voor de doodstraf: het afschrikkend effect. De doodstraf zou meer misdadigers afschrikken dan welke straf ook. Hoe dit argument kan onderbouwd worden, begrijp ik niet. Misdaden waren even talrijk, of talrijker, in België voor de afschaffing van de doodstraf als erna. Iemand die bereid is een persoon te vermoorden om dan het risico te lopen de rest van zijn leven in de cel te zitten, zal die persoon nog altijd vermoorden als hij weet dat dit een aanleiding voor zijn executie zou kunnen zijn. De meeste moorden -nog altijd het misdrijf dat het meest bestraft wordt met de dood- gebeuren hetzij door op de één of andere manier gestoorde mensen of roofmoordenaars, hetzij door mensen die door het slachtoffer in kwestie op zulke manier zijn gekwetst, vernederd of verraden dat de mogelijke gevolgen hen wel bekend zijn, maar slechts als een kartonnen muurtje staan voor hun bulldozer van wraak en bloedlust. De doodstraf zou zelfs een averechts effect hebben, aangezien sommige studies aantonen dat het aantal moorden stijgt vlak na een executie en dat er meer moorden worden gepleegd op plaatsen waar de doodstraf wordt toegepast. Ik denk dat dit komt doordat mensen daar minder waarde hechten aan een mensenleven. Andere studies bewijzen natuurlijk wel het tegenovergestelde.

 

 

Een ander argument van de bloeddorstigen is het uitgespaarde geld dat de doodstraf ons bezorgt. Deze reden -natuurlijk ontstaan in het land van de dollar- is waarschijnlijk de verwerpelijkste die men kon bedenken, maar is eigenlijk maar een logische stap in onze evolutie van aap naar mens tot kapitalistisch geldmonster. Geld is nu belangrijker dan het leven van een mens. De stelling houdt trouwens geen steek als men kijkt naar het aantal gevangenen en het hele kleine percentage daarvan dat daadwerkelijk gedood wordt. Het vasthouden van die paar extra gedetineerden maakt nog geen deukje in het gevangenisbudget. Daar komt nog bij dat gevangenen vaak nuttige jobs verrichten voor bijna geen geld. Maar de publieke opinie ziet gevangenen eerder als gespuis dat een luxeleventje leidt in hun cel met kabeltelevisie en hun moderne sportzaal. Getuigenissen uit de gevangenis leren ons iets anders.

 

 

Hoe kan men het onderwerp van de terdoodveroordeling bekijken zonder de invloed van racisme en discriminatie, of deze nu bewust of onbewust is? In de Verenigde Staten (hét land van de doodstraf, hoewel er eigenlijk vrij weinig mensen worden gedoodvonnist in verhouding tot andere landen, minder in de belangstelling) heeft een zwarte tot vijfmaal meer kans veroordeeld te worden tot de elektrische stoel, het cyanidegas of het dodelijke spuitje dan een blanke moordenaar. Als het slachtoffer blank is. Ook de financiële discriminatie is een feit. Minder geld, minder goede advocaten, minder kans op vrijspraak. In ontwikkelingslanden of landen met een streng dictatoriaal regime speelt de genegenheid van de machthebbers tegenover de beschuldigde natuurlijk een grote rol. De omstandigheden van het gratieverzoek, als dat er is, zijn meestal bepalend. De beslissing wordt eerder genomen in functie van een politieke of economische situatie of in functie van de verkiezingsstrijd dan op basis van de ernstigheid van het delict.

 

De democratische justitie biedt aan de beschuldigde alle mogelijkheden om zich te verdedigen, zegt men. Toch is geen enkele politie vrij van schandalen gaande van intimidatie en mishandeling tot folteringen. Daarbovenop komt nog dat de rechtvaardiging die zegt dat de doodstraf wordt uitgevoerd op basis van een wet die democratisch gestemd is, me niet kan overtuigen. Ten tijde van de Romeinen was iedereen overtuigd van de juistheid van de slavenhandel en in Spanje twijfelde in de Middeleeuwen niemand aan het uitmoorden van de Azteken. Binnen enkele eeuwen kijken de mensen hopelijk naar de doodstraf zoals wij naar deze feiten uit het verleden kijken. Een eerlijke berechting kan dus nooit, nergens, en daar ligt één van de grote gevaren van de doodstraf. Hoeveel onschuldigen hebben hun leven al gelaten op het schavot omdat het volk een zondebok wou, omdat een machtige man zichzelf moest laten gelden? Wie zal ooit met overtuiging kunnen zeggen:”Deze man -vrouwen in het doodshemd zijn een zeldzaamheid geworden- heeft het recht om te leven verloren”, om later terechtgewezen te worden door een misplaatst bewijs, te laat teruggevonden? Men kan een menselijke fout nooit uitsluiten in zulke processen op leven en dood, en kwaad opzet nog veel minder.

 

 

Hoewel de Kerk de dood verheerlijkt als zijnde het beloofde paradijs na alle beslommeringen van het Aardse Rijk te hebben doorstaan, is vanuit een christelijk standpunt de doodstraf toch laakbaar en is de officiële positie van de katholieke Kerk anti-doodstraf. Paus Johannes Paulus II schreef in zijn encycliek dat de condities voor een rechtvaardige terechtstelling praktisch onbestaande zijn. Immers, is hun stichter niet het beste voorbeeld van de onjuistheid van deze bestraffing? Ook moraalridders die met de Bijbel in de hand ‘oog om oog, tand om tand’ staan te schreeuwen om vergelding voor de geleden pijn moeten dit toegeven. Zij hebben volgens mij de spreekwoordelijkheid van de Bijbel nog niet begrepen, om nog niet te spreken van het verschil in zeden en gewoonten tussen tweeduizend jaar geleden en nu. Zulke eenvoudige interpretaties van de Bijbel lijken mij op zijn zachtst gezegd gemakzuchtig en ignorant. Het is te gemakkelijk om alleen maar te geloven in die delen van de Bijbel die toepasbaar en flexibel zijn.

 

 

Men hoort wel eens: ”Met dat soort mensen valt niets meer aan te vangen, dus kan je ze maar beter afschieten.” Dit lijkt nogal een vreemde uitspraak in ons huidige juridische systeem waarin alles rond reïntegratie en heropvoeding draait, maar we kunnen niet anders dan een excuus verzinnen om deze ongerijmdheid te verdoezelen. De maatschappij kan niets winnen bij een terdoodveroordeling van welke misdadiger dan ook. Voorstanders zeggen echter dat er niets meer is waarvoor zo iemand leeft of kan leven in de toekomst, dat zijn leven niets meer kan betekenen als hij levenslang wordt opgesloten. Dit druist regelrecht in tegen ons geloof dat in ieder mens tenminste iets goeds schuilt. Een jury (in sommige landen 1 man) moet beslissen of er nog iets te redden valt, of het nog de moeite is om er tijd in te steken. Deze mensen zijn ook niet perfect en kunnen daarom ook niet oordelen over het leven en de dood van een ander. Er zijn voldoende mensen die levenslang in de cel zitten voor feiten waar anderen voor stierven. Waar ligt dan het verschil, behalve de eerder genoemde discriminatie?

 

Wraak.

 

Wegens de afschrikwekkende aard van de misdaden vindt men het niet meer dan normaal dat iemand moet boeten voor het lijden van anderen. Hoe kan men zovele taakstraffen en heropvoedingsgestichten rechtvaardigen als men aan de andere kant zomaar enkele ongelukkigen vermoordt, tenzij men wraak meetelt als een wettig bewijs?

 

 

Natuurlijk zijn er al fouten gebeurd, vrijgelatenen die recidiveren, dieven die opnieuw stelen en terroristen die een nieuwe bom leggen. Maar zijn die recidivisten de schuld van het ontbreken van de doodstraf, of eerder van het ontbreken van goede begeleiding voor zij die het nodig hebben? Betekent waken over de veiligheid van sommigen het doden van anderen? Misschien moeten gevangenissen meer hervormingsinstellingen worden om fouten te helpen vermijden en de gevangenen een sociaal beter aangepast leven te laten leiden. Men zou kunnen vermoeden dat de mens uit die duizenden jaren van fouten maken en zich opnieuw aan steeds dezelfde stenen stoten iets zou leren, maar blijkbaar gaat die oude spreuk niet op voor alle zoogdieren. Geweld leidt alleen tot meer geweld, dat is de les die de geschiedenis ons probeert te leren. Spijtig genoeg blijkt telkens weer dat mensen met macht in de wereld als maar meer geld willen steken in repressie, zero-tolerance en hardhandig optreden. Nog erger, het volk blijft hun vreemde acties pikken.

 

 

Is de doodstraf niet gewoon een gemakkelijke manier om zich te ontdoen van anderen die ons niet aanstaan door hun politieke, etnische of religieuze verschillen? De collectieve mentaliteit van het land waarin men zich bevindt veroordeelt nog altijd de gevangene, niet de algemene menselijkheid. Slechts wat de publieke opinie in die bepaalde streek op dat bepaald tijdstip als een verschrikkelijk misdrijf ziet is van belang om iemand ter dood veroordeeld te krijgen. Als de doodstraf in België nog zou uitgevoerd worden, ben ik er van overtuigd dat alle veroordeelde pedofielen na Dutroux niet zo’n lang leven zou beschoren zijn als hun soortgenoten, veroordeeld voor het schandaal. In het oude Griekenland was het trouwens een gewoonte dat oudere mannen jongejongens inwijdden in de liefde. Dus wat is nu juist, en wat is fout?

 

 

Een belangrijk motief tegen de doodstraf is de onmenselijkheid ervan. De mens, in al zijn goedheid, vindt soms de dood humaner dan een levenslange opsluiting. In werkelijkheid zitten sommige mensen al bijna hun ganse leven in de dodencel, vol angst en onzekerheid te wachten. Ze worden naar de beul gebracht, klaargemaakt en op het laatste moment toch nog gratie verleend. Deze mensen worden geestelijk gemarteld. Sociaal contact wordt bijna onmogelijk gemaakt. Maar ook de executie zelf is geen pijnloze bedoening, hoewel sommigen dit proberen te weg te moffelen met zogenaamde ‘menselijke’ spuitjes of vergassing, methodes die in feite even godsgruwelijk zijn als bijvoorbeeld de elektrische stoel waar de veroordeelde soms meer dan vijftien minuten lijdt. De echte straf is dus niet de dood zelf, maar de meedogenloze lijdensweg die er aan voorafgaat.

 

 

Een Engels gezegde luidt: “Waarom zou je mensen vermoorden om te laten zien dat het vermoorden van mensen fout is?” Een jury die de doodstraf uitspreekt verdient eigenlijk zelf de doodstraf. De mens mag niet beslissen over het leven van anderen. Voorstanders van de doodstraf zijn vaak ook tegen dingen als abortus. Toch blijven deze hypocrieten overeind ondanks alle protesten. Terwijl abortus, net als de doodstraf, betekent dat iemand beslist of een ander leeft of sterft! Zij baseren zich gewoon op de moraal van vroeger zonder af en toe eens na te denken of dit wel de goede manier van leven was en ze aanvaarden die oude zeden zonder enige kritische vraagstelling.

 

 

De doodstraf is fout, niet alleen omdat het boven alles hypocriet is, maar omdat we, traag maar zeker, moeten leren de barbaarse tradities te overwinnen die het menselijk ras plagen ; oorlogen, rassendiscriminatie en ook de oplegging van de doodstraf bij anderen. Ik geef toe dat een vleugje naïeveteit dit essay niet vreemd is, maar waarom zouden we niet op zijn minst met z’n allen een utopische standaard nastreven? Ik denk dat ik niet beter kan afsluiten dan met de woorden van de wijze Ghandi :”Een oog om een oog, en iedereen is blind.”

 

 

 

________________________

 

 

 

Bronnen: http://www.theelectricchair.com

 

http://www.postfun.com/racetraitor

Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen