Boekverslag : Manon Uphoff - Gemis
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1698 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1698 woorden.
Datum: 23-02-2002
Zakelijke gegevens
Auteur: Manon Uphoff
Titel: Gemis
Uitgever: Podium Plaats van uitgave: Amsterdam Jaar van uitgave en druk: 2000,1e Aantal blz.: 124 (eerste uitgave in 1997)
Genre: Psychologische roman
Eerste reactie
Ik heb dit boek gekozen omdat de voorkant opviel door de felle kleuren en door de foto van een meisje waarvan ik dacht dat ze ongeveer evenoud als mij zou zijn. Het boek heeft ook niet veel bladzijden. Ik heb eerst een klein stukje gelezen van het begin van het verhaal en dat leek me wel boeiend.
Ik heb het boek twee keer gelezen. Mijn reactie na de eerste keer was dat ik het een heel vaag boek vond; ik snapte er niet veel van, doordat er veel personen in voorkomen.
Verdieping
Samenvatting:
Het verhaal begint met Mara, een 13-jarig meisje die samen met haar ouders, haar broer, Nicolaj, haar gehandicapte broertje, Eddie, en een halfbroer, Theo, in het nieuwbouwdorp N. woont. Mara heeft een vriendin uit de stad waar ze mee uit gaat. Ze komen twee Chinese jongens tegen en Mara gaat met een van hun naar bed. Ze ontmoet later nog een rattenvanger waar ze ook een soort relatie mee krijgt en daardoor wordt erover haar geroddeld en gefluisterd dat ze een hoer is.
Haar moeder zorgt ervoor dat Eddie in een gezinsvervangend tehuis terecht komt. Hierdoor komt er meer ruimte vrij voor Nicolaj en neemt hij vaak een groep vrienden mee naar huis. Mara’s moeder vindt dat leuk en doet heel opvallend. Ze wil dat de jongens naar haar kijken. Mara krijgt verkering met Helmi, een jongen uit de groep die erg last heeft van acne. Ze gaan heel veel met elkaar om en daardoor noemt Mara’s vader hen het ‘Koningskoppel’. Helmi adoreert Mara en daar maakt ze gebruik (misbruik) van. Mara heeft een vreemde relatie met Helmi: ze haat hem soms maar kan ook niet zonder hem.
Dan gaat Helmi gitaar spelen in een bandje, genaamd Wishbone. De vader van Helmi heeft een afspraak bij een studio kunnen regelen. Mara gaat ook mee en daar ontmoet ze Ian. Zijn zicht is maar 15%; hij is platenbaas, gescheiden en vader van een zoontje. Mara gaat naar hem toe en blijft daar hangen. Uiteindelijk gaat ze met hem naar bed.
Dit vertelt ze ook aan Helmi en hij reageert heel rustig. Mara bezoekt Ian nog een paar keer en Helmi laat dat toe. Hierdoor wordt Mara heel kwaad en schopt en slaat ze hem. Helmi maakt voor het eerst sinds het begin van hun relatie zelf een beslissing en maakt het uit. Mara zet dan een scheermesje op haar pols maar het is stomp. Ze wordt door Helmi thuisgebracht. Hij stopt haar in en gaat weg.
Onderzoek van de verhaaltechniek:
Het verhaal speelt zich af in een nieuwbouwdorp N. Het ligt tussen de steden R. en S. Het verhaal speelt in deze tijd omdat er over computers gesproken wordt; ze hebben een douche en de scheldwoorden zijn ook van deze tijd (teringherrie). Ik vind de meeste situaties realistisch overkomen, het zou echt kunnen gebeuren.
Er komen veel personen in het verhaal voor en zij hebben allemaal een ding gemeen: ze missen iets. Over Mara kom je het meest te weten, zij is de hoofdpersoon. Het verhaal is vanuit een ik-persectief geschreven, vanuit Mara. Je komt achter haar gedachten, maar niet achter die van anderen. Je komt bijvoorbeeld niet te weten waarom Helmi Mara adoreert.
Het verhaal staat in de verleden tijd: het is een grote flashback. Mara kijkt terug op de periode van haar dertiende tot haar zeventiende. De verteltijd is dus ongeveer vier jaar.
De schrijfster gebruikt korte en lange zinnen door elkaar heen. De zinnen zijn goed te begrijpen en daardoor kan ik het boek snel lezen.
Op zoek naar de thematiek:
Het thema is gemis. Het tekstgedeelte op blz. 46 tot 47 is typerend voor het thema. Mara vertelt een verzonnen verhaal aan Nicolaj dat ze een relatie heeft met een oude, rijke rechter. Ik denk dat ze zoiets verzint omdat ze zelf geen of nauwelijks liefde krijgt en dat ook mist.
Mara mist liefde en dat zoekt ze bij mannen die anders zijn bijv. een veel oudere man. Daarom gaat ze ook met Ian naar bed.
Ook het tekstgedeelte op blz. 61 is typerend voor het thema. Mara hoort wat de ouders van Helmi van haar vinden en dat is niet positief. Ze vinden dat Mara een te hoge opleiding heeft gedaan vergeleken met hun zoon. Dit vindt Mara niet leuk want ze wil serieus genomen worden en dat mist ze hier.
De titel ‘Gemis’ is het thema.
Plaats in de literatuurgeschiedenis:
Het boek is voor het eerst in 1997 gepubliceerd. Dat ligt in de periode van 1990 tot 2000. Die periode wordt gekenmerkt door technische ontwikkelingen zoals internet en e-mail en we proberen ons te bevrijden uit het keurlijf van geloof en politiek. Hierdoor ontstaan in de literatuur veel verschillende stijlen omdat schrijvers zich niet meer aan (ongeschreven) regels hoeven te houden.
Manon Uphoff werd op 20 december 1962 geboren in Utrecht. Haar beide ouders waren eerder getrouwd geweest en hadden ook kinderen uit die huwelijken. Bij elkaar waren ze met dertien kinderen. Haar vader schilderde veel en hij was statisticus, net als de vader van Mara. Haar moeder werkte in het huishouden.
Toen Manon twaalf was, verhuisden ze naar Nieuwegein. Ze keerde terug naar Utrecht om op haar zestiende op kamers te gaan wonen. Ze gaf een tijd les in Nederlands als tweede taal en begon met schrijven. In 1996 heeft ze haar baan opgezegd en schrijft ze romans en columns. Ze heeft verscheidene prijzen gewonnen.
Veel dingen uit haar leven komen overeen met dit boek. Uphoff had ook een gehandicapt broertje en zij groeide ongeveer op in dezelfde omstandigheden als Mara.
Ik heb geen andere boeken van Uphoff gelezen, dus kan ik dit boek niet vergelijken met andere boeken van haar.
Beoordeling
Het boek bestaat uit vier delen en het eerste deel vond ik het prettigst om te lezen. In het eerste deel beschrijft Mara de stad en haar relatie met Huang. Dit vond ik boeiend om te lezen omdat hier ‘actie’ in zit, in ieder geval meer dan in de andere drie delen. In het eerste deel kom je ook er ook nog niet helemaal achter wie Mara is en wat ze denkt. Dat is interessant want ik hou niet van boeken waarin de personen veel denken en dat is in de laatste drie delen wel het geval. Ik had ook iets anders verwacht na het lezen van het eerste deel.
Ik kan niks met Mara’s gedachten want ik kan me totaal niet identificeren met haar. Ze denkt totaal anders bijv. over jongens: die zijn niks meer dan een speeltje waar ze macht op wil uitoefenen. Hoe verder ik was in het boek, hoe minder aardig ik haar ging vinden. Dat ze overal maar liefde (sex) zoekt, is niet verstandig. Aan de ene kant is het ook wel te begrijpen, omdat ze thuis geen liefde krijgt. Alleen haar vader geeft haar soms aandacht.
Ook zoekt ze steeds naar grenzen bijv. bij Helmi wanneer ze vreemdgaat met Ian. Ze probeert uit tot hoever ze kan gaan. Bij Helmi is dat tot ze hem mishandelt. Zoiets zou ik nooit doen. Mara is een heel ander persoon dan mij.
De leukste passages waren die over de rare eigenschappen van Eddie: daar moest ik wel om lachen bijv. dat hij een haring koopt op het station en zo verzekerd is van een vrije plaats
(blz. 51). Dat vond ik erg slim.
De passage die mij het meest choqueerde, was Mara’s plan om een willekeurig iemand neer te steken met een, uit de Neckermann, besteld mes. Het gaat er niet om waarom ze zoiets zou doen, maar of iemand haar zou verdenken. Toen dacht ik: “Die Mara is niet helemaal goed, ze is echt ziek.”. Ik dacht daarna ook dat Mara iets crimineels zou doen, maar dat was niet zo.
Een negatief punt is dat ik weinig over de andere, ook belangrijke personen kom te weten. Van Mara lees je heel veel gedachten en van de andere personen helemaal niet. Neem nou Helmi, hij is de belangrijkste bijpersoon, maar verder dan wat informatie over zijn thuis en zijn band kom ik niet.
De zinnen zijn heel goed te lezen en ik vind dat de schrijfster een gebeurtenis erg mooi omschrijft zoals: ‘Theo kwam langs en bracht een spichtige blonde verloofde mee, die broos en breekbaar als een glasvezeltje aan tafel zat, in een heel duur jurkje waarvan het merkje opzichtig naar buiten stak.’ (blz. 49) Toen ik dat las, kreeg ik er meteen een beeld bij van een dunne vrouw die erg hooghartig doet en veel om geld geeft, echt zo’n tut. Uphoff vertelt beeldend en dat vind ik knap.
Op de achterkant van het boek staat dat ‘Mara zoekt naar volwassenheid, serieusheid en liefde. Maar ook haar ouders en haar drie broers missen het begrip van anderen.’ Het thema is wel een beetje herkenbaar: ik denk dat iedereen serieus genomen wil worden en op deze leeftijd dat je ook wat ‘volwassener’ gaat doen. Maar ik denk dat Mara daar iets anders onder verstaat dan ik. Mara zoekt vooral naar liefde, dat is haar gemis.
Het einde van het boek is wat verwarrend. Helmi maakt het uit, maar hij brengt haar wel naar huis. Ook brengt hij haar naar boven, helpt met uitkleden en dekt Mara toe. Volgens mij geeft hij dan nog wel wat om haar. De laatste zin is ‘Ik droomde van mergwitte enkels.’ Dat is vaag want eerder heeft ze het over de voeten van Ian, over zijn pezen, spieren en enkels. Het zou logischer zijn geweest als ze droomt over iets van Helmi.
Ik kan dit boek niet vergelijken met andere boeken of films die hier op lijken. Ik lees geen psychologische boeken voor de lol. Ik had dit boek dus nooit gelezen als ik geen boekverslag hoefde te maken.
Ik zou dit boek willen aanraden aan iemand die graag over problemen leest en die houdt van psychologische boeken. Anders zou ik dit boek willen afraden, omdat er veel wordt gedacht, maar niet wordt gedaan.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen