Boekverslag : Koolhaas, Anton - Tot Waar Zal Ik Je Brengen ?
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 801 woorden.

Een echtpaar met drie kinderen besloot eens zonder kinderen op vakantie te gaan. Ze brachten hun kinderen naar zomerkampen en huurden zelf een huisje aan zee, om daar hun liefde te vieren.


Bij het huisje aangekomen troffen ze deze leeg aan. Beiden gingen ze het lege huis in, waarna ze volledig van elkaar gescheiden de leegte op zich af lieten komen. Op dat moment was er een muur tussen hen in gekomen in een ijskoude stilte verlieten ze het huis. Jacky (Jacqueline) ging achterin de auto zitten, Luc zat alleen in de bestuurdersruimte. Het weer begon om te slaan en er hing zowel binnenin hen als buiten een dreigende sfeer. Dakloos reden ze rond, maar alle hotels zaten vol. Het noodweer nam ernstige vormen aan. Ze kwamen bij een hotelletje aan die ook vol zat. De eigenaar had nog een adres van een huis waar alleen Jacky mocht slapen, Luc zou dan in het hotel blijven. Samen gingen ze naar het huis. Dit was levensgevaarlijk werk; zelfs bomen bleven niet staan. Bij het hek aangekomen vroeg Luc: "Tot waar zal ik je brengen?", "Tot hier", zei ze en ze namen er schreiend afscheid.


Luc ging dezelfde weg terug, alleen, in een leegte.


Jacky kon het ontzettend goed met Cornelie, de vrouw des huizes, vinden. Ze hadden meteen de meest intieme gesprekken alsof ze beiden wisten dat dit de laatste keer zou zijn. De man van Cornelie was niet goed bij zijn hoofd, hij was ook degene die geen andere mannen in huis wilde hebben.


De beiden dames spraken onder andere over hun relaties. Jacky vertelde dat ze er vandaag in het lege huisje achter kwam dat ze eigenlijk niet zoveel meer van Luc hield. Ook Cornelie heeft geen contact met haar man. Ze hoorden opeens gedonder en gingen naar buiten om Cornelies man en kinderen te zoeken. Op een gegeven moment liet Cornelie de hand van Jacky los, de zusterlijke band was verbroken en Jacky liep weg. Beide kwamen ze om in het noodweer.


Luc dacht in het hotel aan het lege huis waar ze allebei het failliet van de liefde hadden ondergaan. Bij Luc leidde dit tot het verdwijnen van angst voor de dood, hoewel hij er ook een verlangen naar kreeg.


De volgende dag, toen Luc op zoek ging naar Jacqueline kreeg hij te horen dat ze heel waarschijnlijk omgekomen was, maar het lijk bleef onvindbaar. Hij zocht troost bij Marianne, een andere hotelgast die hetzelfde te horen kreeg. Ze hadden elkaar lief voor één nacht.


André was de verhuurder van het vakantiehuisje. Hij heeft hem leeg laten halen uit eigenbelang. Op het moment van de storm zat hij met een vriendin en met een zakenpartner en zijn vrouw op een schip. De 'vriendin' van André kreeg een korte verhouding met de schipper, maar kwam daarna om in de storm. Ook André en de schipper overleefden dit niet. Zijn zakenpartner en zijn vrouw overleefden het echter wel.


Meneer Borette, de man van Cornelie, leidde een steeds sterker wordend kluizenaarsbestaan. Een agent speelde hem stiekem de foto van zijn overleden vrouw toe, wat een ware obsessie voor Meneer Borette werd. Hij sloot zich de rest van zijn leven iedere avond op om met trucs de foto te vergroten. Zijn dochters wisten echter dat het niet de foto van hun moeder was, maar de foto van Jacqueline in de jurk van hun moeder.


Luc nam nu de opvoeding van de 3 kinderen op zich. Hij kon de dood van zijn vrouw niet goed verwerken. Hun relatie bleef hem bezig houden. De vraag of hun relatie geen schijn was. Hij droomde vaak over Jacqueline, maar iedere keer wees zij hem af. Op het moment dat hij zei: "Je bent toch verdronken" verdween ze weer.


Langzaam maar zeker kwam hij erachter dat Jacqueline nooit echt van hem gehouden had, ze kon namelijk van niemand houden en had er dan ook diverse minnaars op na gehouden.


Daarna besloot hij terug te gaan naar de plek van de ramp. Hij ging naar het huis waar zijn vrouw die nacht verbleef. Hij werd vriendelijk ontvangen door de tweeling. Hun vader was inmiddels ook overleden. Ze lieten de foto zien van zijn vrouw. De foto bleef fascineren, tot hij uiteindelijk tot de conclusie kwam dat het de foto van zijn eigen vrouw was. Nu kon hij het verleden helemaal niet meer vergeten, maar werd het juist omgewoeld. Hij creëerde nu zelf situaties waarin hij vragen aan Jacqueline stelde, waarop zij antwoord gaf. Thuis gekomen was het een klerenzooi. Zijn kinderen hadden nu duidelijk hun eigen weg gekozen en trokken zich niets meer van hun vader aan. Hij besloot nu geen nieuwe dialogen met Jacqueline meer aan te gaan en legde het kussentje van Jacqueline weg. Eenmaal in bed gekropen pakte hij het kussentje toch maar weer terug.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen