Boekverslag : Thea Beckman - Wij Zijn Wegwerpkinderen
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 886 woorden.

De auteur van “Wij zijn wegwerpkinderen” is Thea Beckman. Het genre is avontuur.

Het verhaal gaat over Benito, Marcus en Yvonne. Zij zijn broers en zus, en ze wonen in een tehuis. Ze denken dat ze wezen zijn. Op een dag krijgen ze te horen van hun oma dat hun ouders nog leven. Hun vader heeft bijna zes jaar in de ge-vangenis gezeten en is door de familie doodverklaard. Hun moeder kon de zorg voor drie kleine kinderen niet meer aan, en ze was blij toen ze de kinderen in een tehuis kon stoppen. Ze laten het verhaal een tijdje rusten, en ondertussen worden ze overgeplaatst in een pleeggezin. Dan willen Yvonne, Marcus en Benito kennismaken met hun moeder en dat lukt ze. Maar dat valt erg tegen. Hun moeder is helemaal niet aardig en ze kunnen het absoluut niet met elkaar vinden.

Op een dag wil Yvonne haar vader ook wel eens zien. Ze komt achter zijn adres en gaat met de trein naar hem in Rotterdam toe. Ze zegt het tegen niemand, en liegt haar pleegouders voor. In Rotterdam is haar vader, en in tegenstelling tot haar moeder is het een hele lieve man. Hij vertelt haar wat hij heeft gedaan om zolang in de gevangenis te moeten. Wegens goed gedrag is het trouwens geen zes jaar meer, maar vier-en–een-half. Dit vertelt hij: “Je moeder en ik zaten erg in geldnood, en zij bleef maar zeuren en jammeren en gaf mij overal de schuld van.

Ik wilde zo graag geld verdienen dat ik echt alles aannam. En toevallig kreeg ik veel geld om chauffeur te zijn in een vluchtauto die net een bankoverval had gepleegd. Ik was zo wanhopig dat ik het aannam. De politie had toen ik weg wilde rijden een barricade van wagens en mensen uitgezet. Toen heb ik zonder dat ik het merkte en volkomen in paniek een politieagent doodgereden. Ik vond het zelf hartstikke erg, en ik vond dat ik die zes jaar ook verdiend had.”

Over het einde van het verhaal vertel ik verderop.

Het boek is in de ‘ikvorm’ geschreven (bijvoorbeeld: ik was bang), en die ‘ik’ is Yvonne. Dat is dus de echte hoofdpersoon. Twee belangrijke bijpersonen zijn Marcus en Benito, haar twee broers, want die zijn bijna overal bij, behalve bij dat bezoekje aan haar vader bijvoorbeeld.

Het verhaal speelt zich op verschillende plaatsen af; in het tehuis, op de hoeve waar ze met het pleeggezin wonen, bij hun tante en oom, bij hun oma, bij hun vader, enz. enz. Ik weet niet precies wanneer het verhaal zich afspeelt.

Het is wel in de verleden tijd geschreven (bijv. ik was enz.), en het is niet in de middeleeuwen of de oertijd of in de toekomst ofzo, het is dus wel rond deze tijd.

De periode die wordt verteld is vijf jaar geloof ik, want het boek begint met: “Die overplaatsing, vijf jaar geleden, herinner ik me als de dag van gisteren.”

Het verhaal wordt verteld in chronologische volgorde, en begint bij het begin van de gebeurtenissen. Het belangrijkste probleem is het vinden van hun ouders.

Het boek heeft geen slechte afloop, maar ook niet echt een goede, want Yvonne heeft haar vader wel leren kennen en vindt hem aardig, maar hij is door de familie nog steeds doodverklaard.

Het boek heeft een open einde, want het laatste is dat ze in de auto van haar pleegmoeder van het station wegrijdt nadat ze alles aan haar verteld heeft, en je weet niet of ze haar vader nog terug zal zien, en of hij doodverklaard blijft voor de familie, of dat de familie Yvonne ook doodverklaart of... je ziet dus dat je een heleboel dingen alleen maar kan fantaseren en dus niet weet.

De titel heeft te maken met wat Yvonne heeft gehoord toen ze nog heel klein was. Twee vrouwen stonden met elkaar te praten en toen zei er een: “Die kinderen uit dat tehuis, dat zijn toch maar allemaal wegwerpkinderen!” Dat woord wegwerpkinderen bleef al die tijd maar door haar hoofd malen.



Mijn eigen mening:

Ik heb dit boek gekozen om een leesverslag over te maken, omdat ik het een erg mooi, maar ook zielig verhaal vind. Het is heel spannend, bijvoorbeeld als Yvonne har vader voor het eerst ziet. Ik vind al die verledens van alle kinderen in het tehuis ook erg interessant. Want ze hebben natuurlijk allemaal een reden om in een tehuis te zitten. Sommigen werden bijv. mishandeld. Het lijkt ook net alsof het echt is, het zou ook echt kunnen gebeuren. Als ik het boek aan het lezen ben, lijkt het net alsof ik er ook zelf echt ben, en dat vind ik een van de belangrijkste dingen aan een boek. Ik heb het al heel vaak gelezen, maar toch gaat het niet vervelen en blijft het spannend, en dat vind ik ook erg belangrijk voor als je een goed boek wilt maken. Ik ben nu zelf met een boek bezig, en af en toe gebruik ik dit boek en nog een paar andere boeken als voorbeeld. Dit gebruik ik om te kijken hoe ik het kan laten lijken of je er echt zelfbij bent. “Wij zijn wegwerpkinderen” is een van de mooiste boeken die ooit gelezen heb.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen