Boekverslag : Renate Dorrestein - Het Hemelse Gerecht
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 4060 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 4060 woorden.
Perspectief:
Het vertelperspectief in het boek is een meervoudig personaal perspectief. De ene keer lees je vanuit Irthe en de andere keer vanuit Ange, haar zuster. Er wordt steeds in de derde persoon en in de tegenwoordige tijd geschreven: -Ange: ‘Ze bloedt te hard om te kunnen zien wat ze heeft aangericht. Ze moet afbinden, stelpen, handelen in elk geval.’(120)
-Irthe: ‘Irthe kan aan haar gezicht zien dat het bezoek van de postbode wat haar zuster betreft wel weer eens afgerond mag worden.’ (32)
Ook lees je af en toe vanuit Dixie, het dochtertje van Gilles, of vanuit Henri, de dokter.
Door dit meervoudige perspectief komt het boek heel erg betrouwbaar over, je ziet namelijk de meeste dingen vanuit twee personen. Verder worden er ook behoorlijk veel gesprekken met andere personen beschreven waardoor je een nog beter beeld van alles krijgt. Maar doordat je van zoveel kanten het verhaal te zien krijgt wordt je niet echt beïnvloed door bepaalde personen. Want je krijgt het allemaal van verschillende kanten te zien, en voor wie moet je dan kiezen? Je maakt dus van al de verschillende kanten één totaal beeld en met dit beeld lees je verder.
Wel leef je heel erg met Irthe en Ange mee. Ze zitten in een erg lastige situatie en je hoopt maar dat ze het er het beste van afbrengen. Dit wekt behoorlijk veel spanning op, Gilles wordt namelijk steeds op het laatste nippertje niet ontdekt, en als hij uiteindelijk ontdekt wordt loopt het toch nog weer goed af.
Je weet eigenlijk constant meer dan de hoofdpersonen. Als Irthe namelijk iets niet snapt hoor je van Ange wel weer hoe het zit, en andersom is het net zo.
Het perspectief leert je heel erg goed het karakter van de twee hoofdpersonen kennen. Ange en Irthe zijn namelijk constant bezig elkaar te bekritiseren en ze houden elkaar constant in de gaten.
Doordat het boek een meervoudig perspectief heeft lees je heel goed dat ieder mens in zijn eigen gedachtenwereldje gevangen zit. Dit zie je heel erg goed aan Irthe en Ange. Deze twee hebben steeds een verkeerd beeld van elkaars motivaties, waardoor een soort ‘stille’ ruzie ontstaat:
Ange: ‘En als ze noodgedwongen al eens iets gebruikte dat voorheen een nieuwe aanwinst voor de collectie zou hebben opgeleverd, heeft ze de sporen discreet uitgewist.’(119)
Irthe: ‘Laatdunkend neemt ze haar zuster op, die met bruuske gebaren kopjes en ontbijtborden opstapelt.’(113)
Ik vind het meervoudige perspectief in het boek goed gekozen, omdat je daardoor goed ziet hoe Irthe en Ange langs elkaar heen leven en elkaar steeds verkeerd begrijpen. Dit wekt soms ook wel grappige situaties op.
Spanning:
Het spanningverwekkende element in dit boek is:Wordt Gilles ontdekt? Of: Lukt het om Gilles verborgen te houden?
Ange en Irthe hebben Gilles namelijk op zolder opgesloten toen hij, tegen de zin van de meisjes in, aangaf te willen vertrekken. Maar naarmate de tijd verstrijkt vragen steeds meer mensen zich af waar Gilles is gebleven en ook het restaurant van de meisjes blijft natuurlijk open, wat ook voor veel spanningen zorgt.
Helemaal aan het einde van het boek wordt Gilles uiteindelijk wel door Henri ontdekt, maar de meisjes zorgen er voor dat Gilles en Henri bij het afbranden van het restaurant omkomen, zodat niemand meer het ware verhaal zal te weten komen. Doordat de meisjes Gilles op zolder opgesloten hebben raken ze allebei steeds meer geïrriteerd en reageren dat op elkaar af.
Het spanningverwekkende element dat hierboven al beschreven is kan je eigenlijk ook als open vraag zien, maar aangezien ik die hierboven al behandeld heb doe ik dat hier niet meer.
Een andere open vraag is misschien wat vaag, maar ik zal hem toch proberen te behandelen. Door het hele boek heen speelt namelijk een beetje de vraag wat Ange en Irthe nu precies van Gilles wilden en andersom. Aan het einde vind je een beetje een antwoord op deze vraag. Irthe zegt dan namelijk in zichzelf dat Ange er nooit achter zal komen dat Gilles al die jaren een kind van Irthe wilde hebben. Ik maak hieruit op dat Gilles dus een kind van Irthe wilde en dat Ange hem niet zoveel kon schelen. En Ange en Irthe hebben onder elkaar een soort ruzie over wie Gilles nu het leukst vind.
Een laatste open vraag is of Dixie haar moeder haar nog op komt halen. Dit is niet het geval. Het boek eindigt namelijk met dat Ange, Irthe en Dixie, als het restaurant is afgebrand, met een bootje over de rivier wegvaren.
Het verhaal heeft een gesloten einde. Niemand zal namelijk ooit nog te weten kunnen komen dat de meisjes Gilles en Henri bovenin het afgebrande huis hadden opgesloten. (Maar als je je nog afvraagt hoe het nu verder met de meisjes zal gaan, zou je het boek ook een open einde kunnen geven).
Door dit gesloten einde hoef je niet een passend einde voor het verhaal te verzinnen, wat me bij boeken met een open einde altijd wel bezig heeft gehouden.
De spanningverwekkende trucages werden allemaal gevormd door het vertelperspectief. Door het meervoudige perspectief werden veel tegenstellingen gecreëerd, die voor de nodige spanning zorgden. Doordat Ange zich bijvoorbeeld in zichzelf kwaad loopt te maken over Irthe, let ze niet goed op bij het fileren van de vis en snijdt ze een van haar polsen door: ‘Geen woord heeft Irthe aan haar verlies gewijd.’ En even later: ‘Anges mes schiet uit, ze ziet het gebeuren,.... ze ziet het staal in het vlees verdwijnen.’(120)
De spanning in het boek is emotioneel. De onderlinge omgang tussen de zussen en de omgang met verscheidene dorpelingen leidt vaak tot pijnlijke confrontaties, die heel wat spanningen met zich mee brengen.
Hierdoor wordt het boek wel een stuk aantrekkelijker. Allemaal verschillende ‘ruzietjes’ die eigenlijk allemaal nergens op gegrond zijn. Dit alles maakt het allemaal wel wat ingewikkeld, maar het is nog wel te volgen en het maakt het allemaal eigenlijk ook wel grappig.
Duidelijk merk je de samenhang tussen het perspectief en de spanning. Door het meervoudige perspectief zie je de gebeurtenissen vaak vanuit Irthe en vanuit Ange. Je ziet dan dat een gebeurtenis door elk van hen verschillend wordt opgevat. Doordat er dus altijd één is die het verkeerd opgevat, voel je de steeds meer stijgende spanning tussen Irthe en Ange.
De literaire betekenis van de spanning is dat het duidelijk maakt dat juist alles mis gaat doordat Irthe en Ange Gilles op zolder hebben opgesloten. Ze dachten eerst dat ze niet zonder Gilles konden en hebben hem daarom op zolder opgesloten, maar uiteindelijk blijkt dat het allemaal het beste gaat als Gilles (voorgoed) weg is.
Ik vind de spanningopbouw en de literaire betekenis beide erg goed zijn gekozen. Door de opsluiting van Gilles gaat alles opeens fout en de kleine ruzietjes van Ange en Irthe, waardoor de spanning tussen hen steeds verder stijgt, die er uiteindelijk voor zorgen dat ze alles kwijt zijn.
Personages:
Over het uiterlijk van Irthe en Ange kom je eigenlijk weinig te weten, alleen lees je een kleine beschrijving door Irthe: ‘Uiterlijk hebben Ange en zei nooit erg op elkaar geleken, Ange met dat kleine felle hoofd op een in vergelijking plomp lichaam en zij met haar bolle gezicht en lange ledematen...’ (9)
Hun taalgebruik is ook normaal en typische gewoontes hebben ze bijna niet. Het enige wat je van hen te weten komt is dat Ange de kok van het restaurant is en dat Irthe ook wel meehelpt, maar vooral de boekhouding doet: ‘Ange houdt van dit moment van de middag, nu er nog rust en orde heersen in haar keuken...’ en ‘Zonder Irthes solide bedrijfsvoering geen solvabiliteit of rendement...’ (9+13)
Ook kom je nog te weten dat Irthe een jaar of twee jonger is dan Ange: ‘Dat hadden we dertig jaar geleden eens moeten weten, Ange, toen jij acht was en ik zes, en we samen de mosselman zongen.’ (14)
Je hebt nu ook steeds het beeld voor je van ’de jonge, knappe en lange Irthe’ en van de ‘korte wat minder knappe en oudere Ange’.
De innerlijke levens van de twee meisjes worden in de eerste plaats gekenmerkt door het inzichzelf denken in de zijvorm en in de verleden tijd:- Ange: ‘Maar ‘s ochtends heeft Ange er alweer spijt van dat ze zich door Irthe heeft laten ompraten. Uit het raam van haar slaapkamer ziet ze het kind doelloos door de tuin sjokken, van de verwelkte rododendrons naar het terras en weer terug.’ (90)
- Irthe: ‘Als ze maar niets in de gaten heeft, denkt Irthe, terwijl ze in de badkamer een jurk van het wasrek haalt.’ (92)
Het effect hiervan is dat je goed ziet hoe Ange en Irthe gevangen zitten in hun eigen gedachten wereld. Ze leven een beetje langs elkaar heen doordat ze kleine misverstandjes verkeerd van elkaar opvatten, waardoor een soort ruzie ontstaat.
In de tweede plaats worden ze gekenmerkt door hun handelingen, door bepaalde dingen die ze doen.
- Ange is bijvoorbeeld behoorlijk snel geïrriteerd als zij aan het koken is en anderen haar daarbij in de weg lopen: ‘Waar kijk je naar? vraagt ze, ineens gepikeerd omdat hij zoveel aandacht heeft voor wat zich buiten bevindt.’ (11)
- Irthe is heel erg op haar uiterlijk gesteld en dit merk je aan hoeveel tijd ze aan haar uiterlijk besteedt: ‘Ze gaat voor de spiegel staan. Ze stapelt haar haren op haar hoofd, steekt ze vast, maakt ze weer los, houdt ze in haar nek bijeen. Zinloos is het.’ (92)
Hierdoor krijg je weer een beter beeld van de hoofdpersonen, hoe ze zich gedragen en dergelijke.
Ange is iemand die, zoals hierboven al is gezegd, al snel geïrriteerd raakt. Ze houdt niet zo van kinderen, wat je goed merkt aan Dixie, de dochter van Gilles. Dit meisje vind ze maar een lastpak die steeds in de weg loopt. Irthe is veel vrolijker dan Ange en houdt juist wel veel van kinderen. Haar uiterlijk vind ze belangrijk en de meeste mensen mogen haar (daarom) wel, in tegenstelling tot Ange, die wat minder geliefd is.
Beide vind ik wel levensecht. Alles wat je van ze weet kan ik goed terug vinden in personen in mijn eigen leefomgeving en dat maakt ze behoorlijk levensecht. Verder weet je van beide meisjes niet zoveel af en dat moet je er dus zelf bij bedenken, wat ze nog levensechter maakt.
Verdere personages die van belang zijn, zijn Gilles en Dixie. Van deze twee weet je daarentegen weinig. Gilles is de minnaar van beide meisjes en is door hen op zolder opgesloten toen hij wilde vertrekken. Hij was heel handtastelijk, je leest steeds dat hij weer even Ange of Irthe ‘aanraakt’ bij het aangeven van iets.
Dixie is het dochtertje van Gilles, het is een mooi en mollig meisje: ‘Verstrooid bekijkt ze haar blote armen, vergelijkt ze in gedachten met die van Dixie: blank, mollig, nog zonder polsen. Het is zo’n mooi meisje.’ (92)
Als je Dixies taal en gedachten leest merk je goed dat het nog een kind is: ‘Onze poes vindt schillen lekker. Als mama aan het schillen is...’ (88) of ‘Eten mensen koeien? Overweegt Dixie dromerig. Het denkbeeld lijkt haar te bekoren.’ (101)
De interactie in dit verhaal speelt een zeer grote rol. De moeilijkheden beginnen als Ange en Irthe, doordat ze het oneens zijn over Gilles vertrek, Gilles op de zolder opsluiten. En hoe verder je in het verhaal komt, hoe meer conflicten er tussen Irthe en Ange of tussen de twee meisjes en Dixie ontstaan. En hier draait het hele verhaal om. Door al die conflicten ontstaan er grote spanningen tussen Irthe en Ange en tussen hun en de dorpelingen, wat er uiteindelijk toe leidt dat het restaurant afbrand en dat Ange en Irthe helemaal opnieuw moeten beginnen. Ook Dixie speelt hierin een belangrijke rol, want door haar aanwezigheid hebben Ange en Irthe al continue ruzie. En dat geldt ook net zo goed voor Gilles.
Het gekozen perspectief is je kennis van de verhaalfiguren behoorlijk groot. Je leest bijvoorbeeld van Ange dingen gezien vanuit haarzelf, dingen gezien via Irthe, dingen gezien via Dixie en dingen gezien via de dorpelingen. Het meeleven met de personages is wat minder, en dit komt denk ik doordat je alles altijd van verschillende kanten ziet. Hierdoor worden elke keer ook de negatieve dingen belicht, wat jou dus wat minder gevoelig maakt. ook je visie op de verhaalfiguren wordt groter doordat je alles van meerdere kanten ziet.
De spanning stijgt ook door gebruik van het gekozen perspectief. Je ziet elke keer hoe twee personen bepaalde dingen beide anders opvatten, waardoor je de spanning voel stijgen.
Ik vind niet dat de personages moeten veranderen om er een beter verhaal van te maken of iets dergelijks. Ze dragen perfect bij tot het thema: de trouw binnen de verhouding tussen mannen en vrouwen. Je ziet dat het met degenen die niet trouw genoeg zijn geweest (Gilles en Henry) slecht afloopt en met degenen die wel trouw waren (Irthe en Henry) loopt het uiteindelijk allemaal toch nog goed af.
Ik vind de literaire waarde van de interactie en de karakterisering erg hoog. De interactie speelt het hele boek door een grote rol en de karakters van beide zussen zijn zo op elkaar afgestemd dat het een erg leuk en spannend boek is gebleken.
Tijd:
Het verhaal is volledig chronologisch geschreven, zonder flash-backs of vooruitwijzingen. Het verhaal begint dus ab ovo, je begint te lezen vanaf het begin en het verhaal stopt bij het einde. Het verhaal is in drie delen opgesplitst, aangegeven door de cijfers: I, II en III. Deel I speelt zich af tijdens zware regenval, deel II tijdens een dertig dagen durende hitte golf en het daaropvolgende onweer wordt in deel III beschreven. Het effect van deze volgorde is dat het makkelijk te volgen is en dat je goed snapt wat er allemaal gebeurt.
De vertelde tijd loopt bijna helemaal gelijk met de vertel tijd. Er is dus overlapping. Af en toe wordt er natuurlijk wel het een en ander wat uitvoeriger beschreven, maar verder zijn er geen echte tijdsverruimingen en tijdsverdichtingen te vinden. De enige tijdsverdichting vind je tussen de delen I en II in. Daar tussenin zit namelijk een gat van een negentien dagen durende hitte golf. Dit wordt verteld in een zinnetje: ‘Het is de negentiende dag van de hitte golf die het land teistert sedert de zware regenval’ (65)
Het verhaal blijft, zoals hierboven al gezegd, makkelijk te volgen en is goed duidelijk verteld. Ook vind ik dat tijdsverruimingen er niet in hadden gehoeven (wat dus ook niet gebeurt is!), want dan was het verhaal net wat te langdradig geworden.
Het verhaal is geheel continu verteld, er komen namelijk geen vooruitwijzingen en maar een enkel flash-backje in het verhaal voor. En die flash-backjes gaan dan over de jeugd van Ange en Irthe, en dan vooral over hun vader die ze vermoord zouden hebben (maar daar ben ik nog steeds niet helemaal achter).
Er wordt vision avec verteld, behalve dan wanneer de meisjes even terug denken aan hun jeugd (de flash-backjes dus). Ook is er niets op te merken aan de gekozen werkwoordstijd, deze is gewoon fictionalis.
Doordat er geen vooruitwijzingen in het boek voorkomen, ben je ook niet op de hoogte van wat er nog gaat komen en de spanning blijft hierdoor aanwezig.
Er komen, zoals ik al eerder zei, een paar kleine flash-backjes in het verhaal voor, die dan gaan over de moord die Ange en Irthe gepleegd zouden hebben op hun vader, die alcoholist was: ‘Net zoals er zich tussen droom en daad louter die ene vitale flits bevindt: “We dragen hem door de gang en leggen hem onderaan de trap, zodat het een ongeluk zal lijken: dronken mensen stappen gemakkelijk mis.” (58)
De functie van deze flash-backs is dat ze een psychologische verklaring van het karakter van de hoofdpersonen geven. Je weet hierdoor waartoe Ange en Irthe in staat zijn en je gaat je nu afvragen of deze gebeurtenis zich zal gaan herhalen. De spanning wordt hier dus alleen nog maar vergroot.
Ten eerste is er samenhang te vinden tussen de spanning en de tijd. Zoals hierboven ook al is gezegd, wordt er veel spanning opgebouwd door de kleine flash-backs die je steeds tegen komt. Hierin gaat het steeds over de moord op Ange en Irthes vader, die zei ook zelf gepleegd hebben. Je voelt dat dat er niet voor niets staat en je krijgt dan het idee dat zo’n moord zich nog wel eens kan gaan herhalen, wat de nodig spanningen met zich mee brengt.
Ook is er samenhang te vinden tussen de tijd en het perspectief. In het boek zijn namelijk geen vooruitwijzingen te vinden. Dit komt doordat het boek een meervoudig personaal perspectief heeft, wat inhoud dat je vanuit de hoofdpersonen zelf leest en die kunnen natuurlijk niet in de toekomst kijken.
De literaire betekenis van de tijd in het verhaal vind ik goed gekozen. Het is een geheel chronologisch geschreven boek, wat gewoon makkelijk leest. Ook zijn er niet teveel tijdsverruimingen en tijdsverdichtingen gebruikt, wat ik ook wel fijn vind en de paar flash-backjes die er gebruikt zijn, hebben de spanning op een goede manier erg vergroot.
Verhaal en Moraal:
In het verhaal wordt je vooral beïnvloed door de personages. Als er een keer iets vreemds of zo iets gebeurd, lees je dat vaak vanuit meerdere personages. En bij elke persoon zie je wel wat in hun opvattingen over die gebeurtenis. Zo wordt je dus wel beïnvloed van verschillende kanten tot je uiteindelijk een eindbeeld hebt van die gebeurtenis. Dit is bijvoorbeeld zo als Ange in haar pols gesneden heeft. Zij zelf zegt dan dat het een ongelukje was, maar van anderen hoor je weer dat ze denken dat Ange het expres heeft gedaan. Zo kom je uiteindelijk toch tot de conclusie dat het misschien toch niet helemaal per ongeluk is gegaan.
Verder zijn er niet echt momenten dat je erg beïnvloed wordt en het heeft verder ook niet echt een effect op mij gehad.
De schrijfster conformeert zich in het boek redelijk met de heersende normen en zij verzet er zich nauwelijks tegen. Alleen over de moord en de opsluiting doet ze wel erg makkelijk. Kinderen die zomaar hun vader van de trap gooien en meisjes die hun vriend lange tijd opsluiten en hem daarna ook nog eens laten verbranden! Ik denk niet dat dat erg overeenkomt met de heersende normen van nu!
Doordat de schrijfster zich redelijk met de heersende normen conformeert is er ook niet echt sprake van mogelijke beïnvloeding. Alleen op het punt van de moord en de opsluiting, ben ik het niet met de schrijfster eens. Maar dit gaat zo radicaal tegen onze normen in, dat ik er niet over peins om me hierdoor te laten beïnvloeden.
Romanelementen en Thema:
De gegevens in het verhaal zijn goed geordend. Hoe verder je leest, hoe meer je over de meisjes te weten komt en hoe meer je het hele verhaal begint te begrijpen, en dan nog is het einde zeer verrassend en spectaculair. Je begint met helemaal geen enkel gegeven midden in het verhaal, maar hoe verder je leest, hoe meer gegevens je krijgt en hoe duidelijker alles wordt.
Het verhaal heeft geen echt begin en einde. Het verhaal begint midden in een gesprek tussen Ange en Irthe en het eindigt als Ange en Irthe in een bootje weg varen van hun restaurant naar.....? Wie zal het zeggen? Het verhaal heeft dus ook niet echt een einde.
Wel is het soms wat onduidelijk als een van de meisjes naar het dorp gaat. Daar komen ze namelijk vaak een hele reeks mensen tegen, die je dan niet goed meer kan plaatsen als het er te veel worden. Verder zijn de belangrijke bijfiguren wel goed beschreven en deze komen dus goed duidelijk over.
Ook wordt je goed voorbereid op het feit dat er iemand, waarschijnlijk Gilles, dood gaat. Je wordt hierop voorbereid doordat de meisjes steeds terugdenken aan de moord die ze gepleegd hebben op hun vader.
Volgens mij heeft de schrijver niet echt een element toegepast om het verhaal echter te laten lijken, maar wat voor mij het verhaal wel echter maakte, was het weer dat steeds zo uitvoerig beschreven werd. Eerst de vele regen die de rivier achter het huis deed overstromen, toen de hitte golf, die we in Nederland ook zo vaak hebben, en daarna het verlossende onweer.
Ook zijn er een aantal motievenreeksen in het boek te ontdekken. De eerste reeks bestaat uit een aantal weermotieven: - Het boek begint met zware regenval, waardoor zelfs de rivier achter het restaurant overstroomt. Op dat moment ging het goed met het restaurant.
- Dan volgt er een hitte golf van dertig dagen lang. Tijdens deze hitte golf gaat het sterk achteruit met Ange en Irthe en hun restaurant.
- Het boek eindigt met een verlossend onweer. Dit is dan ook wel het einde van het restaurant, maar de problemen met Gilles zijn nu wel opgelost en de meisjes kunnen nu weer een nieuw bestaan gaan opbouwen.
Ook de kleine flash-backjes, die herinneren aan de moord op Ange en Irthe hun vader, kun je in een reeks indelen. Elke keer als er weer een flash-backje bij komt, wordt er weer wat duidelijk over wat er gebeurd is toentertijd.
Het thema in het boek is: ‘De (on)trouw tussen mannen en vrouwen’. Want als Gilles niet zomaar was weggegaan en dus trouw was gebleven aan Ange en Irthe, dan had deze hele geschiedenis niet hoeven gebeuren en dan had het restaurant nu nog wel bestaan. Ook zie je dat de gene die ontrouw is, ook de gene is die het niet redt.
Een zeer duidelijke levensstructuur die je in dit boek terugvind, is: ‘De determinerende invloed van jeugdervaringen op het latere leven’ (citaat uit Anbeek blz. 160). Doordat Ange en Irthe in hun jeugd hun vader hebben vermoord, is het voor hen nu ook niet zo moeilijk om Gilles, en later ook nog Henry, op zolder op te sluiten en ze uiteindelijk te laten verbranden. Ze hadden al ervaring op dat gebied, en helemaal omdat die ervaring al vanuit hun jeugd stampt, is deze stap voor hen niet zo moeilijk!
Door de titel: ’Het Hemelse Gerecht’ krijg je het idee dat het restaurant dan ook de perfecte plek om te eten is. Je denkt dat het er daar allemaal fantastisch aan toe gaat en dat de sfeer die er tussen het personeel heerst ook ‘hemels’ is.
Maar dat valt allemaal bar tegen. Ten eerste wordt die sfeer steeds minder, doordat Ange en Irthe zich steeds meer aan elkaar ergeren. En ten tweede gebeuren er steeds meer ongelukjes: Ange die vast komt te zitten in een schuurtje, Ange die zich in haar pols snijdt, Dixie die er achter komt dat er op zolder iemand vastzit, enzovoort.
En al die ongelukjes en die slechte sfeer kwamen uiteindelijk allemaal doordat Gilles ontrouw was aan de twee meisjes en weg wilde gaan.
Het motto van het boek is voorin op de eerste bladzijde te vinden: ‘Voor alle trouweloze mannen’. Dit motto heeft alles te maken met het thema
Het onderwerp van het boek is, denk ik, de gevolgen van ontrouw van mannen of vrouwen, maar het gaat hier vooral om de ontrouw van mannen (beetje discriminatie misschien?!?!). De schrijfster verbeeld hiermee dat het altijd de mannen zijn die ontrouw zijn, maar als er een man ontrouw is, dan is er toch ook altijd een vrouw die ontrouw is?! Verder schept ze ook het beeld dat ontrouw altijd tot problemen leidt. Hier ben ik het wel mee eens (hoewel dit natuurlijk ook niet altijd op gaat), want als iemand heel veel van iemand anders houdt en een van beide is ontrouw, dan kan je toch niet rustig en zonder ruzie uit elkaar gaan?
Open plekken vind je tussen deel I en deel II, en tussen deel II en deel III. De eerste open plek valt gedurende de toen al negentien dagen durende hitte golf. Hier is het verhaal in eens omgeklapt van regen naar zonneschijn. De tweede open plek valt tussen het snijden van Ange in haar pols en het verbinden van die pols.
Als je W.F.Hermans’ definitie van de klassieke roman toepast op dit boek, valt op dat de schrijfster het thema ook echt volledig heeft verwerkt in het boek. Constant wordt je weer geconfronteerd met (de gevolgen van )de ontrouw van Gilles, zelfs tot op de laatste bladzijde.
Commentaar:
Ik vond dit een van de betere boeken die ik gelezen heb. Het was een goed verhaal, dat duidelijk geschreven was en dat ook nog eens een verrassend en spectaculair einde had. Wel is het natuurlijk wat vergezocht om je minnaar op te sluiten als hij weg wil gaan, maar dat maakte het boek juist wel leuk, dus daar heb ik verder geen commentaar op. Ik ben ook zeker van plan meer van Renate Dorrestein te lezen, want ze heeft me erg geboeid.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen