Boekverslag : Samuel Beckett - En Attendant Godot / Wachtend Op Godot
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1319 woorden.

Titel

En attendant Godot



Auteur

Samuel Beckett (1906) Geboren in Dublin, Ierland. Verhuisde in 1938 naar Parijs. Vanaf ongeveer 1952 begon hij ook in het Frans te schrijven, en deze werken daarna zelf in het Engels te vertalen. Wat toneel betreft is En attendant Godot zijn grote doorbraak. Het stuk werd in vele talen vertaald en wordt nog steeds over de gehele wereld opgevoerd. Beckett's stukken en boeken zijn meestal geschreven in absurdistische sfeer. Hierin staan heel duidelijk angst en eenzaamheid centraal. Een voorbeeld van een absurdistisch gegeven in het toneelstuk is de tirade van Lucky. Hij moet van zijn baas hardop gaan denken en vervolgens begint hij heel snel achter elkaar allemaal loshangende zinne en woorden te zeggen. In 1969 kreeg Beckett de Nobelprijs voor de literatuur. Andere titels: Murphy, Malone meurt, Oh les beaux jours.



Titre

En attendant Godot, oorspronkelijke uitgave 1952 Het toneelstuk heet En attendant Godot ( Wachtend op Godot) omdat het zich afspeelt wanneer de twee hoofd personen wachten op ene Godot. Deze Godot komt alleen in het verhaal voor, wanneer er over hem gesproken wordt, we ‘zien' hem zelf niet. Van deze Godot wordt door de wachtende mannen verwacht om hun te redden uit hun zinloze, lege bestaan. Terwijl ze wachten op Godot praten ze. Maar hun gesprekken gaan eigenlijk nergens over. Dit is een duidelijk kenmerk van het absurdisme. De personages weten niets zeker, ze hebben geen zekerheid van tijd, plaats en de reden dat ze daar zitten. Dit neemt toe naarmate het verhaal vordert. Uiteindelijk blijken ze niet eens te weten wie Godot nou eigenlijk is.



Où

Het verhaal speelt zich af op een landweg bij een boom, waarschijnlijk ergens in Frankrijk. In de Acte premier zitten er geen blaadjes aan die boom, in de Acte deuxième wel.



Quand

Over de tijd waar het verhaal zich afspeelt, kon ik niet zoveel opmaken. Wel weet ik dat het zich uitstrekt over twee dagen. Het zou in de jaren 30 of eerder kunnen zijn, maar ook de jaren 50, toen het geschreven is, of zelf de jaren negentig. Er worden geen uitspraken gedaan waaruit iets op te maken viel. Het verhaal is in feite ook tijdloos. Het was aktueel toen het geschreven werd, maar tegenwoordig nog steeds hedendaags.



Les personnages principaux

Vladimir: Man die op Godot wacht. Weet meer van het verleden dan Estragon, herinnert zich meer. Heeft het vaak over god en de bijbel. Bv."Tu as lu la Bible?" (blz. 13). Hij wordt door Estragon Didi genoemd.

Estragon: Hij wacht met Vladimir samen. Hij herinnert zich weinig tot niets van het verleden en zelfs al niets meer van de periode vlak voordat ze bij de boom zitten. Hij wordt door Vladimir Gogo genoemd.



De mannen hebben al veel samen meegemaakt en hebben aan het begint een hereniging na een tijd ("Je suis content de te revoir. Je te croyais parti pour toujours."). Hieruit kunnen we ook opmaken dat ze niet heel jong meer zullen zijn. Door hun leeftijd lijken ze ook geen vertrouwen meer hebben in het leven, als het ware. Als ze dat wel hadden, zouden ze niet gewild hebben dat Godot hen kwam redden.



Les événements principeaux

Terwijl de mannen wachten op Godot praten ze. Maar hun gesprekken gaan eigenlijk nergens over. Dit is een duidelijk kenmerk van het absurdisme. De personages weten niets zeker, ze hebben geen zekerheid van tijd (ze weten niet wat voor dag het is), plaats (ze weten niet meer waar ze zijn, alle plaatsen lijken in hun ogen op elkaar) en de reden waarom ze daar zitten. Dit neemt toe naarmate het verhaal vordert. Uiteindelijk blijken ze niet eens te weten wie Godot nou eigenlijk is.Even denken ze er nog over om zichzelf op te hangen aan de boom, maar dat doen ze toch maar niet omdat die waarschijnlijk dan knapt. Na verloop van tijd worden ze vergezeld van twee merkwaardige personen, namelijk Pozzo en zijn ‘knecht' Lucky, die hij aan een touw om zijn nek vast heeft, en niet kan denken zonder zijn hoed. Lucky draagt alle bagage en wordt als een soort hond behandeld door Pozzo. Estragon en Vladimir denken eerst dat Pozzo Godot is, maar dat blijkt niet zo te zijn. Pozzo vertelt dat hij Lucky wil wegjagen, maar eigenlijk ook doden. Hij geeft Lucky de opdracht om hardop te gaan denken, wat die vervolgens gaat doen. Er volgt een onlogisch, onsamenhangend geheel van zinnen, woorden en losse klanken zonder interpunctie, waarin hij een persoonlijke god met een witte baard noemt, en iets met een academie voor antropometrie, de dood van Voltaire en nog veel meer andere, absurde zaken. De drie andere mannen brengen hem tot zwijgen door zijn hoed af te rukken. Hierna gaan Lucky en Pozzo weer weg.

Als zij weg zijn komt er een jongen langs die naar ‘Monsieur Albert' vraagt. Vladimir zegt dat hij dat is. De jongen (Garçon) blijkt een soort boodschapper van Godot te zijn en hij zegt dat deze vandaag niet komt, maar wel morgen. Estragon en Vladimir zeggen dan dat ze weggaan, maar blijven waar ze zijn.

De tweede akte speelt zich af op dezelfde plaats, maar dan een dag later. Verder is de dag ook bijna een herhaling van de vorige, de dialogen gaan door en sommigen zijn ook hetzelfde. Ook Pozzo en Lucky komen weer langs, alleen nu is Pozzo blind en Lucky stom. Ze herkennen de twee mannen niet meer. Ook de jongen komt weer langs, met precies dezelfde mededeling als de dag daarvoor. Weer besluiten Estragon en Vladimir weg te gaan en doen dit vervolgens niet.



Le thème, la morale

Het thema is de eenzaamheid en het wachten op bevrijding. De bevrijding moet gebracht worden door Godot, van wie verwacht wordt dat hij hun zal verlossen uit het lijden van het zinloze, inhoudsloze bestaan. De mannen zeggen veel tegen elkaar, maar hebben elkaar eigenlijk niets te zeggen. Dit geeft duidelijk de leegte en zinloosheid aan. Je zou kunnen denken dat met Godot eigenlijk god wordt bedoeld. Beckett is namelijk een Ier, en in het Engels is het woord voor god ook god, net als bij ons. En in de naam Godot zit het woord god. Bovendien heeft Lucky het tijdens zijn hardop denken over een god met een witte baard, en later zegt de jongen dat Godot een witte baard heeft. Dat zou dus ook een reden kunnen zijn om aan te nemen dat met Godot eigenlijk god bedoeld wordt. Bovendien wordt god door sommige mensen gezien als de verlosser, en die rol krijgt Godot ook toebedeeld.



A mon avis

Ik vond het best een leuk toneelstuk om te lezen, omdat het niet echt moeilijk was, en de structuur van een toneelstuk, de constante dialoogvorm zorgt toch steeds voor duidelijkheid. Er waren geen lange beschrijven van hoe iets eruit zag enzovoorts. Maar na een tijdje werd het wel een beetje eentonig, omdat ze bijna alleen maar met elkaar praatten en bovendien was de tweede akte bijna geheel hetzelfde als de eerste akte, en dat had ik na een keer wel zo'n beetje gezien. Het ging dus best een beetje vervelen na een tijdje. Ik vind het erg knap om van een vrij simpel gegeven (twee mannen die wachten) toch een verhaal te maken dat wereldwijd nog steeds zo gewaardeerd en gespeeld wordt. Dat geeft wel aan dat veel mensen het interessant vinden. De karakters zijn vrij extreem, erg absurd, zoals Lucky, de man die als een hond aan een riem wordt gehouden. Het is in feite een overdrijving van de werkelijkheid. Ik vond de karakters niet irritant, maar was wel benieuwd waar ze nou steeds op wachten. Alleen Estragon die niets meer herinnerde, daar zou ik in het echte leven toch wel een beetje maf van worden. Fijne manier van lezen, zo'n toneelstuk! (vooral ook handig met regie en mis-en-scene aanwijzingen, die heel veel ruimte overlaten om je zelf het beeld te laten vormen, het is niet uitgebreid voorgekauwd en beschreven, maar geeft toch duidelijkheid .)
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen