Boekverslag : Renate Dorrestein - Want Dit Is Mijn Lichaam
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2839 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 2839 woorden.
Renate Dorrestein, Want dit is mijn lichaam
Auteur: Renate Dorrestein
Titel: Want dit is mijn lichaam
Druk: boekenweekgeschenk
Uitgeverij: Uitgeverij Contact
Aantal pagina’s: 94
Indeling: Dit boek is verdeeld in drie hoofdstukken: April, Augustus, December.
Motto:
Samenvatting
HOOFDSTUK I: APRIL
Het heeft al weken niet geregend. Maria poseert voor Job voor het schilderij Maria's
wereld. Felicity blijft slapen, en
stelt steeds domme vragen over Jobs werk. Felicity slooft zich uit met huishoudelijk werk,
om bij Maria in een goed
blaadje te komen. Tijdens het eten in de tuin vertelt Job Maria dat hij met Felicity gaat
trouwen, als die net even weg is.
Maria wil hem waarschuwen dat trouwen met Felicity hem niet jong zal houden. Felicity
realiseert zich dat Job een heel
leven voor haar heeft gehad, met vrouw en kind.
Cas geeft zijn vrouw op een ochtend haar verjaardagscadeau: een neuscorrectie. Zij eet
lekker een croissantje, wat hij niet
mag vanwege de calorieen. Hij vraagt zich af wanneer de man het geluk uit handen heeft
gegeven. "Toen Eva in de appel
beet, en Adam opgescheept met het klokhuis achterbleef.
Cas werd vroeger op school gepest omdat hij dik was. Zijn lotgenote was een meisje uit
zijn klas met ontzettend dikke
brillenglazen. Die kwam na de vakantie terug, en was aan de oogspieren geopereerd. Toen
was hij de enige zondebok.
Dat meisje keek hem meewarig aan: "Laat dan iets aan je vreetspieren doen, joh!"
Als Xandra naar hem glimlacht en hij haar kaarsrechte tanden ziet denkt hij: "Geen
foutje van moeder Natuur, of het valt
te verbeteren."
HOOFDSTUK II: AUGUSTUS
Midden in de zomer verliest de oude appelboom in de tuin blad, ten gevolge van de
droogte. Maria ziet het terwijl ze poseert
voor Job, nog altijd voor Maria's wereld.
Felicity heeft het hele huishouden overgenomen. Alles wordt praktisch, grondig en snel
gedaan. Als Maria denkt dat Felicity
misschien zelfs wel haar schoenen zou poetsen begint een flashback:
In het hotel in Florence, waar ze met haar vader lang geleden verbleef toen ze zwanger
was, werden haar schoenen ook
gepoetst. "Hij had geen morele bezwaren tegen abortus, maar verdomde het haar de rest
van haar leven onder een
schuldgevoel te zien lijden." Willoos vertrouwde ze op de juistheid van de argumenten
die hij aanvoerde. Job wil er een
boomchirurg bijhalen, maar dat wil Maria niet. Ze heeft geen zin om de rest van haar leven
tegen "dat dode ding" aan te kijken,
"alleen omdat Job nooit ergens afstand van kan doen".
Felicity biedt Maria aan een stoel te halen, dat aanbod slaat Maria af. Ze realiseert zich
"dat gezonde mensen nog meer met
hun lichaam te stellen hebben dan kreupelen, omdat ze in tegenstelling tot kreupelen het
nog niet hebben afgeleerd om zich
met hun lichaam te identificeren."
Cas en Xandra hebben hun Japans gearrangeerde tuin van afgevallen blad ontdaan. 's
Avonds, als Cas aan het joggen is met
Felicity, zit Xandra augurken etend voor de televisie. Soms is het moeilijk voor haar
Jason (hun kind op komst) niet kwalijk
te nemen dat hij haar zo aan banden legt. Op het journaal vertelt een man dat de bomen uit
lijfsbehoud hun blad afwerpen.
Als ze dat niet zouden doen, zouden ze uitdrogen. De bomen sterven dus niet; ze weten
precies wat ze doen. Xandra vond
iets sinisters uitgaan van het idee van bomen als strategisch denkende wezens.
Toch was ze sinds haar zwangerschap vaag bevreesd door de natuur. Ze raakt geagiteerd als
ze zich bedenkt hoeveel kwaaltjes de zwangerschap haar wel niet bezorgt.
Ze denkt onredelijk. Ze bedenkt hoeveel broekjes ze nog voor Jason moeten kopen, dan wat
voor buggy, dan welke
afwijkingen hij allemaal kan hebben, tenslotte wat er bij de bevalling allemaal met haar
kan gebeuren. "Striae, hangborsten,
pigmentvlekken. Ingeknipt worden, tepelkloven, postpartumdepressie."
Ze belt naar Olsen en vraagt of Cas en Felicity al terug zijn. Ze spreekt even met Job
over zijn aanstaand overgrootvaderschap,
maar snel verbindt hij haar door naar Maria; "hij zat wat met de computer te
klooien." Ook met Maria heeft ze een absoluut
incommunicatief gesprek gehad als Maria Xandra snel Cas geeft wanneer die net aankomt met
Felicity. Ook tegen Cas praat
Xandra weer onsamenhangend, en ook Cas begrijpt haar niet. Bijna verwijt Xandra Cas vreemd
te gaan met zijn aangetrouwde
oma, als ze hem gedempt hoort zeggen dat hij liever nog iets meer slagroom heeft. Woedend
legt ze de hoorn op de haak.
Job overdenkt in zijn atelier zijn werk. De Maria's waren nooit makkelijk geweest, maar
ook Maria's wereld zou hij kleinkrijgen. Dan vraagt hij zich af waarom Maria’s wereld
het ultieme schilderij zou moeten worden. Maria is nog jong zat. Nl hoefde hij niet meer
bang te zijn dat ze zou weggaan - zoals dat gevaar wel bestond toen ze zwanger was. Hij
hoort Felicity en Cas lachen, hij vervloekt zijn incontinentie, en vraag zich af of er dan
geen genade is. "Kan het niet even geopereerd worden!? Bestaat er dan geen
genade?" Ook voor Felicity schaamt Job zich voor zijn kwaal, in het bijzonder wanneer
ze de liefde wil bedrijven met hem. Tegenwoordig heeft hij een excuus. Hij blijft tot diep
in de nacht internetten (Cas heeft de aansluiting aangelegd), zodat Felicity al slaapt als
hij naar bed gaat. "...God had dan misschien de aarde geschapen, maar was de mens
niet veel verder gegaan door de Cyberspace te creeren? Daar heersten niet de machten van
tijd en ruimte, en daarmee was Gods ultieme troef, de eindigheid van het mensenleven,
ontkracht. Niemand wist hoe je er thuis bij zat. Op het scherm was je je eigen maker. Hij
was met zijn hele ziel en zaligheid verkocht."
De volgende dag moet Maria naar de orthopeed. Job kat haar af, en Felicity spreekt hem
daarop aan. Dan snauwt Job ook naar haar. Weer realiseert ze zich dat zij niet evenveel
voor hem betekent als hij voor haar. Ze heeft een schim, een geest als rivale, en daar kan
ze niet tegenop. Terwijl Job met Maria weg is kijkt Felicity TV. Ze masturbeert en krijgt
een orgasme. Tijdens haar masturberen gaat de TV door over Gods aandeel in de abnormale
droogte. Net daarna wordt er gebeld. Het zijn twee mannen die een buis moeten leggen door
de tuin voor de pomp in de zwavelbron. Ze staat toe dat daarvoor het rozenperk wordt
omgeploegd. Bij het werk worden Claudia's resten bovengehaald.
HOOFDSTUK 3: DECEMBER
Wanneer Xandra bij Job langsgaat, is Felicity net naakt voor hem aan het poseren voor
Godin VII. Hij werkt tegenwoordig met een computer. Hij legt Xandra uit dat hij zo
onsterfelijke, onvergankelijke kunst maakt. Xandra vindt de Maria’s toch mooier.
Wanneer Felicity naar aanleiding van Jobs ouderdomskwalen over de maakbaarheid van het
lichaam begint, vraagt Xandra zich af: "Wanneer (...) hebben we onszelf opgezadeld
met de overtuiging dat we overal controle over hebben?"
Het gerechtelijk vooronderzoek naar de dood van Claudia Olsen was gestart en Job was er
toch niet helemaal gerust op. Hij sliep slecht en dacht aldoor aan de aanblik van
Claudia’s gebeente met een krans zwart haar rond haar schedel in de aarde. Lijken
mogen niet zomaar ergens begraven worden, omdat dat schadelijk kan zijn voor de
volksgezondheid. Lijken lekken vocht dat in het grondwater terecht kan komen. Hierbij
denkt Felicity onmiddellijk aan de zwavelbron.
Wanneer haar resten worden gecremeerd, en Job eigenlijk een hand op Maria's arm wil
leggen, leegt zijn blaas zich, en blijft hij doodstil zitten.
Wanneer Job en Maria Claudia's as tegen de regels in uitstrooien in de tuin, is voor
Felicity de link met "dat kannibalistische heilige sacrament" overduidelijk. Na
het uitstrooien krijgen Job en Maria ruzie. Ze blijken het namelijk beide gedaan te hebben
uit de veronderstelling dat de ander het graag wilde.
Maria had rijlessen genomen om wat meer los te komen van haar vader en omdat Job toch
alleen nog maar zijn tweede vrouw als model gebruikte. "Iedere dag zonder dat er aan
Maria's wereld werd gewerkt was ze zich schimmiger gaan voelen, onwerkelijker en
vormelozer, alsof ze niet langer bestond." Op straat komt ze Cas tegen. Ze krijgt
ruzie met hem als ze vraagt of hij lunchpauze heeft. "Ze zou toch moeten weten dat ik
al anderhalf jaar niet geluncht heb!" Het gesprek verloopt heel moeilijk, en als ze
wegrijdt, beseft ze het. Cas heeft de ultieme wraak op haar genomen. Door Job gek te maken
van computers heeft Cas Maria laten voelen dat ze alleen bestaat op de Maria's, en verder
niets voorstelt. Dat ze geen schepper is, zoals de andere Olsons, maar zelfs nauwelijks
een schepsel. Dat was zijn wraak, omdat hij nooit heeft geweten wie zijn vader is. Korte
tijd later krijgt Maria een ongeluk tijdens de rijles, heeft het gevoel dat ze van de rand
van de wereld af valt, en kneust twee ribben.
Later zitten Felicity, Cas en Xandra te eten. Er ontstaat een geprikkelde onenigheid,
met Felicity en Cas aan de ene, en Xandra aan de andere kant van de scheidslijn. Termen
als lot en karma vliegen over en weer. Ingegeven door Felicity’s mening dat je al tot
je handelingen in je leven al voor je geboorte hebt besloten, en dat alles een doel dient,
concludeert Cas dat hij een daad moet stellen, opdat hij eindelijk volwassen wordt.
Vervolgens besteedt hij geen aandacht meer aan zijn vrouw.
Maria ligt te bed op haar kamer. Ze ziet Felicity en Job vanuit haar raam ruzie maken in
het atelier. Als ze Job een fles ziet kapot slaat, en met de scherf op zijn vrouw ziet
afkomen, belt ze met de huistelefoon, en vraagt of hij haar wat te drinken wil brengen.
Hij verlaat het atelier, en Felicity blijft huilend achter. Even later ziet Maria Cas het
atelier binnenkomen. Die gaat naar Felicity en troost haar. Maria smeekt tot God of hij
a.u.b. niet zo"n trouweloze als zijn vader wil zijn. Dan moet ze denken aan de magie
van liefkozingen "die door alle kennis over feromonen, klierafscheidingen en
spiercontracties nog niet kan worden weggenomen". "Wat je bij dergelijk lijflijk
contact voelt, blijft iets wat door de goden gegeven is. Misschien is dat wel de reden dat
het lichaam bestaat; opdat de mens het bestaan der goden nooit zou vergeten."
Als Maria weer opkijkt ziet ze Cas en Felicity vrijen. Dan komt haar vader op haar kamer.
Hij staat met zijn rug naar het raam. Maria en hij hebben een ongemakkelijk gesprek, want
hij ergert zich aan haar hulpeloosheid. Wanneer Felicity Cas" overhemd losknoopt
begint het te regenen, te donderen en te stormen alsof het Laatste Oordeel was
losgebarsten. Dan begint een heftige ruzie tussen Job en Maria. Als Job Maria tenslotte
zoveel getreiterd heeft dat ze niets anders meer kan dan gemeen zijn, vraagt ze hem of hij
de regen nog hoort. Hij opent het gordijn en kijkt naar buiten. Hij ziet Cas en Felicity.
Ze zag haar vader breken en zei: "Ach vader, het is niet het einde van de wereld. Dat
is het nooit."
Thema
Het thema van dit boek is overduidelijk de manier waarop de mens in de jaren "90
denkt. Er heerst steeds meer het idee dat mens op allerlei manieren de wereld naar zijn
hand kan zetten. Het zwaartepunt van het denken over het leven is verschoven van God naar
Natuur. Alleen de weinig dingen die fysisch nog onverklaarbaar zouden zijn, worden als
beangstigend toegeschreven aan God of een ander soort opperwezen.
Aan dit denken is ook gekoppeld dat met die "nieuwe mogelijkheden" de mens ook
nieuwe verantwoordelijkheden krijgt. Gezien het feit dat de mens die verantwoordelijkheden
niet aankan concludeert Dorrestein dat de mens ze niet heeft. Er bestaat dus wel zoiets
als een God, en de mens heeft niet het ultieme recht om allerlei beslissingen te nemen en
handelingen te verrichten.
Analyse
Personages: Job Olson: Job is schilder van beroep, en zijn schilderijen hangen over
heel de wereld. Hij is een oude man, maar wil graag jong blijven. Hij trouwt met een
veertig jaar jongere vrouw. Zijn dochter heeft hij nooit vrij willen laten, ze was ook
zijn model. Zijn eerste vrouw is overleden toen zijn dochter nog klein was. Hij krijgt
vlak na zijn huwelijk last van klachten(haaruitval, incontinentie)waarvoor hij zich erg
schaamt.
Maria Olson: De dochter van Job. Ze is zijn model. Ze is mank door polio, en is volledig
aan haar vader gebonden. Op vroege leeftijd was ze zwanger geworden. Omdat ze dat fysiek
en financieel niet aan zou kunnen, is ze altijd bij haar vader blijven wonen. Haar vader
heeft haar afhankelijk van hem gemaakt, omdat hij nergens afscheid van kan nemen, en omdat
hij haar schilderde. Haar zoon verwijt haar dat ze hem volgepropt heeft toen hij klein
was.
Felicity: De vrouw van Job. In het begin van het boek is het alleen nog zijn vriendin.
Maria en zij kunnen het niet erg goed met elkaar vinden. Ze had ook Maria's dochter kunnen
zijn, maar in plaats daarvan is ze haar stiefmoeder. Ze neemt alle taken van Maria over.
Casper Olson:De zoon van Maria, hij verwijt haar dat ze hem volgestopt heeft. Zijn
vrouw zet hem op zwaar dieet, en let daar heel streng op. Hij mag niks eten, moet altijd
op zijn calorieën letten, en als hij dat niet doet begint ze op hem te vitten. Hij raakt
nogal gefrustreerd omdat hij alles moet en niks zelf mag beslissen. Uiteindelijk gaat hij
vreemd met Felicity.
Xandra Olson: De vrouw van Casper. Ze is zwanger van hun eerste kindje, en wordt daar erg
humeurig en emotioneel van. Casper weet niet hoe hij daarmee om moet gaan. Ze verwijt hem
alles, hij kan niks goed doen. Tegelijkertijd verwijt ze het zijn moeder, die hem volgens
haar verwend heeft. Door haar gezeur gaat Casper vreemd.
Perspectief: Er is in dit boek sprake van een wisselend perspectief. Ik en
hij/zij-perspectief wisselen elkaar af.
Tijd: De verteltijd is 94 pagina's. De vertelde tijd is negen maanden. Het begint in
april en eindigt in december. In het verhaal zijn wel flashbacks zoals de jeugd van
Casper.
Ruimte: De ruimte waar het zich voornamelijk afspeelt is het huis van Job, of de
achtertuin. Verder speelt het zich heel soms af in het huis van Casper. De ruimte heeft
wel een functie in het verhaal, in de achtertuin staat een boom, die Maria veel aan
vroeger doet denken. Verder is de kamer van Maria tegenover het atelier, zodat ze Casper
en Felicity kan betrappen
Beoordeling
"Want dit is mijn lichaam" was voor mij een ‘gewoon" boek. Het deed me
niks. Door haar kleine omvang vond ik het prettig om te lezen. Het streven naar
volmaaktheid van het lichaam, wat in dit boek de rode draad van het verhaal is, werd door
Dorrestijn goed beschreven. Ze laat dit onderwerp uitvoerig naar voren komen, hoewel ze
niet alles tot in de diepte voor je uitkauwt. Ze creëert een situatie waarin de lezer
zelf gaat nadenken over zijn of haat lichaam. Dit is het gevolg van de verplichte omvang
die gesteld was voor het schrijven van dit boek, waardoor ze het plot wat kleiner als
normaal houdt en zodoende wat meer ruimte over houdt voor de suggestie. Het was geen
boek waar geen spectaculaire dingen in gebeurde. Dat vond ik wel jammer, want als er bijna
niks in een verhaal gebeurt, dan wordt het voor mij al gauw een sleur. Maar de matige
omvang van dit boek heeft dat voorkomen. Al met al vond ik het een aardig boek. IK vond
dit boek meer iets voor de wat oudere generatie. Zij gaan over het probleem ( het
volmaakte lichaam) wat meer nadenken. Ik zou dit boek daarom ook niet aan een
leeftijdsgenoot aanraden.
Informatie over de schrijfster
Renate Dorrestein is in 1954 geboren te Amsterdam. Ze stortte zich na haar schooltijd
meteen in de journalistiek. Toen ze achttien was werd ze aangesteld bij Panorama, waaraan
ze vier jaar in vaste dienst en nog enkele jaren als freelance medewerkster verbonden was.
Voor de jonge Renate, die zich sterk aangesproken voelde door het toen opkomende
feminisme, vormde de redactie van het met vele blote borsten en billen opgesierde
"gezinsblad" geen ideale werkomgeving. Beter op haar plaats was de journaliste
bij het feministische blad Opzij, waarvan ze later redactrice werd.
In 1983 debuteerde ze als romanschrijfster met Buitenstaanders. Jarenlang had ze
tevergeefs geprobeerd boeken gepubliceerd te krijgen, maar Buitenstaanders vestigde op
slag haar reputatie als meest fantasierijke Nederlands auteurs van dit moment. Zowel
kritiek als publiek toonden zich ingenomen met deze wonderlijke, verrassende roman, waarin
een normaal gezin op vakantie geconfronteerd wordt met enkele krankzinnigen die, bij wijze
van experiment zelfstandig wonden. De scheidslijn tussen gek en normaal valt weg en de
normaliteit valt lelijk tegen.
Ze heeft sinds zeven jaar ME(chronisch vermoeidheidssyndroom). Het veroordeelde haar tot
"het leven van een dweil" zoals ze zelf gezegd heeft. Zelf zegt ze dat als je
het over de jaren heen bekijkt ze wel vooruit is gegaan. Ze kan nu vijf uur per dag actief
zijn en is over de meeste allergieën heen. Ze weet niet wat het vooruitzicht is, maar
hoopt dat het over zal gaan.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen