Boekverslag : Norman Silver - An Eye For Colour
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1105 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1105 woorden.
TUTTIFRUTTI-CHOCOLADEIJS
MET NOOTJES.
Door NORMAN SILVER.
Het boek is in het Nederlands vertaald door Anneke Koning-Corvelijn en
uitgegeven door Lemniscaat in Rotterdam in 1993.
De oorspronkelijke titel is; "An eye for colour" en het boek werd in 1991 voor
het eerst gepubliceerd in Londen door de uitgever Faber en Faber Ltd.
Het kreeg in 1994 een prijs van de Nederlandse Kinderjury.
Norman Silver werd geboren in Zuid Afrika, in Kaapstad. Hij groeide daar ook op en hij ging naar Engelse scholen. Zijn ouders waren joden van Engelse afkomst, dus sprak hij alleen maar Engels. Na school ging hij filosofie studeren, maar hij maakte zijn studie af in Londen. In England was het leven heel anders.
Hij veranderde in zijn denken. Hij werd kritisch over de "Appartheid" in
Zuid-Afrika, zijn moederland. Hij ging daardoor ook zijn jeugdherinneringen
anders zien. In 1987 begon hij met schrijven. Een ander boek van hem heet
"Gele Tijgers in Afrika". Zijn boeken worden in veel talen vertaald.
Het boek heeft een harde kaft met een papieren omslag.De titel is slordig
geschreven met donkerbruine letters op een lichtbruine ondergrond. Links boven
staat een ijsje getekend ; tuttifrutti-chocoladeijs met nootjes. chtsonder is als een
schim een vechtpartij te zien, chokolade-bruin.
Het heeft 136 bladzijden. (2 blz. woordenlijst ) verdeeld in twaalf hoofdstukken.
"Tuttifrutti-chokoladeijs met nootjes" is een bundel korte verhalen over
discriminatie in Zuid-Afrika; dingen die de schrijver in zijn jeugd beleefde.
Het boek is geschreven in de IK-vorm.
Er zijn een paar personen die in verschillende verhalen voorkomen.
De hoofdpersoon is Basil Kushenovitz.
Basil is een magere blanke jongen die niet zo goed tegen de zon kan. Hij is heel
vaak ziek. Hij heeft chronische holte-ontstekingen. Zijn vader geeft hem les als
hij thuis moet blijven maar Basil vindt dat hij daar veel meer mee leerde dan
op school.Hij vond het niet erg om ziek te zijn. dat leverde altijd een nieuwe puzzel op.
Hij was gek op puzzelen.Hij had een paar vriendinnetjes, hij was best wel populair.
Zijn ouders wilden dat hij dokter zou worden, net als een broer van zijn vader
Ze gaven hem een heel dure medische encyclopedie. Maar dat hielp niet zo, want
Basil wilde journalist worden . Zijn vader vond dat verschrikkelijk, maar Basil wilde schrijven over de dingen die hij meemaakte en die hem aan het denken zetten over het verschil tussen de mensen en over de verschillende rechten die blank en zwart
in zijn land hadden. Maar op een keer stuurde hij een stukje dat hij had gescreven
naar de krant. Dat kreeg hij weer terug met de boodschap dat hij voortaan een van
de jounalisten moest waarschuwen. Toen besloot hij om toch maar medicijnen te
gaan studeren; "Journalistiek is iets wat je met toewijding moet doen, je moet
bereid zijn om de gevangenis in te gaan."
De vader van Basil had een meubelzaak. Maar die liep niet zo goed. Hij werkte
heel hard, maar aan de overkant van de straat was een meubel "discount" gekomen
en ze konden concurentie niet aan. Toen ging heel plotseling de zaak failliet.
Maar meneer Kushenovitz kreeg daarna werk in een bioscoop. Dat vond hij
eigenlijk veel leuker. Nu kon hij alle films zien die hij wilde.
Hij vond het moeilijk om zijn twee jongens goed op te voeden in die rassistische maatschappij.
Moeder Kushenovitz zorgde voor haar gezin en was er altijd als de kinderen haar
nodig hadden. Ze was een poosje opgenomen geweest in een psychiatrische
kliniek. Dat was nadat bij haar moeder een been was geamputeerd. Dat vond ze verschrikkelijk. Daarna ging ze vrijwilligerswerk doen en ze nam Basil vaak mee
naar het tehuis voor gehandicapte zwarten. Ze had het moeilijk met de apartheid.
3
In twaalf verhalen vertelt Basil over zijn schooltijd, zijn ouders en broer, die vijf jaar
jonger is dan hij, zijn vrienden en vriendinnetjes, zijn opa en oma, het dienstmeisje,
en nog een paar mensen:
Hij vertelt hoe hij meemaakte dat een vroeger buurmeisje tijdens een studenten-
opstand gedood werd, dat een zwarte tuinman ontslagen werd omdat hij stiekum
in zijn avonduren naar de middelbare-school ging, dat hij en zijn moeder
werden "geschaduwd" omdat ze vrijwilligerswerk deden voor een tehuis waar gehandicapte zwarte mensen werden verzorgd, hoe voor zijn ogen twee zwarten
in elkaar worden geslagen die een paar blanke meisjes hadden durven aanspreken,
hoe de indische winkelbediende van zijn vader werd aangehouden omdat hij
de sociale dienst bedroog.
Basil deed alles om maar niet in het leger te moeten. Op het laatst dacht iedereen
dat hij echt getikt was en hoefde hij niet in dienst. Hij kon niet tegen de gedachte
dat hij ook zo zou worden als de soldaten die hij haatte.
Het is niet het leukste boek dat ik gelezen heb, maar ik vond het een goed boek
dat me een heel goede indruk heeft gegeven van het leven met apartheid en hoe
dat voor de kinderen is. We horen altijd van volwassenen wat ze er van vinden.
Dingen die hij heeft meegemaakt verteld hij duidelijk en direct zoals hij dat echt
op die leeftijd beleefde. Soms ook heel grappig. Bijvoorbeeld op bladzij 21
beschrijft hij hoe zijn ziekte voor hem was; "Al na een paar minuten van deze (menthol)behandeling kwam het slijm los en had ik wel een heel pakpapieren
zakdoeken nodig. De troep die er dan uitkwam, was onbeschrijfelijk en maakte
dat ik me vaak ernstig afvroeg waar mijn lichaam uit bestond."
Er komt vaak geweld in voor en hij echt kan beschrijven wat voor indruk het bij
Basil maakte. Waarschijnlijk zijn het ook dingen die hij zelf heeft meegemaakt.
Hij is erg open over hoe hij over meisjes dacht in die tijd.
Hij vertelt eerlijk over zijn jodendom en hoe hij een ontmoeting met een
priester beleefde: dat het niet zo erg was als hij altijd had gedacht.
Het boek heeft een warrige indruk op me gemaakt. In de hoofdstukken springt
van de hak op de tak en er is geen duidelijke lijn in de opbouw. Hij begint niet
bij zijn vroegste herinneringen maar weeft die door de zijn verhalen.
De Nederlandse titel komt uit het eerste verhaal en als je doordenkt dan zou dat
kunnen slaan op een gemengde samenleving.
De oorspronkelijke titel van het boek is "An eye for colour" ( een oog voor
kleur, red.). Dit vind ik een betere titel want die geeft het karakter van de schrijver
weer. De schrijver had al jong een voor de misstanden rondom de kleurlingen in
zijn omgeving.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen