Uitgegeven door Van Holkema & Warendorf.



Wat Jaques Vriens van het boek vindt.

Achtste-groepers huilen niet is voor mij een bijzonder boek, omdat het gaat over een meisje dat bij mij in de klas heeft gezeten. Ze werd erg ziek en is tenslotte overleden.

Anke (in het boek heet ze Akkie) was een hartstikke leuke, dappere meid. We hebben ook veel met haar gelachen. Daarom wilde ik niet alleen de verdrietige herinneringen aan haar opschrijven. Mijn boeken zijn altijd een mengeling van 'echt gebeurd' en 'fantasie'.

Meer over de auteur en welke boeken hij geschreven heeft, staat op blz. 3-4-5

Het boek heeft 173 bladzijden.

Het genre van dit boek is zielig. Het is zo zielig, omdat ik er erg verdrietig van werd.

Het verhaal speelt zich af op school, kleine stukjes thuis en in het ziekenhuis.

Het gebeurt in deze tijd.

Het verhaal duurt een jaar.

Er is 1 echte hoofdpersoon. Zij heet Akkie en speelt in het boek het meisje wat leukemie krijgt.

Akkie is een stoere meid. Ze is 12 jaar en ze verandert in haar karakter als ze leukemie heeft.





Waar gaat het boek over?

Akkie is een meisje dat op de basisschool in groep 8 zit. Ze houdt van voetballen op school. Ze krijgt ook wel eens ruzie met de jongens. Ze is eigenlijk een gewoon meisje. Als Akkie op een keer met haar beste vriendin Elise aan het voetballen is stopt ze opeens en gaat ze op het hekje zitten, want ze heeft het vreselijk benauwd. Als haar vriendin vraagt of het erg zeer doet zegt ze dat het wel meevalt en dat ze niks tegen haar moeder moest vertellen. Maar haar moeder kwam er achter en vond dat ze gelijk naar de dokter moest, omdat het al een keer eerder gebeurd was. Van de dokter moest ze naar het ziekenhuis om te kijken of ze misschien leukemie heeft. In het ziekenhuis kreeg ze vervelende ruggenprikken van dokter Snor. Een erg vriendelijke man vond Akkie. Toen dokter Snor terug kwam met de uitslag bleek dat ze leukemie had.



Op school moest de juf dat uitleggen aan de klas dat vond ze erg lastig, want haar man was 6 jaar geleden overleden aan kanker. Toch vertelde ze dat bijna alle kinderen van leukemie genezen en dat Akkie daar zeker bij zou horen. Alle kinderen vonden het erg sommige gingen zelfs huilen. De juf vond het een goed idee om tekeningen voor Akkie te maken om haar op te vrolijken. Akkie moest in het ziekenhuis blijven en kreeg allemaal kuren. Er mocht ook een hele tijd niemand langskomen. Ze kregen wel brieven van Akkie van uit het ziekenhuis. Na een tijdje ging het wat beter en mochten er 2 kinderen Akkie bezoeken. De juf, Nigun en natuurlijk haar beste vriendin Elise. Dat vond Akkie erg fijn. Daarna ging het zelfs zo goed dat ze al halve dagen naar school mocht. Op school schrokken sommige kinderen wel een beetje, wat Akkie was helemaal kaal. Dat komt door de pillen vertelde de juf. Toen Akkie thuis kwam werd ze opgebeld. Ze moest gelijk terug komen, omdat de kuur niet goed was aangeslagen en dat ze gelijk in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Akkie kon daar door niet bij de Cito-toets en het school voetbaltoernooi. Balen natuurlijk. Toen het weer wat beter ging mocht ze gelukkig na lang zeuren bij haar ouders mee naar schoolkamp(van dokter Snor mocht het wel. Alleen na het schoolkamp ging Akkie snel achteruit en werd gelijk weer opgenomen in het ziekenhuis. Dokter Snor vertelde dat ze uitzaaiing in de hersenen had gekregen. Ze ging steeds meer achteruit, want ze had er longontsteking bij gekregen. Elise was nog 1 keer met de juf bij Akkie langs geweest.

Twee dagen daarna overleed Akkie, het werd een mooie begrafenis.

De musical werd gewoon opgevoerd al denkende aan Akkie, want die had de musical bedacht. Aan het einde van de musical zij de juf nog wat over Akkie. Op het einde van haar praatje zei de juf: ” Nog 1 keer voor Akkie.”

Voor Akkie schreeuwde groep 8 en het klonk als een strijdkreet.





De titel van het boek is: Achtste-groepers huilen niet. Het boek heet zo, omdat Akkie niet wil huilen. Ze vindt dat achtste-groepers flink horen te zijn. Toen de dokter haar een ruggenprik gaf en hij haar vertelde dat ze zo hard als ze kon mocht gillen en huilen als ze wilde, zei Akkie: “Achtste groepers huilen niet.”

Ik vond het een erg mooi en zielig boek. Soms was het zelfs grappig door de woorden die Akkie zei. Dat vind ik, omdat ik dat voelde toen ik dat las. Ik moest ook lachen bij de grappige woorden van Akkie. Ik vond het verhaal mooi en ik vond sommige stukjes zielig.

Ik zou dit boek zeker een ander aanbevelen, omdat het gewoon een schitterend boek is en omdat Jaqcues Vriens gewoon een hele goede schrijver is.

Ik zou dit boek als ik het een cijfer tussen de 1 en de 10 moest geven zeker een 9 geven



Andere boeken kinderboeken die Jaques Vriens ook geschreven heeft.

Allemaal poppenkast!

Willem en dikke Teun Lieve dikke juffrouw Jans

Nog één nachtje slapen...

Drie ei is een paas ei

O, dennenboom

Jij bent een kip!

Dag, Sinterklaasje

Zaterdagmorgen/zondagmorgen

Uitgegeven door Van Holkema & Warendorf.