Boekverslag : Herman Hesse - De Steppenwolf
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1066 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1066 woorden.
Auteur
Hermann Hesse, Duitsland
Titel
De Steppewolf (oorspronkelijk: Der Steppenwolf)
Uitgever
De Bezige Bij; 19de druk 1998
Genre
psychologische roman
Personages
Hoofpersonage:
Harry Haller. Hij is een eenzame man die zeer wereldvreemd en mensenschuw is. Hij studeerde Grieks-Latijn en houdt zich nu voornamelijk bezig met het uitpluizen van oude, bekende boeken en is verzot op Nitsche, Goethe en Mozart. Harry is schizofreen en heeft zo veel hersenspinsels dat hij zelfmoordneigingen vertoond. Hij noemt zichzelf namelijk een steppewolf. De steppewolf is het soort mens dat enerzijds mens is en blijft, maar anderszijds zich als een wolf in het wild gedraagt. Iedereen wantrouwend, altijd alleen, op doortocht, de wolf laat grenzend zijn tanden zien als er iemand naderij komt, verbiedt genot. Harry kan de wereld van de burgerman niet begrijpen en dwingt zichzelf tot lijden.
Zijpersonages:
Hermine. Zij is een jonge vrouw die elke avond mannen versierd en feest. Hermine is ook een steppewolf, maar in tegenstelling tot Harry, heeft zij het lijden tot doel overboord gezet en probeert van het leven te genieten. Ze heeft veel kennissen, toont een blijk van groot psychologisch inzicht maar is eveneens eenzaam en ongelukkig.
Pablo, een jonge muzikant die voor Harry eerst verwaand en leeghoofdig leek, maar door druggebruik in een andere wereld leeft.
Maria is een jonge zeer mooie vrouw op wie Harry verliefd wordt. Zij leert hem wat lichamelijk genot betekent.
Samenvatting
Harry Haller woonde 9 maanden als huurder in een net burgerhuis. Hij had zeer weinig contact met de huisbazin en met de andere bewoners. Harry noemde zichzelf steppenwolf en leed een zeer eenzaam leven. Na zijn vertrek vond men aantekeningen in zijn appartement.
Tijdens een doelloze avondwandeling passeert de steppewolf langs een zwarte muur. Erboven staat in lichtgevende letters geschreven:
Magisch theater. Toegang niet voor iedereen - niet voor iedereen
Even later verscheen er: Alleen-voor-gek-ken.
Als hij op de terugweg van cafébezoek opnieuw de zwarte muur ziet, zijn de letters verdwenen, maar een aankomende leurder stopt hem een boekje in de handen.
"Traktaat van de steppewolf. Niet voor iedereen."
Het is een half wetenschappelijk werk over de psyche en het gedrag van de steppewolf. Harry leest het in een adem uit en bezint zich over het werk, want, enerzijds zijn er veel herkenningspunten, anderzijds vindt hij dat de auteur er deels misvattingen op na houdt.
Weken later dan ontmoet hij een oude vriend. De man, een professor, nodigt hem hartelijk uit op een etentje bij hem thuis. Tijdens het bezoek die avond gaat alles fout, hij straalt een ongezellige sfeer uit, slaagt er niet in een gesprek te laten plaatsvinden en beledigt op de koop toe de vrouw des huizes, waarna hij zich verontschuldigt en onmiddelijk vertrekt. Harry loopt uren door de stad en volledig teneergeslagen, besluit hij alvorens het scheermes over zijn keel te halen, nog eenmaal een café binnen te gaan.
Daar ontmoet hij een jonge vrouw die hem volledig lijkt te verstaan. Zonder haar naam te weten spreken ze af in restaurant. Ze stelt een voorwaarde: Harry zal haar vrijwillig moeten doden...
Nu opent zich voor de steppewolf een volledig nieuwe wereld. Een onverklaarbare drang laat hem toe alle bevelen van de vrouw, Hermine, op te volgen. Hij leert dansen, naar moderne muziek luisteren, drukte te verdragen. Harry wordt vervolgens verliefd op Maria en ontmoet tegelijkertijd Pablo, een saxofonist. Langzaamaan wordt de steppewolf teruggedrongen. Harry leert zich bij Hermine kennen, vindt genot bij Maria en ontdekt dat Pablo ook een diepere persoonlijkheid heeft. Ze nodigen hem uit op het gekostumeerd bal in de Globus-zalen. Bij de gedachte aan zo'n uitbundig evement welt de wolf weer even in hem op, maar uiteindelijk danst hij de hele nacht met tientallen vrouwen, kust ze, verlaat ze en wordt op Hermine, die als man verkleed is, smoorverliefd. Vroeg in de ochtend verschijnt ze in een vrouwenjurk en voor Harry gaat de hemel open.
Nu moet enkel nog de genadeslag aan de wolf worden gegeven. Pablo neemt hen mee naar zijn Magisch Theater. Daar drinken ze een drank met geheime krachten en Harry ziet zichzelf in de spiegel in duizenden persoonlijkheden uiteenvallen. Hij ontmoet er oude schoolvrienden, zijn vriendinnen. Doorheen talloze deuren met achter elk een andere wereld achter laveert hij heen en weer. Achter de laatste deur die hij opende ziet hij Pablo en Hermine, naakt, innig verstrengeld. Hij haalt een mes uit zijn zak en steekt het diep in de borst van Hermine ... de wolf heeft een laatste maal toegeslagen.
Taal - stijl - dialogen - beschrijvingen
Het boek begint ongelooflijk saai. Een huisbaas die wat vertelt over zijn ervaringen met de wolf, gevolgd door de zeer depressieve gedachten en lege handelingen van Harry, de uiteenzetting van de steppewolf. Vanaf het bezoek aan de professor komt er wat vaart in het verhaal, vooral na de ontmoeting met Hermine volgt de ene gebeurtenis de andere op.
Analoog met de inhoud verandert ook de schrijfstijl. Het eerste deel is eenvoudig geschreven, bevat geen moeilijke woorden. De aantekeningen van Harry beginnen met zeer ingewikkelde zinsconstructies (opsommingen, bijzinnen) Het Traktaak is wetenschappelijk geschreven, met volledige beschrijvingen en uiterst lange saaie zinnen. Maar hoe vlotter het verhaal, des te losser de schrijfstijl. Korte zinnen, concrete woorden.
Fragment
Harry had zich eerder op de avond van het bezoek aan de professor al geërgerd aan een tekening van zijn lievelingsdichter Goethe.
"Laat ons hopen," zie ik, "dat Goethe er niet werkelijk zo heeft uitgezien! Die ijdelheid en edele pose, deze met de vereerde aanwezigen lonkende waardigheid en onder het mannelijk oppervlak van deze wereld die, van vriendelijkheid druipende, sentimentaliteit! Je kunt wel veel tegen hem hebben, ook ik houd niet van die oude gewichtigdoener, maar hem zo af te beelden, nee dat gaat toch te ver."
De gast vrouw schonk de koffie nog in, met een smartelijk vertrokken gelaat, maar dan haastte zij zich de kamer uit en haar man openbaarde me half verlegen, half verwijtend, dat dit portret van Goethe van zijn vrouw was en door haar bijzonder op prijs werd gesteld. "En zelfs al hebt u objectief gelijk, wat ik overigens bestrijd, dan mag u zich toch niet zo kras uitdrukken."
"U hebt gelijk," gaf ik toe. "Het is helaas een gewoonte, een ondeugd van mij, altijd de scherpst mogelijke uitdrukking te kiezen, wat Goethe trouwens ook in zijn goede uren gedaan heeft. Deze zoete, onnozele Goethe voor salongebruik zou stellig nooit een krasse, een echte, rake uitdrukking gebruikt hebben. Ik vraag u en uw vrouw mij te willen verontschuldigen - zegt u haar alstublieft dat ik een schizofreen ben. En tegelijkertijd vraag ik verlof afscheid te mogen nemen."
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen