Boekverslag : Hans Dorrestijn - Gevaarlijke Stroom
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1812 woorden.

Samenvatting
Voor het eerst sinds hij van zijn vrouw gescheiden is, gaat Karnton met zijn kinderen op vakantie. Ze zullen drie weken op Aruba doorbrengen. De vliegreis valt hun lang. Edgar, die 7 jaar is, en Emily van 5 vervelen zich en Karnton doodt de tijd door hen enge verhalen te vertellen en ruzie te maken met een van de stewardessen.

Nadat zij zich in hun appartement hebben geïnstalleerd en Karnton zijn zoon heeft wijsgemaakt dat er gevaarlijke slangen in de omgeving leven, gaan ze in het restaurant eten. Edgar maakt zich zorgen over de kosten van hun verblijf en Karnton rekent hem astronomische bedragen voor, opnieuw verzonnen. In bed worden de kinderen door heimwee overmand, maar ten slotte vallen ze huilend in slaap.

De dag begint met ruzie over het eten. Karnton vindt dat Edgar en Emily door hun moeder veel te veel verwend zijn en scheldt hen de huid vol als ze het voedsel weigeren dat hij hen voorzet. Later gaan ze in een supermarkt inkopen doen. Ook nu maakt Karnton voor Edgar de kosten hoger dan ze zijn. Aan het strand kan hij ze er maar moeizaam van overtuigen dat je hier heel snel verbrandt. Vooral Emily gaat het liefst koppig haar eigen gang. Nadat ze in de bar van het hotel wat gedronken hebben, brengen ze de rest van de dag bij het zwembad door. In de winkel op de onderste verdieping huren ze een paar videofilms, Emily wil Bambi, voor zichzelf kiest karnton Jaws, the revenge. Hij hoopt dat de wreedheden van de bloeddorstige haai Edgar flink de stuipen op het lijf zullen jagen.

Na het eten maken ze eerst een wandeling, dan gaat de televisie aan. Tot zijn teleurstelling barst Emily in tranen uit als het moederhert wordt doodgeschoten en Edgar laat zich door Jaws evenmin uit het veld slaan. Integendeel, hij zit tot het eind geboeid te kijken. De volgende dag doet Karnton in zee of hij een haai is. Hij duikt onder Edgar en bijt zijn zoon in zijn kuiten . Nu is het ventje, tot zijn grote tevredenheid, wel doodsbang. Aan het eind van de middag gaan ze opnieuw naar de videotheek. Emily kiest nu E.T., Edgar wil opnieuw een film met haaien zien. Het wordt Orca, the killerwhale. Voor zichzelf huurt Karnton The spy who loved me.

De dagen verlopen verder volgend hetzelfde, eentonige patroon: 's morgens naar het strand, 's middags in het zwembad en 's avonds kijken naar de televisie. De enige opwinding wordt veroorzaakt door kleine schermutselingen tussen Karnton en Emily. Omdat zij geen chocolademelk meer wil, krijgt zij voor straf dagenlang niets te drinken. Aan het eind van de eerste week ziet Karnton op een morgen tot zijn verbazing zijn moeder uit zee komen. Ze houdt haar blik strak op hem gericht en heeft in haar hand een blinkend voorwerp. Voor hij heeft kunnen zien wat het is, draait ze zich om en verdwijnt weer in de oceaan. Aanvankelijk houdt hij het voor zinsbechoogeling als gevolg van warmte of een vrouw die toevallig veel op zijn moeder leek, maar 's avonds in bed vertelt Emily onverwachts dat zij oma Karnton heeft gezien.

Die middag maken ze een tochtje met de Glassbottom-boot. Aan boord ontmoet Karnton 2 Amerikaanse meisjes die allebei Karen heten. Een van hem, de lelijkste, heeft duidelijk een oogje op hem. Ze vraag hem of hij 's avonds ook naar het Happy Hour komt, de feestelijke kennismaking met de nieuwe hotelgasten. Hoewel hij geen enkele behoefte heeft aan gezelligheid, belooft hij vaag een kijkje te komen nemen.

In een depressieve bui besluit hij inderdaad te gaan. Het is in ieder gaval een mooie gelegenheid om weer eens een flink glas te drinken. Met Bob, de barman, gaat hij na afloop met de beide meisjes op stap. Na enige tijd gaan Bob en Karen 1 ervandoor om ergens drank te gaan halen. Karton blijft met Karen 2 achter. Karen bekent hem dat zij getrouwd zou zijn en kinderen zou hebben. Onverwachts gaat Karnton naar zijn appartement terug. Hij kan de kinderen niet zo lang alleen laten. Later die avond komt Karen bij hem langs. Ze heeft wodka en sinaasappel-sap meegebracht. Ze maken het zich gemakkelijk en vertellen elkaar over hun jeugd. Opnieuw gaat Karnton niet op Karens avances in.

De tweede week worden ze door hevige slagregens aan huis geteisterd, waardoor de verveling ondraagelijk wordt. Daarom neemt Karnton contact op met Aart van der Meer, een oud-collega die op Aruba woont en furore maakt als bossa novagita-rist. Aart reageert blij verrast en nodigt hen onmiddellijk uit. Het bezoek loopt echter op een teleurstelling uit. Er blijkt niet veel van zijn roem te zijn overgeble-ven; in feite leeft hij van wat zijn vrouw als jurist verdient. De omstandig-heden waarin het gezin verkeert, zijn niet bepaald luxe te noemen. De kinderen voelen zich bovendien niet op hun gemak, odanks dat hij zich enorm voor hen uitslooft. Karnton vertelt hoe het hem de laatste 5 jaar is vergaan: zijn ontsalg bij de zaak, de echtscheiding. Als hij flink op zijn ex-vrouw afgeeft, reageren de kinderen ontdaan. 's Avonds in bed barsten ze in huilen uit. Ze willen terug naar hun moeder.

De volgende dag is het weer opgeklaard, waardoor ook de stemming beter wordt. Met een taxi rijden ze naar de oostkant van het eiland, waar Karnton Emily de grotten wil laten zien. Het wordt een enerverende, geslaagde dag. Toch geeft hij de kinderen 's avonds voor het slapen gaan een slaaptablet om nieuwe huilbuien te voorkomen.

Als Karnton de andere dag opstaat, besluit hij dat hij vandaag zal doen waarvoor hij eigenlijk met Edgar en Emily op vakantie is gegaan: om Nienke, zijn ex-, een hak te zetten door de kinderen een onvergetelijke ervaring te bezorgen. Ze gaan naar het strand en op een gegeven moment vertelt hij schijnbaar achteloos dat hij even gaat zwemmen, Terwijl de kinderen doorspelen, zwemt hij steeds verder de zee in, tot zijn krachten het begeven. Dan laat hij zich langzaam naar de bodem zakken. Karnton verdrinkt.


Tijd & Ruimte
TIJD

Er is geen tijdsaanduiding. Er heerst een chronologische vertelvolgorde.



RUIMTE

Het eiland Aruba (Nederlandse Antillen).


Personages
Hoofdpersoon
Karnton, ex-medewerker van een reclamebureau. Zijn "slechte" karakter wordt in de loop van het verhaal verklaard. De schrijver geeft vier verklaringen: overspel, echtscheiding, ontslag en zijn moeilijke jeugd. Karnton heeft deze gebeurtenissen niet verwerkt: hij is nog steeds gefrustreerd en kwaad.

Bijfiguren
Edgar en Emily, Karnton's kinderen. Edgar is de oudste. Hij is levendig en druk. Hij wil alles weten, vraagt veel en kan goed rekenen. Zijn daarbij behorende angst dat iets te duur is, doet Karnton denken aan zijn eigen ouders. Edgar is bang voor slangen en gevaarlijk water. Emily is veel rustiger dan Edgar, maar ze is ook heel eigenwijs. Ze zegt weinig en fluit vaak in zichzelf (toonloos als ze zich niet op haar gemak voelt). Ze is bang voor slangen en donkere grotten. De kinderen hebben geen bijzondere relatie met hun vader, maar op blz. 80 blijkt dat ze liever bij hun moeder zijn.

Aart, een collega van Karnton speelt een kleine rol in het verhaal. Hij is eigenlijk alleen een "klankbord". Karnton ontmoet hem slecht één keer en dus kan hij tegen hem alles vertellen over de vervelende dingen in zijn leven. De schrijver kan op deze manier een verklaring geven voor Karnton'ss gedrag.


Thematiek
Er is een alwetende (auctoriale) verteller. De verteller staat buiten het verhaal.


Opbouw
Het boek is opgebouwd uit zeven ongenummerde hoofdstukken, die door middel van witregels verder zijn onderverdeeld. Het verhaal wordt in de derde persoon vanuit Karnton verteld. Hierbij wordt de verleden tijd gebruikt. Er zijn 101 bladzijden.


Literatuur geschiedenis
Hans Dorresteijn is geboren in 1940 in Ede. Hij studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam. Tijdens zijn studie begon hij met het schrijven voor diverse theatergroepen. Tot 1972 was hij alleen tekstschrijver, maar daarna begint hij, zichzelf begeleidend op de piano zijn eigen teksten te zingen. Voor kinderen schreef hij onder meer horror-achtige verhalen en voor volwassenen een bundel droefgeestige liedjes. Zijn boek Brandnetels gaat net als Gevaarlijke Stroom over kindermishandeling.


Analyse
Gevaarlijke stroom is een echte novelle. Je wordt als lezer bijvoorbeeld meteen middenin het verhaal gezet, de voorgeschiedenis wordt pas gaandeweg duidelijk. Daardoor zal de manier waarop Karnton met zijn kinderen omgaat, in de eerste instantie wrevel opwekken. Hij is immers bepaald geen liefdevolle vader, maar eerder een pestkop en soms zelfs een echte sadist, iemand met een onthutsend gebrek aan gevoelens. Hij kent alleen woede. Ook naar andere mensen is hij verre van sympathiek. Hij scheldt de stewardess uit voor 'kutwijf', veroordeelt andere gasten onmiddellijk op hun uiterlijk en zondert zich het liefste af. Bij Aart van der Meer gaat hij eigenlijk meer uit eigenbelang - de verveling verdrijven - op bezoek. Hij is een cynicus; een slapjanus die zichzelf een eeuwige pechvogel vindt. Geleidelijk wordt het beeld echter genuanceerd. Zo kom je al gauw te weten dat Karnton bijna vijf jaar geleden op een zeer lullige manier zijn vrouw en zijn baan is kwijtgeraakt. Dat heeft hij nog steeds niet verwerkt, mede doordat hij in zekere zin ook zijn kinderen heeft moeten afstaan. Die zijn bij hun moedder gebleven en zien haar vriend meer als hun vader dan hem. Dat heeft hij nog steeds niet verwerkt. Zijn leven is een groot gat, niets is de moeite waard en dat er in de wereld ergens nog gerechtigheid bestaat, gelooft hij al lang niet meer. Zijn grootste vijand is het verleden. Daartoe behoort niet alleen zijn mislukte huwelijk, maar ook zijn evenzeer mislukte jeugd. Aan Karen vertelt hij dat het leven thuis altijd nadrukke-lijk bepaald werd door het kampsyndroom van zijn vader. Rustig blijven was ieders dagelijkse plkicht geweest, want vader ging voor ieder lawaai op de loop. Geen wonder dat hij en zijn zuster Margot altijd als lastig werden beschouwd. Margot had later zelfmoord gepleegd. Tegen zijn moeder koestert hij een speciaal een wrok omdat zij een verstikkende invloed op hem heeft uitgeoefend. Dat verklaart waarom hij in de eerste week van zijn vakantie droomt dat zij op zijn gezicht gaat zitten: zo laat ze hem letterlijk stikken.

Dat Karnton zichzelf een eeuwige pechvogel vindt mag aan het begin van het boek overdreven lijken, aan het eind is het dat veel minder. Het leven heeft inderdaad niet veel goeds voor hem in petto. Het zijn echter niet alleen thema's als wrok, leegte en pesterij die opvallen; geleidelijk wordt ook Karntons onmacht duidelijk. Hij zou wel van zijn kinderen willen houden, maar kan het niet. Alleen pijn en doodsangst kunnen zijn gevoelens nog activeren en daarom besluit hij, in een laatste wanhoopsdaad, zelf die prikkels nog één keer op te roepen. Dat hij verdrinkt en zijn kinderen moederziel alleen op het eiland achterblijven, zal onge-twijfeld een onuitwisbare indruk op ze maken. Zo zullen zij hem nooit meer vergeten.


Eigen mening
Ondanks het feit dat het onderwerp erg wreed is (Karnton pleegt zelfmoord waar zijn kinderen bij zijn) is het door de manier waarop Hans Dorresteijn het geschreven heeft een heel komisch geschreven boekje.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen