Boekverslag : Boileau-narcejac - Terminus
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1775 woorden.
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1775 woorden.
Titel
Terminus
Auteur
Bouileau-Narcejac, 1980
Samenvatting
Chavane is de chef van een restauratiewagon op een snelle franse trein, le Mistral. Hij is 38 en wees. Zijn ouders stierven in een auto-ongeluk. Daarom leefde hij bij een oom: ludovic. Deze oom heeft een dochter geadopteerd: Lucienne. Hij kreeg haar toen ze 9 jaar oud was. Lucienne is 10 jaar jonger dan Chavane. Hij houdt van haar zoals je van je zus houdt, maar op aandringen van Ludovic trouwt Cahvane uiteindelijk toch met Lucienne.
Aan het begin van het boek heeft Chavane een scheidingbrief geschreven, die hij in een leesboek van haar gestopt heeft. Hij is te laf om het gewoon te vertellen. Op zijn werk is hij erg zenuwachtig: wanneer zou ze de brief lezen, wat zou haar reactie zijn? Dan hoort hij dat ze een ongeluk gehad heeft, ze is tegen een lantaarnpaal aangereden. Chavane denkt meteen dat zij een zelfmoordpoging ondernomen heeft n.a.v. zijn brief. Ze is een diepe coma, en het is de vraag of zo nog ooit wakker zal worden. Chavane vraagt en krijgt vrij, en gaat zo snel mogelijk naar Parijs, waar ze wonen. Daar blijkt dat de enveloppe met de brief nog ongeopend is, ze heeft de brief dus niet gelezen!
Volgens de politie was het ongeluk om 3 uur 's nachts gebeurd, en reed ze gewoon veel te snel. Chavane vindt die vreemd, zijn vrouw ging nooit 's avonds laat nog weg, bovendien had ze niets te zoeken in de wijk waar het ongeluk gebeurd is. De eigenaar van de garage waar de auto heengebracht is zegt echter dat ze van de weg afgedrukt is, dat het dus een doodslag of zelfs moord is.
In haar spullen vindt Chavane een aantal vreemde zaken: een bon voor een wasserette daar, een kaartje voor een kunsttentoonstelling, en twee vreemde sleutelbossen. Chavane bezoekt de kunsttentoonstelling, en daar herkent hij zijn vrouw als 'Layla, femme de la nuit' op een 2 jaar oud schilderij. Omdat de schilder al anderhalf jaar dood is, gaat hij op bezoek bij zijn weduwe. Die vertelt Chavane dat Layla een van vele modellen/maîtresses was van haar man. Hij geeft hem haar nummer. Dat nummer blijkt van een appartement in de buurt te zijn, van ene Dominique. Als hij erheen gaat, blijkt dat zijn vrouw daar zelfs woont, de naam Layla staat erop, met haar meisjesnaam. Hij opent de deur met een sleutel uit haar sleutelbos. Het is een erg luxueus appartement, Chavane snapt niet waar zij dat van betaald heeft. Dan vindt hij 20.000 gulden verstopt in een teddybeer, en een schuldbekentenis van evenzoveel geld. In de brievenbus vindt hij een briefkaart van ene Fred, waarin hij vraagt of ze hem om middernacht ontmoet in een café. Hij gaat erheen, en Fred legt uit dat zij hem om advies vroeg over paardenraces. Hij heeft nog geld van haar tegoed. Chavane zegt dat hij Layla op het vliegtuig heeft zien stappen. Als hij teruggaat naar haar appartement, vindt hij een ansichtkaart van Dominique, heeft een goede reis gehad, en komt morgenmiddag terug.
Dan wordt er gebeld. Hij doet open, het is een klant van Layla. Deze vertelt dat ze een soort prostituee was. Dan krijgt hij bezoek van Dominique, tot zijn verrassing blijkt dat een vrouw te zijn. Zij vertelt dat Layla het appartement huurde van haar. Hij laat zich verleiden door haar. Na een paar keer maakt Dominique duidelijk dat de relatie wat haar betreft puur professioneel is.
Ondertussen verhuist Lucienne naar het appartement van Chavane. Dan ligt er weer een briefkaart van Fred in de brievenbus, hij heeft drugs nodig. Het blijkt dat ze ook al in de drugs zat. Hij vertelt dat zij hem alleen gebruikershoeveelheden drugs gaf, tegen een redelijke prijs. Zij kreeg die drugs regelmatig uit Nice. Nu gaat er bij Chevane een lichtje branden: hij ging elke week immers voor zijn werk naar Nice! Hij doorzoekt zijn spullen, en vindt een kleine hoeveelheid cocaïne in zijn schoudervullingen.
Dan moet hij weer werken, op de terugweg uit Nice ontmoet hij Dominique als passagier. Zij is samen met haar familie. Als ze een cheque uitschrijft ziet hij dat ze niet Dominique heet, maar Léonnie. En dat was degene waarvan Layla een schuldbekentis had. Daarom denkt Chavane nu dat zij de moordenaar is. Later die avond gaat hij naar haar appartement toe, en wurgt haar.
Dan bekent Chavane's oom dat hij gezien had dat ze met vreemde mannen omging, en hij haar klemgereden had, waardoor ze tegen de lantaarnpaal gebotst was. Dus Dominique was niet de moordenaar. Nu wordt het teveel voor Chavane, hij belt de politie en geeft zichzelf aan. Vervolgens ontkoppelt hij de machinerie die haar in leven houdt.
Citaten
Les nouveaux n'avaient plus l'habileté, le tour de main, le goût du beau travail. Il leur fallait des plats précuisinés. La tricherie partout. Quand Lucienne… Assez! Il s'y était mal pris. Cette lettre, c'était une idée idiote. Elle allait s'imaginer qu'il avait eu peur d'une explication franche. Elle en tirerait avantage… se poserait en victime… Au fond, qu'avait-il à lui reprocher?… Le tunnel défilait en grondant. (page 12)
Chavane weet nog niets van het ongeluk van zijn vrouw. Hij is erg zenuwachtig over de scheidingsbrief die hij geschreven heeft. Hij twijfelt enorm aan zichzelf.
- Un accident?… Ce n'est pas possible… Elle ne sort jamais le soir. -
Dame, moi, je vous répète ce que la police vient de m'apprendre. C'est la brigade des Accidents de Paris qui vient de téléphoner. Ils ont prévenu leurs collègues qui m'ont appelé. Il paraît qu'elle est entrée dans un lampadaire. Elle roulait vite. -
Quoi?… C'est sûrement une erreur. -
Elle est blessée à la tête. -
Ça ne tient pas debout. Ma femme ne se sert presque jamais de la voiture. Et elle n'ose pas sortir le soir . je la connais tout de même. -
Mme Lucienne Chavane… 35, rue de Rambouillet… C'est pourtant elle, non? (page 30)
Hier hoort Chavane van het ongeluk. Hij denkt nu nog dat hij haar goed kent, en dat ze altijd thuis zit als hij weg is.
Il chercha un moment ce qu'il voulait tant se prouver puis se rencogna et ferma les yeux. Il ne voulait plus voir cette ville où Lucienne menait, quand il n'était pas là, une vie mystérieuse et probablement coupable. Mais il se jura qu'il découvrirait son amant, si elle le tromapait. Pas pour frapper et se donner en spectacle, mais pour se prouver… Et encore une fois sa pensée s'éparpilla. Peut-être voulait-il se prouver qu'il était le plus fort? Aucun sens. Et pourtant il sentait nettement qu'il était en train de perdre sa liberté, qu'il ne serait plus jamais question de divorcer. (page 69)
Hij beseft nu dat hij bedrogen werd, en hij wil alles uitzoeken. Hij heeft nooit echt veel aandacht aan haar geschonken, en hij is bang dat hij niet meer van haar afkomt. Hij is dus tamelijk arrogant.
Juste au-dessous de la plaque, il y avait une carte de visite: Layla Ketani. Elle avait décidément toutes les audaces. Elle vivait ici sous le nom de sa mère. Chavane! Ce n'était pas assez bon pour elle. Ou bien, c'était plutôt une précaution supplémentaire. Une manière prudente d'organiser sa double vie. (…) Les boiseries façon acajou étaient un signe de grand confort. Le moindre appartement dans cet immeuble devait valoir au bas mot cinq ou six cent francs. Il commençait à comprendre pourquoi Lucienne bâillait d'ennui, là-bas, dans le modeste trois pièces de la rue de Rambouillet. Elle filait sans doute dès qu'il avait tourné le coin de la rue pour regagner sa vraie maison. (page 96&97)
Hier komt Chavane erachter dat zij eigenlijk ergens ander woonde, dat ze alleen maar bij hem woonde omdat ze toevallig getrouwd was. Maar waarom ze niet wou scheiden, begrijpt hij nog niet. Pas later blijkt dat de drugs er de oorzaak van zijn.
Alors sa main partit toute seule, enserra le cou de Domique. Son autre main vint à la resousse. Ses doigts s'enfonçaient dans la chair fragile. Ils étaient semblables à des bêtes qui ne reconnaissent plus la voix de leur maître.
C'est toi, hein, qui l'a tuée!… C'est toi!
Il n'était plus qu'une énorme crampe et Dominique avait depuis longtemps cessé de se débattre quand, un à un, ses muscles se relâchèrent. Ses mains cðèrent les lampes du vestibule, chercha son mouchoir pour s'essuyer les yeax aveuglés par la sueur. Puis il s'agenouilla près du corps, le retourna sur le dos.
Je l'ai étranglée, pensa-t-il. Ça s'est fait tout seul! C'est donc si facile! (page 209)
Hier wordt hij zo woedend op Dominique, omdat hij denkt dat zij zijn vrouw vermoord heeft. Hij geeft haar geen kans zich te verweren, maar vermoord haar. Vervolgens zorgt hij koelbloedig dat er geen spoor naar hem toe leidt, en verlaat het appartement. Blijkbaar is hij toch niet zo erg emotioneel dat hij niet meer helder kan nadenken. Dat maakt de moord alleen maar erger.
Eigen mening
Ik vond dit een erg spannend boek. Het gaat in feite over de zoektocht van een tamelijk met zichzelf ingenomen man naar het verborgen leven van zijn vrouw, waar hij jarenlang geen oog voor had. Hij zit meer met de gevolgen van het ongeluk en het dubbelleven van zijn vrouw voor hemzelf, dan met het lot van zijn vrouw. In feite kan het hem niet eens schelen of zij overspelig was. De hoofdpersoon maakt een zeer duidelijk karakterontwikkeling mee, in het begin is hij zeer zelfingenomen, maar door de ontdekkingen die hij doet begint hij toch meer te twijfelen aan zichzelf. Als op het eind blijkt dat zijn oom, de adoptievader van Lucienne de moordenaar is, wordt het hem allemaal te veel, en besluit hij om zijn vrouw uit haar lijden te verlossen, of eigenlijk om zijn eigen geweten te sussen. Het boek las als een trein, het Frans was goed te lezen. Het las als een detective, maar ik denk toch dat het meer een psychologisch boek is. De schrijver geeft vaak en uitgebreid de gedachtegang van de hoofdpersoon weer. Het boek is strikt vanuit zijn perspectief geschreven, de lezer leest alleen wat Chavane denkt en ziet. Ik vind het wel sterk, dat Lucienne jarenlang een dubbelleven heeft kunnen leiden zonder dat Chavane dat door had. Misschien zegt dit meer over het karakter van Chavane, dan over de slimheid van zijn vrouw. Ik kon nauwelijks sympathie opbrengen voor welke persoon dan ook. Hooguit medelijden voor Dominique/Léonie, onschuldig slachtoffer van Chavane. Ik vind het wel wat vreemd dat dit boek door twee personen geschreven is, het is toch één geheel, ik heb nergens een duidelijk stijlverschil gezien. Ik vind dit boek een echte aanrader.
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen