Verslag:

1979

Motivatie

Het boek Psyche stond bij ons thuis in de kast, net als vele andere boeken van Couperus. Ik had van een vriend gehoord dat het een heel apart boek was met een hele aparte schrijfstijl. Dat wekte mijn nieuwsgierigheid en daarom ben ik gaan lezen.

Samenvatting

Het boek gaat over Psyche, de derde dochter van de koning van het rijk van het verleden. Zij heeft, net als haar twee zusters, iets bijzonders: ze heeft vleugels, maar tot haar grote spijt kan ze er niet mee vliegen. Haar twee zusters, Astra en Emeralda, hebben ook een gave: Astra is zeer wijs, Emeralda heeft een hart van robijn. Emeralda regeert over het rijk van het verleden nadat de koning is overleden. Uit angst voor haar zus, vlucht Psyche weg. Ze laat zich wegvoeren door de Chimera, het paard dat nooit op één plek kan blijven. Hij laat haar achter op een eenzaam strand, waar Eros, de koning van het rijk van het heden, haar vindt door haar zee van tranen te volgen. Samen worden zij gelukkig, tot Psyche verleid wordt door de Sater. Maar ze krijgt spijt, haar ziel doet pijn. Ze gaat terug naar het kasteel waar haar zus heerst om vergiffenis te vragen. Emeralda zegt dat Psyche alles vergeven is als ze aan Emeralda het onuitsprekelijke juweel brengt. Psyche gaat op zoek in de onderwereld, maar kan het juweel niet vinden. Het juweel blijft namelijk ijdelheid te zijn. Als Psyche dit aan Emeralda vertelt, ontvlamt er een grote woede, waarna Psyche wordt vertrapt door de rossen van Emeralda. Zij zet haar vernietigingstocht door, tot ze zich te pletter rijdt.

Psyche ‘herleeft’ en merkt dat ze nieuwe vleugels heeft waar ze heel hoog mee kan vliegen. De Chimera leidt haar naar het rijk van de toekomst, waar haar vader en Eros haar opwachten. Ze omhelzen haar innig. Astra ziet hen door haar telescoop en sterft dan.

Persoonlijke reactie

Ik vond het boek boeiend en ontroerend. Wat ik heel ontroerend vond is dat Psyche zo ontzettend graag wil kunnen vliegen, maar haar vleugels zijn te klein. Ik vond dat ontroerend omdat je het kunt betrekken op jezelf, iedereen zou graag ergens ver vandaan willen, weg van alle ellende, net als Psyche. Zij wil graag weg van haar machtige, gevreesde zuster, maar het kan niet. Toen ik begon te lezen vond ik het boek wel lastig. Dat komt door het taalgebruik van Couperus in dit boek. Hij zet de bijvoeglijke naamwoorden achter de zelfstandige naamwoorden. Hier moet je even aan wennen, maar later begon ik dat te waarderen. Het effect van dat taalgebruik is dat er hele mooie zinnen ontstaan.

Zoals ik al over het ontroerende van het boek zei, dat je dat niet kunnen vliegen op jezelf kunt betrekken, dat heb ik eigenlijk bij het hele boek gehad. Ik kon veel dingen op mezelf betrekken.

Er komen meerdere onderwerpen aan bod in het boek, er is niet één specifiek onderwerp. De belangrijkste onderwerpen zijn: geloof, liefde en de valkuilen en verleidingen in het leven. Geloof komt duidelijk naar voren, de Chimera vertelt namelijk over de hogere macht die hem opdracht geeft altijd maar verder te vliegen, en aan het eind komt Psyche in een soort hemel, een hiernamaals. Liefde komt erg veel voor: Psyches liefde voor haar vader, de liefde tussen Psyche en Eros, de liefde van Psyche voor de Chimera. De valkuilen en verleidingen vind je terug bij de verleiding door de sater, waar Psyche voor valt. Ik vind de onderwerpen erg mooi beschreven in het boek. Eigenlijk is het een boek over het leven van de mens, maar het is omgetoverd tot een fantasieverhaal. Als je alles gewoon per woord leest, is het gewoon een verhaal, maar als je verder na gaat denken, merk je dat het boek veel diepgang heeft.

Ik kan geen gebeurtenis noemen die ik het belangrijkst vond in het boek, alle gebeurtenissen hadden iets met elkaar te maken, ze gingen in elkaar over. De mooiste gebeurtenis was de gebeurtenis dat Psyche aan het eind in het hiernamaals komt, bij haar vader en bij Eros. Dat is wel een belangrijke gebeurtenis omdat je, vanaf het moment dat Psyche Eros verlaat, je wil dat ze weer bij elkaar komen. Deze gebeurtenis is heel kort, maar krachtig beschreven. Langer had de gebeurtenis niet worden, want er valt bijna niets te vertellen over het hiernamaals. Je wilt gewoon dat Psyche, haar vader en Eros weer bij elkaar komen, dat is het belangrijkste.

De gebeurtenis die me het meest aan het denken heeft gezet is het moment waarop Psyche, die verleid is door de sater, Eros verlaat, waarna Eros sterft. Dit deed me denken aan situaties in het menselijk leven: al het geluk hebben maar toch altijd meer willen. Het verdriet kan dan ook heel groot zijn. Ik vind het gewoon mooi hoe een eigenlijk hele normale situatie op een hele aparte manier beschreven is.

De hoofdpersoon in het verhaal is Psyche, over haar gaat het boek. De belangrijke bijpersoon is Emeralda, de zus met een hart van edelsteen. Emeralda is iemand die echt als een bitch omschreven kan worden: ze denkt alleen maar aan zichzelf, aan edelstenen en diamanten en ze wil iedereen overheersen. Zij is de minst sympathieke persoon. Aan het begin van het verhaal lijkt de andere zus, Astra, ook een onsympathiek persoon, maar later, naarmate haar jaren voorbijtrekken, wordt ze wat milder. Psyche is de meest sympathieke persoon in het verhaal. Wat ik ontzettend afkeurde in het verhaal was natuurlijk het verlaten van Eros. Maar ik vind haar erg sympathiek omdat zij haar fout erkent en boete wil doen. Hiervoor wil ze het onmogelijke voor haar zus Emeralda doen. Dat getuigt voor mij van grote sympathie.

Ik vind dat de hoofdpersonen goed zijn gekozen: een beetje een naïef, onschuldig meisje: Psyche, een bitch: Emeralda en iemand die er wat tussenin zit: Astra. De personages zouden in het echte leven dus eigenlijk ook kunnen bestaan.

De opbouw in het verhaal is goed te volgen, weinig flashbacks, het verhaal loopt grotendeels gewoon volgens de tijd. Dat is prettig voor het lezen, door veel flashbacks raak ik altijd verward. Dan raak ik de verhaallijn kwijt.

Het verhaal is auctorieel (alwetend) verteld. Je staat dus boven de hoofdpersoon en er wordt gesproken van hij of zij, nooit ik of mijn. Dit auctoriële klopt bij het soort boek, want sprookjes worden altijd zo verteld. Je maakt de gebeurtenissen van ‘bovenaf’ mee.

Verdiepingsopdracht

Voordat ik dit boek ging lezen wist ik absoluut niet waar het over ging, ik wist alleen dat het bij ons in de kast stond. Ik had gehoord dat het een beetje een vreemd boek was, maar ik wilde zelf uitzoeken wat ik er van vond, dus had ik geen verwachtingen.

Het boek had aan het begin wat open plekken, maar die waren al vrij snel ingevuld. Verder wordt gelijk bij een personage beschreven wat voor type het is, hoe hij/zij eruit ziet et cetera. Gelukkig zijn er geen open plekken geweest die niet ingevuld zijn, behalve aan het einde, als Psyche in het hiernamaals komt. Je weet dan niet hoe het verder zal lopen, maar dat weet niemand. Eigenlijk is het dus geen open plek. De tekst heeft dus een open einde wat aansluit bij het verhaal. Ik ben er niet ontevreden over.

Het boek is een sprookje, dus het is fictie, maar ook literatuur. Het wordt tot de Nederlandse literatuur gerekend.

• Iskander
• De Komedianten
• Fidessa
• Langs Lijnen Van Geleidelijkheid
• Antiek Toerisme