Boekverslag : Roddy Doyle - The Woman Who Walked Into Doors
De taal ervan is Engels en het aantal woorden bedraagt 3567 woorden.

Algemeen



Titel The Woman Who Walked Into Doors

Schrijver Roddy Doyle

Copyright © 1996

Uitgever Wolters Noordhoff

Jaar van uitgave 2000

Motto - This book is dedicated to: Jack

- At the age of 37-

She realised that she’d never ride-

Through Paris-

In a sports car-

With the warm wind in her hair-



Shel Silverstein, ‘The Ballad of Lucy Jordan’



Motivatie boekkeuze



In de meivakantie ben ik begonnen in het boek ‘Sense and Sensibility’ maar dat vond ik te moeilijk om nu te lezen, die kon ik beter in de zomervakantie gaan lezen. Dus begon ik aan het volgende boek ‘Scar Tissue’ maar na dertig bladzijden had ik daar ook al genoeg van. Volgende. Amongst Women. Ook dat was niks. Ik moest een blauwe stip boek hebben, want de volgende moest van voor 1900 zijn. Dan toch maar een twee-punter lezen, dan lees ik wel vier boeken in plaats van drie. Het was nu al zaterdag, dus ik moest een boek van de Black Birds gaan lezen. Meteen maar een blauwe stip. Van Nynke had ik al gehoord dat The Woman… een leuk boek was, dus die maar snel nog lezen. Het lezen schoot op (dat heb je in de zon in de bikini), dus kon ik zondagavond al aan het verslag beginnen. Al met al niet een echte doordachte keuze dus, maar het was wel de moeite waard.



Lezersverwachtingen



Ik weet eigenlijk nooit meer wat mijn verwachtingen waren aan het begin van het boek. Ik denk dat ik dacht een boek te lezen waarin het verhaal van een vrouw wordt verteld die, na een plezierige jeugd, haar leven verknald ziet door haar man. Deze verwachtingen heb ik vooral gekregen door het lezen van de achterkant. Ook verwachtte ik een mooi boek te lezen dat lekker snel ging. Eigenlijk zijn mijn verwachtingen allemaal wel uitgekomen, maar de volgende keer zal ik er beter op gaan letten wat mijn verwachtingen van het boek zijn, voordat ik het daadwerkelijk ga lezen.



Verwerkingsopdrachten



Samenvatting



The book starts by telling that there comes a Guard to Paula when she is at home. She immediately knows that he is after her husband Charlo. Then she starts telling about him, how they met, that she has two sisters, Carmel and Denise and three other brothers, but she doesn’t see them much. She likes to think that she had a happy childhood, but Carmel always says that their father was not the nice man Paula always says. They continue this little fight through the whole book.

She falls in love with Charlo in a disco; he is what her friends call a ride, a handsome boy. Of course she hopes that he will dance with her, but when he actually does, she immediately knows that this is love. He brings her home that night, no kissing, and from their on they’re a couple. Before Charlo she had the name to be a slut, to wank boys under the table at school. But with Charlo everything changes, everybody knows not to mess with her, because they all know the temperament of Charlo.

After they get married, they have four children: Nicola, she is eighteen when Paula tells her story, she is a great kid, then comes John Paul, he is sixteen, Paula doesn’t know where he is, he ran away from home. She thinks he is a drug addict or something. The next is Leanne she is twelve. She is lovely, smart and funny. The last is Jack, who is five. He is a gentle little lad.

In their marriage Charlo doesn’t stay that nice and gentle, as he was when Paula met him. He starts hitting and kicking her when she tells him: ‘make your own fuckin’ tea’ (page 146). He gets mad and starts kicking her through the kitchen. When he is done, he asks is she is all right and tells her she fell.

This continues seventeen years long, she is too afraid to go away, because he threatened to kill her when she would go away. She knows he means it and stays, also because she has to take care of the kids. She is nervous every time he comes into the house, afraid that there could be something he didn’t like, sugar on the ground or something else small. She knows he is going to kick her and drag her through the house if something is wrong. He hit her, thumped her and raped her. He tore out clumps of her hair. He set fire to her clothes. He even kicks her baby out, the baby she was carrying between Leanne and Jack. Born too early, born by a fist.

She all lets it come to her, but one morning she sees the looks in his eyes when he is looking at Nicola. ‘It was clear to his face. He wanted to ruin her, to kill her. His own daughter. (…) There was evil in him’ (page 182). Then she goes mad, she doesn’t want that he same will happen with Nicola. She takes op the frying pan and she hits him on the side of the head. She kicks him, she drags him through the kitchen, she literally kicks him out of the house. When she is standing in the garden and he comes to senses, he stands up and walks back. She yells at him that he must go away and he does. Paula only sees it when she ran back into the house and looks through the kitchen window. He is away and never coming back.

The Guard doesn’t come to ask if Charlo was here, he comes to tell her he is dead. A Guard shot him while he was trying to escape. He had taken a woman hostage while a friend of him went with the woman’s husband to his bank for money. When he sees the police coming over the fences, he panics and kills the woman. He tries to run away and gets to the escape car, but he forgot he doesn’t have a drivers licence. He gets out of the car, but it is too late, there are Guards everywhere.

Paula tries to make her life better now, she is trying to keep the alcohol away (she is an alcoholic), she has two cleaning jobs and she tries to make her children do only the right stuff. She knows she did something good kicking him out of the house and she bets Nicola a tenner for it that it is going to be good now.



Flashbacks



Het boek is eigenlijk één grote flashback, Paula vertelt hoe haar leven was vanaf haar jeugd tot het moment dat ze hoorde dat Charlo doodgeschoten was. Het is niet zo dat het logisch is opgebouwd, ze springt van het ene moment op het andere, dan is het net of haar iets te binnen schiet en ze dat eerst ook nog even moet vertellen. Deze stijl is best wel verwarrend, maar wel leuk, je wordt als lezer gedwongen er goed bij te blijven, want anders snap je er niks meer van.



Setting



Het hele verhaal speelt zich af in Dublin, Ierland, en dan voornamelijk in de wat mindere wijken van Dublin. Ze vertelt ook over de camping waar ze met ouders is geweest toen ze klein was en waar ze haar honeymoon heeft gehad. De tijd verschilt van de zestiger jaren tot nu, ongeveer eind jaren negentig.



Point-of-view



Alle gebeurtenissen zie je door de ogen van Paula, zij vertelt haar levensverhaal en je weet dus ook alleen de gevoelens en redenen van haar. Ik zou wel willen weten hoe Charlo alles heeft ervaren, hoe hij later over dat slaan en schoppen denkt.



Thema’s



De schrijver wil met dit verhaal laten zien wat er in het hoofd van een vrouw omgaat die bijna dagelijks wordt mishandeld. Dit zijn geen vrouwen waarvan de maatschappij denkt dat ze gewoon dom zijn en niet beter weten, maar vrouwen die ondanks alles van hun man blijven houden, ook al lijkt dat onmogelijk. Ze kúnnen gewoon niet vluchten, ook al lijkt het alsof die optie wel degelijk binnen bereik is.



Titelverklaring



De titelverklaring is makkelijk: elke keer als Charlo Paula weer in elkaar heeft geslagen, gaat hij met haar naar het ziekenhuis en doet daar alsof hij de bezorgde echtgenoot is, die met zijn vrouw naar de Eerste Hulp komt, omdat zijn vrouw of van de trap is gevallen of tegen de deur is aangelopen (walked into doors).

Dat het boek is opgedragen aan Jack zal wel te maken hebben met het feit dat dankzij Jack en de andere kinderen Paula het zware leven bij Charlo kan volhouden en dat ze, nadat hij uit huis is, voor haar kinderen kan blijven zorgen. Her gedichtje slaat op Paula, nu ze 39 is, merkt ze wat ze haar hele leven heeft gemist door bij Charlo te blijven.



Main characters



De hoofdpersoon uit het boek is Paula Spencer – O’Learys. Ze is wanneer ze alles vertelt 39 en weduwe van Charlo. Ze heeft niet meer al haar tanden, die zijn eruit geslagen door hem en heeft last van haar rug van het schoppen ertegen. Ze is best wel knap om te zien, maar ze realiseert zich ook dat dat alleen is wanneer ze haar buik inhoudt en onthoudt rechtop te staan en wanneer mensen haar niet zo goed aankijken alleen dat komt niet zo vaak voor: ‘People look but never too closely’ (page 43). Ze is ook een alcoholist. Zoals bij meer mensen voorkomt, groeide dat gestaag, eerst één glas per avond, daarna twee en aan het einde is ze zover dat ze alle alcohol achter slot zet en de sleutel in het gras buiten gooit. ‘s Avonds, als Jack op bed ligt, mag ze pas drinken van haarzelf. Ze moet dan eerst naar buiten om de sleutel te zoeken, maar die vindt ze wel. Ook al houdt ze zichzelf voor dat ze zo kan stoppen als ze wil, ze doet het niet en verprutst zo veel geld dat ze goed kan gebruiken. De grootste ontwikkeling die ze doormaakt, is dat ze eindelijk Charlo het huis uit gooit en tegen Nicola zegt dat het nu allemaal goed komt, ze is daar zo zeker van dat ze er een tientje om wedt: ‘What now? said Nicola. God knows, I said. But one thing’s for certain. He’s not coming back in here again. She’d heard it before. He’s not, I said. I’ll bet you a tenner. Okay, said Nicola. It was a great feeling. I’d done something good.’ (page 192). Hieruit blijkt ook dat ze daarvoor erg onzeker was en nog nooit het idee had gehad dat ze iets goeds had gedaan. Met het eruit gooien van Charlo dus wel.



Minor characters



Charlo vind ik een minor character, hoewel je hem echter ook bij main kunt zetten. Hij verandert echter zo weinig in het verhaal, hij blijft de hele tijd hetzelfde. Zijn echte naam is Charlo Spencer. Hij is erg temperamentvol en Paula weet dat: ‘He’d had his moods before. I’d seen them. I’d recognised them. I should have seen it coming. Instead, I provoked him. And now, here I am.’ (page 146). Hij was erg knap, Paula en haar vriendinnen vonden hem een echt lekker ding, ‘a ride’. Maar ondanks alle mishandelingen bleef Paula volhouden dat hij van hield: ‘He did love me. I know. He proved it every time again and again. Right to the very end. Even after I kicked him out. It was just something in him.’ (page 164). Ze weet het dus, maar hij blijft haar in elkaar trappen en dus gaat ze denken dat het haar schuld is, terwijl dat helemaal niet het geval is.



Haar zussen Carmel en Denise spelen ook een vrij grote rol in het verhaal, en dan vooral als ze het hebben over hun vader. Paula is ervan overtuigd dat hij een goede vader was, maar Carmel, die de oudste is, heeft hele andere ervaringen. Carmel is erg negatief over haar vader, hij deed nooit iets leuks en was altijd boos op hen en hun moeder: ‘For fuck sake; the two of you. Do you remember the times when we didn’t want to anywhere on Sunday? Do you remember what happened then? Do you remember Mammy crying because she’d put too much vinegar on his chips, do yis? Ask her.’ (page 53). Je merkt dan dat zij als oudste wel degelijk in de gaten had wat er allemaal speelde bij hun thuis, maar dat de anderen, die allemaal jonger waren dan Paula, dat (gelukkig) niet in de gaten hadden. Als Denise toegeeft dat hun vader nice was, voelt dat voor Paula als een grote overwinning op Carmel, want Denise koos nooit een kant, ze bleef altijd wat in het midden met haar mening. Dit was de eerste keer dat ze duidelijk een mening had over een onderwerp en dat was dezelfde als die van Paula.



De schrijver



De schrijver komt zelf ook uit Dublin, uit de arbeiderswijk Kilbarrack, een van de meest mistroostige plekken op aarde. In die wijk vond hij genoeg stof om verschillende boeken te schrijven, waarvan The Woman de vijfde van de zes is. Hij heeft voor zijn vierde boek de Booker Prize gewonnen, de belangrijkste literaire prijs in Groot-Brittannië. Voor dit boek moest hij aardig wat research doen, vooral om erachter te komen waarom een vrouw toch nog van zo’n man blijft houden.



Mijn mening



Het onderwerp van de tekst is de houding van een vrouw tegenover een man die haar mishandelt. Het onderwerp is wel mooi, maar soms gaat het te diep in op de details van de mishandelingen, dat wordt het wel wat te. De schrijver heeft het personage van Paula goed uitgewerkt, dat ook niet anders, want het hele boek gaat over haar.

De belangrijkste gebeurtenis in het boek is wanneer Charlo het huis wordt uitgegooid. De schrijver geeft dit zeer realistisch weer, je voelt als ware de blinde vlek die Paula voor haar ogen krijgt wanneer ze de frituurpan naar zijn hoofd gooit. Passages over alle kleine details die Charlo met haar deed: ‘For seventeen years. Hit me, thumped me, raped me. Seventeen years. He threw me into the garden. He threw me out of the attic. Fists, boots, knee, head. Bread knife, saucepan, brush. He tore out clumps of my hair. Cigarettes, lighter ashtray. He set fire to my clothes. He locked me out and he locked me in. He hurt me and hurt me and hurt me. (…) Seventeen years of it. He never gave up.’ (page 152). Als je dit leest, besef je pas wat zij zeventien jaar lang mee heeft moeten maken en je gaat je dan ook boos maken om de dokters en zusters in het ziekenhuis die er niks aan doen, want ze zegt zelf vaak genoeg tegen haarzelf dat ze alles zal vertellen als iemand vraagt: What happened? Maar dat doet niemand…

In het begin denk je: jemig, waarom loop je niet gewoon weg? Waarom blijf je nog een minuut langer bij zo’n man? Maar als je dan blijft lezen, lees je steeds dat zij van heb blijft houden, en dat ze ervan overtuigd is dat hij ook van haar houdt, buiten zijn buien om. Je krijgt medelijden met haar en je juicht zelf bijna mee als ze hem in elkaar schopt, voordat ze hem het huis uit gooit, ook al weet je allang dat hij het huis uit gaat. De personages zijn zeer levensecht, volgens mij zijn er nog steeds vrouwen die door hun man worden mishandeld, maar niet weg durven te gaan, bang voor de gevolgen als hij haar zou vinden. Ik vind het zeer dapper dat ze hem uiteindelijk toch nog het huis uit gooit, ik had het alleen al veel eerder gedaan, niet meteen na de eerste keer, maar ik had zeker iets teruggedaan, niet slaan maar een tijdje weg ofzo. Dat is wel dom, dat ze alles zo over haar heen laat komen.

De opbouw van het verhaal is niet erg ingewikkeld, je moet gewoon goed op blijven letten wat ze nu vertelt en over wie ze het nu heeft. Het staat wel erg doorelkaar, maar het is wel te volgen. Ik denk dat het zonder flashbacks aan de ene kant spannender zou zijn, je weet dan nog niet dat hij het huis uit gaat en dat hij wordt doodgeschoten, maar nu weet je dat er iets gaat gebeuren en er wordt steeds iets meer verteld, maar pas aan het einde lees je hoe het helemaal ging. Een beetje aparte manier van spanningopbouw, maar wel goed. Ik hou van een happy end en ik had ook graag gezien dat John Paul nog thuiskwam voor het einde van het boek, maar helaas.

De eerste keer dat ik het dialect van Dublin tegenkwam, moest ik de zin even overlezen, maar als je het gewoon zegt zoals het er staat, snap je het wel. Voorbeelden zijn: ‘Fuck off, Carmel, will yeh.’ (page 54). Ook wordt er slordig met de interpunctie omgegaan, er staan dan geen punten of komma’s waar ze horen te staan: ‘It’s not glamorous Dolly Parton won’t be playing for me in the film.’ (page 95). Toch past het taalgebruik wel bij de personages. Ze zijn allemaal wat ruw en zulke taal past wel bij ze.



Evaluatie leeservaring



Het vorige boek dat ik heb gelezen was If Beale Street Could Talk. Tussen deze boeken zit niet echt een overeenkomst, het ene boek gaat over een stel waarvan de ene ten onrechte in de gevangenis zit en zijn vriendin alles doet om hen eruit te krijgen en dit boek gaat over een vrouw die mishandelt wordt door haar man. Het enige overeenkomst zou kunnen zijn dat in If Beale het gaat over discriminatie tegen zwarten en in The Woman wordt een vrouw eigenlijk gediscrimineerd door haar man, hij kleineert haar en dat kun je ook discriminatie noemen. Beide boeken waren erg mooi, de spanning in beide was anders opgebouwd, in de eerste wist je nog niet hoe het af zou lopen en in de weet je dat wel, maar ze waren beide erg mooi. Ik ben blij dat ik uiteindelijk toch nog dit boek ben gaan lezen, want het was zeker de moeite waard en ik kan het iedereen aanraden.



Extra opdracht: vervolg schrijven



32



My name is Paula Spencer. I am fifty years old. I have four children: Nicola, who is twenty-nine. She is married with her youth love, Tony. They have two lovely children: Paula, she is named after me and Tony Jr. the next is John Paul, he is twenty-seven, I hadn’t seen him for many years, but my sister Carmel went to see him and she talked to him. He decided to come home, after many, many years. I had a good talk with him he told me that he was indeed a drug addict, but he swore that that is a thing of the past. All he wants now is a safe home and I am willing to offer him that. I also spoke about the day I kicked out his father, but he sees now that is was for the better. Leanne comes after John Paul. She is twenty-three now and as I hoped when she was little, she went through high school perfectly and goes to college now. She is a med. student and I am so proud of her. She also has a boyfriend, but that changes every week. Fortunately, she is not called a slut like I was when I was that age. Nor it is perfectly normal for a girl to have many boyfriends. She is very popular and my mother, who is still alive, told me once that she looks just like me when I was that age. My last boy is Jack. He’s everything for my, even though he doesn’t want to hear from his mother that he is the sweetest boy on earth. He is sixteen now and has the usual behaviour of a boy that age. His mother is stupid, nobody is allowed to see him naked and his big brother is cool. He is rather popular, at least, that is what I heard last from a girl at his school. He wants to look old and grown-up outside, but when it’s just the two of us inside, he still loves to sit with me on the couch and drink hot chocolate with me. I really hope he is not going the same way his brother did, but that one has had a good talk with him the other day and told him about the risks of drugs.



As you can see, I’m handling the situation now. You will be glad to hear that I don’t drink any alcohol anymore. I have had enough for the rest of my life. Even at the wedding of Nicola and Tony I didn’t drink a thing. You should have seen the face of Nicola when I said ‘no’ as somebody offered me a drink.



I don’t think I will ever go out with a man again. At my new job, I’m a secretary, works a really nice man and he asked me last if I wanted to go out for a drink, but I said no. But who knows what is going to happen in the future?







Tweede leesverslag The Woman Who Walked Into Doors

Marieke Oevering

Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen