Boekverslag : Nicholas Evans - The Horse Whisperer
De taal ervan is Engels en het aantal woorden bedraagt 2745 woorden.
De taal ervan is Engels en het aantal woorden bedraagt 2745 woorden.
Primaire gegevens
Titelbeschrijving
Nicholas Evans
The Horse Whisperer
Bantam Press, London, 1995
(tevens jaar van eerste druk)
Ondertitel
Dit boek heeft geen ondertitel.
Opbouw
The Horse Whisperer heeft 349 bladzijden. Het valt in 5 grote delen uiteen: Part 1 (hoofdstuk 1 t/m 5), Part 2 (hoofdstuk 6 t/m 13), Part 3 (hoofdstuk 14 t/m 27), Part 4 (hoofdstuk 28 t/m 35) en Part 5 (hoofdstuk 36). Dit is gedaan met een bepaalde bedoeling, die ik nader uit zal leggen in Mijn eigen oordeel.
De kaft van het boek is donkerbruinig. Het bovenste gedeelte is een zijaanzicht van een paardenhoofd, met als aandachtstrekker een droevigkijkend paardenoog. In het midden staat in zwarte letters de titel van het boek met daaronder in roodbruine letters de naam van de auteur. Daaronder is een bergachtig landschap afgebeeld, zoals dat in het verhaal ook voorkomt.
In het boek staan geen illustraties.
Samenvatting en titelverklaring
Korte samenvatting van de inhoud
Part 1
Grace, de dertienjarige dochter van journaliste Annie Graves en jurist Robert Maclean, gaat op een mooie zaterdagochtend met haar vriendin Judith paardrijden. Het heeft gesneeuwd en omdat het zo mooi is buiten, willen ze een langere route nemen. Ze zoeken naar een pad langs een beekje, wat ze al een keer eerder bereden hebben. Na enige tijd zoeken vinden ze het.
Op diezelfde ochtend rijdt er een vrachtwagenchauffeur, die op weg is naar de molen, over de snelweg. Eerder die nacht was hij aangehouden door de politie, omdat hij zich niet aan de juiste rijtijden had gehouden. De weg die naar de molen leidt, loopt over het beekje.
De meisjes gaan met de paarden langs het pad omhoog. Op een gegeven moment begint Gulliver, het paard van Judith, die voorop liep, te glijden: hij stapt op een laagje ijs en verliest alle grip met zijn hoeven. Hierdoor glijden paard en meisje weg en op hun weg naar beneden nemen ze Grace en Pilgrim ook mee. Ze komen op de weg terecht; Judith is op de grond gevallen, maar haar voet zit nog vast in de stijgbeugel, Grace zit nog steeds op haar paard. Dan komt de vrachtwagen eraan, die over die weg naar de molen toe rijdt. Door de gladheid die de sneeuw veroorzaakt heeft, kan hij niet meer op tijd remmen, en hij schept de meisjes en de paarden. Judith is op slag dood, net als Gullliver; Grace wordt meteen naar het ziekenhuis gebracht. Pilgrim, ook zwaar gewond, moet gevangen worden door de dierenarts. Deze belt Robert en Annie op in het ziekenhuis, maar Annie verbiedt haar Pilgrim te laten inslapen.
Als Grace uit haar coma ontwaakt, komt ze erachter dat haar rechterbeen voor een groot gedeelte geamputeerd is. Met kerstmis mag ze even naar huis, maar de stemming is niet zoals hij vroeger was. Grace wil voor ze terug moet naar het ziekenhuis nog even bij Pilgrim langs, om afscheid te nemen, maar ze schrikt ervan hoe hij eraan toe is en wil niets meer met hem te maken hebben.
Part 2
Annie gaat op zoek naar informatie over iemand die Pilgrim misschien kan helpen.
Ze ontdekt het bestaan van paardenfluisteraars. De dierenarts geeft haar het telefoonnummer van Tom Booker, een paardenfluisteraar uit Montana. Annie belt hem op en Tom belooft, na aandringen van Annie, op bezoek te komen om de situatie van Pilgrim te bekijken. Als Tom het paard en de hele situatie op de boerderij ziet, wordt hij zo kwaad dat hij meteen weer vertrekt. Annie belt hem nog een keer op, maar Tom weigert nog een keer te komen. Dan krijgt Annie een plan: ze wil met Pilgrim en Grace naar Montana gaan om Pilgrim door Tom te laten behandelen. Ze heeft al een huurhuis daar in de buurt gehuurd. Wat ze niet tegen Grace en Robert vertelt, is dat ze het nog niet aan Tom gevraagd heeft. Grace wil totaal niet en doet de hele reis ontzettend kwaad en chagrijnig tegen haar moeder.
Part 3
Als ze in Montana aangekomen zijn, gaat Annie naar Tom. Deze stemt toch toe om even naar Pilgrim te komen kijken. Hij wil wel proberen Pilgrim te behandelen, maar alleen als Grace meehelpt. Na even aarzelen stemt ze toch toe.
Tom gaat aan de slag met het paard. Iedere dag werkt hij ermee. Steeds gaat het iets beter; Pilgrim begint weer te begrijpen ‘hoe hij paard moet zijn’, zoals Tom het verwoordt. Na een aantal dagen nodigt Tom Annie uit om haar werk even te laten zitten en mee te gaan paardrijden. Hij laat haar de hele omgeving zien. Als Annie de familie Booker een keer uitgenodigd heeft voor het eten, laat Tom de kinderen en Annie een trucje zien met een touwtje. Annie krijgt het touwtje om het trucje te oefenen; ze bewaart het als een heilige schat.
Grace ontdooit langzaam maar zeker beetje bij beetje en komt weer terug in haar normale doen. Annie en zij gaan weer normaal met elkaar om, dankzij wat aanwijzingen en hulp van Tom.
Tom laat Annie zien dat het leven uit meer bestaat dan alleen maar werken. Hij gaat vaak met haar paardrijden. Ze worden verliefd op elkaar. Tijdens een paardrijdtocht in de bergen om de koeien te brengen kussen ze elkaar voor het eerst.
Part 4
Robert Maclean komt op bezoek in Montana. Hij ontmoet Tom, die tegenstrijdige gedachten krijgt over de situatie. Ook Annie weet niet goed hoe ze zich moet gedragen. Als Tom de truc met het touwtje nog een keer voordoet, op verzoek van de kinderen, ontdekt Robert meteen hoe het in elkaar steekt; hij vertelt het meteen aan iedereen. Daarom heeft Annie het touwtje niet meer nodig om te oefenen en wil Tom het terughebben.
Als Grace uit de auto stapt, glijdt ze uit, waardoor haar prothese aan de bovenkant helemaal inscheurt. Daarom moet Grace terug naar New York, omdat alleen daar een nieuwe prothese voor Grace gemaakt kan worden. Ze zal met Robert mee vliegen en daarna weer terugvliegen naar Montana. Annie blijft in de tussentijd gewoon in Montana. Ze zal een beetje op de ranch letten, want Frank, Diane en de kinderen gaan op vakantie en Tom moet weer een clinic geven. Maar Tom komt terug. Hij en Annie gaan met elkaar naar bed. De dag daarna gaan ze samen te paard kijken hoe het met de koeien in de bergen is.
Als Grace weer op de ranch komt, kan ze op Pilgrim gaan rijden. Iedereen staat toe te kijken. Grace is erg zenuwachtig. Annie ook, maar dat heeft een andere reden: als Grace weer op Pilgrim kan rijden, heeft ze geen reden meer om nog langer in Montana te blijven.
Helaas reageert Pilgrim anders op Grace dan Tom gehoopt had. Daarom moet een andere strategie gevolgd worden: Pilgrim moet gedwongen worden plat op de grond te gaan liggen. Dan moet Grace zijn hele lichaam aaien en daarna op hem gaan staan. Daarna proberen ze nog een keer of Grace nu wel op Pilgrim kan rijden; deze keer lukt het wel. Iedereen is blij voor Grace.
Voor Annie en Grace weer naar huis gaan, wordt er eerst nog een feest gegeven in de schuur. Grace heeft het ontzettend naar haar zin. Tom en Annie willen samen dansen, maar steeds komt er iemand anders tussen. Ze spreken af bij het oefenbad. Grace moet naar het toilet, maar omdat er in de schuur bij het toilet een lange rij staat, gaat ze in het huis van de familie Booker naar het toilet. Ze moet dan door de keuken heen. Als ze bij de keukendeur staat, hoort ze Diane tegen Frank mopperen over hoe Tom en Annie zich gedragen en dat iedereen het weet. Hier raakt Grace erg van in de war. Als Grace terugkomt in de schuur zegt ze bot tegen Annie dat ze wil gaan omdat ze moe is. Annie vraagt in de auto wat er is, maar Grace ontwijkt haar en gaat meteen naar bed. Als Annie ’s ochtens op Grace’s kamer gaat kijken, is het bed leeg. Grace is nergens te vinden. Als Annie dat tegen de familie Booker heeft verteld, zoekt iedereen mee. Joe komt erachter dat ook Pilgrim weg is en hij wijst zijn sporen aan in de grond. Tom en Frank volgen te paard de sporen van Pilgrim en gaan Grace zoeken. Ze komen uit bij een steengroeve, waar ze gehinnik van paarden horen en het gegil van Grace. Tom gaat naar binnen, Frank blijft buiten wachten met de paarden. Binnen zit Grace tegen de achterwand aan. Daarvoor lopen een aantal wilde paarden. Daartussen staat Pilgrim met een wilde witte hengst te vechten. Tom jaagt alle wilde paarden weg en haalt Pilgrim bij de witte hengst vandaan. Dan richt de witte hengst zijn woede op Tom: hij steigert en zijn hoeven komen met een klap op Tom’s hoofd neer. Deze zakt meteen in elkaar op de grond en is op slag dood. De witte hengst galoppeert weg.
Part 5
Annie heeft van Frank na de begrafenis van Tom een brief gekregen, waarin hij de begrafenis etc. beschreef. Daarbij zat ook nog een envelop die Frank op Tom’s bureau had gevonden met Annies naam erop. Er zat een velletje papier in en het touwje van de truc. Op dat velletje papier stond slechts een zin: In case you forget.
Grace heeft na Tom’s dood het veulen van Bronty gekregen; deze staat nu samen met Pilgrim in de wei.
Annie en Robert hebben besloten niet meer samen te wonen. Robert woont nu in New York, Annie in Chatham in het buitenhuis. Grace reist tussen hen op en neer. Annie heeft een baby gekregen: Matthew. Niemand weet of het kind van Tom of van Robert is, maar dat maakt niemand iets uit: Annie wil het niet weten en Robert neemt aan dat het zijn kind is.
Verdiepingsopdracht 2: opdracht 33
Voor deze opdracht heb ik gekozen voor het ongeval met de paarden. De hoofdpersoon is Grace.
Lief dagboek,
Het is al weer een tijdje geleden dat ik voor het laatst geschreven heb, maar het kon gewoon niet eerder, echt niet… en zelfs nu weet ik nog niet of ik wel wat op papier krijg…. Het is allemaal zo afschuwelijk….
Het begon allemaal 2 weken geleden. Het was een prachtige dag: het had gesneeuwd, de zon scheen en we waren in ons buitenhuis. Judith en ik gingen ’s ochtends vroeg met Gulliver en Pilgrim rijden. We reden door de bossen. De sneeuw op de bomen was echt heel mooi. Het was de eerste keer dat Pilgrim sneeuw zag, en hij deed er dan ook heel gek mee; hij ging er mee spelen. Omdat het zulk mooi weer was, wilden we een langere route nemen. Hadden we dat maar niet gedaan…. Dan was er niets gebeurd…. Maar goed, het pad dat we zochten hadden we een paar maanden eerder ook al bereden. Maar deze ochtend konden we het niet vinden. Daarom reden we wat rond door de bossen, totdat we het pad vonden waar we naar op zoek waren geweest, een steil pad naar de spoorbrug toe. Judith ging voorop met Gulliver. Maar het was heel vreemd: het leek alsof Gully wist dat er iets niet in orde was, want hij wilde niet naar boven en zoiets had hij nog nooit eerder gedaan. Halverwege zei Judith dat we voorzichtig moesten zijn, maar dat we achter haar aan konden komen. Pilgrim en ik gingen hen dus achterna, het pad op….
Maar toen begon Gully te glijden…. Hij gleed uit over een laagje ijs. Het stomme was, dat dat maar aan een kant van het pad lag… dat hebben ze me verteld. Als hij maar een paar cm meer naar links had gelopen, was er niets gebeurd….
Judith en Gulliver schoven recht op ons af… Maar Pilgrim wilde niet omdraaien, hoe hard ik ook probeerde… Judith vloog uit het zadel, maar haar voet bleef vastzitten in de stijgbeugel. Ik kreeg het op de een of andere manier voor elkaar om in het zadel te blijven zitten. O….. het is echt zo verschrikkelijk als ik eraan terugdenk…. En dan terwijl ik op dat moment alleen maar dacht: wat een mooie dag is het toch. En ik meende dat het geraas wat ik hoorde een sneeuwschuiver was die op de snelweg reed, heel ver weg. Was het maar zo geweest, dan had ik de paarden van de weg kunnen halen en was alles goed afgelopen… Maar toen we op de weg gleden, zag ik dat het geen sneeuwschuiver was, maar een vrachtwagen! En hij was vlakbij! Ik weet niet of Judith hem meteen zag. Ze moet haar hoofd vreselijk hard gestoten hebben, en Gully was helemaal wild geworden en terwijl hij haar achter zich aan sleepte, sloeg ze links en rechts overal tegenaan. Maar toen ik de vrachtwagen aan zag komen wist ik dat hij niet meer kon stoppen… Ik dacht dat als ik Gully’s teugels kon pakken, ik ons allemaal nog in veiligheid kon brengen. Wat dom van me, he? God wat was ik dom!!! Ja, je wilt niet weten hoe erg ik mezelf haat! Als ik het anders had gedaan, hadden Judith en Gully nu nog geleefd… Ik had gewoon moeten afstappen en zijn teugels moeten pakken. Ik zou Pilgrim een klap op zijn kont gegeven hebben; dan was hij weggelopen. En dan had ik Gully in veiligheid kunnen brengen…. Maar zo heb ik het niet gedaan….. Nee……. Had ik het maar zo gedaan!!!!!!!!
Pilgrim was ongelofelijk: hij was natuurlijk ook wel behoorlijk geschrokken, maar hij was meteen weer bij zijn positieven. Hij leek te weten wat ik wilde. Snap je? Ik bedoel: hij had gemakkelijk op Judith kunnen trappen, maar dat deed hij niet. En ik had Gully’s teugels bijna. Het scheelde niks! Als die man niet op zijn claxon gedrukt had, was het me gelukt! En Judith lag daar beneden bij Gully’s hoeven en ze keek naar me… Die blik in haar ogen zal ik volgens mij nooit meer kunnen vergeten… Ze was zo klein, zo bang… Ik had haar kunnen redden! Ik had haar MOETEN redden!!!!
Toen die claxon klonk, was er niets meer aan te doen. Pilgrim draaide zich zo’n beetje om zodat hij recht voor die vrachtauto stond. Het was krankzinnig, maar het leek alsof hij niet wilde dat het zou gebeuren. Hij wilde niet dat dit grote monster ons pijn zou doen, hij wilde zich verzetten. Tegen een veertigtonstruck!! En toen die vlak bij ons was, steigerde hij. Toen ben ik gevallen en heb ik mijn hoofd gestoten.
O…… Het was gewoon echt verschrikkelijk afgrijselijk! Dat geschreeuw van de paarden, het gepiep van de remmen, het gegil van Judith…… Volgens mij blijf ik dat voor altijd horen…
Toen ben ik een hele tijd in coma geweest, maar daar weet ik niet veel meer van… Ik weet nog wel dat ik in een soort tunnel zwom, die heel donker was en vol zat met een soort warme stroop. Ik kon twee kanten op. Aan allebei de kanten zag ik een licht; aan de ene kant fel, aan de andere kant zwakker. Bij het zwakkere licht hoorde ik stemmen. Die van mama was erbij. Ik probeerde hun kant op te zwemmen en te roepen, maar het lukte niet.
Toch ben ik er op de een of andere manier uitgekomen. En nu lig ik in het ziekenhuis.
Gully en Judith zijn dood, en mijn rechteronderbeen is geamputeerd. Kun je nagaan: ik heb gewoon geen been meer, alleen maar een stom stompje….
O…. het is echt zo afschuwelijk!!!!!!!!!!!!
Wie wil mij nou nog? Niemand toch?????
Gelukkig leeft Pilgrim nog… Hij was wel heel erg gewond, maar ze denken dat hij er wel weer bovenop komt. Dat zeggen ze tenminste…. Maar ik heb hem nog niet kunnen zien… Ik mag hier dit stomme ziekenhuis nog niet uit…
Het… ik…. O, ik vind het zo verschrikkelijk wat er allemaal gebeurd is! Het is allemaal mijn schuld! Als ik het anders gedaan had, was er niets fout gegaan en hadden Judith en Gulliver nog geleefd! Mijn schuld! Mijn schuld!!!!
Ik durf er gewoon niet meer aan te denken… hoe Judith daar lag…. Hoe Pilgrim schreeuwde… hoe die vrachtwagen op ons af kwam…
Ik weet het: ik zeg gewoon tegen iedereen dat ik het me niet kan herinneren… Dan hoef ik er tenminste niet aan te denken…
O…. ik vind het zo erg…. Judith – Gully – Pilgrim – mijn been….
Ik kan – als ik in mijn eentje ben – gewoon niet stoppen met huilen….
Grace
Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen