Boekverslag : Karel Glastra Van Loon - De Passievrucht
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 956 woorden.

'Heb jij eigenlijk kinderen?' vroeg ze toen we weer beneden waren.

'Nee,' zei ik. En ik dacht: Je liegt de waarheid.



De passievrucht



Gegevens:



Karel Glastra van Loon De passievrucht Amsterdam/Antwerpen

1999 (gelezen 18e druk 2000) 237 pagina'sMening:



Al in het eerste hoofdstuk kwam je als lezer te weten waar het allemaal in het boek omdraaide: Vader Armin bleek onvruchtbaar te zijn, zijn hele leven lang al, en kon dus helemaal geen vader zijn. Wie was de vader dan wel? Dat is de vraag die mij boeide, gedurende het hele boek, want net als in een detective kwam het antwoord op deze vraag pas in een van de laatste pasages. De spanning bleef er goed in, omdat Armin, de ik-figuur, zelf zocht naar de biologische vader van Bo en steeds iets meer te weten kwam. Dat vond ik juist zo leuk aan dit boek: je kon zelf meedenken over deze vraag. Bovendien was de ontknoping nogal verrassend.

Naast deze zoektocht gingen veel passages uit het boek over de genetica, de evolutietheorie en het evangelie van Phillipus. De genetica interesseert mij altijd wel, dus zou ik het wel interessant moeten vinden, maar omdat het vaak iets te ingewikkeld werd, vond ik het meestal vrij saai. De evolutietheorie en vooral het evangelie van Phillipus interesseren mij helemaal niet en daardoor vond ik deze stukken eigenlijk alleen maar vervelend.

Tijdens het lezen kwam je door flash-backs steeds meer te weten over Armin's verleden en zijn verdriet na het overlijden van zijn vrouw. Juist omdat alles zo gewoon was en omdat Armin als een gewone Hollandse vader aan sommige kleinigheden een grote waarde toekende, las het zo prettig. Die zaken zijn herkenbaar. Het was duidelijk dat Armin dol op Bo was en zijn verdriet na de bekendmaking van zijn onvruchtbaarheid was dan ook tussen de regels door te lezen. Dat vind ik erg knap van Glastra van Loon.

Het boek bevatte een aantal mooie uitspraken, waar ik graag altijd even bij stil stond. De schrijfstijl was heel prettig, omdat het niet te moeilijk was, maar ook niet te nonchalant. De zinnen waren wel mooi, maar niet extreem geknutseld. Ook het verhaal was goed te volgen. Dit vind ik belangrijk, want dan leest het boek lekker makkelijk weg.





Opdracht interview



Recensietitel: De trend is alles terug te voeren op de genen

Recensent: Arjan Peeters

Bron: De Volkskrant

Publicatiedatum: 29-10-1999



Samenvatting:



Karel Glastra van Loon had erg veel succes met zijn tweede roman De passievrucht. Hij won zelfs de Generale Bankprijs voor zijn vier maanden schrijfarbeid. "Het klinkt misschien snel, maar ik heb lang lopen zoeken naar de goede vorm. En die is altijd van grootste belang. Mijn aanvankelijke plan om het verhaal in de hij-vorm te vertellen vanuit een alwetende verteller liet ik varen, omdat de lezer er met een ik- figuur veel dichter op komt te zitten. Dat was belangrijk, aangezien het om een zeer persoonlijke kwestie gaat. Het mooie van die vorm is, dat de lezer alleen die informatie bezit die de verteller heeft. Je zoekt met hem mee. Bovendien hoef ik dan niets te zeggen over de twijfelachtigheid van sommige uitspraken en wijsheden.

Achter de min-min naam (Armin Minderhout) moet je niet te veel zoeken, net zo min achter het getal dertien. Maar dat Armin corrector is moet veel betekenen: een geboren rechtzetter, en uitgerekend iemand die blijkt toegerust met een spelfout in zijn genen. Door zijn interesse in wetenschap, kon ik dieper ingaan op de actuele discussies over de evolutietheorie en de biochemie. Tot mijn opluchting gaf een wetenschapper aan dat wat ik schreef ook bleek te kloppen. Ik vind dat dat ook hoort. Je ervan af maken door te zeggen: 'Misschien is het niet zo, maar dat is nu eenmaal mijn vrijheid als romancier', vind ik te gemakkelijk.'

De lezer wordt meteen bekend met de grote vraag in het boek en het antwoord komt pas op het einde.'Toen ik begon, had ik het plan dat nog in het vage te laten. Het nadeel van de constructie die ik heb gekozen, is dat een deel van de lezers uitsluitend gericht blijft op 'wie heeft het gedaan'. Zij laten de passages over biochemica, de evolutietheorie en het apocriefe evangelie van Philippus naast zich liggen.' Bij de uitreiking van de prijs werd dan ook bekend dat De passievrucht om meer dan alleen de plot of de vlotte dialogen wordt gewaardeerd. Armin oogst de feitelijke waarheid en daar stopt het boek. Maar dat is het einde nog niet. Hij is nog veel te passief en angstig gebleven. Ik hoop dat de vragen die in mijn boek worden opgeworpen, ook na de oplossing van het daderstuk nog een tijdje in de hooden van de lezers blijven rondwaren.'



Mijn mening tegenover de mening van Glastra van Loon wat betreft De passievrucht



Naar mijn mening heeft Glastra van Loon er goed aan gedaan te kiezen voor het ik-perspectief. Omdat je alles vanuit Armin's ogen bekijkt, kun je je heel goed in hem verplaatsen. Dat is in dit boek zeker belangrijk, omdat Armin's gevoelens een grote rol spelen. Zou het boek een echte detective zijn, dan had Glastra van Loon denk ik wel beter voor de alwetende verteller kunnen kiezen, maar dit is niet het geval. Ik had ook echt het gevoel met Armin mee te zoeken, en niet zozeer voor mezelf het vraagstuk op te lossen. Door dit perspectief, zegt Glastra van Loon, hoeft hij als schrijver niet in te gaan op de professionele uitspraken in het boek. Ik ben blij dat hij dat ook niet gedaan heeft, want dat zou denk ik het boek kapot gemaakt hebben. De schrijver bemoeit zich dan met de hoofdpersoon en is dan ook zelf niet meer in staat zich 100% te verplaatsen in de hoofdpersoon.









Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen