Boekverslag :  - Wat Na Zelfdooding ? Ingezonden Door: Eden Cate
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1170 woorden.

En wat na de zelfdoding?





Een zeer groot leed


Wanneer iemand van wie je houdt overlijdt, zorgt dit altijd voor verwarring en ontreddering. Maar als die persoon zichzelf van het leven beroofd heeft, voel je de pijn van je onmacht en tekortkoming, je hebt geen afscheid kunnen nemen. Een stervende heeft behoefte aan een lichamelijke nabijheid en warmte. Als je dit niet kunt geven, blijf je achter met een leeg gevoel. Bij een zelfdoding wordt deze tekortkoming gevoeld als een lichamelijke pijn.





Taboe


Als je dan zelf mensen nodig hebt die je kunnen troosten, blijken die onbereikbaar te zijn. Om het verlies te kunnen verwerken moet je in eerste instantie kunnen praten over de omstandigheden van de dood, later over de overledene zelf en de goede herinneringen die je aan hem/haar hebt. Zo krijgt de overledene geleidelijk aan een nieuwe plaats in je leven. Maar over zelfdoding hangt nog altijd een taboe. De nabestaanden schamen zich over het gebeuren. Ze denken dat ze tegenover de overledene verkeerd handelen door te vertellen over de manier van overlijden, en ze vragen zich af wat hun eigen aandeel was in de zelfdoding. Wanneer een persoon de dood verkiest boven een leven met jou, worden de schuldgevoelens over tekortkomingen verpletterend. Je hebt hem/haar niet kunnen tegenhouden, je liefde was niet groot genoeg. Dit wordt bewezen door de keuze om het leven te verlaten. Als je hier niet over kan praten, kan je niet beginnen met het verlies te verwerken. Het werkt bevrijdend als je weet dat je aanvaard wordt met je gevoelens van schaamte, woede, schuld,… Een eerste stap in de verwerking zou kunnen zijn dat op de aankondiging de zelfdoding niet meer verzwegen wordt.





Kansen bij de uitvaart


Een begrafenis helpt bij het afscheid nemen van een geliefde. Vroeger mocht een persoon die zelfmoord had gepleegd, niet begraven worden op een kerkhof, dat is nu veranderd. Maar toch blijft het moeilijk om tijdens de uitvaart te praten over het feit dat de overledene zelf een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Het zou veel helpen als er bij de nabestaande werd gevraagd of ze dit willen. Zo zal de muur tussen hen en hun omgeving minder hoog zijn.





Waarom, in godsnaam waarom?


Voor de nabestaanden duikt er altijd de vraag op naar een verklaring. Mensen kunnen moeilijk onzekerheid over aangrijpende gebeurtenissen verdragen. Maar welke oorzaak de nabestaande aanvaardt als verklaring voor de zelfdoding, kan de verwerking van het verlies sterk beïnvloeden. Er bestaan drie types verklaringen:


- Een eerste type verklaring kan gezocht worden bij het slachtoffer zelf: psychologische moeilijkheden als weinig zelfvertrouwen, karakterproblemen,… of het feit dat de overledene zijn omgeving wilde sparen voor nog meer leed.


- De omstandigheden waarin de overledene moest leven waren te zwaar om dragen. Of de persoon kon na de diagnose van kanker niet verdragen verder af te takelen en afhankelijk te zijn van zijn omgeving.


- De oorzaak wordt door de nabestaande bij zichzelf gezocht. Het gevoel dat men op een of andere manier verantwoordelijk is voor de zelfdoding komt veel voor, maar heeft ook belangrijke gevolgen voor de verwerking van het verlies.





Ben ik er schuldig aan?


Sommigen verwijten zichzelf de overledene te weinig geholpen te hebben met zijn problemen. Het gaat meestal niet alleen om het gevoel dat men meer had kunnen doen of dat men zichzelf meer op de achtergrond had moeten plaatsen en meer liefde geven. Het zelfverwijt weegt hier zwaarder omdat het vertrekt van het gevoel dat men niet bekwaam is geweest om het leven van de overledene leefbaar te maken. De nabestaande kan zichzelf ook zien als een deel van de oorzaken die tot zelfmoord hebben geleid. Vaak verwijten ze zich ook dat ze de signalen niet hebben herkend. Achteraf vinden ze dan situaties waarin ze het hadden moeten zien aankomen of ze vinden dan dat ze dingen gezegd hebben die de overledene tot die beslissing hebben gestuurd. Wanneer men zich verantwoordelijk voelt voor de zelfdoding leidt dit tot schuldgevoelens, deze gevoelens bemoeilijken niet alleen de verwerking van het gebeuren, maar zullen het verdere leven van de nabestaande blijven overschaduwen. De echte oorzaken kunnen meestal niet meer achterhaald worden, maar toch willen de nabestaanden een verklaring. Daarom wordt het eerder aan zichzelf toegeschreven dan net onzekerheid te moeten leven. De omgeving is geneigd de persoon tot rede te brengen en zijn interpretaties te veranderen. Maar zijn schuldgevoelens hebben een functie. Het helpt zeker niet dingen te zeggen als “Je mag zo niet denken”. Eerst zal er een andere verklaring voor de zelfdoding moeten gegeven worden.





Geen grond onder de voeten


Voor wie achterblijft stelt de dood van een geliefde de zin van zijn leven in vraag. Als die dood vrijwillig werd gekozen, is de aanvaarding nog veel zwaarder. De mensen met en voor wie je leeft, geven een betekenis aan je bestaan. Als dan juist zo iemand kiest voor de dood, zakt alle grond onder je voeten weg.


Voor de omgeving komt het erop aan hen toe te laten naar buiten te komen met hun bitter verdriet en hen de warmte van een troostende nabijheid te laten voelen. Verstandelijk beredeneren helpt niet, maar wel het echte meeleven van mensen. Iemand die helemaal kapot is van het verlies, en voor wie alles zinloos lijkt na zo’n schok, moet met hulp van de omgeving leren ervaren dat er toch nog hoop en toekomst is.





Er zijn


Na een zelfdoding lijkt er alleen maar onvolledigheid en verdriet te zijn. Maar de mensen rondom hen kunnen proberen hen er voorzichtig toe aan te zetten het gevecht met zichzelf aan te gaan. Ze hebben anderen nodig die er voor hen willen zijn. Deze persoon moet vooral helpen om weer het dagelijkse leven te leiden. In het begin is er alleen maar chaos, je voelt je futloos. Je hebt de hele dag geen moed om iets te doen. Door dingen samen met andere mensen te doen, krijg je het gevoel dat je voor hen de moeite waard blijft. Het gaat niet om de uitstap of de afleiding zelf, maar om ervaringen die je laten zien dat het leven meer is dan bitterheid alleen. En dat je ondanks die vreselijke gebeurtenis weer vreugde in het leven zal kunnen vinden.





Hulpgroepen


Contact met mensen die een gelijkaardig verdriet meemaakten, betekent in veel situaties een reële hulp. Voor degene die wat verder staat in de verwerking, doet het goed anderen te kunnen helpen en daarin een nieuwe zin voor het eigen leven te ontdekken. Voor de persoon die er pas mee geconfronteerd wordt, is de herkenning van gelijke gevoelens heel belangrijk. Aansluiten bij een groep mensen die iemand hebben verloren, maar niet door zelfdoding, is moeilijker. Slechts sommigen durven in zo’n groep te spreken over de manier van overlijden. Maar de mensen die dat aandurven maken het de groep moeilijk omdat ze denken dat hun verdriet veel erger is. Wanneer de diepste wonde, die het basisvertrouwen aantastte, begint te helen, kan zo’n groep wel waardevol zijn. Het kan een eerste stap betekenen in het leggen van nieuwe contacten.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen