Boekverslag : Louis Couperus - De Verliefde Ezel
De taal ervan is Nederlands en het aantal woorden bedraagt 1702 woorden.

Samenvatting
De verliefde ezel: een sprookje uit de klassieke oudheid
Louis Couperus
Rijswijk: Goossens, 1992- 1e druk
Oorspronkelijke uitgave: Rotterdam: Nijgh & Van Ditmar, 1918.

De beknopte samenvatting van het boek

In de verliefde ezel is Charmides de hoofdpersoon, een koopmanszoon uit Athene. Hij werd eropuit gestuurd door zijn vader om samen met zijn knecht Davus in Thessalië koopwaar als purper en parels te verkopen.
Charmides is een jongeman van een jaar of twintig. Hij is een mooie man, maar hij wordt veel te vlug en veel te vaak verliefd.
Het is een lange weg en s ' nachts slapen ze in herbergen. De eerste nacht kwamen ze aan bij een herberg in Delfi. Daar ontmoetten ze 3 mannen. Toen zei hoorden dat Charmides naar Thessalië op weg was, probeerden ze hem te overtuigen dat hij om moest keren. Dat was namelijk een vreselijke tocht! Zij zelf waren er ook naartoe geweest en waren stuk voor stuk betoverd door de heksen uit Thessalië.
Maar niemand kreeg hem overtuigd en Charmides zette de volgende ochtend zijn reis voort met zijn knecht Davus. Onderweg naar Thessalië is hij vaak verliefd geworden op vele mooie meisjes, zoals voorspeld. Maar op een nacht in Thessalië, een duistere nacht waarin noodweer het land omwoelde, komen ze met de wagen terecht op een driesprong, de beruchte driesprong met het beeld van de heksengodin Hecate, waarvoor de drie mannen al eerder gewaarschuwd hadden. Plots verschenen vreselijke harpijen aan hen. Charmides kwam in gevecht met ze en gaf niet toe aan hun lokroepen, waarop de kreupele harpij hem nariep dat hij een ezel was en weer worden zal, iedere keer dat hij ooit verliefd zal worden. Daarop maakte hij dat hij wegkwam met de wagen en zijn knecht, die inmiddels bezweken was van angst.
Hij geloofde niet aan betoveringen en vervolgde zijn reis verder en verder. Maar toen hij weer een mooie meid tegenkwam, en weer stapelverliefd werd, veranderde hij daadwerkelijk in een ezel. Hij wist niet wat hem overkwam. Hij rende zo snel als hij kon terug naar het veld met zilverasters van de Isispriester die hij pas geleden tegen was gekomen op zijn reis. Die zilverasters hadden een onttoverende kracht.
Toen hij aankwam in Hypata, ontmoette hij daar de beeldschone vrouw Charis. En ja hoor ook nu werd hij weer verliefd en dus veranderde hij in een ezel. Maar dit keer kon hij niet meer op tijd terug naar het veld met zilverasters. Hij werd gevangen door mannen en hij moest voor hen werken. Jarenlang heeft hij zwaar werk moeten doen als ezel, hij werd meerdere malen doorverkocht en altijd mishandeld. Tot hij op een dag ontsnapte en in zijn vlucht uitkwam op een prachtige tuin met daar achterin...Charis! Hij had haar nooit vergeten en had al die tijd van haar gehouden. En zij was toentertijd betoverd dat zei zou willen trouwen met de eerste ezel die zij zal zien.en dat was Charmides. Hij werd liefdevol verzorgd door haar knechten en toen gingen ze trouwen. Maar haar familie was het daar niet zo mee eens dus vluchtten ze weg. Met vele omwegen kwamen ze op een gegeven moment op een plantage waar ze Charmides' knecht Davus weer terugvonden. Samen met nog drie mannen die ook betoverd waren gingen ze op zoek naar een Isispriester die hen zou kunnen onttoveren. Uiteindelijk vonden ze die en ieder werd onttoverd omdat ze zich gedragen hadden zoals de bedoeling was: Charmides ook want hij was al die jaren trouw gebleven aan zijn liefde voor Charis en niet meer op andere meisjes verliefde geworden.
Over het onderwerp

Het onderwerp is volgens mij een jongen die moet leren dat hij niet op elke mooie vrouw die hij tegenkomt verliefd kan worden, maar een ware liefde belangrijker is. Hij moet standvastigheid leren. Ik vind het wel een interessant onderwerp omdat ik me er wel in kan inleven. Ik heb dit probleem in mijn omgeving ook meegemaakt. Het onderwerp ligt dus zeker wel in mijn belevingswereld. Ik ben door het boek er niet meer over na gaan denken maar ik heb wel het idee dat het boek wel in zekere zin gelijk heeft wat liefde betreft. Maar daar komt iedereen op zijn tijd wel vanzelf achter.
Ik vind dat Couperus dit heel mooi heeft uitgebeeld in zijn boek. Een jongen die continu verliefde wordt, zal voortaan in een ezel veranderen elke keer dat hij zijn standvastigheid nog niet onder de knie blijkt te hebben. Daarvoor heeft hij heel hard en lang moeten zwoegen maar uiteindelijk heeft hij dan wel de vrouw van zijn dromen mogen beminnen.


Over de gebeurtenissen

De belangrijkste gebeurtenissen zijn vanaf wanneer hij telkens in een ezel zal veranderen als hij verliefd werd, het zwoegen van die jaren hard werken en slecht behandeld worden, en natuurlijk het einde waarin hij zijn lieveling mag beminnen nu hij standvastigheid heeft geleerd.
Dit vind ik omdat daar het onderwerp juist zo goed in wordt uitgebeeld: de straf, het leerproces en de beloning. En dat vind ik heel mooi uitgebeeld. Hij moet hard werken, dus leren, om zijn vrijheid, dus zijn vrouw, zijn beloning te mogen ontvangen. En hij heeft altijd hard doorgezet. En er van geleerd.
Er zit een duidelijk verband tussen de gebeurtenissen. Hij wordt teveel verliefd, dus hij moet leren. Daarom zal hij steeds in een ezel veranderen als hij verliefd wordt. Als hij dan lang genoeg geleerd heeft om standvastigheid te krijgen wordt hij onttoverd en heeft hij zijn liefde van zijn dromen toch nog.
Dat volgt elkaar allemaal heel logisch op dus.
De gebeurtenissen worden zeer uitvoerig verteld. Elke keer als hij in een ezel verandert en elke dag dat hij moet werken worden zowat helemaal uitgelegd. Dit is wel fijn omdat je je daardoor juist nog meer gaat inleven, je raakt steeds meer in contact met Charmides, ook al is dat natuurlijk heel raar omdat het slechts een sprookje is; niemand kan op zo'n manier betoverd worden. En dat is nou ook juist zo grappig aan zo'n verhaal.


Over de personages

Ik zou de hoofdpersoon in zekere zin een held kunnen noemen. Hij heeft immers zo hard geknokt voor een goed doel en die taak volbracht. Maar een held zoals in andere verhalen niet, daar is het ook niet het soort verhaal voor.
Enkele karaktereigenschappen van de hoofdpersoon zijn goed weergegeven, namelijk zijn ongelovigheid in het begin, zijn verliefdheid, en die veranderen tot op het eind in sterke gelovigheid en standvastigheid. Verder ben ik niets over Charmides te weten gekomen; daar gaat het boek immers ook niet over.
De daden, gedachten van Charmides hebben me in zoverre beïnvloed dat ik er wel over nagedacht heb hoe hij geleerd heeft wat belangrijk is in de liefde en hoe je er mee om moet gaan. Verder heeft het boek me niet zo erg beïnvloed daar boeken voor mij slechts een verhaal zijn om hooguit bij stil te staan; niet om me ernaar te gaan gedragen.
Ik kan me in zekere zin daarom wel in Charmides inleven, omdat ik wel kan begrijpen hoe hij denkt en voelt over bepaalde zaken. Ik vind het zeker wel fijn om een boek te lezen waarin je een persoon hebt zitten bij wie je je in kan leven. Zo kom je dichterbij de personages en het verhaal waarin ze leven te staan. Je kunt daardoor veel gemakkelijker het verhaal volgen en je mee laten slepen door eventuele spanning en in gebeurtenissen. Je wordt dan als het ware opgenomen in hun verhaal, in hun leven en dat is magisch. Dat maakt het veel aantrekkelijker om het boek uit te lezen.

Over de opbouw

De opbouw van het boek is eigenlijk heel simpel. Het is gewoon een reisbeschrijving; alles is op chronische volgorde verteld. Daardoor zitten er ook geen flashbacks in het verhaal. Je ziet de gebeurtenissen voornamelijk door de ogen van een persoon, namelijk Charmides. Dat is ook wel logisch daar het grootste gedeelte van het verhaal door hem verteld wordt en door hem als ezel beleefd wordt. Alleen als iemand die ze op hun weg tegenkomen iets verteld, dan spreken zijzelf. En op het eind zie je de dingen ook even door de ogen van Charis; als Charmides als ezel bij haar aan komt lopen en verzorgd wordt. Maar dat is slechts heel even.
Aan het slot bleef ik niet met vragen zitten. Ik had sowieso geen vragen want het werd allemaal heel logisch verteld en zo dus zijn er ook geen vragen te verzinnen.
Het verhaal eindigt met dat ze in elkaars armen vielen en elkaar kusten elkaar en ze baden tot de goden. Nu kun je een eigen vervolg bedenken.
Alleen dan staat na het verhaal nog een toevoeging van Charmides zelf zogenaamd dat ze getrouwd waren en dat ze ingewijd zijn in de mysteriën van Eleuzis door de Isispriesters.
Niet echt een open einde dus.


Over het taalgebruik

Het taalgebruik is heel apart. Vaak veel lange zinnen en 'oud' taalgebruik; beetje met dichterlijke invloed. Dat vind ik persoonlijk wel mooi en ook heel leuk om te lezen. Ik vind het verder niet moeilijker om het verhaal te volgen.
De verdeling van dialoog en beschrijvingen is niet gelijk. Dat is verder wel goed omdat in dit boek de beschrijvingen en de ik- persoon veel belangrijker zijn dan de gesprekken met andere personages, omdat die gesprekken alleen zijn om hem te waarschuwen voor de heksen, en tussen hem en de mooie vrouwen die hij op zijn reis tegemoetkomt. Dat zijn ook wel de belangrijkste dialogen die nodig zijn om het verhaal lopend te houden.
Verder zijn er veel beschrijvingen van en door de hoofdpersoon. Die vormen voornamelijk het verhaal.
Ik vind het ook terecht dat de hoofdpersoon en de beschrijvingen zoveel aandacht krijgen, omdat het verhaal juist om die persoon gaat en om wat hij meemaakt en er zijn helemaal niet zoveel dialogen nodig om zijn reis, die alleen aan hem iets moet leren, te verhalen.
Het taalgebruik past ook wel bij de personages; het is immers een oud verhaal en daar past een moderne taal ook niet bij. En het is ook een sprookjesverhaal, daar is wat dichterlijker, wat vager taalgebruik juist heel mooi bij. En zo'n taalgebruik past ook heel mooi bij toch wel een heel belangrijk aspect van het verhaal, de liefde. Daar moet je geen hard taalgebruik bij zetten, dan raakt de magie van het boek verloren.
Andere boeken van deze auteur:

Home - Contact - Over - ZoekBoekverslag op uw site - Onze Boekverslagen - Boekverslag toevoegen